Ik deed afgelopen week dus mee met #synchroonkijken. Een hastag waaronder een heleboel mensen een heleboel foto’s hebben gemaakt. Iedere dag kregen we van de juf een mailtje in onze inbox waarin de dagopdracht te lezen viel.
Hier volgt een weekoverzicht
Dag 1, sokken.
Een kijkje in mijn sokkenla, een bond gezelschap van vrolijke kleurtjes (maar ik blijf ontkennen dat ik iets met kleur heb, en ik heb al helemaal niet specifiek iets met roze)
Dag 2, zelfgemaakt
Oke, technisch gezien hebben de peuters bovenstaande knutsels gemaakt, maar zonder de hulp van mij (en mijn lieftallige collega) zou het er nooit zo mooi uit zien. De tekeningen zijn wel van mijn hand.
Dag 3, zomer
Dit was een beetje vals spelen, want mijn moeder heeft de foto gemaakt. Het was nu eenmaal zo dat ik het meest zomerse van deze druilerige dag was.
Dag 4, blauw
Dag 5, leeg
Dit was duidelijk de dag waar ik het meest mee had. Ik vroeg me tijdens het maken van de foto’s af hoe dat komt. Van mezelf ben ik vrij chaotisch en alles in mijn omgeving is nogal vol. Hoe kan het dan dat ik zo van lege foto’s hou? Of dat ik zo ontroerd kan raken door plekken die leeg zijn maar dat eigenlijk niet horen te zijn? Zoals het Lowlands trein als er nog geen bezoekers zijn. Pure emotie vind ik dat. Maar waarom? Ik heb geen idee.
Dag 6, iets kleins
Met vrienden naar Belgie, nog snel de opdracht doorlezen, iets kleins, wat moet ik daar nu weer mee? Een kindersuprise ei gekocht, daar kan nooit iets groots in zitten. Het voorwerp in mijn ei zou mijn fotoobject worden. Dit had dus zomaar een heel andere foto kunnen zijn, als er een helikopter in had gezeten bijvoorbeeld, of een raceauto.
Dag 7, jezelf
Ik, in de auto, op de terugweg van een tripje Belgie, inclusief kamperen. Maar dat is weer een heel ander verhaal, voor een heel ander blog.
Ha, je deed ook mee. Ik heb halfweg aangehaakt. Mooie reeks 🙂
hahaha jahaaaaaaaaaaa ik deed al mee, de hele week!