Twitter zorgt er soms voor bijzondere ontmoetingen.
Zoals die keer dan Visje mij mee sleurde naar een of andere presentatie van een televisieserie over Rusland. En dat we toen “metrohond” als wachtwoord moesten zeggen voordat we naar binnen mochten.
Of toen ik eindelijk zelf aan het twitteren was, er een vrouw tijdens een optreden van Jan Rot zichzelf ineens omdraaide om te vragen wie Caja was.
Vanavond had ik ook een bijzondere ontmoeting. Dan kwam doordat Silvia voor haar project “The story of eating” Rotterdammers zocht die wilde vertellen over hun voeding. Toen ik die tweet voorbij zag komen voelde ik me meteen aangesproken. Want ik ben immers Rotterdammer, en ik eet toevallig ook weleens iets. Enthousiast tweette ik terug dat ik Rotterdammer en vegetariër ben, en daar best iets over wilde vertellen.
Dus zit ik met Silvia en haar vriend aan mijn salontafel, met thee en een bakje eten. We praten over duurzaamheid, en zelf brood bakken (dat doe ik overigens niet), over groene initiatieven, doppers en over eten. Over een voorbeeldfunctie hebben. Het was eigenlijk heel gezellig.
En dat had ik vlak van te voren, toen ik me ineens toch wel heel kwetsbaar voelde met het idee dat er een vreemde in mijn huis zou komen om over eten te praten toch niet gedacht. Toen leek het ineens een veel te impulsieve daad. En Silvia werd in mijn hoofd een steeds grotere seriemoordenaar die dat eten allen maar als excuus gebruikte om in je huis te komen.
Gelukkig is de werkelijkheid nooit zo gruwelijk als je kunt bedenken. En was Silvia gewoon heel lief. En helemaal niet moordlustig.
