Lowlands is alweer een paar dagen geleden. Grappig hoe alles anders wordt naarmate de jaren verstrijken. Mijn tas en mijn tent zijn dit jaar precies tien jaar oud. Inmiddels hebben we de nodige festivals mee gemaakt. En bij al die festivals hoorde weer andere mensen.
Het begon allemaal met Castlefest, een lief klein festival dat dat jaar (2004) voor het eerst werd georganiseerd. En wij gingen er heen. Een heel weekend. De organisatie had er niet echt rekening mee gehouden dat mensen 3 dagen wilde komen. Dus zaten we op een camping ergens in de buurt. Per dag was er weinig variatie in de programmering. Het was nog de periode dat Omnia en Rapalje afwisselend speelde met af en toe een ander bandje ter afwisseling. Een van die bands was Rosa Crux. Wij waren instant fan. Wat een geweldige beleving was dat. Als je ze ooit kunt zien, ga dat doen!!! Maar het festival zouden we nooooit meer drie dagen gaan doen. Zeg nooit nooit blijkt wel weer. Want precies tien jaar later sta ik er weer met mijn tas en mijn tent. Dit keer om er te werken in het kinderrijk.
Dat jaar was ook mijn eerste grote festival. Het Wave & Gothic Treffen in Leipzig. Op dat festival ben ik nog steeds een beetje verliefd. Wat een variatie. Wat een programmering. Wat een markt. Wat een stad. Wat een liefde, ik hou ervan. Ik denk dat het het grootste festival is waar ik tot nu toe ben geweest. Al wilde ik dat toen niet geloven. Want ik had een wens. Lowlands. Je was pas echt cool als je daar geweest was.
Het jaar daarna melde ik en mijn vriendinnetje ons dus aan als Lowlands vrijwilliger voor Oxfam Novib. En ik wilde iedere seconde van het festival mee maken. Al die beelden die ik altijd op tv zag wilde ik beleven. Ik werkte of rende van hot naar her om maar zo weinig mogelijk van het festival te missen. Slapen deden we later wel.
Er volgde nog een paar edities van Lowlands. (stuk of 6 geloof ik). En nog wat festivals waar ik eenmalig heen ging. Pukkelpop, Graspop, Pinkpop, Zwartecross en zelfs de honing en melk markt ergens in Noord Laren. En mijn tent en tas gingen trouw met mij mee.
Het liefst van de eerste tot de laatste seconde. Om maar niets te hoeven missen. Dus ga je een dag van te voren, en ga je pas de dag erna weer terug. Sta je in de rij om de pakeerplaats op te mogen, het festivatrein op te mogen, muntjes te mogen kopen en later om overal weer vanaf te komen.
Maar nu ik overal al herinneringen heb lijkt dat niet zo belangrijk meer. Dus gaan we zo laat mogelijk, lekker nog een dagje extra in je eigen bed, en vertrekken we net voordat de laatste act is afgelopen. Lekker zonde file. (nu moet ik zeggen dat ik niet altijd de verwendheid heb om met de auto te zijn, als ik met de trein ga blijft het een 4 daags kampeerfestijn). En al dat geren van hot naar her en weer terug hoeft eigenlijk ook niet perse. We sjokken rustig rond van tent naar tent. (Achteraf hoor ik dat we toch niet rustig genoeg liepen, want er zijn twee mensen from cyberspace die mij zagen lopen en niet aan konen spreken omdat ik weg was voordat ze de moed hadden verzameld of voordat het ze uberhout lukte om op te staan.
Het enige dat een beetje jammer is aan de sterk wisselende samenstelling van mijn LL groepje is dat ik al die herinneringen met niemand kan delen. Want niemand herinnert zich Renske van de Kermit de Kikker grapjes. Of Maaike die met die groep jongens mee was gegaan, in de veronderstelling de liefde van haar leven gevonden te hebben terwijl de jongen in kwestie eigenlijk alleen maar wilde scoren. De hele camping kon mee genieten van het drama dat volgde. Of Joris die LL vorige jaar niet overleefde. Waarvan zijn vrienden op de terugweg in de trein iedereen op moesten bellen om het treurige nieuws te vertellen. Al die herinneringen zitten alleen in mij. En als ik er over begin voelt het een beetje alsof oma verteld.
Al die fijne en minder fijne herinneringen en niemand om echt nog mee te delen of in fragmenten met verschillende mensen… tja, vrienden en vriendengroepjes ze komen en ze gaan in ons soms vluchtig bestaan. Blijven genieten en festivallen en herinneringen opbouwen voor later zou ik zeggen, en koester ze 🙂 En deel ze met ons 😉
Ik blijf ze met graagte met jullie delen natuurlijk @Anna.
Overigens heb ik wel een hele trouwe vriendengroep met mensen die ik heb leren kennen tussen mijn 7e en 17e, maar dat zijn dan weer net niet de festival mensen. Volgend jaar toch eens kijken of ik er uit die groep een paar mee kan slepen. 😉
Jah, wisselende vriendengroepen… Ik denk dat het met festivalgangers altijd wel een beetje zo is. Want niet iedereen wil altijd hetzelfde zien of gaan doen. Dus ga je met de een daarheen en met de andere daarheen. Dat is toch altijd mijn ervaring geweest.
Ga je nou maar niet ‘een oma’ voelen daarom hoor 🙂