Categorie: Huis en haard

OMG ik ben een nestje aan het bouwen!!!

Oh, oh, het is echt wel een beetje heel erg gesteld met me.

Vorige week kocht ik dus een nieuw salontafeltje. Ik voorspelde toen al dat het gedonder nog niet afgelopen zou zijn. Want mijn kasten zijn ook aan vervanging toe. Ik weet al ruim een jaar wat ik wil hebben. Lagere boekenkasten zodat ik er plantjes en dergelijke op kan zetten, en daar dan ook nog bij kan om ze water te geven! Bij gebrek aan vensterbanken is dat toch wel heel erg fijn! (En nee, door een gedeeltelijk verlaagd plafond is het bijna onmogelijk om een vensterbank te maken!!) En iets met deurtjes ervoor, zodat niet al mijn troep zo in het zicht staat, zoals nu wel het geval is!

Toevallig bleek dat dus te bestaan in de serie waarvan ik ook een bureautje heb. (ik zeg nu wel toevallig maar eigenlijk is hier natuurlijk gewoon sprake van voorbedachte rade) En hoefde je als je dit weekend bestelde  geen verzendkosten te betalen. (dat was dan weer wel echt toevallig) .Binnenkort staat dit dus bij mij in de woonkamer en dit.

Wat te doen met mijn oude kasten? Eigenlijk wilde ik ze in de berging zetten. Maar de berging staat nog vol met spullen van de gitarist die daar tot na zijn eigen verhuizing nog wel zullen blijven staan. Dan maar een oproepje op Facebook zetten, misschien dat ik er iemand blij mee kan maken. Ik had die gedachten nog niet uitgedacht of iemand wilde ze al op komen halen. Volgende week zijn ze dus weg. Je begrijpt dat de rest van mijn weekend bestond uit kasten uitruimen *zucht*
Gelukkig had ik daar in de kerstvakantie al een beginnetje mee gemaakt, en ook niet onbelangrijk, bestaat het overgrote gedeelte uit boeken die ik makkelijk op kan stapelen tegen de muur tot hun nieuwe huisje geleverd word.

Oke, ik kan me voorstellen dat het voor de meeste mensen tot nog toe nog niet heel erg verschrikkelijk klinkt. Maar voor mij is dit toch best wel een dingetje! Ik heb nog nooit een heel interieur van hetzelfde gehad. En al helemaal niet netjes in het wit! *gruwel*. Mijn vorige huis had alle kleuren van de regenboog, behalve wit! Zelfs de muren hadden een tikkeltje geel, omdat het anders zo uuuuh nou ja, wit zou zijn.

Waarom dan toch de omslag? Nou daar kan ik kort over zijn. Als de stoel rood is, te tafel geel, het behang paars, roze en goud, de theepot knalroze, de kussentjes roze,paars, groen en geel, de gordijnen paars, de kasten van berken fineer, de bank grijs, de onderzettertjes roze en paars, de kopjes blauw met bloempjes en werkelijk alles om je heen kleur heeft, dan krijg je vanzelf behoefte aan heel veel wit! (Zodat al die leuke gekleurde hebbedingetjes beter tot hun recht komen)

Bovendien schreeuwde dit huis om zilver toen ik het kocht. Mijn nichtje dacht daar anders over, die vond vooral dat het huis schreeuwde om een boom. Ze was dan ook een beetje teleurgesteld dat ik geen boom aan het verven was in mijn woonkamer.

Wat is er dan wel zo erg?
Nou daar kan ik kort over zijn! Het lijkt alsof ik er niet meer mee kan stoppen. Toen ik net nog even langs de Marskramer liep om een deurmat te halen, want ik had daar toevallig een leuk exemplaar gezien, met roosjes, ik ben gek op roosjes, bijna net zo gek als dat ik op stippen ben, en dat is dus echt heel erg gek! Kwam ik  met heel veel thuis, leuk voor in huis, en met 40% korting want de Marskramer gaat Capelle verlaten, maar niet met een deurmat. Nee ineens had ik placemats nodig, want ze zagen er zo mooi Gothic uit, en eer dat weer in de mode is…. En die driearmige kandelaar, die kon ik toch niet laten staan? En…. En…En….

Als een virus grijpt het om zich heen. Alles wat zilver is, en glimt MOET ineens mee naar huis. OMG, ik ben een nestje aan het bouwen! Het moet niet gekker worden. Ik hoop van harte dat ik alle volgende fases oversla. En ook dat die plotselinge nestdrang snel over slaat!!! Want ik herken mezelf niet meer terug!!!! Help.

Vt wonen huis

Ineens had ik het gehad met mijn salontafel. Of eigenlijk vooral met het gebrek daaraan. Na de verhuizing liet ik mijn salontafel achter bij huisgenoot en nam ik zolang twee lacktafeltjes van Ikea. Toen ik 12 was en de eerste kocht leek het me heel gaaf om lacktafeltjes in verschillende kleuren aan elkaar te schuiven bij wijze van salontafel. maar nu ik 31 ben stond dat idee me steeds minder aan. Overigens moet ik zeggen dat het dus wel duurzaam spul is, als ik 19 jaar met een tafeltje kan doen.

Wat wil ik dan wel? Nou daar heb ik ook wel zo mijn ideeƫn over. Van die grote zilveren dienbladen op pootjes. Met wat gezellige kussentjes eromheen. Waarop dan een mooie zilveren thee pot staat waar ik altijd heerlijke muntthee kan drinken. Die dienbladen bleken het probleem niet zo te zijn, zelfs in de Efteling kun je die kopen. Maar die pootjes, waar haal je die? Gelukkig hadden Romeo en Sandy live daar dan weer een mening over. Ze kwamen er alleen niet helemaal over uit. Dus ging ik samen met Romeo op jacht. Bij de eerste winkel was het eigenlijk meteen raak. De dienbladen die ik wilde en nog met 70% korting ook! Ik had een onderstel van zilver in gedachten, maar Romeo stelde een achthoekig tafeltje voor en eigenlijk stond dat ook wel verdomd goed. Dit moest het worden!

Maar Romeo rade me aan om nog even verder te kijken. Na een halve dag allerlei interieur winkeltjes bekeken te hebben nemen we afscheid en loop ik terug naar de eerste winkel. Daar zoek ik twee dienbladen uit en een tafeltje. Bij de kassa bleek ik ook op het tafeltje 70% korting te krijgen. Helaas hadden ze die maar in een maat, en ben ik nu dus nog steeds op zoek naar een iets hoger exemplaar.
Maar voorlopig ziet het zwarte lacktafeltje er stukken beter uit met een dienblad erop.
Voor nog geen 100 euro heeft mijn huis een totaal andere look. Het enige nadeel is dat ik nu de smaak flink te pakken heb en ook mijn kasten wil vervangen. En ik weet al precies wat ik wil šŸ˜› Ik vermoed dus zomaar dat dit blogje nog een vervolg gaat krijgen en dat ik binnenkort niet meer in een gezellig rommelig huis woon, maar in een echt vt-wonen huis.

zo ziet mijn vt wonen woonkamer er nu uit šŸ˜› 

Buren

Van de week ontmoete ik mijn buurman voor het eerst. Ik denk dat hij zijn balkon op kwam toen hij mij met mijn planten bezig hoorde zijn. Want ineens stond hij daar en zei ” Goedenavond, ik zie dat ik een nieuwe buurvrouw heb”. Ik beaamde dat, en ontkrachte dat daarna meteen weer. Want zo nieuw ben ik nu ook weer niet. In september woon ik hier een jaar. Dat vond de buurman toch wel lang. Hij concludeerde dat het vorige meisje er dan echt maar heel kort had gewoond. En dat ze vast was gaan samen wonen. Want ze had een vriendje met een motor gehad. Wat daar precies het oorzakelijk verband van was ontgaat mij ook een beetje.

Omdat ik nog post krijg van de vorige bewoonster weet ik dat ze niet zomaar is gaan samen wonen. Maar ja, dat zeg je dan toch ook niet. Je weet niet precies wat de verhoudingen geweest zijn. En om dan meteen te beginnen over deurwaarders en aanmaningen is ook weer zo wat. Dus knik ik dat dat soort dingen wel eens gebeuren.

Ik vraag nog of de buurman en wel al 100 jaar woont, maar 100 jaar vind hij wat veel. Hij woont hier nu een jaar of tien. Ik zeg maar niet dat dat voor mij bijna 100 jaar is. En ik zeg ook niet dat ik bij hem de kans op samen wonen met of zonder partner met motor me ook niet heel waarschijnlijk lijkt. De buurman lijkt namelijk op de cactusman. Een meneer die ik tijdens een vakantie in Rome ontmoete. De cactusman had wel 150 cactussen. Niet allemaal verschillende hoor, vertrouwde hij ons toe, ik heb er ook een paar dubbel. Ook had de cactusman een bruid to be uit Rusland over laten komen. Ze vertelde hem de hele tijd hoe geweldig hij wel niet was, maar voor zijn cactussen schaamde ze zich een beetje.

Nu heb ik nog geen cactussen bij mijn buurman zien staan. Maar hij ziet er wel redelijk op zichzelf uit. En alsof hij wel 150 cactussen zou kunnen hebben, ergens. Terwijl ik dat sta te bedenken kapt de buurman het gesprek af.

Ik denk dat hij ook denkt dat ik niet zo snel zal gaan samenwonen. En dat ik eigenlijk maar een beetje een vreemde snuiter ben, met een bizarre verzameling verschillende soorten planten die heel mijn balkon overwoekeren. Bovendien maak ik zo weinig geluid dat ik er een jaar kan wonen zonder opgemerkt te worden. Er moet vast iets mis met mij zijn. Misschien ben ik wel een vampier van 110 jaar oud. En kom ik alleen te voorschijn met volle maan. Je weet maar nooit.

Strijkijzer

Ik had bedacht dat ik een strijkijzer nodig had. Volgens mij moet er nog een zitten in een half uitgepakte doos. Maar ik weet niet meer welke. Dus ga ik naar de Mediamarkt. Als ik voor de strijkijzers sta duizelt het me. Welke moet ik nemen? Mijn collega’s hebben het over stoommachines, je hoeft er maar naar te kijken en je kleren zijn kreukvrij, als ik hen moet geloven. Zoiets lijkt me wel wat, maar die apparaten zijn nogal groot en lomp. Waar moet ik dat laten als het niet in gebruik is.

Terwijl ik dat sta te overpeinzen is er een medewerker achter me komen staan. “Kan ik u misschien helpen”, vraagt hij. En ik zeg dat ik een strijkijzer zoek. Dat was hem al opgevallen, grapt hij. Is het alleen voor jezelf, of heb je een gezin met 12 kinderen, vraagt de medewerker die kennelijk in een jolige bui is. Nee, alleen voor mij, stamel ik, terwijl ik denk aan hoeveel was je hebt als je 12 kinderen hebt. Dan heb je deze dus niet nodig, en hij loost me naar de simpele strijkijzers. Kennelijk mag je als je alleen bent geen stoommachine waar je maar naar hoeft te kijken en je kleren zijn kreukvrij.

 Je kunt prima af met een goedkopere. Hij trekt er een uit het schap maar vind die bij nader inzien toch te duur. Hij kost 20 euro meer dan nodig omdat er Philips opstaat, zegt de verkoper. Ik geloof hem. En die dan, wijs ik naar het goedkoopste model dat ik had kunnen vinden. Die lijkt me prima voor jou zegt hij. Ik knik instemmend, hij is paars, en was daarom al mijn eerste keus. Tevreden loop ik naar de kassa.

Serieus?

De Gesprekspartner vraagt of ik mee ga een bank kopen. Kennelijk heb ik een mening die op prijs gesteld word. Hij heeft een stoere mannen bank op het oog, maar hij twijfelt of deze niet te groot is voor zijn woonkamer. Aangezien hij voor de rest nogal minimalistisch is ingericht, lijkt dat me geen probleem. Zijn huis kan wel een eye-catcher gebruiken.

Dit is hem, wijst hij de bank aan. Even ben ik heel erg dankbaar dat het uit is. De bank past bij zijn vrijgezellenleven. Kwa kleur en vorm is hij niet te standaard, maar toch veilig. Het tegenovergestelde van wat ik zelf zou kopen. Wat vind je ervan, vraagt hij. Mooi, antwoord ik naar waarheid. Misschien is hij er nog in een andere kleur. Ik dacht aan groen zegt hij. Meteen word ik enthousiaster. Groen zou een goede kleur zijn.

De bank is er niet meer in groen. Toch neemt hij hem. De aanschaf is zo afgehandeld omdat hij gisteren al voorwerk heeft gedaan.

Wil je een vogelkooi zien die zo groot is dat jij er met gemak in zou passen, vraagt hij. Ik knik, dat wil ik wel. Dus lopen we even later in een veel te dure winkel, waar alles groots en art nouveau is. We discussieren over der verschillen en overeenkomsten tussen art nouveau en art deco als een verkoper zich in het gesprek komt mengen. Enthousiast verteld hij dat  art nouveau hetzelfde is als jugendstil, met veel krullen en een zweepslag erin waar art deco rechtlijniger en strakker is. Zijn gebaren worden met ieder woord grootser.

Ik kan me helemaal voorstellen waarom hij hier werkt, omringt door zoveel art nouveau als ik merk dat hij in mij een potentiĆ«le klant ziet om een bibliotheek aan te slijten. Of een dekenkist die als salontafel functioneert. En hoewel ik  best een fan ben van art nouveau ben ik daar toch echt te klein voor behuisd. Bovendien zou ik geen van deze meubels ooit kunnen betalen. Maar deze meneer denkt van wel! En ik moet zeggen, dat voelt best goed.

Nog geen jaar geleden wilde ik een leuk setje van Marlies Dekkers kopen in de lingeriezaak om de hoek. Ik had zin om flink wat geld uit te geven. De verkoopster was op me afgelopen en wees me op de aanbiedingen van Saph. Diep beledigd ben ik weggegaan om nooit meer terug te komen. Als je me niet serieus neemt, mijn geld niet wilt hebben, dan geef ik het wel elders uit. Bij voorkeur ergens waar ik niet als een kind behandeld word.

Hoe anders is dat nu? Voor het eerst van mijn leven word ik in een winkel niet als dat meisje gezien. Maar als een vrouw, die best een bibliotheek met een groot bureau en imposante stoel zou kunnen bezitten. Heel even droom ik weg bij die gedachten.

De emotie van een huis

Op een feestje word ik voorgesteld aan Charlie.
“Dit is, Charlie”, word er gezegd, “jullie hebben allebei net een huis gekocht, dus nu kunnen jullie fijn praten over verbouwingen en hypotheken en zo”. Ik kijk Charlie aan, eigenlijk heb ik helemaal geen zin in gesprekken over hypotheken of verbouwingen. Ooit kende ik iemand die nergens anders over kon spreken dan over hypotheken, hij voorzag iedereen random van hypotheek advies, zich niets aantrekkend van het feit dat de meeste mensen die hij kende huurders waren, het was een van de meest irritante personen die ik ooit kende. Zelfs een potje Monopoly eindigde in hypotheekadvies.

Toch beginnen we een gesprekje over vloeren, maar daar valt niet zo heel veel over te zeggen. Behalve dan dat we allebei een mooie houten vloer hebben, niet van dat laminaat, maar echt hout. Plotseling neemt het gesprek een interessante wending, en gaat het over emotie. Ik heb me er me er lelijk op verkeken hoeveel emotie er komt kijken bij het kopen van een huis.

Dat begint al met de locatie, huren kun je overal waar je het denkt enige tijd uit te kunnen houden, maar als je gaat kopen wil je op zijn minst een beetje gelukkig worden van de locatie. Dat je met enige regelmaat denkt, wow, wat ben ik toch een geluksvogel dat ik hier mag wonen. Of WTF! Ik heb een huis gekocht, gewoon hier, op een van de tofste plekken op aarde. Soms moet ik ineens heel hard lachen als ik mijn straat in loop, gewoon omdat het me zo gelukkig maakt dat het mijn straat is.

Daarnaast is het gewoon heel erg lekker om een plekje helemaal voor jezelf te hebben, dat niet gedeeld hoeft te worden met huisgenoten of geliefden. “Ja!” roept Charlie enthousiast, of dat je blij bent dat je zoveel ruimte hebt dat je een hele avond alleen maar rondjes in je huis rent, gewoon omdat het kan. Ik ken deze Charlie verder niet, maar ik zie het helemaal voor met, gewoon omdat ik het gevoel zo goed ken.

Als snel lijken onze gesprekken voor buitenstaanders helemaal niet meer over huizen of verbouwingen te gaan. Maar wij weten wel beter, een huis is veel meer dan een paar verbouwingen en een hypotheek. Een huis is emotie! En wij voelen ons verdomd goed.

p.s in het kader van #jankblog, ja die emotie was ook wel eens huilen omdat ik door de bomen het bos niet meer zag en dacht dat ik het allemaal nooit in mijn eentje voor elkaar kreeg. But i dit it! Oh zo! 

Thuis

Van de kleine dingen die van je huis een thuis maken. 
Eindelijk mijn magneten uitgepakt en opgehangen. Allemaal dragen ze herinneringen met zich mee. Aan mensen van wie ik ze kreeg, festivals die ik bezocht lome dagen in het gras en tijden die voorbij zijn. 
(Of is het niet meer dan mezelf gepresenteerd door de ogen van mijn vrienden)

Op zoek naar de perfecte koelkast

Ik ben opzoek naar een nieuwe koelkast. De oude doet nog prima waar hij voor gemaakt is, namelijk koelen. Toch voldoet hij niet meer aan mijn eisen. Hij is te groot en niet energiezuinig genoeg. En energiezuinig is iets dat ik steeds belangrijker vind. De vraag is alleen hoe ver moet je daar in gaan? Moet je een apparaat dat het in principe prima doet wegdoen omdat het te veel ruimte in beslag neemt en niet zo heel zuinig is? Belast je daar het milieu eigenlijk niet nog veel meer mee?

Ik ben er nog niet helemaal over uit. Vooralsnog denk ik vooral aan de ruimte (een kamer die ik over ga houden, waar nu alleen een koelkast in staat) die het me gaat opleveren en de energierekening die iets minder omhoog zal gaan in deze tijden van dure stroom.

Terwijl ik dit allemaal zit te overdenken en alvast op internet rond surf om me een beetje te oriƫnteren dient het volgende probleem zich aan. Want waar moet een koelkast nog meer aan voldoen? Buiten klein en energiezuinig moet hij het liefst ook een vriesvakje hebben. Lijkt me niet heel erg vreemd. Maar verder? Moet het een a merk zijn? Moet ik voor de goedkoopste gaan? En het uiterlijk? Moet ik voor veilig wit gaan? Of is zwart of een hip kleurtje een beter idee? Kortom, ik ga nog wel even bezig zijn met mijn zoektocht naar de perfecte koelkast!

Grote opruiming

Gisteren had ik een dagje vrij en ben ik aan het opruimen geslagen. Of nu ja, eigenlijk probeer ik de hele maand al op te ruimen, of liever gezegd dingen weg te doen. Want ik vind het moeilijk om afstand van spulletjes te doen.. Op 1 mei deed ik mijn drakenglas weg, ooit gekregen van iemand die vond dat ik voortaan uit glazen met een drakenvoet moest drinken. Het stond al jaren in mijn vensterbank stof te vangen.Ik hou helemaal niet van draken en het past niet bij de rest van mijn glazen. Je kunt wel stellen dat ik het een draak van een glas vond. Maar je moet een gegeven draak uhhh paard niet in de bek kijken. Op 2 mei zei ik vaarwel tegen een gothic poster, ooit gekregen op een festival en helemaal uit Duitsland hiernaartoe gesleept,dus weg mocht hij niet, maar wat ik er mee moest? De randjes waren inmiddels zo gehavend dat ophangen niet meer tot de opties behoorde. Op 3 mei besloot ik dat het kaarsenhoudertje dat een vriendinnetje mee had genomen van een verre reis, maar dat ik altijd een onhandig onding had gevonden weg te doen. Of eigenlijk besloot Shopvriendin dat het zo echt niet langer kon, ik emmerde nog dat het echt niet weg kon, want cadeau gekregen. Maar Shopvriendin had daar geen boodschap aan. Weg ermee! Op 4 mei wilde ik bewijzen dat ik het heus ook wel op eigen kracht kon, en gooide ik een doosje weg, gekregen van een ex, altijd lelijk gevonden, toch had het zelfs een plekje in mijn vitrinekast gekregen. De Gitarist vond plagend dat ik het moest bewaren. Het was toch mooi? Maar ik was vastbesloten en mikte het zelfverzekerd in de prullenbak. Op 5 mei had ik eindelijk een keer een makkie. Mijn nichtje was jarig en als verrassing had ik fanatiek mini’s voor haar verzameld, ze stonden netjes uitgestald in mijn kast en mochten nu eindelijk weg. Misschien een beetje vals spelen, maar na al deze emotionele afscheidsscenes was ik wel toe aan een beetje rust. Op 6 mei raakte ik overmoedig, ik ontdeed me van een stempel die er grappig uitzag maar het al jaren niet meer deed, en van een plastic bakje dat een vriendinnetje ooit bij haar Happy Meal had gekregen en aan mij had gegeven, want was ik niet zo’n fan van W.I.T.C.H? Gisteren besloot ik dus dat  het niet alleen bij weggooien moest blijven maar dat er ook nodig gesopt en ontstopt moest worden. Ik zette de gigantische vruchtbaarheidsboedha die overigens weinig vruchtbaarheid opgeleverd heeft op facebook voor wie hem wilde hebben (er is verrassend weinig animo voor, en dat terwijl hij je post prima kan bewaken). Mijn gootsteentje loopt weer door en de badkamer blinkt me te gemoed. Maar toen ik stuitte op een mapje met liedjes uit mijn basisschooltijd, oude werktstuken, boekverslagen en tekeningen werd ik week en kreeg ik niets meer uit mijn handen. Ik hoop dat ik niet te veel van dit sentiment tegen ga komen, want ik weet zeker dat er dan van weggooien niet veel meer komt, en mei heeft nog zoveel dagen.