Vandaag nam ik afscheid.
Ik begon blijmoedig met het maken van foto’s van dingen die ik twee, drie keer per week zie als ik naar deze locatie toe wandel. Opdat ik ze niet vergeet. Sommige foto’s maar ik echt, andere alleen maar in mijn hoofd.
Langs het huis van de mensen die het hele jaar kerstversiering hebben hangen. Het meisje dat daar altijd staat met haar moeder en haar hondje. Meestal spelen ze verstoppertje. De jongen en het meisje die met hun theemokken op straat lopen. De snackbar die vroeger Mickey hete, maar nu al tijden Yo heet, hoewel hij in mijn hoofd altijd Mickey blijft heten, gewoon omdat ik dat een leukere naam vind. (en het me doet denken aan Hey Mickey, dat ik toevallig een onwijs cool nummer vind) De tuin vol kaapse bessen, waarvan ik dus nooit wist dat ze kaapse bessen hete, welke plant heeft er een naam nodig als je ook gewoon die lampionnetjes plant kunt heten?
Ik loop langs al die plekken die ik het afgelopen jaar zo vaak zag. En hou me groot. Ik loop het pand binnen, en houd me heldhaftig staande. Ik voer routineklusjes uit, voor het laatst hier, en ik laat geen traan. Maar dan komt er een collega, telefoon voor mij, iemand die jong klinkt. Het is een van de moeders van de kinderen. In de vakantie is hij 4 geworden, en gisteren mocht hij beginnen op school. Wanneer ze langs kan komen om afscheid te nemen van mij en mijn collega. Dat kan niet meer, antwoord ik, want vandaag is mijn laatste dag. Als zij verteld hoe jammer ze dat vind, omdat ze ons wil bedanken voor al ons geduld voel ik een brok in mijn keel opkomen. Snel slik ik, ik moet tenslotte nog een hele dag werken.
De rest van mijn dienst gaat redelijk. Ik realiseer me dat ik deze kinderen voor het laatst zie. En dat vind ik lastig, maar het is ook iets dat bij je werk hoort. Totdat mijn locatiemanager langs komt, ze heeft een bos bloemen voor me gekocht en spreekt haar waardering uit voor mijn inzet. Het enige dat ik uit kan brengen is “Wat lief”, dus dat herhaal ik dan ook maar een stuk of 20 keer. Tot ik me aan mijn eigen herhaling begin te ergeren.
Volgende week donderdag is er nog een echt afscheidsfeestje met alle kinderen en mijn lieve collega die ik nu al mis.
Afscheid, het hoort bij je werk, en echt het went, maar als het je eigen afscheid is, dan is het toch ineens heel erg ontzettend anders. En hoewel ik zin heb in de nieuwe uitdaging die mij wacht vind ik het ook vooral heel erg niet leuk!
Het is toch ook gewoon stiekem helemaal niet leuk. Op sommige momenten zou je het liefst gewoon wat meer uren in een dag hebben zodat je alle leuke dingen met elkaar kon combineren en je nooit afscheid hoeft te nemen!
Afscheid nemen is inderdaad nooit leuk. Het is weer iets afsluiten, en je weet ook nooit echt wat er voor in de plaats komt. Maar ik heb wel het idee dat het afsluiten op een mooie manier kan gebeuren…
Ongetwijfeld komt er wat moois in de plek, een nieuwe uitdaging maar dat maakt een afscheid er niet minder rauw om. Veel succes!