November geefmaand #dag17

Ik heb een aantal penvriendinnen heftig verwaarloosd.  Het afgelopen jaar was voor mij behalve heel leuk ook heel zwaar.

Mijn relatie van ruim 5,5 jaar werd rond deze tijd beëindigd.  We deden echt ons best om bij elkaar te passen. Maar uiteindelijk werkte het niet (meer). Het heen en weer pendelen tussen 2 steden, onze verschillende dag en nacht ritmes en andere toekomstvisies braken mij uiteindelijk op.

Ik was zo moe,  en mijn weerstand was zo laag dat ik echt vaak ziek was.

Mijn huidige liefde leerde ik ook kennen. verwarrende en heftige emoties. Aan de ene kant afscheid nemen.  En aan de andere kant verliefd zijn en steeds meer denken aan een andere toekomst.

Je kunt gerust stellen dat ik daar behoorlijk door in beslag genomen werd.  Balancerend tussen verdriet en verliefd.   Ondertussen proberend mezelf niet te verliezen.

Grenzen over gaand, nieuwe grenzen zoeken,  daardoor mensen teleurstellen.  Kortom genoeg emotionele bagage om niet tot schrijven te komen.  Niet in brieven,  niet in blogs, niet in verhalen,  behalve dan als het moest voor werk.

Al bloggend over de Geefmaand vind ik mijn schrijvende zelf weer terug.  En vind ik ook weer ruimte voor brieven.  Vandaag schreef ik dus voor het eerst in een jaar weer naar Japan.  En neem ik mee voor voortaan iedere week weer een brief te schrijven.  Er liggen nog genoeg beloofde pakketjes klaar.  ik moet alleen maar de energie vinden de bijbehorende brieven te schrijven.

De eerste stap is gezet 🙂

img_20161117_105840

November geefmaand #dag10

Ik had niet echt een duidelijk geefplan voor vandaag,  dus besloot ik op alle initiatieven van de kinderen in te gaan.

Juf,  mag ik een kleurplaat van een audio g3? Deze juf is niet zo pro kleurplaten.  Maar vooruit. Vandaag mag het.

Juf,  komt u dan ook even met me knutselen?  Dit uurtje wil het enige kind met een continu rooster vaak alleen spelen. Ideaal voor mij,  want dan kom ik aan mijn administratieve taken toe.  Maar nu bij wil spelen gaat de computer opzij en knutselen wij samen een auto.

Juf zullen we een spelletje doen?  Normaal probeer ik te sturen naar een spel dat ik zelf leuk vind.  Maar nu doe ik braaf mee met monopoly.  Terwijl ik dat dus echt geen leuk spel vind.

dsc_0263

Juf wilt u een foto maken van mijn kapla bouwwerk?  En dat naast papa mailen. Oké dan!

Juf, mag ik uw haar doen?

dsc_0271

Zo bent u best wel mooi eigenlijk.

En ondertussen raapte ik alle jassen op. En hing ik luizenzakken terug.

November geefmaand #dag7

Vandaag heb ik een drukke dag. Ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik de tijd van een geef daad vandaan moet halen.  Als ik van trein naar bus moet overstappen heb ik 5 minuten de tijd. Snel sprint ik naar de Bruna zodat ik flow weekly’s kan kopen voor mijn collega’s.  Maar ik zie nergens Flow weekly’s.  Misschien maken ze die niet meer, denk ik paniekerig.  Geen tijd om erom te vragen.  Dan kom ik zeker te laat.

Dan maar extra lief zijn voor mijn collega’s vandaag.  Dus schenk ik een jus ‘d Orange in en luister naar een collega die enthousiaste verhalen verteld over haar hond.

Niet echt geef daden, maar iets beters kan ik niet verzinnen.  Als mijn lief me komt halen mag hij mijn koekje hebben.  Want volgens hem zijn die heel lekker en Italiaans.

Dan rijden we naar Amsterdam voor het concert van Regina Spektor.  Ik zoek naar veriendjes in de zaal zodat ik ze een biertje kan geven.  Maar vind ze niet.  Je boft maar met mij fluister ik tegen de liefde.  Iedere keer als ik niet weet wie ik wat moet geven krijg jij iets,  zoals dit concert. (hij kreeg het kaartje van een vriend van mij die ineens toch niet kon) En zo werd dit een dag van half gare geef acties.  Maar uit een goed hart.

 

img_20161108_212719

 

November geefmaand #dag 3

Zoals ik gisteren al schreef werd ik ineens onwel.  Eigenwijs als ik was wilde ik toch gaan werken. Maar mijn collega’s zagen in dat dat geen goed idee was.  Aangezien ik mijn bed nog niet uit geweest ben hebben ze dat best goed ingeschat.

Dus moest mijn geefactie vandaag ook vanuit bed.  Een tijdje geleden beloofde ik een vriendin en LinkedIn aanbeveling voor haar te schrijven.  Maar ik nam de tijd daar maar niet voor.  Vandaag heb ik dus een mooie aanbeveling voor haar geschreven die meteen een plekje op haar website kreeg.

Een andere vriendin deed mee met een wedstrijd.  Ze had stemmen nodig voor een flyer die ze gemaakt had.  Dus heb ik op haar gestemd en mijn Facebook vrienden gevraagd hetzelfde te doen.

En er was een vriendinnetje dat even een lastige periode heeft.  Ik besloot te informeren hoe het met haar ging en haar te laten weten dat ik aan haar denk.

Zo zie je maar weer, zelfs vanuit bed kun je geven.  En daar ben ik erg dankbaar voor!

November geefmaand #dag 1

29-geschenken

Het is weer November,  en dus doe ik weer mee met de Geemaand.  Die op Facebook door een aantal enthousiaste dames wordt georganiseerd.  Eigenlijk doe ik al een paar jaar mee, zonder echt te weten wat de oorsprong van deze maand was.

Totdat ik vorig jaar het boek 29 geschenken kreeg.  (en natuurlijk ook weer door gaf aan een andere gulle gever).

De schrijfster van het boek leefde in schaarste.  Ze was erg afhankelijk van een zorgmedewerk. En er waren dagen dat ze het niet eens voor elkaar kreeg uit bed te komen. Ze was ernstig ziek (me), en raakte daardoor steeds depressiever. Toen ging het ook financieel nog eens begafwaarts,  zij kon haar werkzaamheden vaak niet meer uitvoeren, en haar man verdiende eigenlijk niet genoeg om hen beide te kunnen onderhouden.  Waar ze zich als klap op de vuurpijl ook nog eens heel erg schuldig over voelde.

Je kunt je voorstellen dat ze niet meteen enthousiast was toen ze het vreemde verzoek kreeg om een maand lang iedere dag bewust iets te geven aan een ander. of dat nu iets materiëls is,  een helpend handje of bewuste aandacht.En daar een dagboek van bij te houden.  Maar ze deed het wel.  En het veranderde haar leven.

Ze stond weer op,  deed weer klussen waarmee ze een inkomen naar binnen hengelde, en kon uiteindelijk weer hele stukken lopen.

Kortom lekker Amerikaans. Van wonder naar wonder. Op mijn eigen leven heeft het nooit zo’n grote impact gehad.  Maar de geef sfeer,  waarin ik met 200 andere vrouwen en een enkele man terecht kwam doet zeker wel iets met je.  Ik ben heel benieuwd of ik er,  nu ik met kennis over de oorsprong heb,  meer uit haal dan voorgaande jaren.  Vandaag was het de eerste dag van de Geemaand. Eigenlijk was ik een beetje in paniek,  want ik had helemaal niets voorbereid.  In de Supermarkt waar ik een broodje koop bedacht ik me dat ik de collega die gisteren ziek is komen werken een opkikkertje wil geven,  maar wat?  Dan valt mijn oog op het verse jus ‘d Orange persapparaat. En weet ik, dit moet het worden.  Een flesje vitamine!  Ik plak er nog even een briefje aan met een lief tekstje, en zet het op haar bureau.

Opgelucht haal ik adem,  zo is het toch nog goedgekomen met mijn geef actie.

dsc_0229

 

 

 

Consuminder maandag #2

J Vandaag gaat er niet zozeer iets weg uit huize Artemis.  Maar wil ik het hebben over minimalistische vakanties. Zo probeer ik altijd op reis te gaan met een handbagage koffertje. Ideaal als je met de trein of het vliegtuig op vakantie gaat.  Als je handig inpakt kun je nog aardig wat kwijt in zo’n koffertje.  En je minimaliseert er behoorlijk mee in wachttijd als je uit het vliegtuig stapt. Want eer je bagage uitgeladen is ben je zo een halfuur verder.

Ik ben dus wel wat gewend als het om ligt reizen gaat. Maar dit keer sta ik ook voor een behoorlijke uitdaging,  omdat ik het plan heb opgevat op motorvakantie te gaan.  Voor 2 personen aan vermaak,  kleding, schoenen,  toiletartikelen, kookgerei en slaap spullen achter op de motor sleuren lijkt me een behoorlijke klus.  Waarbij steeds keuzes gemaakt zullen moeten worden in noodzakelijkheid. Want als ik dat dikke boek dat ik aan het lezen ben mee neem, kan ik misschien mijn camera niet meer mee nemen. En als we veel gaan zwemmen is een extra handdoek misschien geen overbodige luxe.  Maar kan mijn spijkerbroek dan nog wel mee? En als we zo bewust mogelijk proberen te doen,  is een campinglamp dan niet een enorme energievreter die makkelijk vervangen kan worden door een Waka Waka solarlamp?

Ik ben heel benieuwd hoe het minimalistische camping leven me na jaren van hotels en hostels gaat bevallen.  En ook welke keuzes ik zal moeten maken tijdens het inpakken.  Ik hou jullie op de hoogte!

 

Soms zit alles tegen

I Soms heb je van die dagen,  dan zit alles tegen. Ik bedacht voor de youtube video’s van Sprookjesjuf een nieuwe structuur.

Op de eerste woensdag van de maand zou ik een sprookjes video maken.  De tweede woensdag van de maand een knutsel over een ander land.  De derde woensdag en DIY pakketje. En de vierde woensdag een upcycle/recycle video.

Ik verzamelde spulletjes,  maakte netjes een lijstje met welke knutsel ik wanneer zou gaan maken.  En toen……  overleed mijn laptop.

Geen nood, dacht ik,  dan maak ik toch een filmpje met mijn telefoon.  En ik ging aan de slag.  Maar mijn telefoon raakte oververhit.  Dus dat mislukte ook.

Ik zag het even helemaal niet meer zitten.  En gooide het liefst de handdoek in de ring. Naast een bijna fulltime baan,  een relatie,  vrienden en familie die je ook nog wel eens wilt zien leek het ineens een onmogelijke opgave om ook nog iedere week een filmpje aan te leveren.  En eerlijk gezegd ben ik er nog steeds niet helemaal over uit of het me blijft lukken. Maar ik kijk het nog even aan.  Probeer nog wat te schuiven in mijn schema. Wil meer vooruit gaan werken en zal daarna een beslissing van nemen.

Want dit soort beslissingen kun je beter niet nemen als je nog te veel in je,  alles mislukt, emotie zit!

Vriendschap

Als je vrienden hebt, en die vrienden het leuk met je andere vrienden kunnen vinden, dan is dat natuurlijk super fijn. Maar hoe leuk is dat nog als er 1 vriend is die zich in al jouw vriendschappen probeert te draaien? Wat als jouw vriendschappen niet meer als exclusief worden gezien? Maar als een soort publiekelijk domein? Zou je je daar nog bij op je gemak voelen? En als dat niet zo is, komt dat dan omdat jij jaloers bent? Of gaat de ander echt een grens over?

Toevallig worstelen een aantal van mijn vrienden met dit vraagstuk.  En ook ik heb me weleens afgevraagd waar dat onderbuik gevoel vandaan kwam als vrienden er met elkaar vandoor leken te gaan. Want je gunt iedereen natuurlijk jouw super leuke vrienden. En je wilt niet jaloers zijn of iemand ook maar een strobreed in de weg liggen. Waarom vind je het dan van sommige mensen heel normaal en natuurlijk dat ze in jouw “tribe” komen en bezorgen  anderen je de koude rillingen als ze hetzelfde doen?

Ik snap mijn vriendinnen. Die behoefte hebben aan exclusiviteit met bepaalde mensen. Die zich in meerdere groepjes bewegen en niet perse willen dat die groepjes zich vermengen. Ik snap de pijn die ze voelen. En deel het liefste pleisters uit. Om op hun wonden te plakken. Maar ik kan niet goed uitleggen wat die grenzen dan zijn. En waarom de een daar over heen lijkt te denderen. Terwijl  anderen er netjes omheen weet te laveren.

Tegelijk weet ik dat dat bij hun juist die pijn veroorzaakt. De spagaat waarin ze zitten tussen iedereen elkaar gunnen, maar zelf ook behoeftes hebben die niet worden gehoord. Omdat zij met fluister zachte stemmetjes roepen in de woestijn, dat ze het eigenlijk anders willen.  Omdat er geen duidelijk omlijnde regels zijn voor vriendschappen, maar vriendschappen altijd dynamisch zijn, omdat zij dynamisch zijn, en flexibel mee waaien  met de stroom. Totdat ze op een punt komen dat ze wel grenzen aan moeten geven. Maar dan is het vaak al te laat.

Het maakt van vriendschap iets nodeloos ingewikkelds. Ik denk nog het meest omdat sommige mensen niet snappen dat jouw banden met anderen lang hebben moeten rijpen voordat ze op dit punt kwamen. En zij zonder daar zelf moeite voor te willen doen direct in willen stappen op hetzelfde niveau van vriendschap als jij reeds hebt. Alsof jullie een trein zijn waar je naar believen in en uit kunt stappen.

Kiezen

We zitten met  wat vrienden te fantaseren over wat we zouden doen als we de loterij zouden winnen. De dromen zijn bescheiden, en eigenlijk dezelfde dromen als die iedereen heeft.

Het geld stoppen in  eigen bedrijfjes, reizen en huizen. Eigenlijk wil niemand echt iets heel anders doen dan we al doen. We zijn tenslotte een eigenzinnig stel creatievelingen. Die in mindere of meerdere professionele maten daar iets mee doen.

Het gesprek krijgt ineens een andere wending. Er wordt dieper ingegaan op ieders creatieve wensen. Wat doe ik nu eigenlijk precies met Sprookjesjuf?

Enthousiast vertel ik dat het een combinatie is van verhalende activiteiten met meestal beeldende verwerkingsopdrachtjes. Maar dat alles ook los te boeken is. Dus alleen de verhalen, of alleen de beeldende activiteiten.

Maar als ik nu moest kiezen, wat zou ik dan het leukst vinden, waarin wil ik heel goed worden, waarin wil ik me specialiseren? Ik denk daar even kort over na om daarna vol overtuiging te zeggen dat ik niet wil kiezen. Sprookjesjuf is een soort blokkendoos, vol met dingen die ik leuk  vind om te doen. Je kunt er voor kiezen of je een hele blokken toren wilt boeken of 1 of meerdere losse blokjes. Het is  mij om het even, ik vind het allemaal even leuk. En dat ik nu medium goed ben in veel kleine dingetje, in plaats van heel goed in 1 van deze dingen, dat past eigenlijk wel goed bij mij!