Heggenrijdersfestival

Het Heggenrijdersfestival was weer een hit. Daar in het Velserbeekpark voel je je echt even in een andere wereld.

 

IMG-20160508-WA0002

Nog even de make-up bijwerken, voordat de drukte begint.

IMG-20160508-WA0003

De tafel staat klaar, nu nog even wachten en kopjes thee drinken!

FB_IMG_1462741058809

Ah, kijk, daar zijn de knutselaars.

FB_IMG_1462775133259

In Opperste concentratie worden de mooiste doosjes versierd!

FB_IMG_1462716367037

En wij?? Wij kijken terug op een erg leukmiddagje park hangen!

Ostara kriebels

Ostara staat weer voor de deur. Het feest waar we de lentegodin Ostara verwelkomen. Buiten is al te merken hoe de lente langzaam wakker wordt.

DSC_0184

Dus trekken wij erop uit voor een echte lente/Ostara wandeling. Thuis hebben we in sigarendoosjes al eenMmini offertje gemaakt dat we achter zullen laten in de Kabouter boom. Mama versierde een godinnensteen die zo tot de verbeelding van een klein jongetje spreekt dat hij hem al in zijn zak gestoken heeft voordat wij klaar zijn met ons ritueeltje.

DSC_0180

Hier ligt de Godinnensteen nog te stralen. Ik Ben benieuwd hoe lang de kistje blijven liggen.

De volgende wandeling is op 1 mei, wil je met ons mee wandelen? Stuur dan even een berichtje!

DSC_0183 DSC_0182

 

Hoe zit dat met dat been?

Donderdagavond nam ik een bad ter voorbereiding op de Ostara viering. Eigenlijk doe ik dat altijd voor ik met een ritueel begin. Een bad nemen, mijn haren wassen, scheren wat er geschoren moet worden. Ik neem daar echt even de tijd voor en zie het eigenlijk als een voorproefje op het ritueel. Ik gebruik uitsluitend de duurste en lekkerste producten die ik heb, omdat het echt even mijn verwen momentje is.

Ideaal gezien zou ik mijn ritueel voorbereiden op de dag van het ritueel, of zelfs een paar uur van te voren. Maar ik kan niet voor ieder jaarfeest vrij nemen. Dus doe ik het de ochtend of avond van te voren.

Dit keer plaatste ik op Facebook een foto van het scheren van mijn benen. Met een grappige tekst dat Venus haar werk mocht doen om van mij een echt godinnetje te maken.

been venus

De suggestie van naakt dus meteen een heleboel likes. Maar doe ik het daarom? Nee!

Deze momentjes voor een ritueel zijn echt voor mezelf. Ik geniet ervan me alvast op en top vrouwelijk te voelen. En bezig te zijn met mijn lichaam. En oké toegegeven, ik vind het ook leuk om dat te delen. Maar ik doe het niet voor jou. Ik doe het niet om aandacht te krijgen. Of omdat ik exhibitionistisch zou zijn.  Voor mij hoort het een zijn met je mannelijkheid of vrouwelijkheid bij een ritueel. En ik vind het leuk me in te leven in die rol. Me te verkleden en mooi te maken. Ik geniet van de bloemen in mijn haar, de parfum achter mijn oren en de make-up op ogen en lippen. Natuurlijk is het leuk als je dat ziet. Maar als ik een ritueel in mijn eentje zou doen zou ik daar evenzeer van genieten. Natuurlijk vind ik het extra leuk omdat ik weet dat mijn sisterhood zich ook mooi maakt voor deze rituelen. En wil ik graag mijn best doen voor hen. Maar bovenal wil ik me best doen voor mezelf.

Zoals ik ook het dansen, dat bij ieder ritueel weer terug komt, voor mij doe. Heerlijk uitbundig en sexy zonder dat er seksualiteit bij komt kijken. Het liefst zonder mannen (of alleen mannen die ik al ken)  of vrouwen die weten dat ik ook op vrouwen val. Gewoon vrij van alles jezelf kunnen zijn. En jezelf en elkaar prachtig mogen vinden zonder bijbedoelingen. Dat is voor mij ook een onderdeel van heks zijn.

Waar koop je godinnen kleren?

Vrijdag vierden wij Ostara met de openjaarfeestengoep van Tara Anka. Sinds 1 of 2 vieringen terug vervul ik af en toe een rolletje in de rituelen. Zo was ik vlijtig Liesje tijdens het vrouw holle ritueel.  Was ik de lentegodin met Imbolc. En mocht ik nu met Ostara voor Ostara spelen.

Een rol zonder tekst. Het enige dat ik hoefde te doen was zwoel zwieren. Nou dat moet te doen zijn toch?

ostara 2015

En omdat er mensen nieuwsgierig waren waar je godinnen kleding koopt, hier mijn geheim.

Haarband: Primark in Eindhoven (het assortiment verschilt per vestiging nogal)
Ketting: gemaakt van Hama kralen door een van de BSO kinderen
Jurkje: is stiekem geen jurkje maar een baby doll van de Hunkermuller
Gouden ei: een creatie van Haagje Heidh
Armbandjes: cadeautjes uit Indonesie en thailand

Wildevrouwchallenge #3

Als je mijn Facebook updates of blog bekijkt lijkt het wel alsof ik alleen maar bezig ben met de Wildevrouwchallenge. Je zou bijna vergeten dat het ook nog geef maand is. Kennelijk vind ik het makkelijker om te schrijven over opdrachten die ik uitvoer dan over dingen die ik geef. Een meneer in de geefmaand merkte al op dat het zo op de borst klopperig voelt, zo van kijk mij eens geven.

Ik waarschuw even van te voren, het wordt een nogal lange post want ik wil 5 dagen aan opdrachten met jullie delen 🙂

Dag 5, de reflectie van de Kunstenares, kies een gemaakt door jou oDagf een ander dat jij reflecteert.  

Ja, sure dat doen we wel even. Toch? Ik was verbaasd hoeveel vrouwen bij een kunstwerk konden zeggen, dit, dit ben ik. Ik heb veel creatieve vrienden, dus er staan behoorlijk wat portretten van mij in mijn huisje, maar dat zou een beetje flauw zijn. Ik ken mooie gedichten die mij leerde om gaan met tegenslagen. Maar ben ik alleen hoe ik omga met tegenslag? Uiteindelijk koos ik voor een installatie in het Boijmans van de Japanse kunstenares Yayoi Kusama. Omdat ik daar steeds heen wil blijven gaan. Me in dat kunstwerk kan verliezen, maar ook omdat het een kunstwerk is met heel veel spiegels. Over reflectie gesproken!

laura en tamara in stippenland

Dag 6, in the light of the moon

Contact maken met de maan, met haar praten, of haar zelfs vragen stellen. Het kan voor mensen wat zweverig overkomen. Maar voor mij is het eigenlijk heel normaal. Al zolang ik mij herinner kijk ik om hoog als de maan vol is. Wijs ik naar haar. Kijk dan hoe mooi. Ik laad me aan haar op. Vertel haar waar ik mee bezig ben. En voel me vaak ontzettend gelukkig dan. Ik bof toch maar dat ik de schoonheid hiervan mag zien en ervaren. Dat lukt niet iedereen meer.

Alleen de maan weet

 

 

Dag 7, de kracht van het initiatief, welke opdracht zou jij de wildevrouwen geven?

Een opdracht waar ik moeite mee had, die er bijna voor zorgde dat ik met deze hele challenge stopte. De opdracht kwam voort uit twee dames die balorig een filmpje hadden gemaakt waarin we op werden geroepen socialmedia 24 uur te laten voor wat het was, GEEN FILMPJES te maken (en dat een stuk of 3 keer herhaald), en vooral niet allemaal dingen te gaan zitten delen met vrouwen die je helemaal niet kent. Natuurlijk moesten ze dat filmpje plaatsen op de dag dat ik net even wel een filmpje had gemaakt waarin ik vertelde hoe ik me soms best wel een beetje boel onzeker voelde, en dat die onzekerheid me soms in de weg staat mijn doelen te bereiken. Op dat filmpje kreeg ik een heleboel super lieve reacties. Ik vond het overweldigend. Dit voelde als een boodschap aan mij. Ik had me te kwetsbaar op gesteld en dat werd niet gewaardeerd door deze dames. Eigenlijk had ik deze challenge willen gebruiken om een leuke sprookjesjuf opdracht voor volwassenen te verzinnen. Ik bedacht en filmde, maar poste niet. Want het voelde ineens zo kwetsbaar. Uiteindelijk maakte ik de dag erna toch nog een filmpje, waarin ik vertelde wat mij had geblokkeerd. En dat vond ik best een beetje eng, ik vertel nooit wat me dwarszit, ik hou altijd alles voor mezelf, en verdwijn stilletjes via de achterdeur. De opdracht die ik verzon was tegenovergesteld aan het voorbeeldfilmpje. Namelijk: Laat jezelf zien, teken, knip, plak, klei of film een zelfportret. Er kwamen een heleboel reacties lieve en minder lieve, en een meneer die voerde de opdracht zelfs uit door een filmpje te delen waarin hij geinterviewd werd. Heel mooi.

Dag 8, dans alsof er niemand kijkt. 

Ha, een opdracht naar mijn hart. Ik dans graag en eigenlijk altijd alsof er niemand kijkt. Toevallig had ik voor die avond kaartjes voor Pann on tour. En heb ik samen met mijn vrienden gedanst alsof we de enige waren die op het feestje waren en niemand keek. Iets dat ik iedereen kan aanraden. Want de meeste mensen zijn zo druk bezig met zichzelf en hun eigen groepje op zo’n feestje dat ze helemaal geen idee hebben van wat er om hun heen gebeurd. 

after pann 8 november 2014

Zo zie ik eruit na een avondje swingen. Stralend vind je niet? https://www.youtube.com/watch?v=eX9bZo-LarU (en hier kun je zien hoe ik er uitzie tijdens het dansen, althans 4 jaar geleden) 

Dag 9, de dag van het inspirerende voorbeeld. 

Alweer een makkelijke opdracht. Ik zou lijsten vol met inspirerende vrouwen op kunnen noemen. Ik kopier en plak mijn keuze even.


De eerste Dorothy Parker. Een dichteres en columniste uit de twenties. En daarmee een tijdgenoot en vriendin van Oscar Wilde. Het leven was voor haar zwaar. Ze deed een aantal zelfmoordpogingen die gelukkig voor ons mislukte. Want haar gedichten zijn geweldig. Zo schreef ze over Oscar Wilde een gedicht waarin duidelijk werd dat ze iig voor de buitenwereld in de schaduw van Oscar stond. Want wat zij ook zou schrijven, denken of zeggen, Oscar zou het beter doen. Over liefde was zij sceptisch. Lees bijvoorbeeld haar gedicht one single rose.

Ze is natuurlijk allang dood. Maar mijn vraag zou zijn hoe ze terug kijkt op haar leven en of er momenten zijn waarop ze achteraf trots is. Om met Haagje Heidhte spreken, was it al worth it?

De tweede vrouw zou Jeanette Winterson zijn. Een vrouw die in haar boeken vaak andogyne personnages opvoert. Soms weet je na 10 bladzijdes pas of iemand een man of een vrouw is. En blijkt dat 20 bladzijdes verder toch weer anders te zijn. Ik zou haar willen vragen of zij geloofd in genderneutrale opvoeding. Zou dit haar persoonlijk geholpen hebben? Of was genderindentiteit geen isshue?

Ik zou van beide vrouwen niet weten wat hun antwoorden zouden zijn. Misschien komt dat nog.

dorothy parker novel

 

 

 

Wildevrouw challenge #2

Gisteren was de wildevrouw challenge om je met behulp van een geleide meditatie zo precies en levendig mogelijk voor te stellen hoe je toekomstige leven eruitziet. Van hoe het rook tot hoe je er voelde. Daarna moest je een bericht van je toekomstige zelf aan jezelf van nu sturen. Met een boodschap. Je zou het in een sms’je naar jezelf kunnen sturen, of op een briefje ophangen op de wc. Er werden tal van opties gegeven. Stoutmoedig nam ik me voor om hier weer een filmpje van te maken. Ik kamde mijn haar, trok wat kleren aan en begon. Na een stuk of 20 takes waarin ik over mijn woorden struikelde, iets stoms zei of het beeld bewoog stond het erop. En was dit het resultaat.

Wat vond ik het spannend om dat dan vervolgens ook echt te gaan zitten delen. Want ik kan zo’n filmje wel leuk vinden om te maken. Maar zit de rest van de wereld er ook op te wachten?

Nou dat bleek dus wel het geval. Wat een lieve en warme reacties kreeg ik. Van bekende en onbekende wildevrouwen. En later ook van de Gitarist die vond dat ik echt iets moest doen met filmpjes. Ik was er voor in de wieg gelegd zo beweerde hij. Nu was ik voor zijn reactie nog het meest bang geweest. Ik had gedacht dat hij zou vinden dat ik me te kwetsbaar op gesteld had. Omdat hij wel vaker van mening is dat ik als blogger alles maar met de wereld aan het delen ben.

Ik kan jullie verzekeren dat ik de rest van de dag heb zitten stralen.

Ondertussen moet ik opzoek naar een kunstwerk dat voor mij weergeeft waar ik me op dit moment in mijn leven bevind. En voor het eerst sinds deze opdracht heb ik geen idee wat ik moet doen. Ja, ik heb nog wel een filmpje liggen van een gedicht dat voor mij aangeeft hoe je moet leven, zelfs als er tegen slagen zijn. Maar om nu weer met een filmpje aan te komen. Ze zien me al aankomen.

Ik denk dus nog even na.

Wildevrouw challenge #1

Op 1 November begon de Wildevrouw challenge (ook geschikt voor wildemannen). Ik had geen idee waar ik me voor opgaf, maar ik hou wel van een uitdaging, en er waren een heleboel wildevrouwen die ik kende die er ook aan mee deden. Dus dat komt wel goed.

Een wildevrouw staat geloof ik vooral heel erg in haar kracht. Ze weet wie ze is en wat ze wil. Ze luistert naar haar innerlijke stem, de stem van haar hart. De opdrachten die we krijgen openen de weg. Of misschien zijn het meer wegwijzers. Daar zullen we nog achter komen.

Dus zit ik op 1 november nog voor het middag is aan de bubbels om een toast uit te brengen op iedereen die mee doet en iedereen die wil luisteren. De opdracht was er een foto van te maken. Maar ik vond een filmpje net even iets uitdagender. Omdat ik me iedere keer voor neem meer met video te doen, maar het uiteindelijk nooit doe.

1653957_10204313276623695_3220173957104366182_n

Wandelde ik gisteren op 2 November in het Vondelpark opzoek naar een “schat”om mee te nemen. En een inzicht om te delen. Ik zat niet zo lekker in mijn vel. Kon de rust niet echt vinden. En had een chagrijnig hoofd, dus even geen foto in het park. Daarnaast stond het zonnetje vrij laag en werd ik de hele tijd verblind door de zon. Hoe kan ik nu een schat vinden als die zon de hele tijd in mijn ogen zit te schijnen, dacht ik. En had ik me daar even een inzicht te pakken. Je kunt niets zien als je tegen de zon in kijkt. Dus draaide ik me om en liep terug. Met het zonnetje heerlijk in mijn rug. En in de trein terug al een stuk opgewekter. Dus toch nog maar even op de foto met de veer die ik had opgeraapt. Het eerste dat ik tegen kwam toen ik het park in liep was een veer, en ik had gedacht ha die laat ik mooi liggen een veer is zo niet origineel. Maar toen ik bijna thuis was vond ik een andere veer en nam ik die toch maar mee. Gelukkig maar, want ik vind mijn foto erg grappig.

1459343_10204317171081054_4246762534931293006_n

En zit ik vandaag na te denken over wie ik ben, waar ik sta, waar ik naartoe ga, waar ik goed in ben, waarin in wil groeien, maar bovenal wat ik wil uitstralen. En ik denk en ik denk…..

Wat wil ik uitstralen/instralen? Ik dacht en ik dacht. Ik dacht aan 2 mooie mensen die dit jaar zijn overleden, die ik als voorbeeld zie. Zij konden terug kijken op een goed leven. Maar wat waren hun overeenkomsten? En ook niet onbelangrijk hoe kan ik dat in 1 woord vangen. Ze waren beide religeus, zonder star te zijn. Bij hen kon je zijn wie je was, en was dat goed. Ze waren bijna sereen. En ze straalden. Ineens wist ik dat ik uitgekomen was bij de kern STRALEN, ik wil STRALEN. Niets meer en niets minder dan dat!

Ik ben benieuwd wat de maand me nog meer gaat brengen. Jij ook? Lees dan hier, meld je aan en doe mee, of houd dit blog in de gaten voor mijn persoonlijke belevingen.

cheers 

Het verschil en de overeenkomsten tussen Wicca en Hekserij

Miss, kun jij niet even uitleggen wat het verschil is tussen Hekserij en Wicca, wordt er aan me gevraagd als ik op het heksencafé ben. (Soms komen heksen bij elkaar in een café, om elkaar daar te ontmoeten en van gedachten te wisselen. Dit doen we in gewone cafés, tijdens gewone openingstijden, misschien heb je ons weleens zien zitten)

Ik moet er even over nadenken. En ondertussen is er ook nog een stemmetje in mij dat zich afvraagt waarom dit aan mij wordt gevraagd. Gelukkig wordt dat stemmetje snel bevredigd met een antwoord, dit blog! Het komt allemaal door dit blog, en het stukje dat ik schreef over waarom men zichzelf een heks zou noemen. (of althans, waarom ik dat doe)

De eerste vraag die je jezelf zou kunnen stellen is, is er verschil tussen Hekserij en Wicca? Of zijn het twee namen voor hetzelfde? Hoewel ik ervan overtuigd ben dat er meer overeenkomsten dan verschillen zijn, zie ik zelf wel degelijk verschillen. Let wel, ik geef mijn eigen mening, het lijkt me niet verstandig die mening voor waar aan te nemen. Maar misschien kun je hem gebruiken bij het vormen van je eigen mening. Het kan ook dat je al een eigen mening hebt, en dat die lijnrecht tegenover mijn mening staat. Ook dat kan, en mag.

Het eerste verschil is dat Wicca een religie is, er worden een God en een Godin vereerd (die beide met meerdere namen aangesproken kunnen worden). Hekserij is een levenswijze, in die levenswijze is ruimte om te geloven in die God en die Godin, maar het hoeft niet. Je kunt een prima heks zijn zonder de God en de Godin aan te roepen of zelfs maar te erkennen.

Het tweede verschil is dat Wicca een inwijdingsreligie is met een duidelijke hiërarchische structuur. Er zijn een Hoge Priester en een Hoge Priesteres die een coven (een groep van meestal maximaal 13 heksen die samen rituelen doet en jaarfeesten viert, binnen de coven wordt je opgeleid en ingewijd) vormen samen met hun leden. Binnen hekserij kun je ook ingewijd worden, maar de nadruk ligt er veel minder op. Ook kent de hekserij geen covens en is een vaste hiërarchie vaak ver te zoeken.

Er zullen vast nog veel meer verschillen zijn. Maar dit zijn naar mijn idee de belangrijkste. Er zijn echter nog veel meer overeenkomsten. Nu ben ik zelf geen Wiccan, en ook niet ingewijd in een traditie, het kan dus zijn dat mijn blik te smal is, en dat mensen die wel ingewijd zijn, mijn beweringen maar onzin vinden. Het kan zijn dat zij veel meer verschillen zien die ik niet weet omdat ik hun geheimen niet ken. Maar ik ken wel veel Wiccans, ik vier feesten met hen, kom samen met ze in heksencafés of in woonkamers. Ik denk dat we elkaar niet bijten. Hoewel de ene groep heus wel eens minachtend wil doen tegenover de andere groep en vice versa. Uiteindelijk zijn we als we bij elkaar komen allemaal heksen, spreken we dezelfde taal, werken we met ongeveer dezelfde attributen, herkennen we elkaars rituelen en normen en waarden. We zullen het heus niet altijd met elkaar eens zijn. Er zal weleens gekift worden. Maar bovenal vieren we het leven, want ook wij zijn gewoon maar mensen, niets menselijks is ons vreemd.

Dagelijkse rituelen

Heb ik een dagelijks heksenritueel?

Doorgaans heb ik te weinig discipline voor een dagelijks ritueel. Het lukt me niet eens om tijd vrij te maken om te ontbijten of te strijken. Laat staan voor dagelijkse rituelen.

Soms lukt het me echter wel om iedere ochtend mijn dag te beginnen met het trekken van een orakelkaartje. Deze week is absoluut zo’n week. En  ik merk dat het me goed doet om te lezen dat ik in mijn eigen kracht moet geloven, dat ik mijn zegeningen moet tellen, dat ik moedig moet zijn en wat er ook gebeurd, vooral mezelf moet blijven. Het lijkt alsof ik de kaarten bewust in deze volgorde neerlegde. Maar ze komen tot mij als een stripverhaal waarvan ik iedere dag een plaatje mag lezen.

Andere tijden kijk ik dagelijks in een kaarsvlam. Doe ik aan yoga of mediteer ik wat. Maar zoals het vaak gaat in tijden dat je er eigenlijk het meest behoefte aan hebt, dan voel je je zo druk in je hoofd dat het lijkt of je er geen tijd voor hebt. In zo’n periode zit ik nu. Echt, ik probeer mezelf netjes aan het mediteren te krijgen. Of aan magisch werk op wat voor een manier dan ook, maar het gewone dagelijks leven kost me al zoveel energie dat ik moe thuis kom na een 10 urige werkdag. Maar, als het goed ik komt daar binnenkort wat verandering in. En zal ik meer tijd voor mezelf en mijn magische  en huishoudelijke taken hebben.

Wel kom ik om de drie weken samen met mijn vrouwengroep. Waarin huiswerkopdrachten voorkomen waar ik in de tussenliggende periode aan de slag ga. Afgelopen keer bijvoorbeeld moesten we goede en slechte eigenschappen van onszelf noteren en die dan aan een element toekennen. Aan het einde zou je dan kunnen zien of je in balans bent. Dat is natuurlijk niet een oefening waar je in een avondje mee klaar bent. Overigens ben ik volgens mij wel redelijk in balans.

Ik heb periodes gehad waarin ik iedere ochtend en avond een soort gebedjes opzij. Daar ben ik mee gestopt. Misschien omdat ik het niet meer nodig heb. Maar misschien is ook dit gewoon een kwestie van discipline.

Waarom heks?

En er komt meteen een vraag binnen. Vraag 1 zelfs, dat suggereert dat er nog meer komen 😉

Heksen zijn toch oude vrouwtjes, met kromme neuzen en dito ruggen? Met pluizend haar en wratten op hun neus? Die altijd zwarte kleren dragen en de hele dag gemene plannetjes bedenken om iedereen het leven zuur te maken? Waarom zou een hippe stadse vrouw zich daar mee willen identificeren? Wat bezield zo iemand? Als je al van bezielen kunt spreken, misschien past bezeten beter.

Ik zal jullie alvast geruststellen, ik ben niet bezeten, en de appels in mijn fruitschaal zijn niet giftiger dan de jouwe. Tenzij die van jou van biologische afkomst zijn. Mijn neus is niet krom, en ook vrij wratloos. Mijn haar pluist wel, verschrikkelijk vind ik dat. En oké, toegegeven, ik hou wel van zwarte kleren.

Toveren kan ik niet, althans, niet op de Disney manier. Die special effects krijg ik maar niet onder de knie. En toch vind ik mezelf een heks en geloof ik in magie. Wil ik dan misschien mensen choqueren? Schop ik graag heilige huisjes omver? Hoewel ik me realiseer dat het woord heks een lichte schok te weeg kan brengen, iets dat soms overigens best handig is, is dat het ook niet.

Ik noem mezelf heks omdat ik geen beter woord ken. Ik zou Wiccan kunnen gebruiken, maar hun dogma’s zijn niet de mijne. Sjamaan zou kunnen, maar dat is het toch ook niet helemaal. Pagan, of Paganist dan misschien? Ik heb vele woorden uitgeprobeerd, maar kom uiteindelijk steeds weer op heks uit.

Heks, omdat de term inmiddels bekend genoeg is, en eigenlijk iedereen wel weet dat er mensen zijn die zich zo noemen, die zichzelf helemaal niet met sprookjesheksen identificeren. Omdat televisieprogramma’s als Buffy the vampire slayer en Charmed ervoor gezorgd hebben dat mensen ongeveer weten wat heks zijn inhoud. En nogmaals, ik word nooit achternagezeten door demonen met een lading aan special effects. De magie waarin ik in geloof is subtieler, meer innerlijk.

Heks, omdat de term oculist een beetje uit de mode is geraakt. Heks omdat ik geloof in de invloed van geuren, kleuren, kruiden en rituele handelingen. Wat die handelingen ook mogen zijn. Of dat nu bidden op je knietjes is tot een God hoog in de lucht, een moodboard knutselen waarmee je je wensen visualiseert of een heel ritueel in een cirkel. Als jij er in gelooft, als het voor jou werkt, dan is het goed. Heks omdat ik geloof dat alles bezield is. Heks, omdat ik niet zou weten hoe ik het anders zou moeten noemen.