maart 2016 – Miss Artemis

Ostara kriebels

Ostara staat weer voor de deur. Het feest waar we de lentegodin Ostara verwelkomen. Buiten is al te merken hoe de lente langzaam wakker wordt.

Dus trekken wij erop uit voor een echte lente/Ostara wandeling. Thuis hebben we in sigarendoosjes al eenMmini offertje gemaakt dat we achter zullen laten in de Kabouter boom. Mama versierde een godinnensteen die zo tot de verbeelding van een klein jongetje spreekt dat hij hem al in zijn zak gestoken heeft voordat wij klaar zijn met ons ritueeltje.

Hier ligt de Godinnensteen nog te stralen. Ik Ben benieuwd hoe lang de kistje blijven liggen.

De volgende wandeling is op 1 mei, wil je met ons mee wandelen? Stuur dan even een berichtje!

Bologna de rode

Bologna de rode dankt zijn naam aan de rode dakpannen die voor dit stadje kennelijk nogal typerend zijn. Voor mij als Nederlandse zijn dakpannen natuurlijk rood. Welke kleur moeten ze anders hebben?

Toch beklimmen we 1 van de torens die Bologna nog rijk is om dit te aanschouwen. Want laten we wel wezen een bovenaanzicht van een stad is altijd leuk, wat de kleur van de daken ook is. Vroeger dachten ze daar ook zo over en bouwde iedereen die het geld er voor had zijn eigen toren als een soort van statussymbool. Laten we het erop houden dat er nog geen i-phones bestonden waarmee men kon patsen.

Bovenaanzicht van de stad in 1992

Tegenwoordig is de stad ook politiek gezien nogal rood. Het is tenslotte een studentenstad. En waar studenten zijn bruist het nog van links idealisme. Jammer dat zoveel mensen die idealen over boord gooien zodra ze afgestudeerd zijn.

Veel tijd om daar over na te denken hebben we echter niet, want na nog wat rondgedwaald te hebben door de stad is het weer tijd voor Bologna de dikke. En genieten we weer van een heerlijke maaltijd.

Nog even wat mooie plaatjes, genieten jullie mee?

Bolonga de dikke

Ik ben een weekendje in Bologna. En mijn nieuwe speeltje, de yoga tab 3, maakt het mogelijk meteen live te bloggen. Hoe cool is dat?

Bologna staat bekend om 3 dingen. Leerde ik thuis achter mijn tabletje al. Hoe handig, dat internet! Vandaag mochten we kennis maken met Bologna de dikke. De stad kreeg deze bijnaam door zijn rijke keuken. Dat komt goed uit want wij zijn uitgehongerd. Maar zo makkelijk gaat dat nog niet. Er zijn strenge regels over wat je wanneer eet. In principe eet de Italiaan de hele dag door, bij het ontbijt droom je al over de lunch en bij de lunch staat het avond eten al zo goed als klaar.

De tussen liggende tijd mag je trouwens ook best met eten vullen. Dus gaan we voor een apretief. We komen in een een soort food loods, waar we bij verschillende kraampjes verschillende hapjes en drankjes kunnen halen. Alex wil ons graag Spritz leren drinken. Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Mijn ogen speurde al naar dit drankje. In Venetië dronk ik het graag. En die traditie zet ik graag voort. We bestellen wat pasta, en het internet heeft geen woord te veel gezegd dit is goddelijk!

We gaan door naar een andere tent waar ook Hugo op de kaart staat. Wat een feestje. De cocktails zijn aan de prijs, 7 euro per stuk, maar dan krijg je wel meteen toegang tot een approtiefjes hemel. Je mag onbeperkt pakken van allerlei heerlijkheden. Wij willen alles proeven. Maar vergeten dat we ook nog echt moeten eten.

Inmiddels heb ik een Spritz en een Hugo op en vind ik alles mini schattig! Maar nu begint het echte eten pas. Ik bestel de lekkerste lasagna die ik ooit at. Maar kom niet verder dan halverwege. Ik zit propvol! Als we water willen bestellen roept de Italiaan die zich bij ons groepje voegt ons tot de orde. Wijn! Er moet wijn gedronken. Ik krijg mijn glas niet meer leeg. Het is genoeg geweest. Wat een explosie van smaken!!!

Morgen gaan we maar eens kijken of we Bologna de rode kunnen ontdekken!

Ik ben er weer!

Ik neem me steeds voor weer te gaan bloggen. En in mijn hoofd heb ik dan lijstjes met onderwerpen waar ik het over wil gaan hebben. Zoals de rots en water cursus die ik volgde, waar ik erg enthousiast over ben. Rots en water is een psychofysieke weerbaarheidstraining. En ik ben daar nu trainer in. Om dat te vieren mocht ik een plankje doorslaan. Toen ik begon dacht ik, dat lukt me nooit. Maar we werden er doorheen gepraat, en het lukte me wel! Hoe cool! Als ik dat kan, dan is er vast nog veel meer dat ik ook kan.

Ondertussen was ik bezig met ‘The artist way’ , een soort van zelfhulpboek, over creatieve blokkades en zo. Ik stortte me er volledig in. En ik veranderde. Maar die veranderingen waren niet allemaal even positief. Want niet iedereen verandert mee. Of misschien wilde ik wel niet dat mensen voor mij zouden veranderen. En zelf lukte het me ook niet meer om die oude ik te worden. Weer terug te veranderen in wie ik was voor dat boek. Ik was gegroeid. En moest afscheid nemen van een deel van het leven dat me zo vertrouwd was.

Bij groeien hoort ook pijn. En die pijn kwam. Met ontstoken neusholte, verkoudheden die eeuwig leken te duren, en griep die weken bleef sudderen. En toen ik eindelijk weer opgeknapt was in alle hevigheid terug kwam. Niets hield ik binnen. En om mij heen veranderde de wereld. Waar eerst voortdurend strijd en onbegrip was was nu zorgzaamheid, en begrip. Ik huilde maar dompelde me er ook in onder. Want wat is het heerlijk om niet alleen te zorgen maar ook verzorgd te worden. Gek genoeg bleek er een balans nodig te zijn. En dat wat steeds een warme deken was geweest zorgde nu voor strijd en onbegrip. Ik huilde.

En nu zit ik hier en wilde ik een blog schrijven, over een boek dat ik las. Maar verschijnen deze woorden op mijn scherm. Die kennelijk gehoord willen worden. Woorden die willen roepen, Ik ben er weer. De afgelopen maanden waren een achtbaan van intens verdriet en herinneringen om in te lijsten!

Maar ik ben er weer!