Ik heb een aantal penvriendinnen heftig verwaarloosd. Het afgelopen jaar was voor mij behalve heel leuk ook heel zwaar.
Mijn relatie van ruim 5,5 jaar werd rond deze tijd beëindigd. We deden echt ons best om bij elkaar te passen. Maar uiteindelijk werkte het niet (meer). Het heen en weer pendelen tussen 2 steden, onze verschillende dag en nacht ritmes en andere toekomstvisies braken mij uiteindelijk op.
Ik was zo moe, en mijn weerstand was zo laag dat ik echt vaak ziek was.
Mijn huidige liefde leerde ik ook kennen. verwarrende en heftige emoties. Aan de ene kant afscheid nemen. En aan de andere kant verliefd zijn en steeds meer denken aan een andere toekomst.
Je kunt gerust stellen dat ik daar behoorlijk door in beslag genomen werd. Balancerend tussen verdriet en verliefd. Ondertussen proberend mezelf niet te verliezen.
Grenzen over gaand, nieuwe grenzen zoeken, daardoor mensen teleurstellen. Kortom genoeg emotionele bagage om niet tot schrijven te komen. Niet in brieven, niet in blogs, niet in verhalen, behalve dan als het moest voor werk.
Al bloggend over de Geefmaand vind ik mijn schrijvende zelf weer terug. En vind ik ook weer ruimte voor brieven. Vandaag schreef ik dus voor het eerst in een jaar weer naar Japan. En neem ik mee voor voortaan iedere week weer een brief te schrijven. Er liggen nog genoeg beloofde pakketjes klaar. ik moet alleen maar de energie vinden de bijbehorende brieven te schrijven.
De eerste stap is gezet 🙂
