Ik had bedacht dat ik een leuke foto van mijn lief en zijn vader zou maken met mijn instax. Zijn vader is best een gadgetman dus zo’n miniatuur polaroid zou hij vast ook heel leuk vinden. Niets was minder waar! Ik kreeg zoveel commentaar op de foto en hoe de foto genomen was dat ik het niet meer als het actie mee durfde te laten tellen.
Later fluisterd de allerliefste me toe dat die foto er volgend jaar nog steeds staat. Hoeveel commentaar hij er nu ook op heeft. Ik voel me een beetje gerustgesteld.
Maar als de liefde op de terug weg naar huis ook niet helemaal lekker is en eigenlijk wel heel veel zin heeft in de satébar, roep ik dat ik trackteer. Hij sputtert nog wat tegen. Maar als ik zeg dat hij jarig is geweest (in juni ;)), wij een jaar daten en dat ik hem al steeds probeerde te trakteren maar dat ik daar van hem vooraf moest zeggen in plaats van achteraf en dat het geefmaand is gaat hij overstag en mag ik trakteren. Ik wilde de ober nog flink tippen, maar als ik na 15 minuten aan zijn balie gestaan te hebben eindelijk mag betalen en hij me zonder mij zonder me aan te kijken het pinapparaat in mijn handen duwt zie ik daar vanaf. Geven is leuk, maar ergens klant zijn waar ze interesse voor je hebben is dat ook!
