Vandaag toch maar gaan werken.
Met een hoofd vol watten en een kaak vol pijn.
Morgen maar eens proberen een afspraak met de huisarts te maken. Want ik wordt er gek van dat er om de paar weken weer een holte ontstoken is.
Overdag gaat het nog wel, zeker als ik net gespoeld heb en wat pijnstillers naar binnen heb gewerkt. Maar nu, ’s avonds voor het slapen gaan komt er geen zinnig woord meer uit. En blijven al die leuke blog ideeën nog maar een dagje in de kast liggen.
Ik heb wel een vakantie geboekt. Dat dan weer wel. Een weekje Venetië. Heb er nu al zin in. Hoop dat ik dit keer zonder ontstekingen door Italië kan wandelen. Want de aller eerste keer dat ik dus een bijholteontsteking had was in Rome. Alleen dacht ik toen dat ik kiespijn had. Ik onderdrukte dat met pijnstillers die ik van mijn reisgenoten bedelde als een junkie. Als de pijnstillers uitwerkte ging shopvriendin alvast ergens nieuwe proberen te vinden. De lieverd. Ik snapte er niets van dat ik kiespijn had, en dan ook nog oorpijn en waarom was ik nu ineens verkouden en hoofdpijnerig?
Inmiddels weet ik bij een van deze klachten dat ik op moet passen, even moet proberen of ik nog kan ademen. Meestal blijkt een van mijn neusgaten dan ongemerkt helemaal dicht te zitten.
Vervelend, want ik zie er niet echt ziek uit. Maar alles kost zoveel energie. En de tijd lijkt voorbij te kruipen.
Blegh!
