Ik voel me vaak net Roodkapje, en dat het pad waar zij op moet blijven dan de hoofdzaak is. Maar onderweg zijn er zoveel verleidingen, zoveel zijwegen, zoveel groen gras om in te liggen, bloemetjes om te plukken, zoveel bijzaken die je af kunnen leiden.
En echt Roodkapje snapt wel wat haar doel is, gewoon het pad volgen naar het huisje van haar oma, om daar een mandje met koekjes, stokbrood en wijn af te geven. Natuurlijk hoorde zij de waarschuwingen van haar moeder, blijf vooral op het pad. Kijk uit voor de wilde dieren. En kom voor het donker weer thuis. En natuurlijk was ze van plan om netjes te doen wat er van haar verwacht werd. Het gebeurde heus niet expres dat het helemaal mis ging. Maar hoe had ze de verleiding kunnen weerstaan? Zoveel mooie bloemetjes. Daar zou haar oma vast ook gelukkig van worden.
Ieder bloemetje staat voor een andere bijzaak, ze plukte een hele bos bij elkaar. En kwam daarom te laat aan bij haar oma. Waar een listige wolf handig gebruik van maakte. Maar kan Roodkapje daar echt iets aan doen? Ze ging uiteindelijk toch over dat pad waar ze niet van had mogen afwijken? En kwam toch aan bij haar oma?
Ik kom altijd waar ik wezen moet, als ik een verhaal vertel kom ik altijd aan bij het einde, de kern, het huisje van oma houd ik in mijn zicht, maar er komen gaande weg zoveel andere dingen voorbij, die ook even verteld moeten worden. Want die vogel die daar vliegt, daar is ook iets interessants mee, wat me trouwens doet denken aan die vogel van vorige week, een mooi verhaal, dat moet je eigenlijk ook nog even horen.
Mijn lief vind dat verschrikkelijk, die wil dat ik op het pad blijf, mijn taak volbreng en dan weer voor het donker thuis kom om een nieuwe taak te krijgen. Als het erop aan komt dan kan ik me best focussen, dan kan ik netjes op het pad blijven. Dan zie ik die vogel wel, en denk ik daar het mijne over maar laat ik hem mij niet verleiden van het pad af te wijken.
Ik denk dat dat voor Roodkapje ook op gaat, als haar oma nu echt doodziek was geweest, dan had ze heus wel op het pad gebleven en zich op een drafje naar haar oma begeven. Maar nu oma gewoon maar een griepje had wilde ze haar extra verwennen met een boeketje afleiding. Eigenlijk deed ze extra haar best. En daarvoor had ze best wat meer waardering mogen krijgen!
Een mooie en aparte invulling van het #wot-woord 🙂
Dank je wel Anna, geen idee waar ik het vandaan haalde, wilde eigenlijk iets heel anders schrijven, maar ineens kwam Roodkapje door mijn hoofd heen lopen met haar mandje en haar bloemetjes, en ze was niet van plan om weg te gaan voordat ik over haar geschreven had.
Mooie contributie dit… Roodkapje is nog steeds een van m’n favo sprookjes… Heerlijk om te lezen…