Gloria Estefan komt uit de boxxen. Onwillekeurig zing ik mee. Er wordt tegen me gepraat, maar ik hoor het niet meer. Ik hoor alleen nog de woorden van de liedjes die ik mijn hele jeugd mee zong. Al toen ik nog geen woord begreep van die vreemde Engelse klanken.
Later ging ik de teksten verstaan en snappen. En nog weer later ging ik ze ook begrijpen. Toen kwam ik erachter dat het allemaal niet zo diepzinnig was, en dat veel mensen het eigenlijk best wel kut muziek vonden. Nog weer later moest ik die mensen in sommige gevallen ook wel een beetje gelijk geven.
Maar dat dondert niet, ik wordt instant blij van. En kan niets anders doen dan mee zingen en swingen. En nee, daar schaam ik me dus helemaal niet voor. Want van mijn 7e tot mijn 17e was ik dus echt een enorme fan, van die mevrouw met haar mooie krullen. Ik wilde trouwen als maagd, omdat zij dat ook had gedaan. Had een waslijntje met foto’s van haar boven mijn bed hangen, en een plakboek waar ik interviews en foto’s in verzamelde. Als er iets op tv kwam van Gloria mocht ik opblijven om het te kijken. En toen ik 12 was was mijn eerste concert waar je een kaartje voor moest kopen van Gloria. Voor mij geen Backstreet boy’s of New kids on the Block. Boybands konden me gestolen worden.
Wat me er zo in aansprak weet ik niet meer. Ik weet wel dat het de eerste keer was dat ik wilde weten wat er in de cd-speler zat, en wilde onthouden wie het was. En dat toen ik de cd-hoes zag, met die krullen, ik helemaal verkocht was. Ik wilde meer van die mevrouw!
De obsessie is inmiddels wel over. Maar de schaamte is ook voorbij!!! Dus sing along….
