muziek – Miss Artemis

November geefmaand #dag7

Vandaag heb ik een drukke dag. Ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik de tijd van een geef daad vandaan moet halen. Als ik van trein naar bus moet overstappen heb ik 5 minuten de tijd. Snel sprint ik naar de Bruna zodat ik flow weekly’s kan kopen voor mijn collega’s. Maar ik zie nergens Flow weekly’s. Misschien maken ze die niet meer, denk ik paniekerig. Geen tijd om erom te vragen. Dan kom ik zeker te laat.

Dan maar extra lief zijn voor mijn collega’s vandaag. Dus schenk ik een jus ‘d Orange in en luister naar een collega die enthousiaste verhalen verteld over haar hond.

Niet echt geef daden, maar iets beters kan ik niet verzinnen. Als mijn lief me komt halen mag hij mijn koekje hebben. Want volgens hem zijn die heel lekker en Italiaans.

Dan rijden we naar Amsterdam voor het concert van Regina Spektor. Ik zoek naar veriendjes in de zaal zodat ik ze een biertje kan geven. Maar vind ze niet. Je boft maar met mij fluister ik tegen de liefde. Iedere keer als ik niet weet wie ik wat moet geven krijg jij iets, zoals dit concert. (hij kreeg het kaartje van een vriend van mij die ineens toch niet kon) En zo werd dit een dag van half gare geef acties. Maar uit een goed hart.

November geefmaand #dag 4

Ik heb een t-shirt gewonnen van K’s Choice, bij de Melkweg. Helaas kreeg ik een mannen m in plaats van een dames s. Gelukkig vind de liefde het ook een leuk shirt. Al kent hij de muziek niet. Nog even muzikaal opvoeden 😉

Weer een luie geef actie vanuit bed. Maar hij kan wel wat nieuwe shirts gebruiken. En ik was eigenlijk al van plan er deze maand ergens een voor hem te kopen. Soms komen dingen gewoon perfect samen!

Achtbaan

Mijn weekend was een beetje een achtbaan. Jongste zusje vierde haar verjaardag niet, maar toch weer wel, alleen dan niet echt. Ofzo.

Ik ben dus maar wel gegaan met een mand met cadeautjes. Eigenlijk mocht ik niets nieuws kopen. Maar de buy nothing new month is altijd in Oktober. En ik vind het zielig als mijn zusjes dus altijd de dupe moeten worden van mijn drang om te verminderen. Natuurlijk kan ik ze belevingen cadeau doen. Maar soms is het ook leuk om spulletjes te krijgen. Dus spulletjes it was, een mandje vol.

Middelste zusje vierde haar verjaardag wel echt. Omdat ik moest werken in Veenendaal (een schmink opdracht voor Sprookjesjuf) pas laat, zodat ik direct na het schminken door kon naar haar feestje. Kennelijk was ik nogal druk in mijn hoofd, want ik vergat de schmink. (en moest dus ter plekke nieuwe schmink aanschaffen), en de mand met cadeautjes voor dit zusje. Gelukkig was shopvriendin mijn opdrachtgever, en die had nog wel een mooie fotolijst liggen die perfect was voor zusje. (toch nog een second hand cadeautje voor dit zusje dus, als is het huis van Shopvriendin eerder een opslagplek voor nieuwe spullen, dus ik van second hand eigenlijk niet te spreken.

De volgende dag moest/wilde ik naar Amsterdam. Waar de Gitarist met zijn nieuwe band EXP hun eerste optreden had. Super trots. Want ze zijn door naar de volgende ronde. (was een wedstrijd namelijk)

Maar ook een avond die een beetje verdrietig was. Want ik liep nog maar net binnen of ik zag dat ik een appje had van Visje.
“Lau?”, viel er te lezen. Ik zocht er niets achter. Visje roept me wel vaker via de app. Meestal zeg ik dan “Ja?” en antwoord hij dat er niets is, maar dat hij gewoon even hoi wilde zeggen. Of dat we echt echt echt binnenkort eens af moeten spreken. Dat soort dingen dus. Ik had dan ook niet verwacht dat de volgende zin zou zijn “mijn vader is overleden, gewoon zomaar, ineens”.

Hoe kan dat nou? Hoe kan de vader van Visje er nu niet meer zijn? Vorige week was ik nog op een feestje van Vis, toen was er nog helemaal niemand aan het dood gaan. Integendeel. Papa Visje was vol energie en plannen, want hij ging verhuizen, terug naar de omgeving van zijn geboortegrond, en daar had hij heel veel zin in. Hij had nog grapjes gemaakt over mijn late opkomst. En hij kon echt niet mee met het etentje want er moest verhuisd worden. Maar dat zou een volgende keer helemaal goed komen. Dat dus!

Morgen wordt hij begraven. Ik kan het nog steeds niet helemaal geloven. Betrap mezelf er steeds op dat ik aan het janken ben. En voel me dan zo stom, want waarom zit ik nu te janken? Het was mijn vader toch niet? Tegelijk ben ik ook heel trots op de Gitarist. En blij voor hem. Heen en weer geslingerd tussen allerlei emoties. Die niet direct met mij van doen hebben, maar er wel allemaal zijn.

Gelukkig is van het weekend het Sjamanistisch festival. Misschien kan ik weer Sjamanistisch dood gaan, en opnieuw geboren worden. Even alles een plek laten vinden.

New Shoes

Nog eentje uit de oude doos. Hoe duidelijk was dit alleen een kapstokje om een liedje aan op te hangen. Bijna schattig gewoon. Op 27 mei 2011 schreef ik:

Eindelijk zijn ze binnen, mijn nieuwe schoenen! Toen ik ze zag MOEST ik ze gewoon hebben. Helaas hadden ze in de winkel alleen nog maar een beschadig paar en waren ze niet bereid me korting te geven. Wel wilde ze een ander paar uit een ander filiaal voor me halen. Hoe onpraktisch het ook is, in mij blijft altijd een klein meisje huizen die ze dan meteen aan wil. Dus loop ik al de hele dag rond te stampen op mijn nieuwe hakjes. En strakjes, neem ik ze, hoe onverstandig dat ook is, mee uit dansen.

Verder heb ik wel heel verstandig geen Hello Kitty pyama gekocht, en ook geen gestippeld dekbedovertrek om nog maar te zwijgen over de Hello Kitty pet met stippen die ik ook niet gekocht heb.

Maar nu ga ik mijn weekend in dansen met Paolo Nutini, dansen jullie mee?

Cool like that

Een paar weken geleden zag ik een oproepje van de band Einsteinbarbie. Ze waren in eerste instantie op zoek naar lekkere wijven die ook nog konden acteren. Toen die vacatures vervuld waren mochten ook de mensen zonder acteer ervaring of mensen die minder lekker waren aanschuiven om in hun nieuwe clip te figureren.

Nu is het niet echt een geheim dat ik best wel een klein beetje fan ben van de band. Toch twijfelde ik over mijn aanmelding. Ik zag de filmdatum en locatie steeds veranderen. En mijn bui ging van YES, dan ben ik toevallig toch al vrij naar, OH KUT, dan kan ik helemaal niet. Maar gelukkig kwam het allemaal goed en wisten ze een dag te plannen die vrij was in mijn agenda. Dus de stout schoenen aangetrokken en mijn meest zomerse foto ingestuurd. (die ene, waarop ik het jurkje aan had dat eigenlijk voor de bruiloft van mijn zusje was bedoeld)

Stella reageerde dat ik meteen dat jurkje wel even aan kon doen *SLIK* het prijskaartje zat er zelfs nog aan, had het alleen voor die foto even aan gehad. Maar aan de andere kant, mijn zusje zou zich vast vereerd voelen als haar jurkje ook in een clip zou schitteren. Het kaartje er dus afgeknipt en op naar Zandvoort.

Om op tijd op de locatie te verschijnen was nog een hele prestatie. Volgens Karin Giphart was het 5 minuten lopen vanaf het station. Dat is misschien zo op een dag zonder tropische temperaturen. En dan ook nog een marathonloper bent. Maar voor ons gewone stervelingen die het strand langzaam in een woestijn zagen veranderen was het eerder 20 minuten.

Na een lange, bare tocht vond ik dan eindelijk de juiste strandtent. Waar ik heel vriendelijk werd ontvangen. De band was al aan het filmen. Wij figuranten moesten maar even plaats nemen en wachten, vooral heel veel wachten. Af en toe kwamen de bandleden nieuwsgierig kijken naar wie wij toch allemaal waren. Nu ja, van mij als die hard fan wisten ze wel wie ik was. Wat de andere figuranten deed vermoeden dat ik dan vast al veel vaker dit soort “klussen” deed. Dat ik gewoon fan was van de band kwam niet in ze op. Eveneens als het niet in ze op kwam dat ik niet, net als zij een jaar of 17 was. Toen ik bleek te werken en mijn middelbare school al enige tijd afgerond bleek te hebben vielen ze bijna flauw. Ik 30, grapje zeker?

Maar toen ik de Spangas actrice niet bleek te herkennen en wel bleek te weten wie Leo Blokhuis was, want ,”Wat doet die nu precies? Mijn moeder zei dat hij bekend was”. Viel ik toch door de mand. Ik was duidelijk way to old om in roze jurkjes rond te kunnen huppelen.

“s middags kwamen er nog een handjevol Twitter figuranten aan. (en die kende ik dan weer van Twitter, dus dat werd een erg gezellige meeting.) Met wijn, martini en dansjes. (en chipjes in wel 3! verschillende smaken, ons geluk kon niet op)

Na nog meer wachten, filmen, dansen, wachten en filmen stond alles er dan eindelijk op. Nu begon het echte wachtten, het wachtten tot de clip eindelijk uit zou komen. Vandaag werd aan dat wachten abrubt een einde gemaakt. Want hij is af! Zangeres Stella tweete eerder vandaag al dat ik er in zou zitten, alleen niet zo heel veel. Dat was dus een leugen. Voor een figurant ben ik best wel een beetje boel in beeld. En uhhhh, echt niet alleen omdat ik er zelf in zit hoor, maar wat is het resultaat gaaf geworden!!!! Ik ben er helemaal trots op!

30 songs 6

Een liedje dat je aan een plek doet denken.

Wat pak je in als je voor drie maanden van huis gaat? Wat kleding, niet te veel want het grootste gedeelte van de tijd zou ik bedrijfskleding dragen. Handdoeken en badkleding, een paar nette schoenen en een paar sandalen, het liefst donkerblauw, want dat was de kleur van de bedrijfskleding. Wat pennen, een dagboekje, een fototoestel en muziek natuurlijk, ja muziek was essentieel. Maar wat neem je dan mee? Zeker als er een kans bestaat dat je je slaapplek moet delen met je collega’s en hen dus jouw keuze moet opdringen. In ieder geval die ene cd van Frederique Spigt waar het nummer Rotterdam op staat, want dat kun je dan luisteren als je terug naar huis verlangt. En iets van Suzanne Vega, dat is zo jaren 80, dat kan eigenlijk niet mis gaan, haar hits kun je niet niet leuk vinden. Diamanda Galias gewoon omdat ze zo geniaal is dat je je niet kunt voorstellen dat je het drie hele maanden niet wilt luisteren. An Pierle, om diezelfde reden. En vooruit, ook nog die ene cd van Bloem de Lingy.

Op de plaats van bestemming aangekomen bleek ik mijn eigen appartementje te hebben, en al snel genoeg dus ook mijn eigen radiootje. Gekocht bij de plaatselijke Lidl. Overal in Europa kun je goedkoop radiootjes scoren bij de Lidl, zomaar even een tip voor de reizigers onder ons. En wat heb ik daar dankbaar gebruik van gemaakt, ik blerde in mijn vrije uurtjes keihard mee over hoe cool Rotterdam wel niet was, kreeg kippenvel van Diamanda, maar bovenal zong ik heel vaak lekker hard mee met Bloem en haar bizarre teksten.

He’s eating all my vegetables and i can’t find my gun, no i can’t find my gun!!!

Klonk het met enige regelmaat door mijn appartementje heen. Vond ik een heel geschikte tekst als jonge vegetariër in een land waar vlees eten gelijk stond aan eten.

Helaas heb ik op youtube niet het hele liedje kunnen vinden, maar om u een indruk te geven van hoe het klonk zal ik de halve versie die ik wel kon vinden plaatsen. Ondertussen doe ik mijn ogen dicht, zie ik mijn appartementje aan het strand weer voor me en ben ik even, heel even, ver weg in Europa!!!!

Ik heb met je gedanst…..

Toen ik 17 was liep ik stage bij het plaatselijke jongerenwerk. Na een maand besloten ze te gaan reorganiseren, en voor meisjes was er geen plek meer. Ik mocht nog wel iets in het kinderwerk doen, maar daar paste ik voor. Ik had me in mijn hoofd gehaald dat ik met jongeren ging werken en met kinderen gaan werken voelde als een degradatie. Met veel moeite en wat hulp van mijn stagebegeleider die het ook heel stom vond dat ik weg moest wist ik een plekje te vinden bij het jongerenwerk een paar dorpen verderop. Het was daar stukken minder leuk, maar ik hoefde tenminste niet met kinderen te werken.

Er waren meer mensen die het heel stom vonden dat ik weg moest bij het jongerenwerk, een meisje met zoveel talenten laat je toch niet zomaar gaan? Om hun schuldgevoel af te kopen mocht ik met de programmeur van het plaatselijke popfestival mee naar het Noorderslag festival om daar nieuwe bandjes te gaan spotten voor dat festival. De programmeur had zijn zinnen vooral gezet op Kirsten. Een slim marketing dingetje, zet een chick met blond haar en strakke tieten in een fleurig roze hemdje op de cover van je cd die je the Chicksinger noemt, en het good old boy’s netwerk der festivalprogrammeurs willen je wel boeken. Daarna kun je dan in ieder interview gaan klagen hoe vervelend het is dat je alleen maar gezien word als een lekker wijf, want je kunt heus ook wel iets. Haar liedjes klonken alsof ze geschreven waren toen ze 14 was, en haar grootste hit was een liedje over internetdaten, want dat was ook een opkomend dingetje, dat internet. Die zomer was Kirsten overal, dus ook bij ons. Die deal hadden we in ieder geval al binnen.

De meeste artiesten kende ik niet.Het gerucht ging dat Anouk de popprijs zou gaan winnen, maar Krezip was ook in zijn geheel aanwezig terwijl alleen Jaqueline een liedje zou gaan zingen met haar stoere rapper vriendje I.M. Dus er was ook nog een kans dat die het zouden gaan worden. De programmeur hoopte op de laatste, ik op de eerste! Kennelijk hoopte ik net iets harder, Anouk won. Verder hadden we een tactiek afgesproken waarbij we gezamenlijk zoveel mogelijk bandjes zouden zien door steeds op te splitsen en alleen samen te komen als we het idee hadden dat iets buiten gewoon goed was. Zoals Floris en Johan.

Omdat ik een meisje was en ik nog zwaar in de kast zat werd democratisch besloten dat ik de boybands als 16down zou doen. En hij alles met hete chicks mocht doen. Ik verdwaal nogal snel en was zeker toen nog heel erg verlegen. Dus stelde ik me ontzettend cool en zelfverzekerd op om maar niet door de mand te vallen. Nee hoor, ik vond het helemaal niet erg om de halve avond alleen door te brengen, ben je mal, ik was een vrouw van de wereld! Mijn tikkeltje alternatieve uiterlijk met kanten handschoentjes en schattig bolhoedje versterkte die houding voor zover mogelijk. Ik ben cool, ik kan dit, dit is helemaal niet eng, hield ik mezelf bij iedere stap die ik zette voor. Om mezelf vervolgens heel erg klein te voelen en zo ongezien mogelijk op te gaan in de massa, ergens achterin de zaal. De boyband deed wat een boyband doet. Het publiek reageerde zoals het hoort te reageren. En ik begon voorzichtig te dansen. De mevrouw die naast me stond kreeg de dans kriebels ook te pakken en samen danste we verder. Ik vond haar ontzettend mooi, en geneerde me een beetje dat ik zo met haar stond te dansen. Stel je voor dat ze zou weten dat ik lesbisch was. (in die tijd vond ik mezelf nog heel lesbisch)

Terwijl ik daar zo stond te dansen kwam de programmeur aan, we hadden namelijk bij dit concert afgesproken om elkaar te meeten. Hij tikte me op mijn schouder en fluisterde in mijn oor, uhhhh Laura, weet je met wie je staat te dansen? Ik schudde van nee. Dat mijn lieve is nu Ellen ten Damme, aangenaam. Mijn ogen werden groot als schoteltjes, ik wilde me bijna verontschuldigen voor mijn brutaliteit, maar bedacht me toen dat zij begonnen was. Met een rood hoofd liep ik weg, dus zo zag Ellen er van dichtbij uit. Net een gewoon mens!

30 songs deel 6

Een liedje dat je aan een plek doet denken

Ik was jong, had net mijn eerste serieuze relatie, toen er werd gevraagd of ik niet wilde solliciteren op een baantje in het buitenland. Mijn moeder was meteen dolenthousiast, dat moet je doen meid, spoorde ze me aan. En eigenlijk leek het mij ook wel heel tof.

Ik was net klaar met school, had nog geen huis, geen baan of andere verantwoordelijkheden, als ik zoiets wilde doen dan was het daar NU de tijd voor. En die relatie? Ach als ze van me hield dan zou ze dat toch wel begrijpen? In Nederland had ik al in verschillende animatieteams gewerkt. Dit was gewoon de ultieme afsluiting van die periode, en tegelijk het ultieme nieuwe begin.

Dus solliciteerde ik, zonder echt te overleggen. Drie dagen later stond ik op Kretaanse bodem. Ik leefde een droom! Maar voor het betreffende vriendinnetje was het minder leuk. Dus die boekte het eerste de beste vliegtuig mijn kant op en kwam een MAAND logeren. Ze nam dit liedje mee, omdat ze dacht dat ik het mooi zou vinden, en het haar aan mij deed denken. Eigenlijk was ik niet zo’n fan. Ik luister het alleen in een nostalgische bui. Maar dan zie ik ons weer zitten, aan MIJN keukentafeltje, luisterend naar MIJN radioootje, op de kop getikt bij de Lidl. Ben ik weer even terug op Kreta.

Look at me, Keri Noble

p.s vandaag komt het album van Hade uit, een aanrader voor iedereen die van stoere chicks met gitaren houd! Zij kan bassen!!!!

30 songs 5

Een liedje dat je aan iemand doet denken

Misschien doet dit liedje me niet zozeer aan iemand denken als wel aan een periode. En daarmee als vanzelf aan een persoon. Mama, deze is voor jou!

Want mijn ouders waren net gescheiden, wij hadden nog geen huis, de omstandigheden waren zo dat bij mijn vader blijven wonen ook niet echt een optie was. Dus leefden wij met zijn drietjes, mama, jongste zusje en ik (middelste zusje was voor de scheiding al weggelopen) in een piepklein kamertje, zonder vloerbedekking en een half beschilderde muur. De rest van de muren was even betonkleurig als de vloer. We hadden niet veel bezittingen, maar we hadden een discman, en cd’s die we kregen bij tijdschriften als OOR, of die we kochten bij de Free recordschop op verschillende treinstations. Drie cd’s voor een tientje! We wilde onze gastheer en gastvrouw, een jong stelletje (Apra en Lenart de kans dat jullie dit lezen is heel erg klein, maar ik ben jullie nog steeds enorm dankbaar) niet te veel tot last zijn. Dus waren we meestal weg, en als we er wel waren zaten we in ons betonnen paleisje op luchtbedden te luisteren naar dit nummer, on and on and on and on.

30 songs 4 Droevig liedje

Een liedje waar je bedroefd van word

Ooit had ik een vriendinnetje die zulke heftige emoties bij liedjes had dat radio luisteren niet meer tot de mogelijkheden behoorden. Ieder liedje was wel eens op een begravenis gedraaid waar ze geweest was, en anders deed het haar wel denken aan een persoon of plaats die ze naar vond. Als ze zo’n liedje dan per ongeluk toch hoorde, zonder er op voorbereid te zijn, wat je al snel hebt als iets per ongeluk gebeurd, werd ze helemaal overstuur.

Zelf reageer ik maar zelden zo heftig op muziek. Voor zover ik het me kan herinneren is het me maar een keer overkomen. Ik zat in de auto met mijn vader, stiefmoeder en jongste stiefzusje toen “Open einde” van Rob de Nijs speelde. Niet een liedje dat je heel vaak op de radio voorbij hoort komen, en ik was er niet helemaal op voorbeid het ooit wel daar te horen. Laat staan terwijl ik in een auto zit met mensen waar ik zo weinig emotioneel betrokken ben als deze mensen. Dat liedje, het liedje dat zoveel jaar eerder op de begravenis van mijn oma gespeeld werd, voelde veel te prive om zomaar met deze mensen te delen. En natuurlijk weet ik ook wel dat alleen mijn vader kan weten dat het op de begravenis van zijn toen nog schoonmoeder gedraaid werd, maar dat er een grote kans is dat hij dat niet eens meer weet. En dat dat privegevoel vooral in mijn hoofd zat. En dat er geen reden was om me ineens zo heel erg verdrietig te voelen, omdat ik dit liever met mijn moeder had gehoord. Dan zou datzelfde liedje ineens iets magisch gehad hebben. Dan zouden we elkaar aankijken en denken aan haar. En dan weten dat we allebei aan haar dachten zonder dat we dat hoefde uit te spreken, gewoon omdat je met dat liedje nu eenmaal niets ander kan dan aan haar denken (tenzij je Belinda Meuldijk bent, want dan zou je gewoon denken aan je hond, omdat je dit lied speciaal voor je hond geschreven had)

Toch kies ik niet voor Open einde, als liedje waar ik droevig van word. Nee, ik kies voor Gloomy Sunday uitgevoerd door Diamanda Galas. Omdat het zo door merg en been gaat. Omdat ik het ondanks zijn droevigheid ook zo heel erg mooi vind. Omdat ik me niet kan voorstellen dat er ooit een dag komt dat ik dit liedje nooit meer zou willen horen.