Verwondering WOT # 5

Write On Thursday is een initiatief van Karin Ramaker, ieder donderdag geeft ze ons een woord om ons over te verwonderen, verbazen, door te laten inspireren, kortom een woord om een blog over te schrijven. Het woord van vandaag is ‘verwondering’


“Zolang je je blijft verwonderen komt alles goed”, zegt de dronken man in het cafe. “Je moet blijven kijken als een kind, verwonder je over de opkomende zon, een boom of dit glas wijn. Terwijl hij dat zegt heft hij zijn glas in de lucht alsof hij een toast wil uitbrengen op verwondering. Ik luister en knik, ja je moet je blijven verwonderen, vind ook ik. “Jij kan dat”, zegt hij “jij hebt dat kinderlijke nog in je”. En weer knik ik, omdat ik niet weet hoe ik hier op moet reageren, omdat ik weet dat hij me sowieso niet al te serieus neemt of misschien ook wel gewoon omdat hij gelijk heeft. Ja, ik kan dat, ik kan me verwonderen, ik kan kijken door de ogen van een kind en dingen zien alsof ik ze voor het eerst zie. Ik kan onnozele waarom vragen stellen terwijl ik weet dat het antwoord niet belangrijk is, ik kan mezelf dommer voor doen dan dat ik ben omdat ik geen zin heb met kennis en kunde te pochen, omdat het me helemaal niets kan interesseren dat iedereen mij hier onderschat. Ik kan over hele serieuze onderwerpen luchtige verhaaltjes vertellen. Gewoon omdat luchtig ook belangrijk is, omdat je soms ergens om moet kunnen lachen, omdat verwondering je echt verder kan brengen. 


Dan kijkt hij me een fractie van een seconde diep in mijn ogen aan en zegt “Jij bent als de monnik die zich onnozel voordoet, die luistert, liever dan praat, maar eigenlijk een genie is.
En echt ik zie mezelf niet als een genie, maar even voel ik me betrapt, even voel ik al mijn maskers van kinderlijkheid en verwondering van me afvallen als een ui, even weet ik dat ik misschien wel de idioot ben die dacht niet serieus genomen te hoeven worden als ik wat ik weet zoveel mogelijk verstop, voor mezelf houd. Even voel ik me naakt. 


Langzaam trek ik mijn jas, pak ik mijn tas en mompel ik dat ik nu echt weg moet, er moet een metro gehaald. Ik zie je volgende maand wel weer. Ik laat de man achter, zwaai nog even kinderlijk als ik op de trap ben en verdwijn dan snel de nacht in.

Auteur: Miss Laura Artemis

Hallo! Ik ben Miss Artemis, beter bekend als Laura. Een meisje van 31 uit Rotterdam. Een heksje, die gek is op poppetjes tekenen, vooral als ze Kawaii zijn. Ook hou ik van snailmail (je weet wel echte post met postzegels enzo), heb ik een beginnende verzameling washi tape en ben ik gek op sprookjes en mythologie natuurlijk. (Vandaar Miss Artemis). Evenals Artemis heb ik wel iets met kinderen, ik werk in de kinderopvang. Van jagen heb ik dan weer minder kaas gegeten, maar wat wil je, als vegetariër. Welkom in mijn stadse sprookje, loop met me mee, en laat je verwonderen. Toon alle berichten van Miss Laura Artemis