Auteur: Miss Laura Artemis

Hallo! Ik ben Miss Artemis, beter bekend als Laura. Een meisje van 31 uit Rotterdam. Een heksje, die gek is op poppetjes tekenen, vooral als ze Kawaii zijn. Ook hou ik van snailmail (je weet wel echte post met postzegels enzo), heb ik een beginnende verzameling washi tape en ben ik gek op sprookjes en mythologie natuurlijk. (Vandaar Miss Artemis). Evenals Artemis heb ik wel iets met kinderen, ik werk in de kinderopvang. Van jagen heb ik dan weer minder kaas gegeten, maar wat wil je, als vegetariër. Welkom in mijn stadse sprookje, loop met me mee, en laat je verwonderen.

Knutseltip #2 Maskers maken

Het is weer woensdag en dus tijd voor een leuke kindgerichte tip.
Ik bied deze activiteit ook als workshop aan, voor meer informatie neem een kijkje op Sprookjesjuf.

Een masker maken is altijd leuk. Natuurlijk kun je een kleurplaat uitprinten, op karton plakken en op die manier een mooi masker maken. Maar is het niet leuker om een masker te maken dat niet scheurt na 1 keer gebruiken?

Benodigdheden:
Kippengaas
Gipsverband
Stokje
Verf, glitters, veertjes, lijm, stickers en wat je maar kunt vinden om jouw masker mee te versieren.

Knip het kippengaas in de vorm die je wilt. Scherpe stukjes kun je omvouwen. Steek het stokje door het gaas aan de zijkant. Het stokje dat wij op de foto gebruikte is eigenlijk niet stevig genoeg. Ik zou een iets dikker en korter stokje gebruiken.

Knip het gipsverband in kleine lapjes, maak het goed nat, en vouw het om het gaas heen. Zorg ervoor dat je beide kanten van het masker met een laagje bedekt. Het verband blijft het best zitten als je de stukjes eromheen vouwt. Op die manier blijft het aan zichzelf kleven.

Als je het masker helemaal bekleed hebt laat je het drogen. Als je het masker wilt verven kun je het masker het best 24 uur laten drogen. Wil je het masker beplakken kan het niet zoveel kwaad als het nog niet helemaal droog is. Wij waren erg ongeduldig dus zijn met lijm, glitters en veertjes aan de slag gegaan.

Alle maskers van de kinderen bij elkaar. Je ziet dat je eindeloos kunt variëren in vorm. Je kunt het gaas eigenlijk in iedere gewenste vorm knippen/vouwen.

Nadat ik mijn exemplaar onder handen heb genomen met versierseltjes ziet het er zo uit. Maar ook in versiering kun je natuurlijk eindeloos variëren.

Veel knutselplezier. Oh en uhhhh als jullie hier zelf mee aan de slag gaan zie ik natuurlijk graag foto’s van het eindresultaat.

Draken brieven deel 2

Ha die Draak, Dag 3

Ik had je nog helemaal niet verteld dat ik speciaal voor deze onderneming nieuwe schoenen heb gekocht. Een aanschaf waar ik erg blij mee ben, want ik ben nu al drie dagen non stop aan het lopen.

En dat brood met die kaas is allemaal leuk en aardig, maar het komt mijn neus een beetje uit. Ik heb geslapen is portieken en stadsparken. Hoe ik ook loop, de bewoonde wereld blijft maar om me heen. Nu weet ik vrij weinig van draken, maar ergens lijkt het me niet logisch dat je je in de bewoonde wereld ophoud. Ik bedoel, dat zou toch veel te veel opvallen? Iedereen zou je direct als draak herkennen, dan heb je toch geen leven meer? Ik denk dus dat je ergens in the middel of nowhere woont. Helemaal zeker weten doe ik dit echter niet.

Ik heb het voordat ik vertrok voor de zekerheid dus maar aan mijn vrienden op Facebook gevraagd. Maar de antwoorden liepen nogal uiteen. Zo zou je in een Kasteel wonen in ter Apel. Ik heb geen idee waarom je daar zou willen wonen. Maar het is mogelijk. Weer anderen beweren dat je in de bergen woont en schatten consumeert, of maagden, daar zijn de meningen over verdeeld. Ook zijn er mensen die beweren dat je in Skyrim woont. Maar in Skyrim worden alle draken vermoord. Als ik een draak was zou ik dus zeker verhuizen.

Wat mij betreft woon je net zo lief in een flatje in zo’n Chinese spookstad, waar winkels wel gevuld zijn, maar waar niemand woont. Heel modern en van alle gemakken voorzien, maar te duur voor de lokale bevolking. Ideaal voor een draak als jij lijkt me.

Liefs,

Een meisje

Heksendames – deel 4 over geheks en domme dingen

Hi,

Zoals jij koude koffie drinkt, zo drink ik koude thee. Ik krijg het maar niet afgeleerd om een kopje thee mee te nemen als ik naar bed ga.
Natuurlijk drink ik die thee dan niet op, ik ging immers naar bed omdat ik wilde slapen, en oke toegegeven heel soms ook omdat ik televisie wil kijken. De televisie staat namelijk in mijn slaapkamer.
Ik denk er vaak over of ik mijn televisie abonnement moet opzeggen. Want ik kijk er eigenlijk nooit naar. Maar ja, dat voelt dan weer zo drastisch of zo.
Hoe dan ook die thee wordt dan koud, en de volgende morgen als ik dorstig wakker wordt is koude thee binnen handbereik, dus die drink ik dan op.
Als het kruidenthee is, waar ik het zakje in heb laten zitten, krijg je dan een lekkere sterke thee. Vind ik dus echt heel lekker.

Ondertussen moet ik nu eigenlijk slapen, maar toen ik net een lampje wilde vervangen en op de tafel ging staan, zodat ik er bij kon, begon de tafel iets te wankelen.
Ik kon of blijven staan en met tafel en al omkieperen, of van de tafel af springen in de hoop dat de tafel in ieder geval zijn evenwicht zou herstellen. Ik sprong dus zo elegant mogelijk van de tafel af.
Toen ik op de grond lag en blij was dat mijn nek niet gebroken was, vond ik het toch wel pijnlijk, dat wordt een blauwe plek dacht ik nog. Toen ik langs de spiegel liep, me nog nergens van bewust zag ik ineens een grote rode vlek op mijn hoofd, bloed! Ik met een watje een beetje deppen, bleek er toch wel een flinke wond onder te zitten. Je snapt het al, ik eindigde mijn avond op de eerste hulp. Daar werd ik door een vriendelijk meneer weer netjes dicht geplakt. Maar eerst kreeg ik een college over hechten, nietten en lijmen. Waarbij vooral het onderdeel hechten veel aandacht kreeg. Want je hebt allerlei draad diktes en hoe dikker de draad, hoe lelijker de genezing. Ondertussen lag ik daar een beetje pijn te hebben en me af te vragen wanneer hij eens zou gaan beginnen met lijmen. Toen dat eindelijk gebeurd was kreeg ik nog het vaderlijke advies mee om de volgende keer een beetje beter uit te kijken. Ik beloofde dat ik de volgende keer een trapje zou pakken en mocht gaan.

Thuis aangekomen kreeg ik een mailtje of ik een onderdeel wil zijn in het Beltane ritueel waar ik morgen heen ga. Ik ben de wachter van de poort van het noorden, element aarde. En moet een kommetje aarde aanbieden aan de cirkel. Best spannend, want natuurlijk heb ik zoiets wel eerder gedaan, maar dan in mijn eigen kleine vriendengroepje. Nu heb ik geen idee wie er gaan komen. Hoewel ik maar twee zinnen hoef op te zeggen ben ik toch een beetje bang dat ik die ga vergeten. Of dat ik zo zenuwachtig ben dat mijn stem helemaal trilt als ik wil gaan praten. En dat er dan niets meer dan een klein iel stemmetje overblijft. Beltane is trouwens een vruchtbaarheidsfeest. De vruchtbaarheid van moeder aarde wordt gevierd. Mensen springen over vuren en dansen rond de meiboom. Dat is een soort stok met linten eromheen die je door in een bepaald patroon om elkaar en de stok heen te dansen tot een mooi patroontje vlecht. Aangezien onze viering binnen is denk ik niet dat wij een van deze dingen gaan doen. Ik ben heel benieuwd wat Anke (zo heet de mevrouw die het organiseert) wel voor ons bedacht heeft.

….

Inmiddels is het feestje geweest. Mijn stem sloeg niet over en klonk eigenlijk best ontspannen en relaxt voor zover ik daar zelf over kan oordelen. En hoewel ik niet helemaal tekst vast was, waren de reacties van andere deelnemers wel positief. Ik geloof dat het dus best een succes was. Verder hebben we gewoon alle dingen gedaan waarvan ik van te voren had gedacht dat we ze niet zouden doen. Er was wel geen boom, maar er waren linten, en daar werd mee gedanst. En het vuur waar we overheen sprongen was een waxinelichtje met wat wierrook voor het rokerige effect.

Inmiddels begint mijn laptopje te miepen dat hij opnieuw wil opstarten. Misschien moet ik het hier maar bij laten voor deze week.

Hekserige groetjes,

Laura

…………….

En ze schreef weer terug, aardig he!

Hmmm, koude koffie koude thee, ik moet er even niet aan denken. Ik ben juist op zoek naar waar de kruik ligt.
Vanmogen heb ik wel een kop
~~koude~~ lauwe Himalaya thee opgedronken, dat dan weer wel. Ook in slaap gevallen vannacht, voordat ik dat opgedronken had.

Hier lees je de hele brief

Uit de oude doos, Istanboel

Op mijn laptopje zie ik foto’s voorbij komen van voorbije tijden. Als ik die foto’s voorbij zie komen wordt ik weer overspoelt door herinneringen en ben ik in gedachten weer even daar. In het moment waarop de foto werd genomen, soms in oorden hier ver vandaan. Andere keren op plekken die nu dichterbij zijn dan toen. Ik neem jullie graag mee op reis door mijn herinneringen.

Deze foto is ergens in de omgeving van Istanboel genomen. Eigenlijk zou ik niet mee gaan op deze reis. Mijn vriendinnetje van toen had mij nog niet voorgesteld aan haar ouders. Sterker nog, ze had haar ouders nog helemaal niet verteld dat de mogelijkheid bestond dat ze vriendinnetjes had. Haar vriendin voor mij had ze angstvallig weggehouden.

Zij zou met haar ouders, broer en zijn vriendin op vakantie gaan. Ik geloof dat het ter ere van een zoveeljarig huwelijk was, of iets met verjaardagen. Broer en zijn vriendin gooide echter roet in het eten en verbraken hun relatie vlak voor deze reis. Aan de kinderen werd gevraagd of ze niet iemand anders mee konden nemen. Iemand van de scouting of zo, waar ze allebei opzaten.

Vriendin lief vond dat echter wel een goede gelegenheid om mij in de familie te introduceren. Ik moest nog wel even auditie komen doen. Omdat ik graag een goede indruk wilde maken had ik me zo “normaal” mogelijk gekleed. Maar al bij de eerste happen riep mijn schoonmoeder to be, “jij bent toch zo’n Gothic meisje?”. Ik voelde me betrapt. En vroeg me af waar ze dat dan aan had kunnen zien. Ik mompelde iets als “Gothic is wel een stijl die ik erg kan waarderen, ja”. “Oh cool!”, reageerde de schoonmoeder to be. En er volgde een leuk gesprek over de Gothic subcultuur en literatuur.

Ik was aangenomen in de familie en mocht mee op reis. Mijn vriendinnetje maakte deze foto terwijl ik over het water kijk naar weet ik het wat. Ik geloof dat ze vooral mijn rode haar dat afsteekt tegen het blauw van het water mooi vond. Ik vind de mijmering erin wel mooi. Waar zou ik aan hebben zitten denken? Bijna jammer dat ik dat niet meer weet.

Koningsdag

Het had zo’n leuk idee geleken, schminken met Koningsdag op de vrijmarkt.
Want iedereen wil toch zeker geschminkt worden op zo’n dag?
Ik had mijn koffertje nog niet uitgepakt of de eerste klant diende zich aan.
“Mevrouw, gaat uw schminken?, want mijn zoontje wil graag spiderman worden”.
Dat begint al goed dacht ik.

Maar ik had het mis. Want ik zat een uur in de zon, en er kwam helemaal niemand meer.
Er ging nog een uur voorbij, nog steeds helemaal niemand.

Ik ging naar een ander plekje. Een dronkenman wilde een vlaggetje op zijn hand. Hij kreeg een vlaggetje en wilde vervolgens niet meer weg gaan. Wat niet heel bevorderlijk was voor de klandizie. Er ging nog een uur voor bij, Raafje kwam, en er liep een kindje langs. Ik schminkte op allebei haar wangen een kroon.

Ik schminkte mijn linkerarm, en mijn rechter. De Gesprekspartner kwam langs, en ik ging verder op zijn armen. Maar kinderen werden haastig mee getrokken door hun ouders, nee, nu niet, strakjes misschien. Ik moest plassen, en had dorst, dus verhuisde ik naar een terrasje. Mijn koffertje was dicht. “Mevrouw, dat wat u op uw arm heeft, dat wil ik ook”. Dus kreeg ze een eenhoorn, en deed ik extra mijn best, want het zou de laatste van de dag worden.

Volgend jaar zoek ik een ander plekje. Dus als er iemand nog een tip heeft voor een spot met kinderprogramma, ik hou me aanbevolen.

Knutseltip

In mijn drang naar structuur, geen idee waar die ineens vandaan komt, ben ik eens gaan nadenken over onderwerpen waarover ik zou kunnen bloggen. Makkelijk voor mezelf als kapstok op dit moment, maar ook voor jullie als lezer. Het meest gehoorde commentaar op mijn blog is immer, waar gaat het in hemelsnaam over? Leuk hoor, dat je blogt, maar ik heb gewoon totaal geen idee waar ik aan toe ben bij jou.

Nu ja, dat weet ik zelf dus meestal ook niet. Ik heb eerder een structuur geprobeerd. Maar meestal lukte dat me niet. Toch heb ik het idee dat het dit keer wel gaat lukken. Omdat ik ze stiekem al op een ander moment schrijf en klaar zet. Hoef ik op de dag van plaatsen alleen nog even op de verzendknop te drukken.

Op woensdag wil ik een tip geven over iets dat met kinderen te maken heeft. Dat kan een leuk uitje zijn, een theatervoorstelling, een knutselwerkje, liedje, yoga oefening, het maakt niet uit, als het maar met kinderen te maken heeft. Leuk is, en bij voorkeur ook nog een beetje creatief.
Ben jij zelf nu heel erg creatief, of ergens geweest waar het heel erg leuk was, en waar iedereen van op de hoogte moet zijn? Dan ben je hier ook aan het juiste adres voor een gastblog met jouw tip.

De tip van deze week is: Washi tape. Zo’n beetje overal te koop, en overal voor te gebruiken ook nog eens. Ik ben er helemaal verslaafd aan geraakt.

Je kunt er bijvoorbeeld een paasei mee versieren. Geen geklieder meer met verf. Gewoon een beetje tapjes plakken en klaar. Bijkomend voordeel je kunt de rolletjes ook als eierdopje gebruiken.

Of je kunt er een saaie tekening me opleuken. Je hoeft geen tekentalent te zijn om toch een heel leuk resultaat te krijgen.

Als je de tape dubbelvouwt en een klein plakrandje overhoud kun je het ook gebruiken als boekenlegger. Hoe cute is dat dan!!

Je kunt er ook een bloempotje mee versieren. Ziet er super leuk uit. En je hebt er weinig rotzooi van.

Je kunt het natuurlijk ook gewoon als plakband gebruiken, hoewel dat natuurlijk wel de meest saaie toepassing is 😉 Alhoewel niets echt saai is na een washi tape behandeling. Dus schaf een paar rolletjes aan en plak erop los!!!!

Draken brieven deel 1

Een tijdje geleden daagde Roelien mij uit om een drakenverhaal te schrijven. Ik ben er aan begonnen. Heb het voorgelezen aan een testpubliek, die het overigens erg leuk vonden. En toen deed ik er niets meer mee. Daarom heb ik besloten ze op mijn blog te publiceren. Als stok achter de deur om ermee verder te gaan.

Vandaag dat 1 en dag 2

Draak, dag 1

Ik heb het plan opgevat om je te vinden.
Want ergens geloof ik dat je bestaat.
Op mijn reis naar je toe zal ik je schrijven.
Eigenlijk zijn het meer dagboek notities, maar ik doe net alsof ik ze naar jou schrijf, omdat dagboeknotities zo nutteloos aanvoelen. Ik zou je ook wel echt willen schrijven, maar ik heb geen idee waar ik de brieven naar toe zou moeten sturen.
Ik ben in ieder geval naar je onderweg. Wacht je op me?

Een avontuurlijk meisje

Hallo Draak, dag 2

Mijn spullen zijn gepakt. Wat brood, wat kaas, wat wijn, want helden in verhalen leven op brood, kaas en wijn. Kijk maar naar Remi, uit alleen in de wereld. Wat een hompen brood en kaas gingen er daar doorheen. Ik heb nog nooit iemand zoveel brood en kaas zien eten als Remi. Om onverklaarbare redenen moeten dat brood en die kaas los van elkaar gegeten worden. Als dat is wat helden doen, zal ik mijn lot niet tarten, en kaas en brood los van elkaar eten.

Een heldhaftig meisje

Nieuwsgierig naar hoe het verder gaat? Volgende week plaats ik deel 3.

Heksendames deel 3

foto: Carolien

Hoi Hoi,

Macrobiotisch heb ik nooit zo goed gesnapt. Wel eet ik al jaren min of meer strikt vegetarisch. Dat betekend geen vlees en af en toe zondingen met vis. Hoewel ik dat eigenlijk ook steeds minder eet. Wat mijn moeder dan weer niet mag weten, want dan gaat ze zich weer zorgen maken en me vol stoppen met vis als ik bij haar ben. 😉

Ik had het net met een collega over een vriend van haar die van zijn moeder geen rode snoepjes mocht eten omdat dat niet goed zou zijn voor weet ik het wat. Toen mama 20 jaar later weer zwanger werd was haar mening veranderd en mocht de tweede leg wel rode snoepjes eten. Wat een soort van trauma voor die vriend is. Want met zusje lief gaat het toch ook gewoon goed, en die mag wel rode snoepjes. Ik heb haar gezegd dat ze tegen die vriend maar moet zeggen dat rode kleurstof vaak gemaakt is van geplette luizen. Dan vind hij het vast minder erg dat hij de rode snoepjes moest laten staan.

De film over Lucia de B was werkelijk om te janken, en dat deed ik dan ook maar. Als meisje, toen haar zaak speelde zei ik al verontwaardigd tegen mijn moeder dat dat helemaal niet kon, en dat ik zeker wist dat die vrouw dat niet gedaan had. Helaas besloten rechters anders. Onbegrijpelijk. Ik kan me gewoon zo slecht voorstellen hoe het is om haar te zijn. Meer dan zes jaar onschuldig opgesloten zitten. En waarom? Omdat iemand een foute berekening in een statistiekje heeft gemaakt. Ondertussen moest ik die hele film denken aan dat vreselijke witte servies. Lucia en mijn moeder hadden een tuin op hetzelfde volkstuinencomplex. Waar mensen ook allerlei vrijwilligerswerk konden doen. Je kent het wel, computerles aan ouderen, bardienstjes, dat soort dingen. Lucia kocht voor de vaste klanten mooie gebloemde kopjes. Ze had genoeg wit servies gezien voor de rest van haar leven zei ze. Toen had mijn moeder nog geen idee dat Luuc, Lucia was. Ik gun die vrouw een leven vol met gebloemde kopjes.

Mijn moeder figureerde trouwens ook nog in de film. Maar ik heb haar niet gezien. Wist ook niet zo goed waar ik op moest letten. Behalve dan op dat het een ziekenhuisscene was. Maar zoals je je kunt voorstellen waren die er best veel.

Ik raak trouwens ook altijd de klus kwijt van die feestdagen. Dat het dan voor je gevoel nog maandag is, maar eigenlijk al dinsdag is. Waar ik overigens ook de klus van kwijt raak zijn de dingen die je geacht wordt te doen tijdens de feestdagen. Tot een jaar of twee geleden ging je op tweede paasdag naar de meubelboulevard omdat de rest dicht was. Nu zie ik overal gourmetschotels liggen, en vragen collega’s “jij gaat zeker niet gourmetten met de Pasen he?”. Ze beginnen me te kennen. Nee, ik eet een ei met Pasen. Ik wil het nog wel verven ook (of nu ja met washitape versieren), maar gourmetten? Serieus? Wat zouden die mensen met hemelvaart doen? Of goede vrijdag? Hoe lang duurt het nog voordat je daar ook speciale gourmetschotels voor kunt kopen? Of ook leuk, gourmetten voor 2, met Valentijnsdag, met in hartjes geknede hamburgertjes en zo. Nu ja, ik draaf door. Je snapt mijn punt zo ook wel denk ik.

Liefs,

Laura

………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Heerlijk dat je even doordraaft,

Mijn aandacht blijft even hangen bij ‘ik gun die vrouw een leven lang gebloemde kopjes’ over Lucia de B.
Klinkt heel indrukwekkend, die film, zeker als je het toch een soort van zijdelings en paralel van dichterbij hebt meegemaakt zoals jij.
Nog geen film voor mij, wilde ik schrijven, maar ik kan beter uit de voeten met waarschijnlijk nog een film die ik nooit ga zien. Want met al wel veel meer incasseringsvermogen dan tijdens het begin of episch centrum van mijn burnout, zijn er nog steeds talloze emofilters down, en moet ik vreselijk goed uitkijken met wat ik wel en niet lees of kijk. En het is nog maar de vraag of dat substantieel verbeteren gaat want pre burnout was ik ook altijd al een gevoelig zieltje.

Lees hier de volledige brief van Carolien!

Vrouwelijkheid

Er werd mij gevraagd waarom ik stelde dat iedere vrouw eigenlijk wel een godinnencursus zou kunnen gebruiken. Nu wil ik dat best nuanceren, want ik denk niet dat iedere vrouw iets met godinnen kan. Er is hier in het westen nu eenmaal een beeld van 1 mannelijke god, ergens ver weg op een wolkje. Als je daar in gelooft kan ik me voorstellen dat het wel heel erg ver van je bed show is om te geloven in een heel scala aan godinnen met allemaal zo hun unieke eigenschappen.

Toch denk ik dat het goed is om al die unieke eigenschappen van jezelf eens te onderzoeken. Hoe ben je als je jaloers bent? Of als je boos bent? Als je zorgzaam bent? En als je sensueel bent? Hoe ben je als je je sexy voelt? Of juist als je je heel erg onaantrekkelijk voelt.

Het is fijn om te dansen, en je vrij te kunnen bewegen zonder dat er een oordeel aan vast zit. Het is ook fijn om te praten over dingen die belangrijk zijn met vrouwen van diverse leeftijden en achtergronden. Het helpt je om je referentiekader te verbreden. Van de cursus die ik volgde was ik de jongste deelnemer. Maar zoals die vrouwen oud geworden zijn, of nog steeds aan het worden zijn, zo wil ik dat ook wel. Stuk voor stuk waren het vrouwen die volop in het leven staan. Die werken, reizen, al dan niet moeder geworden zijn, zorgen, dansen, flirten, giebelen, dansen, kortom leven.

En ja, haren zijn grijs geworden en worden nu geverfd in wilde kleuren, en ja er zit weleens ergens een rimpel of een vetrol. Maar het zijn stuk voor stuk echte vrouwen. Met echte verhalen. En echte ervaringen. Die ervaringen delen, ook over onderwerpen als menstruatie, seksualiteit en overgang hebben volgens mij een meerwaarde, voor ieder meisje, wat je achtergrond ook is.

In een van de docu’s van Sunny Bersman zie je een groepje vrouwen in een badhuis. Zij zien elkaar naakt. Epileren elkaars lichamen, en gaan zoveel vrijer met elkaar om dan wij hier in het wilde westen. Want hier mag je alleen half naakt zijn als je jong en mooi bent, daarna wordt je geacht alles te verstoppen onder vele lagen kleding. Omdat niemand er meer op zit te wachten een oude vrouw in rimpelvel te zien. Dat vinden we vies en ongehoord. En dat vind ik best een beetje vreemd. Want om maar met Shappo te spreken “Schoonheid duurt een oogopslag, maar goedheid duurt eeuwig”.

Ik denk dat we een raar beeld van een lichaam krijgen doordat we niet precies meer weten wat vrouwelijkheid (of mannelijkheid, het is mij om het even) nu precies is. Er is een beeld dat gefotoshopt, bijgeknipt en opgepompt is. Echt contact met echte mensen die geen schaar, siliconen of botox in hun lijf hebben gezet lijken me daarbij helpen. Een godinnencursus bied die voorwaarden. Maar ik kan me voorstellen dat andere vrouwengroepen (of mannen groepen, laten we daar vanaf zijn) eenzelfde functie kunnen hebben. Experimenten met de godin in jou, jouw vrouwelijkheid, en hoe die overeind blijft staan in tal van situaties, dat lijkt mij alleen maar nuttig om te doen. En wat vrouwelijkheid dan precies voor jou is, dat is aan jou. Ik wil je niet in een rolpatroon van rokjes, hakjes en make-up duwen. Maar het een keertje uitproberen, dat kan, denk ik, geen kwaad!

Heksendames, brief aan Carolien

Hi Carolien,

Teletext herinner ik me nog wel. Evenals kabeltv. Bestaat dat eigenlijk nog? Toen ik een jaar of 12 was speelde ik in een musical waarbij alle kinderen uit groep 7 die in mijn dorp woonde auditie mochten doen. Toen ik werd uitgekozen was ik natuurlijk uitzinnig blij. Ter promotie van die musical hielden we echte interviews, en kwam er een meneer foto’s maken. Ons werd beloofd dat die foto’s in kleur! op de regionale kabelkrant zouden verschijnen. Je kunt je voorstellen dat ik op het puntje van mijn stoel zat. Foto’s op de kabelkrant gebeurde al zelden, en dan ook nog eens in kleur. Toen de foto in zwart wit aan mij verscheen wat ik teleurgesteld. Tot mijn moeder me er aan hielp herinneren dat we een zwart wit televisie hadden, de kleurentelevisie was stuk gedaan en nu deden we het voor zolang met de oude van Opa en Oma. Was ik even vergeten.

Kindertelevisie probeer ik zoveel mogelijk te vermijden als ik niet aan het werk ben. Meestal is het vreselijk. Van de beestenboerderij heb ik nog nooit gehoord. Ik ben wel fan van het Zandkasteel. Maar ik geloof dat ik daar vrij alleen in ben. Ik vind het echt de minst irritante peutertv.

Oh, nog een overeenkomst. Mijn eerste liefde was ook een vriendinnetje. Overigens kreeg ik van haar voornamelijk boeddhistische cadeautjes. Terwijl ik toen toch al uit mijn boeddhistische periode was. Op de middelbare school probeerde ik een tijdje zenboeddhisme uit. Ik was heel streng. Geen vlees, geen alcohol, en natuurlijk geen verdovende middelen. Ging me eigenlijk best af. Toch voelde de overstap naar hekserij heel vrolijk. Alsof het leven ineens een feestje mocht zijn. Hoewel ik af en toe zeker met boeddhisme ben blijven flirten voelt heks zijn voor mij gewoon goed.

Ik kom uit een tijd waar het individu voor de groep ging. Wat dat aan gaat viel er niet zo heel veel te protesteren. En kreeg je daar zeker geen grote groepen mee in beweging. Onze protesten waren stiller. Eindeloze gesprekken met de gemeente over homo-emancipatie. Voorlichting op middelbare scholen. En af en toe een persberichtje over het homohuwelijk. Ik was toen voorzitter van een homojongeren vereniging. Ik wilde perse op de bres springen voor het homohuwelijk. Niet omdat ik zelf nu zo’n voorstander ben van het huwelijk in welke vorm dan ook. Maar ik vond het wel belangrijk dat andere mensen daar wel een keus in hadden, en in elke gemeente mochten trouwen. Daar stelling in nemen koste me mijn bestuurlijke baantje. Want er zat een erg christelijk meisje in datzelfde bestuur die pro weigerambtenaren was. Uiteindelijk werden dat meisje en ik vriendinnen. We herkende een bepaalde vurigheid in elkaar die we wel konden waarderen.

Feministische vraagstukken zijn er natuurlijk nog steeds. Maar ook dat lijkt een steeds individualistischer iets te worden. Thank god for Sunny Berman die met haar docu’s het publieke debat in ieder geval blijft opzoeken.

Al met al komt het er dus op neer dat ik vorig jaar met de Zwarte Cross mijn eerste echte protestactie had. Free Pussy Riot!

Ik zie overigens helemaal voor me hoe jij die wijkkrant wat pit probeert te geven. Een beetje vlotte foto’s zouden daar al enorm bij helpen vrees ik. Ik zelf heb een Nee, Nee sticker, dus ik krijg nooit een wijkkrantje onder ogen. Maar in mijn herinnering zijn ze vrij saai.

Als het projectje #100dagenvangeluk zou heten zou ik denk ik niet mee gedaan hebben. Maar happy staat voor mij meer voor blij. En je kunt blij worden van een heleboel dingen, al is het maar voor een klein moment. Maar ik snap je weerstand tegen gelukprojectjes. Het lijkt wel alsof geluk tegenwoordig een recht is. En dat iedereen maar moet nastreven zo gelukkig mogelijk te zijn, koste wat het kost. Ik erger me daar verschrikkelijk aan.

Na periodes van tegenwind is het soms ook gewoon even nodig om niet te veel tegelijk te willen daarna. Gewoon even jezelf rustig de tijd geven om er boven op te komen en nu ja dat hoef ik jou ook allemaal niet te vertellen. Volgens mij weet je dat allemaal prima zelf.

Ik moet zo werken, en me nog even voorbereiden op de taaltoets die vanavond afgenomen gaat worden. Spppaaanend. Ik ga er dus maar eens een einde aan breien.

Groetjes,

Laura

Carolien schreef mij ook een brief terug nieuwsgierig naar het antwoord? Klik dan hier 🙂