Een tijdje terug circuleerde er ineens een filmpje over Ulay en Marina op Facebook. Gedachteloos klikte ik het aan. Ik zou iets gaan zien dat groter was dan liefde of zoiets. En de comments probeerde mij hier nog eens extra van te overtuigen. Mensen hadden nog nooit zoiets moois gezien.
Het zal allemaal wel dacht ik, mensen zeggen ook dat ze nog nooit zo iets moois hebben gezien als iemand filmt hoe hij zijn kat aait, zijn konijn verschoond of zijn goudvis door een hoepeltje laat springen.
Maar dit filmpje was echt anders. Dat had ik na het aanklikken meteen door. Kijk anders zelf even. (mocht je dit nog niet gedaan hebben)
Er is ook een stillere versie zonder liedje dat er doorheen gaat. Maar die kun je zelf ook wel opzoeken. Ik weet niet precies waarom het me zo raakt, maar het raakt me. Ik vind het boeiend om de vele reacties die hierop komen te lezen. Mensen betwijfelen of het wel liefde is, want ze hebben elkaar tenslotte bedrogen. (zij met een wederzijdse vriend, hij met een onbekende) Maar bedrog is bedrog, dus moeten onze ogen ons ook bedriegen en is het vast onmogelijk dat deze mensen echt van elkaar houden. Ze hebben elkaar tenslotte niet voor niets al 30 jaar niet gezien na hun stormachtige relatie.
Andere mensen zien er weer een liefde in die zo puur en tegelijk zo onmogelijk is dat het mooi en pijnlijk tegelijk is om ze zo samen te zien.
Mij prikkelde het vooral om internet af te struinen naar wat er na dit filmpje gebeurde, maar ook wat er voor dit filmpje gebeurde. Zo komt het dat ik nu al bijna 2 weken 3 keer per week dit filmpje bekijk. Alle nieuwe comments lees, en eindeloos door blijf klikken op artikelen en filmpjes over en door dit bijzondere duo.
Overigens zijn ze niet terug bij elkaar. Het zijn nu gewoon vrienden. Volgens mij zeggen deze beelden dan ook vooral, “he stranger, is het leven een beetje goed voor je geweest? Was er niet te veel water en te weinig wijn?” Gedachten die ik zelf denk ik ook zou hebben als ik na 30 jaar weer ineens aan tafel zou zitten met een ex geliefde.
