In de metro tegenover mij zitten twee stokoude vrouwtjes, hun haren grijs en hun gezichten vol rimpels. Ik probeer ze voor me te zien, toen ze mijn leeftijd hadden, en die eerste grijze haar, die eerste rimpel die niet meer wegging ontdekte. Dan zie ik mezelf 40, 50 misschien wel 60 jaar van nu. Als op mijn hoofd alleen nog maar grijs te vinden is en de groeven in mijn gezicht niet meer weg te denken zijn. Het is onomkeerbaar, het overkomt iedereen die ouder word. Kijkend naar die vrouwtjes bedenk ik me dat berusting en acceptatie misschien wel de beste medicijnen zijn. En dat alles wat ik hoef te doe is accepteren dat ook ik ouder word. Dat ik geen Dorian Grey ben, en dat je de komende jaren zult gaan zien hoe het leven mij tekent, tot ik op een punt kom dat het niet meer uit maakt hoe ik eruit zie. Omdat iedereen van mijn leeftijd die botox en facelifts te veel gedoe vind eruit zal zien als een rozijntje. Eigenlijk kan ik dus maar beter nu alvast beginnen met die acceptatie.
Op dat moment komt er een vrouw binnen. Op de plek waar ooit haar neus gezeten had zat nu alleen nog maar een pleister. En mijn acceptatie het leven te nemen zoals het komt begint te wankelen. De vrouw zonder neus kijkt naar zichzelf in een handspiegeltje. Ik meen een traan over haar wang te zien lopen. Maar misschien is die daar alleen in mijn verbeelding. Acceptatie van iets dat iedereen over komt, dat wil er bij mij nog wel in. Maar acceptatie van het verliezen van een neus, een borst, een arm? Ik weer niet of ik dat zou kunnen. Kennelijk heb ik nog een lange weg te gaan. En jij? Accepteer jij je uiterlijk precies zoals het is? Ook als het veranderd?
