“En dan teken in mijn huwelijkscontract”, zegt het gesluierde meisje tegen haar niet gesluierde vriendin. “Dat klinkt bijna zakelijk, alsof er geen liefde bij komt kijken”, antwoord de vriendin. “Die handtekening heeft ook niets met liefde te maken.”
Er volgt een stilte, in mij, en in de meisjes achter mij in de metro (die dit gesprek voeren). Alsof we allemaal de last van deze zware woorden willen wegen.
De vriendin verbreekt de stilte. “En dan? Na het zetten van de handtekening, wat gebeurt er dan?”
“Dan gaat hij weg en komt hij pas weer terug na de Ramadan.”
Stilte
“Geen feestje?”
“Nee, geen feestje, want dan gaat hij weg, en zijn moeder gaat daarna ook weg, en daarna zijn zus ook. Dus dat etentje dat we eigenlijk wilde gegeven gaat niet door. Als hij terug komt dan gaan we samen wonen. Je moet altijd keuzes maken met je verstand, nooit met je gevoel. Als je naar je gevoel luistert dan komt het nooit goed. De ene keer voel je dit, dan weer dat. Zeker bij vrouwen, die weten gewoon niet wat ze willen. Nee, je gevoel brengt je alleen maar aan het twijfelen.”
Ze ratelt maar door, alsof ze zichzelf wil overtuigen dat haar verstand de juiste keuze heeft gemaakt. Het liefst wil ik me omdraaien. Haar vertellen dat mijn gevoel zegt dat een man die direct na het tekenen van het huwelijkscontract verdwijnt en dan al zijn beloftes niet na komt GEEN goede keus is.
Maar ja, ik ben een westerse vrouw, wat stelt mijn gevoel nu helemaal voor?
