Ik had bedacht dat ik een strijkijzer nodig had. Volgens mij moet er nog een zitten in een half uitgepakte doos. Maar ik weet niet meer welke. Dus ga ik naar de Mediamarkt. Als ik voor de strijkijzers sta duizelt het me. Welke moet ik nemen? Mijn collega’s hebben het over stoommachines, je hoeft er maar naar te kijken en je kleren zijn kreukvrij, als ik hen moet geloven. Zoiets lijkt me wel wat, maar die apparaten zijn nogal groot en lomp. Waar moet ik dat laten als het niet in gebruik is.
Terwijl ik dat sta te overpeinzen is er een medewerker achter me komen staan. “Kan ik u misschien helpen”, vraagt hij. En ik zeg dat ik een strijkijzer zoek. Dat was hem al opgevallen, grapt hij. Is het alleen voor jezelf, of heb je een gezin met 12 kinderen, vraagt de medewerker die kennelijk in een jolige bui is. Nee, alleen voor mij, stamel ik, terwijl ik denk aan hoeveel was je hebt als je 12 kinderen hebt. Dan heb je deze dus niet nodig, en hij loost me naar de simpele strijkijzers. Kennelijk mag je als je alleen bent geen stoommachine waar je maar naar hoeft te kijken en je kleren zijn kreukvrij.
Je kunt prima af met een goedkopere. Hij trekt er een uit het schap maar vind die bij nader inzien toch te duur. Hij kost 20 euro meer dan nodig omdat er Philips opstaat, zegt de verkoper. Ik geloof hem. En die dan, wijs ik naar het goedkoopste model dat ik had kunnen vinden. Die lijkt me prima voor jou zegt hij. Ik knik instemmend, hij is paars, en was daarom al mijn eerste keus. Tevreden loop ik naar de kassa.