Ik werk nu nog steeds in Capelle aan den IJssel, waar ik ook 8 jaar heb gewoond. Ooit ben ik daar heen verhuisd voor de liefde, en blijven plakken voor werk en vriendschap.
Drie lovers heb ik gehad in die 8 jaar, en met alle drie ben ik naar de jaarlijkse koninginnedagkermis geweest. En met mijn vrienden, en mijn nichtje (want mijn zusjes zijn ook in Capelle komen wonen toen ik daar woonde). Toen ik gisteren dus naar huis liep en langs de inmiddels koningsdagkermis liep riep de geur van suikerspin en popcorn nogal wat herinneringen op aan een leven dat voorbij is.
Ik vond dat ik mooie zinnen dacht, dus zette die op Facebook met het idee dat het meer een iets te persoonlijke notitie was die ik er later weer af zou halen, en zou bewerken, totdat alle zinnen mooi zouden zijn.
Maar binnen no time had het berichtje 19 likes. Van mensen die ik hoog heb zitten ook nog eens. Dus eigenlijk irriteerde ik me eraan dat ze mijn ruwe schets gingen zitten liken, ze zien toch zelf ook wel dat het gewoon maar een ruwe schets is. Een rauw gedachtespinsel?
Toen ik het zelf nog eens voorlas, hardop, om te horen hoe dat klonk vond ik het toch ook wel mooi. Te mooi om zomaar op mijn facebook muurtje te laten verdwalen. (want probeer maar eens iets terug te vinden dat je op facebook deelde, langer dan een week geleden)
Vandaar hier, mijn ruwe schets over zoete nostalgie en verloren weemoed.
“Met de zoete geur van Kermis in mijn neus, denk ik weemoedige gedachten
Over dingen die voorbij zijn, en nooit meer terug komen. Over jaren die zijn gaan tellen maar nooit echt meetellen.
Over een leven dat geleefd is. En de goden zij dank voorbij is.
Over vluchten ver van hier, naar de plek die ik nu thuis noem. Een glimlach breekt door, weemoed verdwijnt.
Ik ruik alleen de Kermis van nostalgie nog. En ben dankbaar dat ik nooit meer terug hoef. Ik mag vooruit.”
