November geefmaand #dag 23

Omdat de collega haar adres op mijn kaartje had neergezet besloot ik nog maar een rondje kaartjes te doen.  Ik nodig en vriend uit voor een etentje.  Stuur de collega haar kaartje, en stuur een bedankje naar iemand die mij een koe cadeau geeft.

(maar daarover later meer)

Ook is er uit de geefmaand en delen op social media als instagram een nieuw snailmail contact ontstaan,  waar ik extra mijn best voor doe door een mooi kaartje voor haar te kopen.

img_20161123_123632

En vind ik post in mijn eigenste brievenbus.  Want wat je aandacht geeft groeit! Post sturen doet post ontvangen 🙂

November geefmaand #dag19


We hadden met vrienden van de liefde afgesproken samen te eten vandaag. Het gesprek op straat,  want we kwamen ze tegen op straat,  ging zo alle kanten op dat er geen idee hadden of zij nu bij ons of wij bij hen zouden komen.

Na even bellen bleken ze dus bij ons te komen. Waar nodigen we ze uit,  bij jou of bij mij.  Vroeg de liefde nog.  Laat ze maar naar mij komen riep ik.  Want ik wilde graag nog wat opruimen.

Alleen wat gaan we eten?  ik had geen zin in mijn Griekse hapjes.  Iets met rijst,  stelde lief voor.  Oh dat weet ik wel een receptje mee.

Dus sta ik even later in de keuken voor mijn zalm, teriyaki courgette pretje.

dsc_0296

En verassen we haar nog met een verlaat verjaarscadeau cadeautje. Waardoor ze super verrast was,  want ze had het niet meer verwacht.  Jeeej 🙂

De liefste vrienden zijn van mij

Ik heb dus echt wel eventjes de aller liefste vrienden van de hele wereld. Dat jullie het even weten.

De hele week wordt mijn brievenbus al gevuld met super lieve cadeautjes. En daar wordt ik stiekem toch wel heel erg blij van.
F*ck het consuminderen maar eventjes. Ik wil cocoonen en me blij voelen met blij spulletjes.

roodkapje cadeautje
Dit is best wel volgens de consuminder regels, want tweedehands. En ik geef hem door aan de eerste persoon die reageert dat hij/zij deze film ook wil zien.

lush cadeautje
Deze kwam binnen met de tip dat dit misschien wel de ideale nieuwe werkplek voor mij zou zijn. Wie weet…..

kaartje
Uber blij kaartje. Ik voel de positieve energie gewoon binnen komen.

Maar nu slapen, morgen gaat de wekker weer erg vroeg. En ik mag op komen draven als godinnetje. 😀

Moe van het ziek zijn

Ik heb het helemaal gehad met dat ziek zijn.
Met de pijn in mijn oor, kaak, kies en hoofd.
Met de snotterige neus en de vermoeidheid.
Gisteren zou ik naar een feestje gaan waar ik super veel zin in had.
Maar ik had er de puf gewoon niet voor.

Ho, stop riep mijn lichaam, je mag best rennen, maar niet jezelf voorbij. Vandaag kwam er een vriendinnetje op bezoek. Die ik al veel te lang niet gezien had. Geef puf om de stad in te gaan dus zit ik zoutzakkerig nog aan mijn ontbijtje als ze aanbelt.

Ik verzin een leuke activiteit voor ons zodat het niet zo opvalt dat ik eigenlijk maar een beetje gaar ben.

Als ze weg is zit ik heel lang maar een beetje voor me uit te staren. Tot ik op een idee kom, ik ga muffins bakken. Normaal hou ik niet van bakken. Want bakken is saai, en je moet steeds zolang wachtten. maar vandaag hou ik van saai. En ook van wachtten.

10469442_10205316115414038_2275676726961572021_n

En maar wachtten……

17602_10205316224856774_1694162842092450635_n

klaar!!!!

Emotionele lijm

Eerder schreef ik al dat ik mee deed aan D’ruitdaging. Iedere dag krijgen de deelnemers in hun mailbox een opdracht om uit te voeren. Geen grote opruimdoelen. Nee, stapje voor stapje worden we aan onze handjes mee genomen.

We ruimen onze administratie op, onze ondergoed en sokken lades, medicatiekastjes, make-up ,sieraden, dozen en dingen waar draadjes aan zitten (ook wel gadgets genoemd). Hoe klein de doelen ook zijn , ik merk bij andere deelnemers, en bij mezelf dat het best heftige emoties op kan roepen. Want aan veel spullen kleeft nu eenmaal een emotie. In het Flow schriftje dat deze week toevallig ook over opruimen gaat wordt dat ook wel emotionele lijm genoemd.

Ieder van ons lijkt een persoonlijke reden te hebben om bijvoorbeeld de administratie van 10 jaar geleden nog te bewaren. Of om het maar niet over je hart te verkrijgen om je onderbroeken van 11 jaar geleden eens weg te gooien, ze zijn toch nog heel?

Ook ik liep tegen allerlei (heftige) emoties aan. Bij het versnipperen van mijn administratie (en dus het terug zien van alle bankafschriften die ik sinds mijn 16e binnen kreeg) werd ik geconfronteerd met mijn houding tegen over geld. Ik ben nogal een kei in het hamsteren van geld. Hoewel ik alleen woon en ik volgens allerlei richtlijnen op internet genoeg spaargeld heb om de klappen op te vangen voor een gezin met twee kinderen (verrassend weinig trouwens voor een gezin met 2 kinderen) blijf ik ervan overtuigd dat ik niet genoeg heb.  Want er komen weer allerlei rekeningen aan, en ik wil mijn badkamer nog opknappen, en een nieuwe bank lijkt me ook geen overbodige luxe. Ik snap heel goed waar het vandaan Maar dat idee loslaten is kennelijk moeilijk.

Ik heb geen parttime baantje meer, ik woon niet meer samen met iemand zonder inkomsten, ik hoef de tweedhandjes van mijn zusjes niet meer op te dragen tot ze versleten zijn. Ik hoef het niet meer koud te hebben omdat ik de hele winter met een tussenjas moet doen. En als ik nieuwe schoenen nodig heb dan kan ik die kopen.  Dan hoef ik niet meer te wachten tot ze in de sale zijn, en dan nog eens te wachten tot de sale ook in de sale gaat. Nee, ik kan gewoon naar de winkel lopen.

In eerste instantie heb ik het gebrek aan kleding kopen over gecompenseerd, door heel veel kleding te kopen. Iedere keer als ik in de stad liep wist ik wel iets dat ik echt heel erg hard nodig leek te hebben. Tegelijk kon ik wat ik allemaal had ook niet loslaten. Want ooit komen er weer barre tijden. Dan heb ik niets meer, dus ik kan maar beter zoveel mogelijk kopen. Als die bare tijden dan aan breken kan ik tenminste nog even vooruit.

Nu ik dus mee doe met d’ruitdaging is de grootste uitdaging voor mij om erop te vertrouwen dat ik nooit meer in zulke barre tijden terecht kom. Ik hoef die onderbroeken van 11 jaar geleden echt niet te bewaren. Bovendien is het sowieso een beetje belachelijk om te denken dat je voor iedere dag van de maand schoon ondergoed nodig hebt, en dan het liefst nog een beetje extra. Ik mag loslaten, nee ik moet loslaten. En ergens voelt dat heel bevrijdend.

 

Buy nothing new

Het lijkt zo makkelijk. Gewoon even een maandje niets nieuws kopen. Maar dan lijken alle dingen die op mijn lijstje staan omdat ik ze nodig heb ineens nu in de aanbieding te zijn of in de kleur waar ik al zolang op aan het wachten was.

Zo ben ik al een tijdje op zoek naar een deurmat voor bij de voordeur, zodat mensen hun voeten kunnen vegen voordat ze naar binnen komen. Maar ik wilde wel een leuke. En nu bij de Hema ligt daar een mat met stippen voor 5 euro! Dat kan ik toch niet laten liggen? Ik heb mezelf nu eenmaal in deze uitdaging gestort, dus ik laat hem wel liggen. Maar diep in mij hoor ik een stemmetje dat gilt, waarom nu? Wat doe ik mezelf toch aan?

En dan een percolator voor meer dan 1  kopje, in een vrolijk kleurtje. Hoe lang ik daar al niet naar op zoek ben. Zelf drink ik geen koffie, maar als ik bezoek heb dan zijn dat toch vaak mensen die met zijn tweetjes koffie willen. Ik heb nu een percolator voor 1 persoon, die dan weer even moet afkoelen voordat ik weer opnieuw koffie kan zetten. Niet handig dus. Daarom wilde ik een grotere percolator voor erbij. Maar omdat ik er wel tegen aan moet kijken wilde ik dan op zijn minst een exemplaar dat er een beetje leuk uitziet. Iedere keer loop ik de Xenos binnen om te zien dat ze er niet zijn, maar uitgerekend nu staat het hele schap vol. En weer sta ik met mezelf in dubio. Mag ik iets ook niet kopen als ik er echt al heel lang naar op zoek ben. Ik kijk mezelf streng aan. Nee Laura, ook dan mag je het niet kopen.

Zonder spullen keer ik terug. Ergens voel ik me best dubbel. Trots omdat ik de verleiding heb weerstaan. Maar ook een beetje dom omdat ik naar deze dingen al zo lang op zoek ben.
Het valt nog niet mee, dat wereldje verbeteren 😀

Toekomstplannen?

Mijn nichtje van 5 kwam een middagje bij mij spelen in mijn vakantie. Toevallig had ze een studiedag, dus hadden we lekker veel tijd om al onze ritueeltjes uit te voeren. Haar mama werkt bij mij om de hoek, waar ik de kleine meid dan ophaal.

Als we een pannenkoek hebben gegeten bij de Hema, geheel volgens de traditie, wandelen we naar mijn huis. “Tante Laura”, begint de kleine meid, “waarom woon jij eigenlijk in de stad?”. Ik antwoord dat ik het leuk vind om in de stad te wonen. “Maar wil je dan niet dichter bij mij wonen”, vraagt ze zich af. “Want nu moet ik helemaal met de metro en dan ook nog een stuk lopen voordat ik naar jou toe kan”. Natuurlijk lijkt het me gezellig als we dichter bij elkaar zouden wonen, Kleine meid moet deze informatie even verwerken. Dan komt ze met een idee. “Later als ik groot ben, dan kom ik bij jou wonen. In jouw huis”, zegt ze. Ik vraag nog waar ik dan moet wonen als zij in mijn huis komt wonen. Maar daar heeft ze ook over nagedacht. Ik moet daar gewoon blijven wonen. Dan gaat zij kinderen krijgen, en kunnen we samen voor die kinderen zorgen.

Ik vraag nog wat we dan met die kinderen gaan doen. Moet ik die dan ook schminken? Of gaan we daar mee knutselen misschien. Maar daar kan ze nog geen antwoord op geven. Want ze kent haar kinderen nog niet, en ze wil graag dingen met haar kinderen doen die haar kinderen leuk vinden. Het zou alleen wel handig zijn als ik nu even mijn rijbewijs ga halen, want we hebben absoluut ook een auto nodig.

Als ik dit verhaal vertel aan de kinderen op mijn werk die een paar jaar ouder dan haar zijn spreken de kinderen me streng toe. Nee juf, u moet uw toekomstplannen maar niet te erg op dit idee vastpinnen, uw nichtje is nog maar 5, die veranderd nog wel van gedachten.

De kinderen van mijn werk zijn erg slim, ze hebben vast gelijk, maar liever ga ik mee in de fantasie van mijn kleine nichtje. Ik moet maar eens aan rijlessen gaan beginnen 😉

Eetkamertafel

Hoe mooi de nieuwe meubels die ik heb ook zijn, de meeste reacties krijg ik op mijn eetkamertafel. Of ik nu foto’s aan mijn collega’s laat zien, op Facebook plaats of er over blog, de tafel krijgt de meeste aandacht.

De Gitarist zou het liefst een gitaar van mijn tafel maken. Want het hout is zo lekker oud. En als je dat moet kopen, is dat onbetaalbaar. Maar voor mij is de tafel ook onbetaalbaar. Want hij is van mijn Oma geweest. Mijn Oma is al heel lang dood, ik geloof dat ik 10 was toen ze dood ging, dan is ze dus al twee keer zo lang dood als dat ik haar gekend heb. Natuurlijk was de tafel ook van mijn Opa, maar ik denk net iets meer van mijn Oma.

Net als ik hadden Opa en Oma niet echt een heel groot huis. En nam de tafel nogal wat ruimte in. Meestal stonden er kaarsen op, en van die stengels met zout erop en heel soms met pindakaas erin. Je kent ze wel. Als kind vond ik niets leuker dan die stengels in die kaarsen duwen. Als het dan begon te stinken, en mijn ouders waarschuwend vroegen of ik toch zeker niet die stengels in de kaars aan het duwen was, ontkende ik dat natuurlijk en stak ik het half verbrande stokje snel in mijn mond. Als mijn moeder dan waarschuwde dat het echt heel gevaarlijk was, en dat je ziek kon worden als je dat op at zette ik mijn meest onschuldige gezichtje op. Ik deed tenslotte helemaal niets. 
Aan deze tafel at ik, tekende ik, en kleurde ik al toen ik nog maar een heel klein meisje was. Nog kleiner dan nu. Eigenlijk deed ik alles wat ik nu nog steeds doe aan die tafel. Alleen zoute sticks in kaarsen duwen en daarna toch nog opeten dat is iets dat ik al heel lang niet gedaan heb.
Maar dat kan ook komen omdat ik die eigenlijk stiekem helemaal niet zo lekker vind. Of ze nu wel of niet geroosterd zijn in een kaars. 

Over kunst en wijze vrouwen

Toen ik in mijn vorige huisje ging wonen gaf iemand me 2 adviezen.

1, zorg dat je huis je past als een jas, maak er wat van.

2, koop kunst van je vrienden, verzamel die kunst. Dat maakt van een huis een thuis.

Nu, in dit huisje doe ik eindelijk iets met die adviezen. Mijn huis gaat me steeds beter passen. Het is de beste impuls aankoop ever geweest. En sinds een paar weken ben ik ook echt actief bezig er iets van te maken.

Deze gingen dus de deur uit! Nog best even een nostalgisch momentje. Ik kocht ze toen ik ging samen wonen met W, in een vorig leven. 

En deze kwamen erin! Ik geef het toe, niet al mijn boeken passen erin. Maar ik kom toch een heel eind! Het dwingt me in ieder geval mijn verzamelwoede wat boeken betreft een beetje in toom te houden. 
Twee mini boekenkastjes van toen ik 12 was verdwenen ook. En daarvoor kwam deze in de plaats. Kan de vitrinekast ook meteen weg! Gelukkig heb ik daar al een gegadigde voor gevonden. 
Met die kunst is het ook wel goed gekomen. Al heb ik de kunst die ik tot nog toe heb vooral gekregen. Had het toen een vreemd advies gevonden. Maar de ‘oudere wijzere vrouw’, zoals ze zichzelf noemde heeft wel een beetje gelijk gehad. Mede de voor mij gemaakte kunst maken van mijn huis een echt Laura huis.
Het Sprookjesjuf meisje door Roelien! 
Ik, door Raafje! 
Een naakte Chick door Sandy Live! 
En een mooie fotocollage door Roelien weer. Ik hoop dat ze volgend jaar met een kleiner cadeautje aan komt, Want mijn muren zijn een beetje vol aan het raken:P 
Gelukkig maken al die persoonlijke dingetjes mijn huis helemaal niet eng, steriel en vt-wonen. 

De kracht van dank je wel

Nog niet zo heel lang geleden domineerde dit mijn woonkamer:

Sorry voor de mensen die inmiddels echt dachten dat mijn huis er heel vt wonen uit zag. Troepperig en druk zijn echter woorden die mijn natuurlijke habitat meer eer aan doen. Maar daar gaat dus verandering inkomen. Want ik heb nieuwe kasten besteld. En deze kasten zijn inmiddels opgehaald door Adelheid.

Nu ken(de) ik Adelheid eigenlijk helemaal niet. Nu ja, ik weet dat ze bevriend is met Roos, en Roos is oké want Roos en ik hadden ooit een soort van dingetje. Dus dan zal Adelheid ook wel oké zijn. En we hebben elkaar op Facebook, omdat we dezelfde heksserige hobby hebben. Zodoende hadden we dan ook afgesproken dat we elkaar in 2014 echt zouden gaan ontmoeten. Toen hadden we alleen niet bedacht dat dat zou gebeuren omdat ik opruimwoede zou krijgen en zij mijn oude kasten wel een nieuw leven wilde geven.

De vorige keer dat iemand mijn oude kast (of eigenlijk die van Neelis) een nieuw leven wilde geven was dat via de Facebook groep Ruilhandel Rotterdam gegaan. Het meisje is kwestie was de kast komen halen en mompelde nog net dank je wel. Erg hartelijk was ze niet. Omdat de site Ruilhandel Rotterdam heet zou je verwachten dat ze zou vragen waar ik tegen wilde ruilen, of dat ze op zijn minst een reep chocolade of een bosje bloemen zou mee nemen. Maar niets van dat alles. Ik had dat nogal raar gevonden. Niet dat ik nu zo hebberig ben. Als ze wel iets had gegeven had ik dat ook doorgegeven aan Neelis. Maar een klein gebaar van dank vond ik op zijn plaats. Neelis hintte dus dat ik best een reep chocolade (of twee) voor de kasten mocht vragen, toen ik geen idee had wat en of ik er iets voor moest vragen.

Uiteindelijk maakte ik de deal dat de kasten opgehaald zouden worden voor een bosje bloemen. Adelheid ook helemaal blij want die bleek een opleiding tot bloemist gedaan te hebben en had er helemaal zin in om zelf een boeketje voor me te maken.

Maar eerst moesten de kasten nog leeg geruimd gaan worden.

De inhoud van kast 1

                             

Kast twee ook leeg

                                 

Kijk maar, geen boek meer te zien

Nu dus wachtten tot de lege kasten opgehaald zouden worden. Dat was nog best wel een gedoetje. Want dan was er weer wel vervoer, en dan toch weer niet, of toch wel, nee toch niet, oh jawel toch.

Ik was ondertussen iets anders gaan doen dus haastte me bij de laatste “oh jawel toch” naar huis. 
Voor Adelheid was het ook een beetje een last minute gebeuren, dus van bloemen kwam het niet meer. Maar van welke chocolade hield ik nu eigenlijk? Ik liet weten dat de bloemen van mij ook een andere keer mochten. Veel leuker als er bloemen staan op het moment dat de nieuwe kasten er zijn, en dat die dan ook netjes ingericht zijn. En dat mijn huis er niet  uitziet alsof ik  alleen maar tussen de boeken leef. 
Maar omdat ze dat zo sneu vond en ze heel erg blij is met alleen al het vooruitzicht van de kasten had ze een pakketje met hebbedingetjes samengesteld bij wijze van ruilhandel. 
Daarna werd ik nog een stuk of tien keer bedankt. En nee, ik zit niet heel erg te wachten op deze frutsels. En ja, er is een grote kans dat er weer dingen van doorgegeven of geruild worden. Maar toch ben ik er heel erg blij mee. Gewoon omdat ze de kracht van dank je wel uitademen. Het mag misschien gek klinken, maar ik heb deze kasten nu al zo veel liever weg gegeven dan de kast van Neelis! En dat allemaal door een simpel, naar gemeend, dank je wel!