overdenking – Miss Artemis

Vriendschap

Als je vrienden hebt, en die vrienden het leuk met je andere vrienden kunnen vinden, dan is dat natuurlijk super fijn. Maar hoe leuk is dat nog als er 1 vriend is die zich in al jouw vriendschappen probeert te draaien? Wat als jouw vriendschappen niet meer als exclusief worden gezien? Maar als een soort publiekelijk domein? Zou je je daar nog bij op je gemak voelen? En als dat niet zo is, komt dat dan omdat jij jaloers bent? Of gaat de ander echt een grens over?

Toevallig worstelen een aantal van mijn vrienden met dit vraagstuk. En ook ik heb me weleens afgevraagd waar dat onderbuik gevoel vandaan kwam als vrienden er met elkaar vandoor leken te gaan. Want je gunt iedereen natuurlijk jouw super leuke vrienden. En je wilt niet jaloers zijn of iemand ook maar een strobreed in de weg liggen. Waarom vind je het dan van sommige mensen heel normaal en natuurlijk dat ze in jouw “tribe” komen en bezorgen anderen je de koude rillingen als ze hetzelfde doen?

Ik snap mijn vriendinnen. Die behoefte hebben aan exclusiviteit met bepaalde mensen. Die zich in meerdere groepjes bewegen en niet perse willen dat die groepjes zich vermengen. Ik snap de pijn die ze voelen. En deel het liefste pleisters uit. Om op hun wonden te plakken. Maar ik kan niet goed uitleggen wat die grenzen dan zijn. En waarom de een daar over heen lijkt te denderen. Terwijl anderen er netjes omheen weet te laveren.

Tegelijk weet ik dat dat bij hun juist die pijn veroorzaakt. De spagaat waarin ze zitten tussen iedereen elkaar gunnen, maar zelf ook behoeftes hebben die niet worden gehoord. Omdat zij met fluister zachte stemmetjes roepen in de woestijn, dat ze het eigenlijk anders willen. Omdat er geen duidelijk omlijnde regels zijn voor vriendschappen, maar vriendschappen altijd dynamisch zijn, omdat zij dynamisch zijn, en flexibel mee waaien met de stroom. Totdat ze op een punt komen dat ze wel grenzen aan moeten geven. Maar dan is het vaak al te laat.

Het maakt van vriendschap iets nodeloos ingewikkelds. Ik denk nog het meest omdat sommige mensen niet snappen dat jouw banden met anderen lang hebben moeten rijpen voordat ze op dit punt kwamen. En zij zonder daar zelf moeite voor te willen doen direct in willen stappen op hetzelfde niveau van vriendschap als jij reeds hebt. Alsof jullie een trein zijn waar je naar believen in en uit kunt stappen.

Kiezen

We zitten met wat vrienden te fantaseren over wat we zouden doen als we de loterij zouden winnen. De dromen zijn bescheiden, en eigenlijk dezelfde dromen als die iedereen heeft.

Het geld stoppen in eigen bedrijfjes, reizen en huizen. Eigenlijk wil niemand echt iets heel anders doen dan we al doen. We zijn tenslotte een eigenzinnig stel creatievelingen. Die in mindere of meerdere professionele maten daar iets mee doen.

Het gesprek krijgt ineens een andere wending. Er wordt dieper ingegaan op ieders creatieve wensen. Wat doe ik nu eigenlijk precies met Sprookjesjuf?

Enthousiast vertel ik dat het een combinatie is van verhalende activiteiten met meestal beeldende verwerkingsopdrachtjes. Maar dat alles ook los te boeken is. Dus alleen de verhalen, of alleen de beeldende activiteiten.

Maar als ik nu moest kiezen, wat zou ik dan het leukst vinden, waarin wil ik heel goed worden, waarin wil ik me specialiseren? Ik denk daar even kort over na om daarna vol overtuiging te zeggen dat ik niet wil kiezen. Sprookjesjuf is een soort blokkendoos, vol met dingen die ik leuk vind om te doen. Je kunt er voor kiezen of je een hele blokken toren wilt boeken of 1 of meerdere losse blokjes. Het is mij om het even, ik vind het allemaal even leuk. En dat ik nu medium goed ben in veel kleine dingetje, in plaats van heel goed in 1 van deze dingen, dat past eigenlijk wel goed bij mij!

Nuttige dingen

En dan krijg ik een berichtje, door jouw geef thema maand kwam ik op een idee, ik ga vanaf nu iedere dag een muziekje maken. Een maand lang, voor zover dat gaat lukken.

Meteen ben ik jaloers. Iets nuttigs met je tijd doen, zoals muziekjes maken, of een instrument leren bespelen ofzo, dat is pas cool. En wat doe ik met mijn leven? Ik doe een geefmaandje hier, een post iedere dag een foto maandje daar, een no impact weekje, een zero plastic weekje, ben een maandje een wildevrouw, consuminderde een jaartje, en kocht een jaar lang geen kleding , eigenlijk is er altijd wel een projectje waar ik mee bezig ben. De standaard vraag van de VIB’er op mijn werk is dan ook, valt er nog iets te boycotten? Of ben je nog bezig met een of ander projectje?

Maar je tijd gebruiken om een skill te verbeteren? Het zou niet in me op komen. Nu ja, het is natuurlijk ook best een skill om je kast niet te vullen maar te legen, en er toch leuk uit te blijven zien!

Of om in ieder stukje afval een knutsel de frutsel projectje te zien.

Dan valt ineens het kwartje, hellow, in december zit Sprookjesjuf een jaar op Youtube. Ik ben van 1 filmpje per week naar 2 filmpjes per week gegaan. Mijn vooruitgang gaat niet heel snel. Maar van one takes ben ik gepromoveerd tot korte stukjes aan elkaar kunnen plakken in een videobewerkingsprogramma. Ik weet inmiddels hoe ik een foto kan invoegen die dan als thumbnail in beeld komt. Ik kan teksten en gekke plaatjes op die thumbnail plakken. Ik ben me aan het orienteren op een cool timescape introductiefilmpje. En ik heb een heleboel knutsels uit geprobeerd die al heel lang op mijn “dat moet ik ook eens proberen” lijstje stonden. Waardoor ik nu ook workshops kan geven in het maken van beauty producten zoals Lipgloss, of allerhande scrubjes. Hoezo doe ik niets nuttigs met mijn tijd? Hoezo leer ik geen nieuwe vaardigheden?

Voor de zekerheid doop ik December wel alvast om tot Sprookjesjuf verbeterd haar videobewerkingskills maand. Maar verder ben ik best goed bezig me dunkt!

(hoef ik ook niet meer jaloers te zijn, en dat is ook wel zo prettig, want zo’n verspilling van energie die ik ook in leuke en of nuttige projectjes kan steken)

Werk update

Vorige week maandag had ik mijn VOK gesprek.
Hoe bereid je je voor op een gesprek waarin je het liefst alleen wilt schreeuwen doe even normaal, natuurlijk wil ik niet voor een fooitje vrijwillig uren inleveren. Ik wil verdomme gewoon werken?!?

Ik wist het niet. Moest ik allerlei stukken die ik niet wilde tekenen toch heel goed doorlezen? Wat voor een vragen moest ik stellen? Moest ik praten? Of juist luisteren?

Ik besloot het gesprek maar gewoon in te gaan. Mijn nummer 1 vraag was al beantwoord. Nee, ik stond, zoals ik al vermoede niet op de lijst van gedwongen geheel ontslagenen. Maar de 33 uur die ik nu werk kan ik zeer waarschijnlijk ook niet behouden. Mijn directe collega staat trouwens wel op die lijst. En dat is behoorlijk kut.

Het hoogste contract dat aangeboden gaat worden beslaat 28 uur. Hoeveel van die contracten er zijn weet ik niet. Maar de kans is niet zo heel groot dat ik in aanmerking kom voor zo’n contract. Dat wordt dan dus deeltijd ontslag. Iets dat officieel niet bestaat. Hoe werkt dat dan precies?

Daarna is het grootste contract 20 uur die je verdeeld over 5 dagen moet werken. Lekker ongunstig. Dan kun je er ook nooit meer iets bij doen en wordt je dus nog steeds min of meer gedwongen om weg te gaan en nieuw werk te gaan zoeken. Maar wat moet ik dan gaan doen? In de kinderopvang is geen werk. En de meeste vacatures elders zijn of zo specifiek dat ik nooit ik het profiel pas, of ze vragen een HBO opleiding. Moet ik even snel een HBO cursus doen? Zodat ik kan zeggen kijk, ik kan dat best, dat HBO niveau?!?

En de kinderen? Hebben die dadelijk helemaal geen vaste gezichten meer? Wat doet dat dan met onze kwaliteit?

Waarom is er eigenlijk gekozen voor zo’n laag bedrag dat je mee krijgt bij ontslag? Ik krijg te horen hoe het bedrijf ervan uit gaat dat ze als ze het ontslag voor de rechter laten komen ze helemaal niets mee hoeven te geven. Omdat we om bedrijfseconomische redenen overbodig zijn geworden. Nu tekenen betekend dus dat je iig iets mee krijgt.

Maar voor hoeveel uur moet ik dan tekenen? Straks tekenen ik voor 8,5 uur (6 uur overblijf en 2,5 taakuren) en blijk ik toch in aanmerking te komen voor zo’n 28 uurs contract. Dan ben ik toch gek als ik dat op het spel zet? Ik heb ook een hypotheek te betalen.

Ik verlaat het gesprek met meer vragen dan antwoorden. Maar tekenen dat ga ik iig niet doen. Want ook als ik teken heb ik geen zekerheid. Laat me dan maar helemaal in onzekerheid zitten roep ik stoer.

Maar thuis, als niemand me kan zien breek ik toch een beetje.

De klok hebben we allemaal wel horen luiden….

Ondertussen werd ik ongesteld en hate ik het leven intens. Je kunt dan zo lekker verzwelgen in zelfmedelijden ingegeven door hormonen. Gelukkig weet ik dat vrij goed intern te houden en heb ik niemand lastig gevallen met mijn, waarom moet mij dit nu over komen, en oh wat heb ik toch een zwaar leven. (denk de lange uithalen er zelf bij)

De ergste menstruatie dip was nog niet over, of neusholteontsteking. Die begon met een zeurende pijn in mijn kies, maar ondertussen is uitgebreid naar oor, hoofd en kaak pijn. Ik probeer het te onderdrukken met ibroprufen en zoutwateroplossingen. Maar je zult begrijpen dat ik me met al die zeurpijntjes niet goed genoeg heb gevoeld om precies uit te zoeken wat nu wijsheid is. Zodra ik thuis kwam uit mijn werk ben ik gaan spoelen en slapen.

Ondertussen merk ik dat iedereen klokken heeft horen luiden, maar dat niemand precies weet waar de klepel hangt. Wat hebben wij nu voor een verstand van ontslagrecht? Hoe kunnen we in vredesnaam een keuze maken met de karrige informatie die we hebben? En waarom lijkt het alsof zoveel informatie niet klopt? Het lijkt wel alsof iedereen elkaar zit tegen te spreken.

Je kunt beter nu weg gaan, want dan heb je allerlei rechten. Oh? is dat zo? Heb ik meer rechten als ik vrijwillig weg ga dan wanneer ik ontslagen word? En hoe zit dat dan met je vind makkelijker werk vanuit werk? Gelukkig heb ik mijn gesprek pas de 30e. Dus nog even de tijd om mijn hoofd weer helder te krijgen, en echt even uit te zoeken waar die klepel precies hangt.

Borstvoeding in het openbaar

Van de week plaatste ik op Facebook een opmerking over borstvoedende vrouwen. Ik had op datzelfde facebook dit artikel gelezen, over een borstvoedende vrouw in de Walmart,die door de filiaalmanager weg gestuurd werd. En vervolgens terug kwam met een 30 tal vriendinnen die massaal gingen borstvoeden in de Walmart.

Ik vraag me dus serieus af waarom mensen altijd en overal maar willen voeden, en dan ook nog eens vinden dat dat altijd en overal maar moet kunnen. En vooral dat niemand dat dan aanstootgevend mag vinden, want niets is toch natuurlijker dan borstvoeden.

Al snel ontstond er een tweedeling, mijn mannelijke vrienden (en een enkele vrouw) vinden het niet echt nodig dat iemand voed in de supermarkt, aan tafel in een restaurant, of op andere openbare plaatsen. Behalve dan als mensen zich terug trekken in een hoekje.

De meeste van mijn vrouwelijke vrienden (en een enkele man) vinden borstvoeden mooi om te zien. Bovendien wil je ook niemand opzadelen met het gebler van een baby die honger heeft. Dus hup, die tiet eruit en voeden maar. Waar je ook bent.

Tja, roepen de mannen, plassen is ook natuurlijk, of seks hebben, zal ik dat dan voortaan ook maar tussen de aardappels en de bloemkolen gaan doen? Maar nee, dat is dan kennelijk weer anders natuurlijk, en dient achter gesloten deuren te gebeuren.

Waarom die dubbele moraal? Waarom moeten we ons aan fatsoensnormen houden zonder kind. Maar verdwijnenen die fatsoensnormen zodra er een kind bij komt kijken?

Een free the nipple activiste mengde zich in het gesprek, mannen mogen ook met blote tepels rondlopen, dus waarom vrouwen dan niet? Is dat waar het om te doen is? Gelijkheid tussen man en vrouw? En komt het “het is zo naturlijk argument” dan ook daar vandaan? Vinden ze het natuurlijker dat een vrouw haar baby voed, want dat heeft een nut, dan dat een man met zijn blote bast in bijvoorbeeld een supermarkt rond loopt?

En willen die vrouwen dan echt dat de norm wordt dat iedereen met een ontbloot boven lijf rond kan lopen? Waarom starten we geen “Trek een s-hirt aan op openbare plaatsen” actie voor mannen? Waarom moet de norm bij gesteld worden naar meer naakt op straat in plaats van minder.

Terwijl ik me dit zo zit af te vragen krijg ik ondertussen een priveberichtje. Of ik misschien vergeten was dat ik zelf ooit naakt op Facebook te bewonderen was. (ja, dat was ik inderdaad vergeten).

Een vriendinnetje had een fotoalbum van de Zwarte Cross gemaakt. Waar wij beide mee deden met the naked run. Op de cover van dat album stond een collage van foto’s, waaronder een foto van die run. Maanden later stuurde ze mij dat album op, ik was natuurlijk helemaal blij, want wist niet van het bestaan van dit album. Dus zette een foto van mijn cadeauje op Facebook. Waarop de maakster van het album zich afvroeg of ik me realiseerde dat ik ons nu naakt op Facebook had gezet.

Misschien was dat idd niet zo handig. En mag ik nu ook beticht worden van een dubbbele moraal. Want als je zelf wel eens naakt geweest bent mag je je natuurlijk niet meer afvragen waarom anderen de dingen die ze doen doen. En moet ik het maar heel normaal vinden dat een vrouw haar kind aan tafel in een restaurant (waar je maar een uurtje mag eten) voed. Dan mag ik niets zeggen over een planning die beter had gekund, en moet ik maar gewoon de andere kant op kijken als ik het niet wil zien. Heel logisch!

Jong?

“Zo, dus jij woont in Rotterdam en studeert”, concludeert de meneer naast me. We kennen elkaar niet, en hebben niet meer dan een paar beleefdheden gewisseld. De raderen in mijn hoofd werken super snel. Hoe moet ik hier gevat op reageren?

“Nou meneer, op mijn leeftijd zou ik toch wel een keertje mogen werken, denkt u ook niet?”, hoor ik mezelf zeggen. Ik moet bekennen dat ik blij ben met mijn nieuwe vondst. Gewoon doen alsof de ander gek is door mij een jaar of tien jonger te schatten dan ik ben, en alsof dit me nooit eerder is overkomen.

“Pardon?”, zegt de meneer, “je werkt?”.
“Ja, meneer, al een hele tijd, netjes afgestudeerd op mijn 21e, en meteen aan de slag gegaan”. De meneer kijkt me met steeds groter wordende ogen aan. Ik weet wat er nu gaat komen, hij vraagt naar mijn leeftijd. Ik vertel hoe oud ik ben. Dat geloofd hij dan niet, hij zal aan zijn vrouw vragen of die wil raden hoe oud ik ben. Zij zal dan zeggen dat ze geen idee heeft. Andere mensen aan de tafel gaan zich ermee bemoeien. Vervolgens zal de jongste aan tafel zeggen dat ze écht dacht dat ik even oud als haar was. Het is me al honderden keren overkomen. En het zal me nog wel honderden keren overkomen. Het verschil is alleen dat ik er klaar mee ben. Dat ik vanaf nu gevatte opmerkingen maak waarin ik voor eens en voor altijd duidelijk zal maken wie ik ben. Ik ben geen kind meer en wordt er gek van continue zo behandeld te worden.

Dus toen het meisje van 21 inderdaad begon te vertellen dat ze dacht dat ik even oud was als haar heb ik liefjes gezegd, maar lieverd, je weet dat ik de opleiding die jij nu gaat beginnen al een tijdje terug hebt afgerond. En je weet ook dat ik al een aantal jaar werk. Hoe kan ik dan even oud zijn als jij? En nee, dat meisje is een schatje, zij kan er niets aan doen dat ze denkt dat ik ook 21 bent. Maar aan de andere kant, hoeveel mensen van 21 hebben er kraaienpootjes bij hun ogen en grijze haren in hun haardos? Precies, niet zo heel veel. En als dat wel het geval is zijn ze meestal ziek.

Vanaf nu zal ik me niet meer verontschuldigen omdat ik er nu eenmaal jonger uitzie dan ik ben. Vanaf nu wil ik voor vol aan gezien worden, en ik zal er voor zorgen dat ik zo behandeld word. Het wierp zijn vruchten meteen af, want voor het eerst eindigde een gesprek als dit met:

Het is niet dat je je jong gedraagt hoor, als ik met je praat heb ik wel door dat je ouder bent, het is alleen dat je er zo jong uitziet.

En dank u wel meneer, dat wil ik best als een compliment aannemen. (al blijft het een twijfelachtig compliment, ik doe er zelf immer helemaal niets voor)

A blog a day, keeps the doctor away!!!!

Kennelijk is het in om voor jezelf te bloggen. En uit om toe te geven dat je eigenlijk gewoon een beetje aandachtsgeil bent, en gelezen hoopt te worden. Maar omdat de openlijk aandachtsgeile mensen kritiek hebben op de “Ik blog alleen voor mezelf” bloggers hebben de “ik blog alleen voor mezelf” bloggers iets verzonnen om terug te slaan.

Tegenwoordig bloggen de “Ik blog alleen voor mezelf” bloggers vooral therapeutisch. Het schijnt een heel goed middeltje te zijn tegen allerhande neuroses, fobieën, stoornissen en andere kwaaltjes. Ook wordt je er minder snel oud, verzuurd en verbitterd van, zo schijnt. Eigenlijk is bloggen dus de oplossing om flink te kunnen besparen op geestelijke gezondheidszorg.

Bloggers zouden zodoende een fikse korting behoren te krijgen op hun ziektekosten verzekering. Want, a blog a day, keeps the doctor away.

Zou jij….

Op feestjes en partijen is het altijd leuk tijdverdrijf om te praten over onmogelijke keuzes of dingen waarvan de kans dat ze gebeuren wel heel erg klein is. Zou je liever doof of blind zijn is zo’n vraag. Ik ken veel mensen die van muziek houden en daarom resoluut zeggen liever blind te zijn, want braille is zo geleerd en boeken hoef je niet perse te lezen, die kunnen je ook voorgelezen worden. Ik vraag me af hoeveel makkelijker braille is dan gebarentaal. En de impact van het niet kunnen zien lijkt mij ook figuurlijk niet te overzien. Maar goed, ik ben dan ook erg gesteld op mijn zicht.

Wat zou je doen met een miljoen, is ook zo’n vraag waar mensen uren over door kunnen praten. Zou je blijven werken? Eindelijk gaan doen wat je leuk vind? Waarom deed je dat dan niet al in de eerste plaats? Wat houd je nu tegen om te doen wat je leuk vind? Gaat het echt alleen om geld? Of zijn er andere drijfveren die jou tegen houden in het doen wat je echt leuk vind? Zou je het uitgeven aan een huis? Een auto? Of een groot feest geven? Zoveel mensen, zoveel wensen.

Er zijn ook vragen die je veel minder vaak hoort, maar daarom niet minder interessant zijn. Zou jij, bijvoorbeeld trouwen als je daar vrijheid voor terug zou krijgen?

Stel dat je in een fijnmazige cultuur bent opgegroeid (klik hier voor een beetje theorie over f en g culturen) en anderen mensen dus voor jou bepalen wat je doet en met wie je dat doet. Ook al ben ja allang 18 geweest en misschien zelfs wel al 20. Zou je dan met een willekeurig iemand trouwen waar je niet van houd of verliefd op bent gewoon om eindelijk je eigen gang te kunnen gaan? Of zou jij andere manieren vinden om je vrijheid te bevechten?

Misschien moet ik dat op het volgende feestje eens in de groep gooien, of denk je dat ik de sfeer daarmee om zeep zou helpen? Omdat dit soort gesprekken eigenlijk bedoeld zijn als entertainment, en niet echt ergens over mogen gaan?

E-mail

Toen ik stage liep bij een jongerencentrum vroeg mijn stagebegeleider om mijn e-mail adres. Ik vond dat toen een beetje een vreemde vraag, e-mailen was iets dat ik voor de lol deed, niet bepaald iets waarbij ik dacht aan mijn stagebegeleider. Het was een draak van een man die mij ieder stagegesprek aan het huilen kreeg. Maar ik was een braaf meisje dus gaf mijn e-mail.Caja_Artemis@msn.com.

Waarom heb je geen e-mail adres met je eigen naam? Vroeg mijn begeleider, je heet toch geen Caja, of wel soms? Ik legde uit dat iedereen een nickname had, dat onze ouders dat wel zo veilig vonden op internet. Maar de man wist van geen ophouden, ik had een zakelijk e-mailadres nodig met mijn eigen naam. Dat stond, beter. Ik was het natuurlijk hartgrondig met de man oneens. Hoezo een zakelijk e-mail adres? Was ik zakelijk dan? Ik droeg toch ook geen mantelpakje? Nee, zakelijk was iets dat ver van mijn bed stond, waar ik later nog wel eens over wilde nadenken, maar nu zeker niet!

Toen ik mezelf een stagiaire hoorde aanraden om een wat zakelijker e-mailadres aan te maken omdat lovleygirrrlllyyyy1993@live.com nu niet bepaald representatief is als je bijvoorbeeld een sollicitatiebrief wilt versturen verbaasde ik mezelf misschien nog wel het meest.

Kennelijk vind ik dus toch dat bepaalde adressen niet kunnen. En niet alleen bij die stagiaire betrapte ik mezelf daarop. Toen ik van een jeugdvriendinnetje zag dat ze nog steeds voornaam+loves+achernaam jongen waarop ze stiekem verliefd was@hotmail.com gebruikte, ook al is ze lang en breed getrouwd met iemand met een totaal andere achternaam vond ik dat ook een beetje stom. En vooral heel erg puberaal eigenlijk. Hoewel mijn Caja_Artemis adres even oud is als dat van haar vind ik dat dan weer wel kunnen, ook nu nog. Natuurlijk heb ik voor zakelijke dingen inmiddels een professioneel adres, met mijn voor en achternaam. Maar ik voel me nog steeds verbonden met Caja_Artemis, het is een deel van mij geworden.

Misschien is dat wel waarom ik inmiddels vind dat je zorgvuldig om moet gaan met welk adres je voor welk doel gebruikt. Het heeft tenslotte alles met imago te maken. Met wie je bent, of wilt zijn. Wat je identiteit is of zou moeten zijn. En hoe serieus zou jij loveleygirllllyyyyy1993 op de werkvloer nemen? Juist dus!