De homo aan het kruis is een gastblog van Debby de Brabander. Zij schreef deze blog tijdens een workshop column schrijven. Wil jij ook een gastblog schrijven? Neem dan contact op met mis.laura.artemis@gmail.com.
Ik zat laatst naar het nieuws te kijken, toen ik tot mijn grootste verbazing hoorde dat een Christelijke kerk in Amsterdam therapie geeft aan homoseksuele.
Het gaat er volgens de Tweede Kamer over dat mensen van hun geaardheid afkomen, ook word deze therapie vergoed door het ziekenfonds.
Tot een nog grotere verbazing kwam er een oud deelnemer aan het woord, hij vertelde dat de therapie gaat over het accepteren van jezelf. Er komen bij mij per direct verschillende vraagtekens naar boven; hoe kun je in een gelovige gemeenschap uit de kast komen? En in hoeverre word dit geaccepteerd? Word het niet overschaduwd door een groot taboe? Of is het de media die er als een grote wolf achter zit? Mijn geaardheid overschaduwd de kerk of is het andersom?
Zoals bekent is zijn er geloven, waarin regels zijn waaronder dat homoseksualiteit verboden is. Maar zoals ook gezegd word “de Here is er voor iedereen” dus waarom zou hij er dan niet voor mij zijn. Ik ben een heidenen maar ik kom uit een gelovig gezin. Er is nooit iemand geweest die iets naars over mij gezegd heeft, dit geld ook voor de kerk waar ik vroeger heen ging.
Moslimse vriendinnen nodigen mij elk jaar opnieuw uit voor het Suikerfeest net zoals ik hun uitnodig voor de kerst. We hebben het altijd gezellig en spreken zowel over jongens als over meisjes. Mijn laatste vraagteken luid dan ook als een klok: “Accepteerd die kerk zichzelf dan wel?”
