De regen komt met bakken uit de hemel.
Mijn gezicht staat op onweer.
Dan herinner ik me dat ik ooit met mezelf had afgesproken nooit meer chagrijnig te worden van regen. Nee, ik zou altijd lachend door de regen fietsen. En als bij toverslag verschijnt er een lach op mijn gezicht. Omdat ik instant blij word van die gekke ikke, die zich even had laten verleiden tot volwassen gedrag.
Een voorbijganger die mij ineens ziet lachen kan niet anders dan ook in de lach schieten. Dat was precies de reden waarom ik me zoveel jaren terug had voorgenomen altijd te lachen in de regen. Ik hoopte dat het besmettelijk zou zijn. Er is al zoveel chagrijn. En ook om dit enkel ongenblik van verbondenheid met een vreemde in de stortende regen maakt mij aan het lachen. Mijn dag kan niet meer stuk.
