Pfffff, zucht Robin terwijl ze uit het raam kijkt., Ik wist niet dat kiezen zo moeilijk kon zijn.
Was ik nog maar zes, toen was mijn grootste zorg of ik de volgende dag met Lotte of met Petra zou gaan spelen. Niets van levensbelang, keuzes die ik net zo goed zou kunnen maken door het opgooien van een muntje. Kop ik speel met Lotte, munt ik speel met Petra. Hoewel dat toen ook hele delicate keuzes leken te zijn. Want stel je voor dat ik twee dagen achter elkaar met Lotte gespeeld had, dan kon dat echt niet nog een derde dag zonder Petra te kwetsen. Maar op de een of andere manier leek het altijd wel weer goed te komen. Nu is het nog maar de vraag of het ooit weer goed komt. Dit keer heb ik er zo’n zooitje van gemaakt, is alles zo krom dat ik niet weet of het ooit weer mogelijk is het recht te maken denkt Robin. In haar hand houd ze een muntje. Zou ze het proberen? Kop het blijft aan, munt ik maak het uit. Zou het zo simpel kunnen zijn? Ze gooit het muntje op, gewoon zomaar, om te kijken wat er gebeurd. Munt, shit, ik wil het helemaal niet uit maken. Ik hou van hem. Maar stel nu dat iedereen gelijk heeft. Dat het een klootzak is, dat hij met mij hetzelfde doet als wat hij toen met Lisa deed? Was dat niet Lisa haar eigen schuld geweest? Was Lisa niet gewoon een stomme trut geweest? Ik probeer het gewoon nog een keertje, voor de zekerheid, je weet maar nooit. En weer gooit Robin het muntje op. Kut! Munt!
Dit blog kwam tot stand met behulp van mijn facebook vriendjes die mij woorden gaven waar ik dit verhaaltje omheen heb verzonnen. Bedankt jongens.
