Auteur: Miss Laura Artemis

Twitter zorgt er soms voor bijzondere ontmoetingen. 

Ik lees online een verhaal van een vrouw van 40 en een beetje die schrijft over de eerste keer dat ze zich realiseerde dat ze een seksueel wezen was, toen ze een jaar of 16 was.
Zo’n moment dat de zon schijnt, en je in je veel te korte nieuwe kleertjes op je fietsje paradeert, er onder die kleren die ene nieuwe bh zit, die met die kersjes en die strikjes, en dat je weet ik ben sexy. Dat je fantaseert over hoe het is om seks te hebben, maar dat je nog geen seks hebt. Dat je de aanraking bijna kunt voelen, maar er eigenlijk nog niet aan toe bent.

Dat je ziet hoe klasgenoten aan elkaar friemelen en jij daar geen onderdeel van bent, niet van wilt zijn, maar misschien ergens ook wel weer een beetje wel, maar dan dat het bijzonder is en speciaal.

En dat je dan terwijl je zo vol van jezelf bent ineens realiseert dat anderen ook zien wat jij ziet. Voelen wat jij voelt. Merken dat dat meisje een vrouw aan het worden is. En misschien wel naar je kijken op een manier waarop je seksuele aantrekkelijkheid word opgemerkt. (of misschien doen ze dat alleen maar in je hoofd).En dat het dan ineens toch allemaal wel een beetje eng is, dat je niets liever wilt dan thuis zijn, en je verstoppen in een donker hoekje.

Dat omschreef ze dus, heel mooi, en beeldend. En heel herkenbaar ook vooral. Maar mensen reageerden zo gemeen en vol haat. Alsof zij door deze herinnering te delen alle meisjes van 16 ineens seksualiseerd, en daarmee mannen een vrij brief geeft om zich te vergrijpen aan 16 jarige meisjes, want daar vragen ze nu eenmaal om.

Hoewel ik er geen voorstander van ben dat meisjes van 16  geseksualiseerd worden op een volwassen manier. En ik echt een keer kots misselijk werd van een volwassen vrouw die mannen van 40 en een beetje aan het opsteken was om onder de rokjes van meisjes van misschien nog niet eens 16 te gaan kijken gewoon omdat ze dat zelf wel een geil idee vond, of hoopte dat dat haar een spannende nacht op zou leveren met een van die mannen. (en dat terwijl ze zelf lerares was op een middelbareschool) Wordt ik nu vooral misselijk van de mensen die met moraliserende vingertjes wijzen. Maar misschien is dat ook helemaal zo gek nog niet. Want met hun volwassen oordelen zijn zij het die deze herinnering een volwassen seksualiteit mee geven. Zijn zij het die  iets vies en ranzigs maken van gewoon een mooi verhaal over ontluikende seksualiteit.

Ik denk niet dat we meisjes een dienst bewijzen door die prille seksualiteit als ranzig te bestempelen. Laten we het zien voor wat het is. Laten we weer even terug gaan in de tijd en herinneringen ophalen aan die eerste keer dat je jezelf realiseerde dat jij er mocht zijn! Laten we vooral de seksualiteit die op iedere leeftijd weer anders is en anders word ervaren vieren. Laten we delen in plaats van oordelen. Laten we een voorbeeld nemen aan de schrijfster van dit eerlijke verhaal in plaats van ons jongere zelf te veroordelen met de kennis van nu.

Mijn hoofd zit zo vol met de teambuilding avond van gisteren dat ik eigenlijk nergens anders over kan denken. Maar er over schrijven mag niet, want het zou binnenskamers blijven. Dat is frustrerend want wat er gebeurd was helemaal niet eerlijk. Iedereen moest iets positiefs zeggen en iets waar je tegen aan loopt over elk van je collega’s. Bij een van mijn collega’s is het vooral lastig dat zij precies het tegenovergestelde van mij is. Waar ik ben opgevoed met het idee dat niets gek is, en dat eigenlijk alles moet kunnen (mits je niemand schaad), is zij heel nuchter en “doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg”. Dat is helemaal niet erg, dat doet ook niets af aan haar kwaliteiten als pedagogische medewerker. Maar lastig is het soms wel. Mijn locatiemanager die de teambuilding leidde vond echter dat ik dat niet mocht vinden. Of misschien mocht ik dat wel vinden, maar ik mocht niet vinden dat dat invloed had.

Voor de rest mocht iedereen alles over elkaar vinden. En ook over mij mochten dingen gezegd worden die ik in dit verband niet herkende, maar waar ik in ieder geval wel van probeerde te begrijpen wat de ander bedoelde. Maar mijn gevoel werd van tafel geveegd, dat mocht niet bestaan. Dat speelde zich alleen in mijn hoofd af. Al speelt het zich alleen af in mijn hoofd, dan nog bestaat het dus. Dan nog verdiend het aandacht even als de dingen waar andere collega’s tegen aan lopen aandacht verdienen.

Nee, deze teambuilding heeft niet het resultaat gehad dat de locatie manager voor ogen had, namelijk dat we vanaf nu met elkaar communiceren over waar we tegen aan lopen met en bij elkaar. Het heeft er voor gezorgd dat ik me heel diep terug trek in mijn eigen schulp. Op mijn eigen eilandje. Want open minded zijn is niet de norm in het team. Dus zal ik voortaan ook maar zogenaamd geschokt reageren op alles dat afwijkt. En om het hardst roepen dat dingen toch wel echt heel raar zijn. *

*natuurlijk zal ik mezelf niet echt zo verloochenen. Maar ik zal mezelf ook niet heel snel meer uitspreken.

Oei, zei mijn moeder, toen ze de foto’s zag van de kleding die ik vorige week wel paste maar niet kocht. Zie ik daar een buikje? Ik zou dat jurkje maar niet kopen, ook straks niet, als het weer wel mag. Misschien heb ik een maatje groter nodig opperde ik. En dat beaamde ze.

Toen ik gisteren mijn zomerjurkje aan wilde doen, omdat de lente temperaturen ervoor zorgen dat ik daar heel veel zin in krijg werd het nog even bevestigd. Ik kreeg hem niet meer dicht. Sinds ik uit gegroeid ben, en in mijn geval was dat nogal snel het geval, daar ik maar 1,58 ben, is dat me nog nooit overkomen.

Zusje vond het allemaal maar onzin, ik had geen buikje, en ik was niet dik(ker). Maar mijn kledingkast zegt toch echt anders, mopperde ik. Welke maat had dat jurkje van jou dan wel niet, vraagt ze driftig. Nou uhhhh, xs zeg ik. Nu is zusje helemaal woest. Dus jij vind het erg dat je niet meer in je maatje 34 past? Ik knik van ja.

Ik ben niet gewend aan de vetjes die daar eerder nog niet zaten. En ik wil er niet aan wennen. Ik wil niet al mijn kleding nieuw moeten kopen omdat ik er niet meer in pas. Bovendien hoef ik niet zo te zijn. Ik kan weer gaan sporten, minder pizza eten, meer groenten. Minder patat en mayonaise. Meer bewegen.
Dus als jullie me zoeken, ik ben eventjes een uurtje hardlopen.

Tot later

Ik ben tot de conclusie gekomen dat het beter is dat je huiswerk op bloggen lijkt, dan dat bloggen op huiswerk lijkt. Oh zo!

Voor mijn portfolio van de cursus hoe wordt ik een VVE verantwoorde peuterspeelzaaljuf in 6 stappen moet ik verslagjes schrijven van de activiteiten die we gedaan hebben. Een paar regeltjes tekst en heel veel foto’s. Het voelt alsof ik aan het bloggen ben, en even weet ik niet of dat nu een goed of een slecht teken is.

Want een tekst die op een blog lijkt is dat wel serieus genoeg voor een werkstuk waarop ik beoordeeld en misschien ook wel veroordeeld ga worden?

Of betekend het dat schrijven zo mijn tweede natuur is geworden dat ik het niet meer op een andere manier kan?

Ik zal een stukje uit mijn werk citeren zodat jullie mee kunnen oordelen. Dan mag je zelf weten of je wilt beoordelen, veroordelen of gewoon alleen een oordeel hebt 😉

Voor ordenen en tellen hebben we iets leuks bedacht. Trek allemaal je schoenen maar eens uit, dan gaan we passen en meten wie de kleinste schoen heeft en wie de grootste. Ondertussen werd er natuurlijk ook hard geteld, want je hebt 2 voeten, met 5 tenen aan iedere voet, dat zijn er samen tien. En hoeveel kinderen zijn er eigenlijk? Hoeveel schoenen zouden die kinderen met elkaar hebben? We maakte een lange slang van schoenen. En toen ook van onszelf. Nu zijn we samen 1.

We hebben zoveel geteld, dat Graaf Tel er jaloers op zou worden.

Hierbij staan dan foto’s van kinderen die schoenen tegen elkaar houden om te kijken welke de grootste is en welke de kleinste. En een foto van alle schoenen op een rij met de eigenaren van die schoenen in polonaise achter elkaar en achter hun schoenen. Maar die mag ik niet plaatsen omdat er kinderen op staan.

Ik ben niet meer in staat een oordeel te vellen. Denk dat ik er maar eens een nachtje over ga slapen.

kusjes 

Omdat Leo Vroman dood is, en helden niet dood mogen gaan. Maar aan de andere kant, helden gaan nooit dood, nooit echt, nooit helemaal! Hier een gedicht van zijn hand.

Het wordt wel weer tijd dat ik nieuwe dichters ga ontdekken trouwens, want nu Rutger Kopland en Leo Vroman beide niet meer onder ons zijn geloof ik dat ik nog maar weinig dichters leed die onder de levenden zijn.

Veel heden hoe

Een half petje kip,
een popotamus hip,
twee muisjes vleer,
vier hanen weer,
acht beelden voor,
zestien kijkjes door,
twee en dertig vliegjes vuur,
vier en zestig kastjes muur,
honderd acht en twintig fouten druk,
een kippetje tuk?
twee honderd zes en vijftig stokken tover,
vijf honderd twaalf tochten over,
en ongeveer
duizend minnen meer