Vandaag ben ik een beetje trots op mezelf.
Ik heb mijn eerste OR vergadering bijgewoond. Gelukkig kende ik alle andere leden op 1 na. En was het een heel relaxt sfeertje. Natuurlijk wist ik nog niet overal het fijne van, maar ik heb al wel mee kunnen praten. Jeej for me.
Maar nog trotser ben ik erop dat ik nee heb gezegd. Nee, ik kan morgen niet komen invallen. En natuurlijk, ik had mijn tijd zo in kunnen delen dat het me wel zou lukken. Dan had ik nu heel hard moeten werken aan een filmpje voor Sprookjesjuf en twee workshops die ik nog moet voorbereiden. Waarvan de eerste aanstaande vrijdag al is. Maar nu ben ik moe van alle indrukken van de OR en de dag. Dus nee, ik kan niet. Want ik heb morgen ochtend tijd ingeruimd voor Sprookjesjuf. En lummeltijd heb ik gewoon ook broodnodig.
Het gaat me nog niet heel makkelijk af. En ergens voel ik me ook wel een beetje schuldig. Maar als ik ziek wordt omdat ik mezelf voorbij ren hebben ze ook niets aan me. Dus kan ik beter maar mijn grenzen bewaken.
Yeah!
Super van je!
Wat ongelofelijk goed van je!!!
Ben vandaag nog steeds enorm blij dat ik niet meteen in de houding ben gesprongen. Het gaat allemaal nog zwaar genoeg worden zo 🙂