Een enkel sneeuwvlokje

“Kijk juf”, roept een van de meisjes en ze duwt een besneeuwd handschoentje onder mijn neus.
“Ja”, roep ik “het sneeuwt” en ik glimlach naar het meisje, iets dat nog een hele prestatie is, want ik houd niet van sneeuw. Of misschien leg ik het verkeerd uit, als het sneeuwt en de hele wereld met een laagje wit bedekt is, dan kan ik hier echt van genieten. De wereld ziet er anders uit onder een laagje wit. Dan wil ik wandelingen maken, mijn voetstappen zetten waar niemand anders dat nog deed, me verwonderen over de bomen en de volgeltjes, die ook als de wereld wit is vrolijk blijven zingen.

Maar ik weet inmiddels dat dit morgen weer weg is, dat de wereld dan bedekt is met een grijze laag smurrie die met de dag gladder word. Door de week vind ik dat nog niet zo erg, ik fiets overal door heen met mijn dikke banden. Maar als het weekend nadert begin ik me te ergeren aan metro’s en treinen, die ineens nier meer rijden. Het hele leven lijkt stil te staan. En ik kan niet goed tegen stil staan. Het verplichte onthaasten dat dit weer met zich mee brengt, daar heb ik een hekel aan.

“Maar juf, kijk nog eens goed, kijk eens echt” zegt het meisje met het besneeuwde hanschoentje dat nog steeds onder mijn neus bungelt. Ik kijk, en zie waar zij zich zo over verwonderd. Een enkel sneeuwvlokje, in de vorm van een sterretje zo perfect dat kan alleen de natuur maken. En weer glimlach ik, maar nu kost het me geen enkele moeite. Ja, dit is mooi! De rest van de pauze zijn we bezig met het vangen van sneeuwvlokjes en bestuderen we de prachtige stervormen. Ik vergeet mijn grote mensen gedachten over metro’s en treinen en ben even helemaal in het nu. Want in dit winter wonderland hoor je  niet te chagrijnen, in dit winter wonderland moet je je vooral niet vergeten te verwonderen.

Rory’s Story Cubes

Dat ik gek ben op spelletjes waarin verhalen verteld worden zal voor de meeste bloggers niet echt een verassing zijn. Want is bloggen niet eigenlijk gewoon het vertellen van verhalen? Hoe je die liefde voor taal en woord op kinderen over brengt is echter een moeilijker. Rory’s Story Cubes zijn wat dat betreft echt een uitkomst. De plaatjes zijn simpel maar spreken wel aan en stimuleren de fantasie. Bovendien zijn ze zo getekend dat ze voor verschillende niveau’s te gebruiken zijn. Waar een jongste kleuter vooral zal vertellen “En toen zag hij een maan, de man zwaaide naar de maan en zag toen een vallende ster op de wereld vallen” zal een wat ouder kind ingewikkeldere verhalen kunnen bedenken, waar een vallende ster voor een wens staat of de maan voor de nacht. Daarnaast kun je eindeloos variëren in hoe je deze verhalen bewaard. Schrijf je ze op? Laat je de kinderen een tekening maken? Film je ze? Vertel je ze alleen en verdwijnen ze dan in de vergankelijkheid? Als je dit spel met een groep speelt kun je iedere keer verder gaan met het verhaal waar de vorige persoon gebleven is en zo een wat langer verhaal maken Wij zijn er de hele woensdagmiddag zoet mee geweest. Met volwassenen heb ik dit spel nog niet echt serieus gespeeld, maar ik neem aan dat die zich ook best kunnen vermaken met dit spel. Dus werp die dobbelstenen, begin met “Er was eens” en laat je fantasie de rest doen!