Caro en ik schrijven elkaar alweer een tijdje blog brieven. Zodat jij gezellig met ons mee kunt lezen. Heb je ook een mening, schroom niet en geef een reactie, vinden wij alleen maar leuk. Hier vind je de brief waar dit een antwoord op is.
Lieve Caro,
Even een verlaat antwoord. Omdat de afgelopen twee weken nogal raar waren. Ik schreef al over hoe de vader van een van mijn beste vrienden ineens overleden was. Gewoon zomaar van het ene op het andere moment. Drie weken daarvoor was hij nog aan het verhuizen en plannen maken. De dozen waren nog niet eens allemaal uitgepakt. En nu is hij er gewoon niet meer.
Nu weet ik dat ik niet meer op een leeftijd bent waarop het vanzelfsprekend is dat je ook elkaars ouders regelmatig ziet. Want als je niet meer in een huis woont met je ouders komt het gewoon weleens voor dat je vrienden maakt die je ouders nooit te zien krijgen. Maar bij Visje was dat anders. Hij heeft altijd van die dingen waar de hele familie, en ik, dan naartoe gaan. Een ceremonie in een kerk hier, een afscheid daar, ik weet niet hoe hij het voor elkaar krijgt, maar altijd is er wel een reden om met zijn allen bij elkaar te komen. Ik hoorde er ook helemaal bij.
Daarom was het best even slikken. Het nieuwe vriendinnetje van Visje wist het heel treffend te verwoorden. Ze zei, ik had hem nog maar een paar keer ontmoet, maar bij de eerste keer wist ik al, ja, dit is een leuke man, die wil ik wel als schoonvader. Zo’n man was het dus.
Overigens vind ik je foto wel heel mooi. Ik houd wel van constructies. En nieuwe gebouwen. Ik woon in Rotterdam en kan mijn ogen uitkijken naar dat soort gebouwen. Maar ik ben zelf niet zo heel goed in gebouwen op de foto zetten. Zeker niet het soort gebouwen dat zo gebouwd is dat je altijd iets met reflectie en zo moet doen. Het is dus meer het gebrek aan fotografie talent dat er voor zorgt dat je mij zoiets nooit of niet snel op de foto zal zien zetten.
Is het jouw nog gelukt om te focussen? Ik was daar vroeger dus echt heel goed in, ik wist altijd precies wat ik wilde en welke stappen ik daarvoor moest zetten. De laatste tien jaar ben ik daar wat minder goed in geworden. Ik weet niet precies wat ik wil, en doe eigenlijk altijd maar wat. Met als resultaat dat ik nu een heleboel dingen een beetje kan, maar nergens echt in uitblink. Een heerlijk creatieve chaos. Maar misschien is focussen niet een heel slecht idee.
En ben je in Twitterland al verloren geraakt, of heb je (jezelf?!?) daar juist gevonden?
He getsie gaan we nog filosofisch worden ook. Volgens mij wordt het tijd dat ik mijn bedje opzoek en me overgeef aan mijn nieuwe fascinatie Utopia, hoe dat zo komt leg ik van de week nog wel uit in een blogje.
Lieve groetjes,
Laura
