Iedereen met een computer met een internetverbinding en iets van social media heeft afgelopen week de reclame van Always voorbij zien komen. Waarin een mevrouw aan vrouwen, mannen, jongens en meisjes vraagt hoe meisjes vechten, rennen of gooien.
Voor de mensen die het gemist hebben hier een linkje.
Toen ik dit zag raakte ik eigenlijk een beetje geïrriteerd, ik vond het overdreven en heel erg Amerikaans. Als je aan mij zou vragen of ik wil rennen als een meisje zou ik toch zeker niet zo’n achterlijk toneelstukje opvoeren? Alsof meisjes niet kunnen rennen, of vechten, of gooien. (nu ja, dat laatste is in mijn geval misschien wel een beetje waar ;))
Dus toen ik op de BSO meisjes tegen elkaar hoorde opscheppen over dat zij wel konden voetballen omdat ze nu eenmaal jongensmeisjes waren nam ik de proef op de som. Ik vroeg mijn 7 meiden en 1 knul om te rennen, vechten en te gooien als een meisje.
Het jongetje nam het voortouw in aanstellerige toneelstukjes over hoe meisjes dingen doen. De meisjes die zichzelf als jongensmeisjes definieerde volgde aarzelend zijn voorbeeld. Er was slechts 1 meisje die zich van de toneelstukjes niets aantrok en alles deed zoals zij dat zelf zou doen.
Dus vroeg ik de andere meiden ook als zichzelf te rennen, of te gooien, of te vechten. Ineens stonden daar zelfverzekerde meiden die dingen deden zoals meisjes nu eenmaal dingen doen. Ik vroeg hen waar dit verschil vandaan kwam, en of zij zichzelf dan niet als meisjes zagen. De jongensmeisjes beaamden dat zij in het echt dingen anders doen als meisjes omdat zij niet echt meisjes zijn. De andere meisjes beweerden dat ze als zichzelf dingen half als een meisje en half als een jongen doen. Maar over een ding waren ze het unaniem eens, jongens zijn over het algemeen veel beter in dingen dan meisjes.
Ik was geschokt. Hoe ik ook probeerde om de meiden van hun eigen kracht te overtuigen, ik kwam er niet doorheen. Like a girl schijnt voor hen gelijk te staan aan aanstellerig gedrag. En dat zij niet zo aanstellerig zijn zegt niet dat meisjes misschien niet aanstellerig zijn, maar dat zij toevallig gewoon even wat meer jongenseigenschappen hebben dan andere meisjes.
Ze wilde nog wel even weten waar ik dan stond, als kind, was ik toen een jongensmeisje? Of meer een echt meisje, had ik bijvoorbeeld auto’s. Ik antwoorden dat ik heel veel barbie’s had, maar ook autootjes spaarde, en toen ik 3 was een treinbaan voor mijn verjaardag wilde. Dat ik graag in bomen klom, maar ook graag jurkjes droeg. Dat ik hutten bouwde om jonkvrouwtje in te spelen. En dat ik nu nog steeds met mijn vriendinnetjes in jurkjes en rokjes met hakken op hunebedden klim, vuurtjes stook en in tentjes slaap. Ik heb geen idee wat mij dat maakt, besloot ik mijn betoog.
De meisjes keken me aan alsof ze niet helemaal wisten wat ze met me aan moesten, behalve dan dat meisje die gewoon als zichzelf rende, die hield namelijk ook van in bomen klimmen en van nagelslakken. En eigenlijk had zij ook geen idee wat voor een meisje ze moest zijn. Tja, besloten de jongensmeisjes, dan moeten jullie zelf maar kiezen wat je wilt zijn.
Hoe aardig ik het ook van ze vind dat ik zelf mag kiezen wat ik wil zijn, ik weet vanaf nu mijn antwoord op de vraag of de vrouwenemancipatie niet allang een gepasseerd station is. Nee! We hebben nog een lange weg te gaan zolang meisje zijn vooral gelijk staat aan zwak zijn!!!!
