Op de peuterspeelzaal is het de week van het kerstontbijt. De peutertjes vinden het best leuk hoor, een ontbijt van soesjes, poffertjes, groene pannenkoeken, komkommer met olijven (?) en gekookte eitjes. Maar dat stilzitten? Dat wil nog niet helemaal lukken.
Dus sommeert mijn collega de kinderen om hun jassen aan te trekken en naar buiten te gaan, want ze zijn een beetje druk. En ga jij ook maar mee, Laura, roept ze me achterna, jij bent ook een beetje druk. Mijn nieuwe locatiemanager, die ik nog maar drie keer heb gezien steekt haar hoofd om de deur, “zij?, druk? Nou daar is toch wel heel wat voor nodig om Laura druk te maken”.
Ik weet best dat ik een bedachtzaam persoon kan zijn. Maar ik ben ook de eerste die me uit staat te leven op een nog lege dansvloer. (En vaak de laatste die er weer vanaf gaat, als de dansvloer alweer leeg is). Ik klim graag op muurtjes, spring over stoeprandjes en paaltjes, huppel vrolijk door de stad omdat dat soms gewoon leuker is dan lopen en bler graag hard en vals mee met de radio. Waarom blijven mensen dan toch het beeld in hun hoofd hebben dat ik altijd rustig ben?
Zo onzichtbaar ben ik toch niet zou je zeggen. Ze weten alleen nog niet dat als de katten uit de bomen gekeken zijn ze nog eens terug zouden verlangen naar een versie van mij die altijd rustig is.
ik denk idd dat het afhankelijk is van of je nog in de boom zit of er al uit bent gejumpstyled x