Blogpraat ging over inspiratie (en variatie). Voor mij is het niet zo heel duidelijk wat inspiratie precies is. Het is zo’n ongrijpbaar vaag begrip. Toch heb ik ook weleens momenten dat ik mij erg geinpireerd voel. Dan wil ik dingen creëren, blogjes schrijven, workshops uitwerken, knutselwerkjes bedenken, yogalesjes verzinnen en het liefst allemaal tegelijk. Maar wat het is dat mij daartoe in beweging zette? Ik weet het niet. Soms is het een gesprek met iemand, een zin die ik ergens lees, een plaatje dat ik ergens zie. Andere keren is het gewoon een gevoel, een ik moet iets en ik weet niet wat. Weer andere keren lijkt de inspiratie ver te zoeken. Dan zit ik achter mijn computer, wil ik echt wel geniale dingen schrijven maar komt er helemaal niets. Terwijl er echt wel genoeg gebeurd is, op straat, op mijn werk, in mijn hoofd, maar het vind de juiste weg niet om eruit te komen. De inspiratie lijkt dan opgedroogd.
Categorie: muziek
House
“Heb jij een hekel aan house?”, vraagt de DJ.
Even weet ik niet wat ik met deze vraag aan moet, zie ik er soms uit alsof ik het niet naar mijn zin heb? Is mijn outfit grandioos mislukt? Zijn de roze hakken toch niet goed?
“Nee hoor, helemaal niet”, antwoord ik met een brede lach en een zwaai van mijn glow in the dark toverstokje.
De DJ bied me een slokje van een of andere sterke drank aan, netjes in het dopje gegoten. Als iedereen een nipje van de toverdrank heeft gekregen klimt hij over het hek, wij mogen daar niet komen.
Op de dansvloer denk ik na over het gesprekje. Waarom vroeg de DJ of ik een hekel aan house heb? Zou hij mijn antwoord geloofd hebben? Oke ik weet niets van house na de jaren 90. Maar ook ik heb gedanst op 2 unlimited en Dj Paul Elstak en later gingen de voetjes ook op Tiesto van de vloer. Misschien heb ik nooit vet staan raven, maar op Gothic feestjes weten ze elektronische muziek vaak ook wel te waarderen.
Terwijl ik dit sta te overpeinzen komt de vriendin van de DJ op me af en schreeuwt in mijn oor of ik wel vaker naar house feesten ga. Ik schud ontkennend, begin nog over Cybergothic, maar dat word me niet in dank afgenomen. Hoe durf ik cybergoth dat zijn oorsprong in de hardcore house vind te vergelijken met house. Ik geef het op, kennelijk ben ik de vreemde eend in de bijt. Het kan me eigenlijk niet eens zoveel schelen. Misschien moet ik hier gewoon niet zoveel achter zoeken, gewoon niet zoveel denken. En op mijn roze hakken dans ik tot in de vroege uurtjes.
Verandering
Deze derde week van Boeddha in 5 weken ben ik bezig geweest met het observeren van veranderingen binnen en buiten mezelf. Buiten mezelf is het niet zo moeilijk veranderingen op te merken. De zomer veranderde in herfst die langzaam in winter overgaat. De bladeren die ooit aan de takken hingen liggen nu op de grond en bloemen zijn vervangen door paddenstoelen. Ook minder natuurlijk veranderd er van alles. Wat ooit de Super de Boer was is nu een Jumbo, en waar vorig jaar nog een slootje lag zijn ze nu een flatgebouw aan het bouwen. De werkelijkheid transformeert steeds, daar kan ik weinig aan veranderen. Accepteren dat dit zo is is echter een stuk moeilijker. Misschien moet ik meer zijn zoals Rik Hoogendoorn, en stoppen met het missen van dingen die ik niet meer kan herkennen. Het verleden is voorbij, andere mensen hebben daar nu hun werkelijkheid, zoals ik ook mijn werkelijkheid heb op plekken die ooit voor anderen mensen veel betekend hebben. Met dit besef heb ik nog een dag om de veranderingen in mijzelf op te merken voordat ik me op de vierde week ga storten, een week van onthechting. Ik ben benieuwd!
Mooie woorden
Gisteren was ik bij het concert van DEUS in Off Corso. Nu is het op zich niet heel bijzonder dat ik naar een concert ga, ik hou van live muziek. Bijzonderder is het al dat het in Off Corso was, want daar was ik nog nooit geweest. Evenals de “kleine pub” waar we van te voren eventjes iets dronken met twitterende Anja. Dat we ik en de Gesprekspartner was is misschien ook nog wel bijzonder, maar dit is allemaal niet waar ik het over wil hebben. Nee, wat me echt opviel deze avond zat diep in mij. Mijn eigen muziek beleving was ineens totaal anders.
Normaal hoor ik vooral mooie woorden, en dat die woorden ondersteund zijn door muziek die het liefst nog een beetje prettig klinkt vind ik heel fijn, maar het zijn de woorden die me bij blijven, die soms weken na een optreden nog steeds door mijn hoofd spoken. Die er in eerste instantie voor zorgde dat ik geraakt werd door DEUS, toen de Gesprekspartner en ik muziekjes bij hem draaide, in een ver verleden.
Maar nu hoorde ik geen woorden, nu hoorde ik de basgitaar overal boven uit, niet dat hij verkeerd was afgesteld en zo hard klonk dat hij alles overschreeuwde. Het lag totaal aan mij. Ik was zo gefixeerd op de bas, nu ik zelf aan het leren bassen ben dat ik niets anders meer hoorde. Ineens werd de muziek minstens zo belangrijk als de woorden. En vielen wisselende maten zelfs mij op.
Ik vraag me af of dit tijdelijk is, of ik ooit weer gewoon naar muziek kan luisteren en mooie woorden kan horen. Want ik ben gek op mooie woorden. Ik verzamel ze, ik koester ze, ik stop ze in een doosje en wil ze voor altijd bewaren. Dus als je nog wat mooie woorden voor me over hebt, al dan niet uit DEUS liedjes deel ze met me, ik zit er om verlegen nu mijn hoofd gevuld is met basriedeltjes.