Categorie: WOT

Hoe blij ben jij met jouw vrijheid, is de WOT vraag van deze week.

Gisteren was ik op de crematie van een van de meest vrije zielen die ik ooit heb ontmoet.
Zij deed altijd datgene waarvan zij dacht dat het goed was en begon daar al jong mee. Opgegroeid in een cultuur waar kinderen ingetogen en op de achtergrond hoorde te zijn stapte zij nieuwsgierig op iedereen af. Wilde ze de ander leren kennen en begrijpen.

Ze ging braaf, zoals dat hoorde een degelijke studie doen, maar toen die degelijke studie was afgerond besloot ze het roer om te gooien en de vrijheid te nemen om acting class in Canada en Londen te gaan volgen.

Toen de kinderen van het gezin 100 gulden hadden gekregen als een zeldzaam cadeautje van hun ouders was zij dat geld binnen no time kwijt. Weggeven aan een zwerver. En hoe iedereen dat ook bestempelde als dom of naief, zij hield voet bij stuk, die meneer had het meer nodig dan ik. Onbegrijpelijk voor de mensen in haar omgeving, en daar was ze zich heel goed van bewust, maar zij nam de vrijheid om te doen waarvan zij dacht dat het goed was.

Ik zie haar als een voorbeeld, maar realiseer me dat ik voor anderen misschien wel eenzelfde voorbeeld ben. Weliswaar op andere vlakken. Maar ook ik heb me bepaalden vrijheden toegeëigend.Ook al voelt dat voor mij helemaal niet zo. En ik werd als even dom en naief bestempeld toen ik zakken chips en nootjes die ik meegekregen had van mijn stage aan de eerste de beste zwerver gaf, met hetzelfde idee. Hij had het meer nodig dan ik.

Ik heb de vrijheid om uit de kast te komen als lesbienne, en later toch als biseksueel (hoewel ik dat laatste nog steeds wel eens verzwijg als ik mensen uit “de scene” tegen kom die ik alleen maar oppervlakkig uit “de scene” ken)

De vrijheid om mijn eigen spirituele paden te bewandelen, in mijn prille tienerjaren omvatte die vooral het zen boeddhisme, later werd dat hekserij omdat dat voor mij meer westers was, meer toe te passen in het hedendaagse leven. En daarna heb ik die paden geprobeerd samen te bewandelen. Wel binnen een andere vorm van boeddhisme. Weer later bewandelde ik het pad van de Godin, en ben ik ingewijd als Priesteres van de Godin. Terwijl ik steeds meer dat boeddhisme ook aan me voel trekken.

De vrijheid om te experimenteren met monogamie en polyamorie.

De vrijheid om geen vlees te eten.

De vrijheid om me te kleden in een kledingstijl die door velen als alternatief wordt bestempeld.

En zelfs de vrijheid om over al deze dingen te kunnen en te mogen bloggen. Maar zoals ik eerder al schreef (hier, ook voor een WOT) heeft vrijheid ook zo zijn grenzen en zijn beperkingen. Of misschien moet ik het geen beperkingen noemen maar verantwoordelijkheden. Want, zoals ik toen ook al schreef, jouw vrijheid houd op, waar die van een ander begint.

Ik ben heel erg ontzettend, ontiegelijk blij dat ik in een land leef waar zoveel vrijheden zijn. Maar ik laat me ook met liefde beperken in sommige vrijheden gewoon omdat ik de grenzen van anderen niet wil overschrijden.

En jij? Hoe sta jij tegenover vrijheid?

Write On Thursday. #WOT. Iedereen kan meedoen, het is een creatieve schrijfopdracht, je bent vrij om te bepalen hoe je die invulling wilt geven, Zoals het bij bloggen hoort, je bijdrage  mag kort, lang, in blog, plog- of vlogvorm zijn.. Het gaat erom dat je het woord dat elke donderdag gebruikt gaat worden in z’n meest vrije vorm kan uitleggen. Wat vind je ervan, hoe denk je erover, heeft het een metaforische werking, zijn er vergelijkingen, kun je een anekdote terughalen, laat het je dromen of is het vlak en abstract?

Toen ik donderdag las dat het WOT (write on Thursday) woord “naief” was bedacht ik me dat ik een tijdje terug al had beloofd dat ik weer eens mee zou doen. Maar Lowlands kwam ertussendoor. En daarna was er ook steeds wel een excuus te vinden. Druk met de zomervakantie, druk met opstarten na de zomervakantie, druk met workshops, druk met van alles en nog niets.

Maar nu ik achter mijn computer zit en nadenk over naïef komt er vrij weinig uit mijn handen. Omdat ik klein van stuk ben en bovendien tenger gebouwd. Omdat ik meisjesachtig ben en van dingen met stippen en strikjes houd. Omdat ik dromen najaag die anders zijn dan die van veel mensen. Omdat ik geloof in het goede van mensen zonder de realiteit uit het oog te verliezen. Omdat ik Sprookjesjuf ben en dromen verkoop. Of misschien wel gewoon omdat ik eigenzinnig ben en niet bang ben om “anders” te zijn, wordt ik vaak als naïef ervaren.

Naïef, ik vind het niet bij mezelf passen. Eigenlijk was ik al heel jong heel bedachtzaam. Ik dacht altijd goed na voordat ik iets deed. Soms zelfs een beetje te goed, waardoor spontaniteit niet echt meer in mijn woordenboek voorkwam. Zomaar verliefd worden, het kwam niet in me op. Op wie moest ik dan verliefd worden, met welk doel, alsof ik deze mensen over tien jaar nog zou kennen, en ook niet onbelangrijk op wat? Want zoals ik meisjes bewonderde dat bleek dus niet helemaal normaal te zijn. Altijd had ik gedacht dat iedereen meisjes/vrouwen gewoon mooier vond als mannen, dat dat een vaststaand feit was. Naïef? Misschien. Maar is onwetendheid naïef? Het was gewoon weg nooit in me opgekomen dat homoseksualiteit ook voor vrouwen bestond. Ik kende het simpelweg niet.

En later, toen ik na mijn relatie met mijn vriendin na 4 jaar samenwonen de handdoek in de ring gooide (of eigenlijk deed zij dat), behoefte had aan die periode van experiment en speelsheid was ik natuurlijk weer naief. Een getrouwde man, dat kon toch niet goed gaan? Maar was ik naief? Verre van! Ik wist heel goed wat ik deed. Had niet de illusie dat hij voor mij zijn vrouw zou verlaten. (Als hij dat wel had gedaan had ik denk ik gillend weggerend). Ik was eerder sarcastisch. Geloofde niet meer zo in de liefde. Wilde niemand meer echt dichtbij laten. En dit was veilig, op afstand, experimenteel, zonder dat er harten gebroken zouden worden.

Ik graaf in mijn geheugen en vind situaties waarin ik beticht werd van naief gedrag, maar zelden naief gedrag vertoonde. Dat vrije, dat kinderlijke, ik heb het nooit zo in me gehad. Misschien aan de buitenkant, maar nooit van binnen. Nooit echt.

Misschien is het tijd voor iets meer naief. Voor iets meer go with the flow. Maar ik denk niet dat ik het in me heb.

We waren jong en wilde uitgaan in Rotterdam, waar ik toen nog niet woonde. Eigenlijk zouden we terug gaan naar mijn huis, en daar dan logeren. Maar mijn moeder had afgezien van dat logeerpartijtje. Niet geheel onterecht, een logeerpartijtje in Zeeland, waar zij woonde was voor mij niet zo heel leuk afgelopen. Haar moeder was woest geworden dat we te laat thuis gekomen waren, terwijl wij ons niet bewust waren van een tijd waarop we thuis hadden moeten komen. Uiteindelijk werd ik de deur uit geflikkerd met de mededeling dat het maar beter was dat ik zou gaan. En nog iets over een slechte invloed die ik kennelijk had. Ik moest heel blij zijn dat ze me welgeteld 2 uurtjes hadden laten slapen. Omdat ik toch wel graag wilde ontbijten besloten we bij een vriend van haar aan te bellen. Toen hij niet thuis bleek te zijn hebben we een briefje achtergelaten, net zoals dat in de film Ghost World gebeurde die wij totaal adoreerde.

“Dear Josh, we came by to fuck you, but you were not home. Therefore you are gay. Signed Tiffany and Amber.”

Hoewel we nu ontzettend gelachen hadden, hadden we nog steeds niet gegeten. Dus besloten we om dan maar naar de supermarkt te gaan. Toen we daar net binnen waren, zagen we haar ouders aankomen, we hebben nog geprobeerd ons te verstoppen achter een prei, maar dit was zonder succes. Ik geloof dat het enige resultaat was dat haar ouders nu helemaal dachten dat ik voorgoed uit het leven van hun dochter moest verdwijnen. Ongetwijfeld was het ook mijn schuld dat ze lesbisch was.

Bovenstaande omschrijft vast voldoende over onze vriendschap om te snappen dat wij ons niet gehinderd voelde te gaan stappen in Rotterdam ook al hadden we geen slaapplaats. Er zou vast wel iemand zijn waarmee we mee naar huis konden gaan, en anders waren er ook kroegen tot 6 uur open. Vol goede moed gingen we dus naar Rotterdam. Om 4 uur hadden we nog geen logeeradres, dus gingen we een hapje eten bij Spookie’s een restaurant dat 24 uur per dag open was. Om daarna door te halen in de kroeg die tot 6 uur open was.

De eerste metro zou pas om 7 uur richting mijn huis gaan. De Mc Donald’s ging pas om 9 uur open. er zat niets anders op dan alvast naar centraal station te lopen en daar te wachten.

Kennelijk had centraal station een beleid tegen wachten, nergens een bankje te bekennen. Wij waren echter te moe om op onze benen te blijven staan en zijn tegen de muur van een winkeltje aan gaan zitten. Langzaam aan werd het steeds drukker om ons heen.Het station kwam tot leven. Maar wij waren zo moe dat er in ons weinig leven meer zat. De winkel achter ons ging open, mensen liepen om ons heen. Er werd gevraagd of we misschien door Jezus gered wilde worden. En er liep ook nog iemand rond met een protestbord tegen abortus of iets dergelijks. Maar wij verroerden ons niet. Wij bleven zitten, kletsen en giebelen.

Totdat er 6! politieagenten op ons af kwamen lopen. Een ervan had tot taak gekregen ons aan te spreken. Hij kwam met de briljante observatie dat het hem was opgevallen dat wij daar al enige tijd zaten.Wij complimenteerde hem met zijn scherpe observatie vermogen en vertelde dat wij ons er niet van bewust waren dat dat crimineel was. De andere agenten stonden ons dreigend aan te kijken. Verder gebeurde er niet zoveel. Dus stonden we op en beloofden we weg te gaan en nooit meer uren voor een winkel op het station te gaan zitten.

Onderweg naar de Mc Donald’s waar we een ontbijtje nuttigde gniffelde we nog wat na. Twee meisjes, tieners nog, die door 6 agenten aangesproken moesten worden. Waar waren ze bang voor? Dat we agressief zouden worden? Was 1 niet genoeg geweest? Of twee? Waarom moeten ze ons zo intimideren met zijn zessen? Hadden we er zo gevaarlijk uit gezien?

Ik denk niet dat ik het antwoord ooit zal weten.

Deze blog schreef ik naar aanleiding van de Write on thursday, iedere donderdag krijgen we een woord waar we over mogen bloggen, dit keer was dat politie.

Toen ik net mijn hoofdgerecht kreeg opgediend kwam hij binnen. De ex. Hoewel de eetgelegenheid nagenoeg leeg was nam hij plaats aan een tafeltje precies in mijn zicht. En hoewel ik merkte dat hij zich bewust was van mijn aanwezigheid, bij ieder hap, iedere beweging die hij maakte, keek hij geen enkele keer op. Ik kon dat zien omdat hij precies achter mijn tafelgenoot zat. Zodoende zag ik hem iedere keer dat ik mijn tafelgenoot aan keek, wat je nu eenmaal wel eens doet als je met iemand in gesprek bent.

Zijn tafelgenoot was een telefoon, zolang hij daar zat ging zijn hand wisselend van zijn vork naar zijn telefoon. Ik hoopte dat hij iemand sms’te, een nieuw lief bij voorkeur, en dat die iemand onderweg was om hem gezelschap te houden. Maar de linnen tas, dat smoezelige ding waar ik altijd zo’n hekel aan had, die pontificaal op tafel lag deed anders vermoeden. Er zou geen vrouw zijn die dat zou accepteren, geen homo ook trouwens, mocht hij tegenwoordig de voorkeur geven aan de mannenliefde.

Je hebt hem echt pijn gedaan hè? Vraagt mijn tafelgenoot. Ik knik, ik was zijn grote liefde, zijn muze, ik accepteerde hem, precies zoals hij was, en omdat hij nogal buiten de norm viel, niet gewend was geaccepteerd te worden, vond hij dat nogal bijzonder.

Even denk ik dat hij misschien een blog schrijft, op die telefoon, en dat ik een laatste keer zijn muze ben. Maar ik weet beter, die periode is voorbij.

Nog wat later bedenk ik dat het voor hem natuurlijk ook heel naar was dat Romeo mijn tafelgenoot was, hij was altijd al jaloers op onze vriendschap. Omdat hij wist dat wij elkaar over 10 of 20 jaar vanaf nu waarschijnlijk nog steeds zullen kennen. Vriendschap duurt langer dan liefde.

Deze blog schreef ik in het kader van #WOT (write on thursday) een creatieve schrijfopdracht waar je naar aanleiding van een woord of begrip een blog schrijft.

Ik voel me vaak net Roodkapje, en dat het pad waar zij op moet blijven dan de hoofdzaak is. Maar onderweg zijn er zoveel verleidingen, zoveel zijwegen, zoveel groen gras om in te liggen, bloemetjes om te plukken, zoveel bijzaken die je af kunnen leiden.

En echt Roodkapje snapt wel wat haar doel is, gewoon het pad volgen naar het huisje van haar oma, om daar een mandje met koekjes, stokbrood en wijn af te geven. Natuurlijk hoorde zij de waarschuwingen van haar moeder, blijf vooral op het pad. Kijk uit voor de wilde dieren. En kom voor het donker weer thuis. En natuurlijk was ze van plan om netjes te doen wat er van haar verwacht werd. Het gebeurde heus niet expres dat het helemaal mis ging. Maar hoe had ze de verleiding kunnen weerstaan? Zoveel mooie bloemetjes. Daar zou haar oma vast ook gelukkig van worden.

Ieder bloemetje staat voor een andere bijzaak, ze plukte een hele bos bij elkaar. En kwam daarom te laat aan bij haar oma. Waar een listige wolf handig gebruik van maakte. Maar kan Roodkapje daar echt iets aan doen? Ze ging uiteindelijk toch over dat pad waar ze niet van had mogen afwijken? En kwam toch aan bij haar oma?

Ik kom altijd waar ik wezen moet, als ik een verhaal vertel kom ik altijd aan bij het einde, de kern, het huisje van oma houd ik in mijn zicht, maar er komen gaande weg zoveel andere dingen voorbij, die ook even verteld moeten worden. Want die vogel die daar vliegt, daar is ook iets interessants mee, wat me trouwens doet denken aan die vogel van vorige week, een mooi verhaal, dat moet je eigenlijk ook nog even horen.

Mijn lief vind dat verschrikkelijk, die wil dat ik op het pad blijf, mijn taak volbreng en dan weer voor het donker thuis kom om een nieuwe taak te krijgen. Als het erop aan komt dan kan ik me best focussen, dan kan ik netjes op het pad blijven. Dan zie ik die vogel wel, en denk ik daar het mijne over maar laat ik hem mij niet verleiden van het pad af te wijken.

Ik denk dat dat voor Roodkapje ook op gaat, als haar oma nu echt doodziek was geweest, dan had ze heus wel op het pad gebleven en zich op een drafje naar haar oma begeven. Maar nu oma gewoon maar een griepje had wilde ze haar extra verwennen met een boeketje afleiding. Eigenlijk deed ze extra haar best. En daarvoor had ze best wat meer waardering mogen krijgen!