Categorie: muziek

Spijkenisse (hoe kan ik je missen, als ik je niet meer herken?)

Laatst was ik in Spijkenisse. Ik kan er niets aan doen, maar tegenwoordig als ik daar ben moet ik denken aan Rick Hoogendoorn. Die er een liedje over schreef dat precies het gevoel dat ik bij Spijkenisse heb omschrijft. Want ik heb ruim 18 jaar in Spijkenisse gewoond, maar tegenwoordig herken ik haar niet, en hoe kun je missen wat je niet herkent?

Ik had afgesproken met mijn (oud)collega’s, een high tea, die toevallig voordelig was in, je raad het al, Spijkenisse. Daarna had ik meteen een afspraak om langs te gaan bij een vriendinnetje die er nog steeds woont. Onderweg van de ene locatie naar de andere treuzel ik. Zou de boekhandel van toen er nog zijn? Die waar ik mijn eerste Expreszo kocht? De Queens Burger met zijn eeuwig zwaaiende clown, waar ik ooit mijn kinderfeestje vierde behoorde al tot het verleden had ik me laten vertellen. Evenals de Wending waar we na schooltijd fluister gesprekken voerde en stenen bekeken. Het theater veranderd in een centrum voor de kunsten en de bibliotheek afgebroken en elders opnieuw opgebouwd.

Waar zat het ook alweer? Was het nu hier links? Of toch rechts? Als ik beide kanten helemaal uitgelopen heb kan ik niet anders dan concluderen dat ook de boekhandel niet langer bestaat. Teleurgesteld sjok ik door. Tot ik voor de Free recordshop sta. Hier kocht ik mijn eerste cd toen ik 7 was. Ik had er voor gespaard, kwam ik bij de kassa, vond die meneer het zo leuk, zo’n klein meisje dat een cd kwam kopen* dat ik meteen korting kreeg. Onbegrijpelijk vond ik toen, wat moest ik nu met het overige geld? Het zal ongetwijfeld terug mijn spaarpot in gegaan zijn tot ik een nieuw doel vond om voor te sparen. Terwijl de herinneringen boven komen loop ik de winkel in. Daar in de hoek stonden toen de singles, daar kocht ik samen met Wietske “One day Fly”, omdat we wilde bewijzen dat iedereen een hit kon scoren. En daar, daar was dat bakje met local heroes, waar ik ooit die gave cd vond met die puzzelstukjes en die gekke geluidjes, maar waar ik niet genoeg geld voor had en die ik later nooit meer vond. Heel gek, met de zoekopdrachten cd met een cover van puzzelstukjes en geluidjes als fietsbellen, grint en elkaar begroetende mensen kom je niet zo heel ver.

In ieder hoekje komt een andere herinnering naar boven, en ik ben blij dat ik in die voor mij vertrouwde maar onbekende stad toch een punt van herkenning vind. Volgende keer TexMex maar weer eens checken!

 *We praten hier over 1989, cd’s waren nog geen algemeen goed

30 songs 3

Een liedje waar je vrolijk van word

Hehe, daar kan ik iets mee! Een liedje waar ik vrolijk van word. Natuurlijk word ik ook vrolijk van Sing a song Sally, maar dat zou een beetje flauw zijn, daar dat al mijn antwoord op vraag 1 was. Als ik mijn muziek collectie in mijn hoofd doorblader hou ik niet zo heel erg van vrolijke muziek. Vroeger wel, toen was ik groot fan van die mevrouw met die mooie krullen. (Gloria Estefan). Tot ik ouder werd en ontdekte dat er meer op de wereld was dan mooie krullen ;). Stiekem word ik natuurlijk nog steeds blij wanneer ik een liedje van Gloria Estefan hoor als ik in de de kroeg een drankje sta te doen. Maar ssssst dat is een geheimpje. 
Als ik vrolijk ben,of vrolijk wil worden zet ik tegenwoordig dit nummer op:

 

Beautiful day van Tessa Boomkamp

 


En? Word jij hier ook vrolijk van?

p.s als je nu denkt waar ken ik die Tessa nu eigenlijk van, ze heeft ook een tijdje gedrumt in Normaal.

30 songs vraag 2

Minst favoriete liedje
Ik zit al een week lang heel hard na te denken over wat mijn minst favoriete liedje kan zijn. Nog steeds ben ik er niet over uit. Natuurlijk zijn er wel liedjes die ik heel irritant vind, waarvoor ik de radio uit laat, de dansvloer verlaat of bepaalde plekken liever vermijd omdat het risico dat ze daar gedraaid worden te groot is. Maar ik kan er even niet opkomen. Want ik besteed mijn aandacht liever aan wat ik wel leuk vind! Daarom deel ik dit keer een hit bij ons op de BSO. Het is een heel irritant liedje! Maar wat hebben wij een lol als we dit een middagje zingen. 

30 songs Favoriete liedje

Kennelijk circuleert er sinds 2010 een 30 day challenge lijstje over liedjes. En kennelijk heeft 3 fm dat in 2011 opgepakt en in het Nederlands vertaald. Kennelijk weet iedereen daarvan en heeft iedereen daar lang en breed aan meegedaan. Iedereen behalve ik.

En dat terwijl ik best van een uitdaging hou.En van muziek ook nog eens.Om nog maar te zwijgen over muzikale uitdagingen. Een paar jaar geleden had ik een vriendje die regelmatig met zijn oude vrienden muzikale uitdagingen hield. Het gastgezin verzon een thema, en iedereen dook in zijn platenkasten om muziek te over dat thema te vinden waar ze elkaar dan een middag, een avond, een dag mee imponeerde. Ik mocht nooit mee, omdat ik de voor de buitenwereld niet bestaande minnares was.Maar iedere keer bedacht ik wel wat ik zou laten horen in de genoemde thema’s.

Met de 30 song challenge krijg ik de kans om dat in te halen, maar niet 30 dagen achter elkaar. Dan gaat het me vervelen. Wil ik ook wel weer eens iets anders doen. Een foto maken, een boek lezen, een blogje schrijven over mensen die ik zomaar tegen kom, op mijn werk of op straat. Ik zal dus maar een vraag per week beantwoorden. En het op die manier uitsmeren over 30 weken.

Vraag 1

Je favoriete liedje
Ik denk dat ik  uitkom op Sing a song Sally van An Pierle. Misschien omdat het zo op mijn leven leek te slaan toen het uitkwam. Ik leefde dat leven van dag tot dag. De bohemian hel. Die je wilt omarmen en verafschuwen op hetzelfde moment. Maar echt veel tijd daarover na te denken heb je niet op het moment dat je ’s morgens nog niet eens zeker weet of je ’s avonds weer kunt slapen op de plek waar je bent wakker geworden.Als de showroom van Ikea de ultieme chill plek lijkt. En het park functioneert als je woonkamer. Er waren in die tijd heel veel liedjes die nu nog steeds tot mijn favorieten behoren. Ik had hier ook Soap and Water van Suzanne Vega neer kunnen zetten, of Off you van de Breeders. Beide ook prachtige nummers die ik toen veel luisterde. Maar Sing a Song Sally wint het, omdat het me zoveel energie geeft. Omdat het me direct terug brengt in een staat van omarmen. Want als de bohemian hel overleefd is, als alles weer op orde is dan slaat de romantiek toe. Dan verdwijnt de pijn, blijven alleen de mooie verhalen over, weet je nog die keer, dat we kaartjes schreven naar jongste zusje, en we erachter kwamen dat het dagmenu van Rotown helemaal geen dag menu was, eerder een weekmenu dat nu al drie dagen hetzelfde was? En die meneer, die gedacht had dat we toeristen waren in onze eigen staat, omdat we daar zo ijverig aan het schrijven waren? Weet je nog van de tarotkaarten die we mee namen naar de Rythm? En de Graffeti die we achter lieten op deuren en banken. Alsof we geloofden dat we er toe deden, recht hadden te bestaan als we onze namen maar vaak genoeg zagen. Ik weet het nog, en denk er met een glimlach en een traan aan terug. Een tijd die je niemand gunt, maar ook zelf niet had willen missen. 


Sing a song Sally gaf mij de kracht om door te gaan, geeft mij de kracht om door te gaan. Toen, nu en voor altijd. 

Midden in de wereld (inspiratie)

Gisteren zat ik in de trein van Amsterdam naar Rotterdam een beetje te dromen, denken, krabbelen en schrijven in mijn blogboekje. Een notitieboekje dat ik altijd bij me heb voor het geval ik ineens inspiratie krijg. Je weet immers maar nooit waar de inspiratie vandaan komt. En voor ik het wist zat ik gedachten op te schrijven over die inspiratie die maar niet te vangen is.

Eigenlijk was ik van plan dit voor mezelf te houden. De wereld hoeft heus niet alles te weten wat ik opschrijf in mijn blogboekje, sommige dingen worden nu eenmaal afgeschreven of zijn te privé. Maar nu blogpraat (een wekelijkse twitterchat over bloggen) ook over inspiratie gaat wil ik mijn gedachten van gisteren toch delen.

“Ik moet midden in de wereld staan om haar te kunnen beschrijven. Anders beschrijf ik hoe anderen de wereld zien, gelezen op facebook, twitter, een blog, of in een boek of een tijdschrift. Alleen als ik buiten kom, met mensen in contact ben, of ze observeer, me laat verwonderen, verbazen, kan ik verhalen schrijven die er toe doen.

Het dubbele hiervan is dat ik ook rust en ruimte nodig heb om te kunnen schrijven. Me moet kunnen terugtrekken en onttrekken aan die wereld waarin zoveel gebeurt. Want als ik altijd maar in interactie ben, helemaal op ga in de wereld, me laat overweldigen, overrompelen als het ware, waar haal ik dan de tijd nog vandaan om na te denken over die wereld, en ik moet nadenken voor ik over haar kan schrijven.

Dus bevind ik me in een eeuwige spagaat van geprikkeld raken terwijl ik prikkels probeer te ontwijken. De wereld observerend terwijl ik eigenlijk continu met haar in interactie wil zijn. ”

Tot zover mijn gedachten over die inspiratie en waar die vandaan zou moeten komen. Mathilde Santing heeft er ook iets over te zingen. Luister hier en laat je inspireren.

Zombie style

Het feest was goed! De champagne vloeide rijkelijk. Door de schmink kwaliteiten van Van Prinses tot Piraat zagen we er allemaal super mooi uit. En kon ik er eindelijk eens uitzien als Sally! (voor de niet Tim Burton fans, check a nightmare before christmas) Er waren zoveel hapjes dat we er nog ruim van konden ontbijten en er voor de gastheer en vrouw nog steeds genoeg over is om een week lang van te kunnen eten.  Er werd goed gedanst. Ik heb me heerlijk kunnen uitleven als youtube dj en werd zelfs bedankt voor de muziek die ik opzette. (niet geheel onlogisch, wie kan Einsteinbarbie nu niet waarderen?) We kregen een spetterend gitaaroptreden. Hebben onze headbang kwaliteiten kunnen showen. Het enige nadeel is, dat ik me nu, op twee januari nog steeds voel alsof ik een zombie ben. Terwijl het feestje toch al even over is. Bedankt iedereen die erbij was! En een goed 2013 voor iedereen die het miste!

Fijne muziekjes

Het gesprek ging niet eens over muziek, maar over het verschil tussen mannen en vrouwen, relationeel gezien dan. En we begrepen wat de ander bedoelde, omdat we dat zelf ook zo hadden mee gemaakt, ervaren, gevoeld.

Het is zoals dat grapje, wat neemt een homo mee op een tweede date?

Antw: Welke tweede date?

En een lesbo?

Antw: een verhuiswagen

Een beetje overdreven, en een beetje cliché, maar er zit zeker een kern van waarheid in. Want vrouwen willen emotionele achtbanen, praten, verbinden, samen wonen, en voor je het weet wordt je 4 jaar later pas wakker en denk je:

That ain’t my beautiful house
That ain’t my beatiful whife

En zij zegt, TALKING HEADS, dat heb ik lang niet meer gehoord. En het gesprek verstomt omdat we nu toch echt muziekjes moeten luisteren. Gek hoe muziek totaal ergens anders over kan gaan, maar toch precies een gevoel kan oproepen dat een ander dan herkend.

Stralend in het nieuw

“Wat zie jij er goed uit, zit je goed in je vel”, vraagt mijn collega als ze op me af komt lopen. Ik kan haar geen ongelijk geven, ik zie er goed uit. In tegenstelling tot wat ik me had voorgenomen deze maand ben ik mezelf eens lekker te buiten gegaan en heb ik me in het nieuw gestoken. Eigenlijk had ik een maand niets willen kopen dat ik niet direct nodig heb. Maar toen shopvriendin belde dat de tango opruimingsuitverkoop had kon ik de verleiding niet weerstaan. Ik moest die laarsjes gewoon hebben. En dat andere paar was nu maar 15 euro, volgende maand kan ik ook heus wel consuminderen. Als ik nu de rest van de maand braaf doe! En echt ik heb mijn best gedaan om het daar bij te laten, maar toen ik bij Desigual eindelijk de perfecte jeans vond, zo een waar ik al jaren naar op zoek ben, niet een saaie, niet een met glitters overgoten, maar gewoon een leuke met bloemetjes erop, helemaal mij, kon ik ook die niet laten liggen. En ja ik geef het toe, dat shirtje dat ik erbij propte was niet echt nodig. Hoewel het wel degelijker is dan alles wat ik voor de rest bezit. En mijn nieuwe locatie manager hecht nogal waarde aan degelijk en bedekt. Helemaal overbodig was het dus niet! Ik kan nog wel 100 redenen verzinnen over waarom het best een goed idee was dat ik gefaald ben in mijn consuminder maand. Maar eigenlijk is dat helemaal niet nodig. Want soms mag je gewoon iets kopen omdat je denkt er gelukkiger van te worden. En geloof me, het werkt, zo vaak wordt me nu ook weer niet gevraagd of ik goed in mijn vel zit 😉

Toetsen WOT #23

Vorig jaar was ik het gelukkigste meisje op aarde.

Soms zijn er van die mensen die je bewonderd, om wat ze kunnen, of om de manier waarop ze je weten te raken. Diamanda Galas is voor mij zo’n vrouw. Ik snap het als de meeste van jullie nog nooit van haar gehoord hebben en als je wel van haar gehoord hebt dat het je totaal niet aanspreekt.Maar mij wist deze mevrouw vanaf de eerste noot die uit haar keel kwam te raken.. Misschien moet ik erbij vermelden dat het niet de meest gelukkige periode van mijn leven was, ook niet direct de meest ongelukkige, maar periodes van groot ongeluk lagen nog voor de deur. Mijn grootste problemen waren dat ik puber was (en dus om onverklaarbare redenen soms ineens diep ongelukkig) en dat ik verliefd werd op meisjes (niet perse iets om ongelukkig van te worden, maar dit afwijken van de norm maakte me af en toe wat zwaar op de hand).

Muzikaal gezien was ik net aan het ontdekken dat er meer was dan Gloria Estefan. Ik zette mijn wankele eerste stapjes in de wondere wereld van singer songwriters, en dan het liefst meisjes met piano’s. Geen idee waar deze liefde voor de piano ineens vandaan kwam, doet er ook niet toe. Hij was er, en ik kreeg de naam Diamanda Galas door als iets dat ik echt eens moest luisteren. Ik zou het zeker weten geweldig vinden. Die vrouw wat niet zomaar een zangers maar een stemkunstenares, en als zij de toetsen van haar piano indrukte kon je eigenlijk niets anders dan betoverd zijn. Natuurlijk bedacht ik me dat deze omschrijving iewat overdreven was. Maar het prikkelde me wel. Dus ging ik naar de cd winkel, dat deed je toen nog, om haar te beluisteren.

Wow, dit was, nu ja, anders dan alles dat ik daarvoor gehoord had. Dit was emotie die zo duister en zwaar was dat ik meteen mijn eigen kleine probleempjes vergat. Ik werd er zelfs een beetje vrolijk van. Want wat er ook nog met me gebeuren zou, het zou nooit zo alles overweldigend zijn als dit. Ik liet me meevoeren door de klanken die ze uit haar pianotoetsen en haar keel wist te krijgen. Klanken waarvan ik daarvoor het bestaan niet eens vermoed had. En ja, ik was betoverd.

Vorig jaar besloot ik dat het tijd was haar eens live te gaan zien, maar op haar website waren niet echt speeldata in de buurt. Londen was geloof ik het dichtstbijzijnd. En hoewel ik ervan overtuigd was dat niemand met me mee zou willen gaan en ik een hekel aan alleen reizen heb had ik besloten dat ik er heen moest. Tot mijn moeder belde. Er waren nieuwe namen toegevoegd aan de lijst van optredende artiesten van een festival waar we heen gingen, en DIAMANDA GALAS stond erbij.
Ze zou optreden in het opera gebouw, een perfecte plek voor haar als je het mij vraagt, maar met als nadeel dat er maar een beperkt aantal plekken beschikbaar zouden zijn. Ruim een uur van te voren stonden we klaar om een kaartje te regelen. Toen ik het kaartje eindelij vast had voelde ik me een pubermeisje, maar wel een heel gelukkig pubermeisje. Mijn stiefvader en mijn moeder hebben het concert voor mij uitgezeten, wat ongetwijfeld een beproeving voor ze is geweest. Maar ik ben ze eeuwig dankbaar, want na een hele rij vrij ontoegankelijke nummers sloot ze af met dit.

En kon ik het eindelijk live zien, horen en beleven! Dank jullie wel!

Nep Wot #18

Lisa staat voor de spiegel. Vanavond moet alles perfect zijn, want dan heeft ze een date met Ben. Ben die ze al maanden stiekem leuk vind. Ben waarvan ze had gedacht dat hij haar niet zou zien staan. Die Ben heeft haar nu uitgenodigd om mee te gaan naar het concert van Katzenjammer. Nonchalant had hij laten vallen dat hij een kaartje over had, omdat zijn zusje toch niet mee kon, of zij misschien…. Ze wist niet of ze moest geloven dat het kaartje toevallig over was. Het was wel erg toevallig geweest. Ze was een fan van het eerste uur, dat kon hem niet ontgaan zijn. Voor de zekerheid zag ze dit dus maar als een date. Haar gezicht zat verstopt onder een dikke laag foundation, oogschaduw en lippenstift. Ze plakte haar nep wimpers op, die met die schattige steentjes. Haar haren golfden prachtig, geholpen door een haarstukje waardoor het extra lang leek. Met haar handen waaraan ook de nodige zorg besteed was, nieuwe acrylnageltjes, cremetje, duwde ze de kussentjes in haar BH omhoog. Er waren haar twee cupmaten groter beloofd. Keurend bekeek ze het resultaat. Als hij haar nu nog niet zou zien staan wist ze het ook niet meer, haar spiegelbeeld liet het stuk zien waarvan ze nooit vermoed had dat het in haar zat. De bel gaat, zenuwachtig opent ze de deur, haar heupen wiegen langzaam heen en weer. Het is Ben, samen met twee van zijn beste vrienden. Misschien was het toch geen date. Even schaamt ze zich voor haar nep tieten, haar nep nagels, haar kleurenlenzen, nep haar en nep wimpers. Wat moeten ze wel niet van haar denken? Nu heeft vast iedereen door dat ze hem leuk vind. Bovendien is de rest gewoon in t-shirt en spijkerbroek. Ze stapt bij hem in de auto, de hele weg naar de concertzaal toe zegt ze niets. Ze weet zich geen houding te geven. Gelukkig ontdooit ze zodra ze de eerste noten van Katzenjammer hoort. Ze kan niet stil blijven staan en blijven luisteren. Deze muziek vraagt erom om op gedanst te worden. Enthousiast springt ze op en neer. Haar haarstukje zakt uit, haar wimperlijm laat los, haar nagels breken af, zweet druppeltjes dwarrelen over haar voorhoofd. Ze lacht als ze haar haren, haar echte haren naar achteren gooit. Ben komt achter haar staan. Fluistert dat hij haar zo veel leuker vind, gewoon als zichzelf. Dat hij haar verkering had willen vragen, maar door al dat nep niet wist of hij haar wel echt leuk vond. Opgelucht kust ze hem. Even vind ze zichzelf de stomste trut op aarde, natuurlijk was het wel een date, natuurlijk vond hij het ook eng en natuurlijk vond hij haar ook leuk, precies zoals ze was. Dat had hij toch wel laten blijken de afgelopen maanden? Voortaan zou ze gewoon weer als zichzelf gaan!