In mijn overblijf klasje zitten zo’n 11 hongerige kinderen die het liefst allemaal tegelijk de chocoladepasta willen hebben en die dan per persoon een minuut of 10 bezet willen houden. Je zou zeggen dat het niet zo moeilijk is om je mes in de pot te steken, je boterham te smeren en de pot inclusief mes door te geven aan de volgende.
Maar mijn kinderen zien dat anders. Het is een uiterst delicaat karwei als ik hen moet geloven dat zeer zorgvuldig dient te gebeuren. De pasta moet overal even dik zijn en het liefst helemaal glad gesmeerd. Vervolgens word de boterham dichtgeklapt en maalt niemand er meer om dat ze hier tien minuten over hebben gesmeerd.
Om de kinderen aan te moedigen sneller te smeren roep ik regelmatig, “kom op, een beetje doorsmeren, het hoeft de de Mona Lisa niet te worden”. En maanden kwam ik hiermee weg. Tot er een kind de vraag durfde te stellen die iedereen kennelijk bezig had gehouden. “Juf, wat is de Mona Lisa eigenlijk?”. Ik had er niet bij stilgestaan dat ze dat niet wisten en leg geduldig uit dat het een schilderij is van een hele beroemde meneer.
“Net zo als de nachtwacht” concluderen de kinderen. “Ja, roep ik enthousiast, of de aardappeleters of zo”.
Dus als er nu boterhammen gesmeerd moeten worden zijn ze er weer ouderwets tien minuten per kind mee bezig. Want allemaal willen ze een Mona Lisa, Nachtwacht of aardappeleters op hun boterham.
