Consuminder maandag #2

J Vandaag gaat er niet zozeer iets weg uit huize Artemis.  Maar wil ik het hebben over minimalistische vakanties. Zo probeer ik altijd op reis te gaan met een handbagage koffertje. Ideaal als je met de trein of het vliegtuig op vakantie gaat.  Als je handig inpakt kun je nog aardig wat kwijt in zo’n koffertje.  En je minimaliseert er behoorlijk mee in wachttijd als je uit het vliegtuig stapt. Want eer je bagage uitgeladen is ben je zo een halfuur verder.

Ik ben dus wel wat gewend als het om ligt reizen gaat. Maar dit keer sta ik ook voor een behoorlijke uitdaging,  omdat ik het plan heb opgevat op motorvakantie te gaan.  Voor 2 personen aan vermaak,  kleding, schoenen,  toiletartikelen, kookgerei en slaap spullen achter op de motor sleuren lijkt me een behoorlijke klus.  Waarbij steeds keuzes gemaakt zullen moeten worden in noodzakelijkheid. Want als ik dat dikke boek dat ik aan het lezen ben mee neem, kan ik misschien mijn camera niet meer mee nemen. En als we veel gaan zwemmen is een extra handdoek misschien geen overbodige luxe.  Maar kan mijn spijkerbroek dan nog wel mee? En als we zo bewust mogelijk proberen te doen,  is een campinglamp dan niet een enorme energievreter die makkelijk vervangen kan worden door een Waka Waka solarlamp?

Ik ben heel benieuwd hoe het minimalistische camping leven me na jaren van hotels en hostels gaat bevallen.  En ook welke keuzes ik zal moeten maken tijdens het inpakken.  Ik hou jullie op de hoogte!

 

Ostara kriebels

Ostara staat weer voor de deur. Het feest waar we de lentegodin Ostara verwelkomen. Buiten is al te merken hoe de lente langzaam wakker wordt.

DSC_0184

Dus trekken wij erop uit voor een echte lente/Ostara wandeling. Thuis hebben we in sigarendoosjes al eenMmini offertje gemaakt dat we achter zullen laten in de Kabouter boom. Mama versierde een godinnensteen die zo tot de verbeelding van een klein jongetje spreekt dat hij hem al in zijn zak gestoken heeft voordat wij klaar zijn met ons ritueeltje.

DSC_0180

Hier ligt de Godinnensteen nog te stralen. Ik Ben benieuwd hoe lang de kistje blijven liggen.

De volgende wandeling is op 1 mei, wil je met ons mee wandelen? Stuur dan even een berichtje!

DSC_0183 DSC_0182

 

Groen in de badkamer

been venus
Ik probeer mijn leven zo groen mogelijk in te richten als haalbaar is. Dat wil niet zeggen dat ik een heilige ben, ook ik vergeet constant een tasje van thuis mee te nemen en neem weleens een plastic zakje aan. En ben niet heel goed in het plannen van mijn eigen leven. Dus koop dan toch weer iets te eten of te drinken op het station, met wegwerpplastic. In plaats van mijn dopper te vullen of mijn broodtrommeltje van een lunch te voor zien. (Maar daar werk ik aan)

Het punt is dat ik mijn best doe. Op het moment probeer ik de producten in mijn badkamer te vergroenen. Iets dat makkelijker klinkt dan dat het is, want als je in een gemiddelde drogist naar het groenste alternatief vraagt wordt je vaak afgescheept met een product waarop staat dat er een plantje in zit, of dat “bio” in zijn naam heeft. Zonder dat het verder echt groen is. Het zit nog steeds vol met troep in verpakkingen die gemaakt zijn van troep.

Gelukkig kwam ik de Yes to… lijn tegen. Klik hier om hun site te bekijken. In Nederland is het volgens mij alleen nog bij de tuinen te koop, en die hebben een heel beperkt aanbod. Mijn gezichtsverzorging is dus een combinatie van de fase wash en dagcreme van Yes to, met rozenwater (een restproduct uit de parfumindustrie) als tonic.

Scheerschuim heb ik lang geleden ingeruild voor een stuk olijfzeep. En ook voor mijn lichaam gebruik ik soms alleen water, soms een stuk zeep (want minder verpakkingen) en soms gewoon een douchegel. Omdat ik daar veel van heb staan. Als juf krijg je nu eenmaal snel dat soort producten cadeau. En dingen weggooien zonder ze te gebruiken vind ik eigenlijk nog erger dan dingen gebruiken die misschien niet 100% groen zijn. En oké toegegeven, ik hou van het gevoel van schuim, ook al weet ik dat het niet heel goed is als producten schuimen. Mijn tanden poets ik afwisselend met tandpasta en bakkingsoda.In het begin moest ik erg wennen aan de smaak. Maar je raakt er aan gewend.

Het zijn misschien niet de meest groene oplossingen altijd. maar ik ben er tevreden over. Echter shampoo blijft een ding waar ik niet uit kom. Ik heb het geprobeerd met alleen conditioner. Een methode die me eigenlijk wel bevalt. Maar ik wilde groener. Dus stapte ik over op bakkingsoda en appelazijn. Mijn haar wordt er schoon van, en het ziet er mooi en vol uit. Maar het voelt zo droog. Ik hoor dat anderen er enthousiast over zijn, en echt, ik wil er ook enthousiast over zijn. Dus dat het prikt als ik mijn haren was neem ik voor lief, zoals ik de smaak van bakkingsoda voor lief neem. Maar, misschien ben ik gehersenspoeld door de cosmetische industrie, ik hou ervan door mijn haar heen te gaan en dat het zacht aanvoelt. Dus zocht ik naar een alternatief dat ik om en om kan gebruiken met de bakkingsoda techniek. Ik kwam uit op een shampoo van dr.organic. Klik hier om de site van drorganic te bekijken.

Nu dus nog een bevredigende vervanging voor douschegel vinden.
Wat gebruik jij?

Minder spullen

Waarom wil jij toch zo graag van je spullen af? Vraagt een vriend me, op Facebook, nadat hij ziet dat ik weer eens mee doe met een consuminder spelletje.

minsgame overview

 

Er word voor me geantwoord dat minder spullen gelukkiger maakt. Want minder om schoon te maken. Dus meer tijd over, voor andere dingen.

Daar zit natuurlijk iets in. Maar het gaat dieper, door documentaires als “overal spullen” en “the story of stuff” voel ik me verantwoordelijk voor al die spullen. En veel spullen waren ooit heel nuttig, plezierig, of fijn maar staan hier nu toch vooral maar gewoon te staan. Ze hebben hun nut gehad en kunnen ergens anders weer opnieuw nuttig zijn. Of ze kunnen vezel voor vezel opnieuw gebruikt worden.  Als ik kijk naar de dingen die ik tot nu toe heb weg gedaan in the #minsgame zie ik vooral dingen die ik met veel plezier heb gebruikt. Maar die, nu ik bijvoorbeeld geen tuin meer heb, of een andere salontafel voor mij niet meer zo nuttig zijn.

Je kunt toch ook gewoon minder kopen, werpt de vriend tegen.
Ja, duh! Natuurlijk! Maar niet alles komt tot je doordat je het zelf koopt. En dan nog, ik loop al 32 jaar op deze wereld rond. In die jaren kun je heel wat spullen vergaren.

Hoe braaf ik de afgelopen 2 jaar ook geweest ben, omdat ik veel kleiner ben gaan wonen. Omdat ik eigenlijk niet echt een keus had, maar ook omdat ik dat graag wilde. Ik blijf nog steeds veel spullen met me mee zeulen waar ik verantwoordelijk voor ben, omdat ik ooit anders over spullen dacht. En dus doe ik mijn best om al die spullen verantwoord ergens anders onder te brengen.

Dat zijn lang niet altijd spullen waar ik perse vanaf wil. Want ik vind het helemaal niet erg om boekenkasten vol met boeken te hebben, maarrrrrrr ik voel me dus wel verantwoordelijk voor die spullen, en het milieu, en dat er nu dus ergens anders iemand is die die boeken misschien ook wel wil lezen. Dan is het toch beter dat ik mijn boeken opoffer, in plaats van weer een boom om te hakken zodat daar opnieuw een boek van gemaakt kan worden?

En als je zo over spullen na gaat denken, dan is er ineens best wel veel dat je eigenlijk toch niet helemaal nodig hebt. Of dat iemand anders, ergens anders, beter kan gebruiken, of meer nodig heeft dan jij, op dit moment.

Daarom wil ik dus van mijn spullen af. Omdat ik wil kijken wat ik echt nodig heb. Omdat ik wil weten met hoe veel of weinig spullen ik het kan. Omdat ik wil weten van hoeveel spullen ik afscheid kan nemen. Ook al doet dat soms een beetje pijn omdat ik net als iedereen hecht aan spullen. Of in ieder geval denk dat er emotie zit in al die spullen. Die daardoor voor mij heel waardevol zijn, maar voor een ander, maar gewoon spullen.

Toen ik begon met 100 dingen minder, was dat omdat ik las dat er mensen waren die hun bezit terug brachten tot 100 dingen. Dat leek me een beetje overdreven. Maar 100 dingen weg doen, dat moest me wel lukken. En misschien zou het me daarna nog een keertje lukken. Ik wilde weten hoeveel dingen ik weg kon doen, in honderdtallen. We zijn nu 11 maanden verder. En ik bezit 363 dingen minder. Echt minder, want iedere keer als ik wat kocht dan kwam er weer een punt bij en moest er weer iets extra’s af. Je zou denken dat ik nu geen spullen meer over heb. Want 363 is best veel. Maar niets is minder waar, ik heb nog steeds veel, en van sommige dingen veel te veel. Er zijn zat dingen die weg kunnen, waar ik een ander huis voor zoek, die ik wil recyclen of upcyclen. Waar ik plannen voor of mee heb. Ik ben nog lang niet klaar. Ik kan nog steeds met minder. En wil die grenzen graag opzoeken. Daarom wil ik van mijn spullen af!

 

 

 

Emotionele lijm

Eerder schreef ik al dat ik mee deed aan D’ruitdaging. Iedere dag krijgen de deelnemers in hun mailbox een opdracht om uit te voeren. Geen grote opruimdoelen. Nee, stapje voor stapje worden we aan onze handjes mee genomen.

We ruimen onze administratie op, onze ondergoed en sokken lades, medicatiekastjes, make-up ,sieraden, dozen en dingen waar draadjes aan zitten (ook wel gadgets genoemd). Hoe klein de doelen ook zijn , ik merk bij andere deelnemers, en bij mezelf dat het best heftige emoties op kan roepen. Want aan veel spullen kleeft nu eenmaal een emotie. In het Flow schriftje dat deze week toevallig ook over opruimen gaat wordt dat ook wel emotionele lijm genoemd.

Ieder van ons lijkt een persoonlijke reden te hebben om bijvoorbeeld de administratie van 10 jaar geleden nog te bewaren. Of om het maar niet over je hart te verkrijgen om je onderbroeken van 11 jaar geleden eens weg te gooien, ze zijn toch nog heel?

Ook ik liep tegen allerlei (heftige) emoties aan. Bij het versnipperen van mijn administratie (en dus het terug zien van alle bankafschriften die ik sinds mijn 16e binnen kreeg) werd ik geconfronteerd met mijn houding tegen over geld. Ik ben nogal een kei in het hamsteren van geld. Hoewel ik alleen woon en ik volgens allerlei richtlijnen op internet genoeg spaargeld heb om de klappen op te vangen voor een gezin met twee kinderen (verrassend weinig trouwens voor een gezin met 2 kinderen) blijf ik ervan overtuigd dat ik niet genoeg heb.  Want er komen weer allerlei rekeningen aan, en ik wil mijn badkamer nog opknappen, en een nieuwe bank lijkt me ook geen overbodige luxe. Ik snap heel goed waar het vandaan Maar dat idee loslaten is kennelijk moeilijk.

Ik heb geen parttime baantje meer, ik woon niet meer samen met iemand zonder inkomsten, ik hoef de tweedhandjes van mijn zusjes niet meer op te dragen tot ze versleten zijn. Ik hoef het niet meer koud te hebben omdat ik de hele winter met een tussenjas moet doen. En als ik nieuwe schoenen nodig heb dan kan ik die kopen.  Dan hoef ik niet meer te wachten tot ze in de sale zijn, en dan nog eens te wachten tot de sale ook in de sale gaat. Nee, ik kan gewoon naar de winkel lopen.

In eerste instantie heb ik het gebrek aan kleding kopen over gecompenseerd, door heel veel kleding te kopen. Iedere keer als ik in de stad liep wist ik wel iets dat ik echt heel erg hard nodig leek te hebben. Tegelijk kon ik wat ik allemaal had ook niet loslaten. Want ooit komen er weer barre tijden. Dan heb ik niets meer, dus ik kan maar beter zoveel mogelijk kopen. Als die bare tijden dan aan breken kan ik tenminste nog even vooruit.

Nu ik dus mee doe met d’ruitdaging is de grootste uitdaging voor mij om erop te vertrouwen dat ik nooit meer in zulke barre tijden terecht kom. Ik hoef die onderbroeken van 11 jaar geleden echt niet te bewaren. Bovendien is het sowieso een beetje belachelijk om te denken dat je voor iedere dag van de maand schoon ondergoed nodig hebt, en dan het liefst nog een beetje extra. Ik mag loslaten, nee ik moet loslaten. En ergens voelt dat heel bevrijdend.

 

Buy nothing new

Het lijkt zo makkelijk. Gewoon even een maandje niets nieuws kopen. Maar dan lijken alle dingen die op mijn lijstje staan omdat ik ze nodig heb ineens nu in de aanbieding te zijn of in de kleur waar ik al zolang op aan het wachten was.

Zo ben ik al een tijdje op zoek naar een deurmat voor bij de voordeur, zodat mensen hun voeten kunnen vegen voordat ze naar binnen komen. Maar ik wilde wel een leuke. En nu bij de Hema ligt daar een mat met stippen voor 5 euro! Dat kan ik toch niet laten liggen? Ik heb mezelf nu eenmaal in deze uitdaging gestort, dus ik laat hem wel liggen. Maar diep in mij hoor ik een stemmetje dat gilt, waarom nu? Wat doe ik mezelf toch aan?

En dan een percolator voor meer dan 1  kopje, in een vrolijk kleurtje. Hoe lang ik daar al niet naar op zoek ben. Zelf drink ik geen koffie, maar als ik bezoek heb dan zijn dat toch vaak mensen die met zijn tweetjes koffie willen. Ik heb nu een percolator voor 1 persoon, die dan weer even moet afkoelen voordat ik weer opnieuw koffie kan zetten. Niet handig dus. Daarom wilde ik een grotere percolator voor erbij. Maar omdat ik er wel tegen aan moet kijken wilde ik dan op zijn minst een exemplaar dat er een beetje leuk uitziet. Iedere keer loop ik de Xenos binnen om te zien dat ze er niet zijn, maar uitgerekend nu staat het hele schap vol. En weer sta ik met mezelf in dubio. Mag ik iets ook niet kopen als ik er echt al heel lang naar op zoek ben. Ik kijk mezelf streng aan. Nee Laura, ook dan mag je het niet kopen.

Zonder spullen keer ik terug. Ergens voel ik me best dubbel. Trots omdat ik de verleiding heb weerstaan. Maar ook een beetje dom omdat ik naar deze dingen al zo lang op zoek ben.
Het valt nog niet mee, dat wereldje verbeteren 😀

1 week lang 3 positieve vibes per dag #1

  1. Carolien Geurtsen daagde mij uit om een week lang 3 positieve “vibes” op te schrijven. Nu weten jullie dat ik een uitdaging niet snel uit de weg ga. Dus hier komt ‘ie dan.
    1 Haagje Heidh en Tara-Anka Anke vonden dat ik best mijn huis wel even mocht verlaten om een hapje met hen te eten. Ook al voel ik me beroerder dan gisteren, ik vond het ook wel fijn om even onder de mensen te zijn en bij te kletsen met de dames. Als extra bonus kregen we het eten ook nog getrakteerd van een gulle gever. Een bonus die ik best kon gebruiken, want door alle leuke zomer dingen is mijn bankrekening na genoeg leeg.
    pompoen in bloei 2014
    2 Mijn pompoen staat in bloei, zolang de bloemen er niet afvallen betekend dat dus dat ik pompoenen ga krijgen. En dat vind ik best wel leuk. Ook heb ik eindelijk radijsjes van een formaat dat ergens op begint te lijken.
    radijs 20-07-2014
    3 Gisteren had ik na de bijna 2 jaar dat ik hier woon (in September) voor het eerst een gesprekje met de buurvrouw. Uiteindelijk had ze een briefje met haar nummer op mijn deur geplakt, zodat we eens bij elkaar op de koffie kunnen. Vond ik toch wel super lief
    Het bovenste schatje vond ik in mijn mailbox, het loombandje daaronder kreeg ik van een peuter, het zwate bandje van Tanja en het gekleurde bandje daaronder van Tyia, mijn penvriendinnetje uit Indonesie, die ik al  heb sinds mijn 18e
    Het bovenste schatje vond ik in mijn mailbox, het loombandje daaronder kreeg ik van een peuter, het zwate bandje van Tanja en het gekleurde bandje daaronder van Tyia, mijn penvriendinnetje uit Indonesie, die ik al heb sinds mijn 18e

     

    en nog een extraatje van gisteren, ik vond een brief uit Thailand in mijn brievenbus. Ik was een beetje verbaasd, want ik heb geen penvriendin in Thailand. Wat bleek, ik had een postcard swap gedaan en om dat wat op te leuken zo’n hamster van de AH in de enveloppe erbij gedaan. Dit werd zo welkom ontvangen dat de ontvangster om te bedanken een armbandje opstuurde, en wat plastic beestjes. Ik was echt ontroerd. (kan natuurlijk ook komen omdat ik ziek ben en alles nu ontzettend ontroerend vind.

    Omdat ik ze toch al in deze post heb genoemd, en omdat ik gewoon blij ben met hen in mijn leven wil ik Anke en Haagje uitdagen om ook 7 dagen lang 3 positieve vibes met ons te delen.

    xxx

De kracht van dank je wel

Nog niet zo heel lang geleden domineerde dit mijn woonkamer:

Sorry voor de mensen die inmiddels echt dachten dat mijn huis er heel vt wonen uit zag. Troepperig en druk zijn echter woorden die mijn natuurlijke habitat meer eer aan doen. Maar daar gaat dus verandering inkomen. Want ik heb nieuwe kasten besteld. En deze kasten zijn inmiddels opgehaald door Adelheid.

Nu ken(de) ik Adelheid eigenlijk helemaal niet. Nu ja, ik weet dat ze bevriend is met Roos, en Roos is oké want Roos en ik hadden ooit een soort van dingetje. Dus dan zal Adelheid ook wel oké zijn. En we hebben elkaar op Facebook, omdat we dezelfde heksserige hobby hebben. Zodoende hadden we dan ook afgesproken dat we elkaar in 2014 echt zouden gaan ontmoeten. Toen hadden we alleen niet bedacht dat dat zou gebeuren omdat ik opruimwoede zou krijgen en zij mijn oude kasten wel een nieuw leven wilde geven.

De vorige keer dat iemand mijn oude kast (of eigenlijk die van Neelis) een nieuw leven wilde geven was dat via de Facebook groep Ruilhandel Rotterdam gegaan. Het meisje is kwestie was de kast komen halen en mompelde nog net dank je wel. Erg hartelijk was ze niet. Omdat de site Ruilhandel Rotterdam heet zou je verwachten dat ze zou vragen waar ik tegen wilde ruilen, of dat ze op zijn minst een reep chocolade of een bosje bloemen zou mee nemen. Maar niets van dat alles. Ik had dat nogal raar gevonden. Niet dat ik nu zo hebberig ben. Als ze wel iets had gegeven had ik dat ook doorgegeven aan Neelis. Maar een klein gebaar van dank vond ik op zijn plaats. Neelis hintte dus dat ik best een reep chocolade (of twee) voor de kasten mocht vragen, toen ik geen idee had wat en of ik er iets voor moest vragen.

Uiteindelijk maakte ik de deal dat de kasten opgehaald zouden worden voor een bosje bloemen. Adelheid ook helemaal blij want die bleek een opleiding tot bloemist gedaan te hebben en had er helemaal zin in om zelf een boeketje voor me te maken.

Maar eerst moesten de kasten nog leeg geruimd gaan worden.

De inhoud van kast 1

                             

Kast twee ook leeg

                                 

Kijk maar, geen boek meer te zien

Nu dus wachtten tot de lege kasten opgehaald zouden worden. Dat was nog best wel een gedoetje. Want dan was er weer wel vervoer, en dan toch weer niet, of toch wel, nee toch niet, oh jawel toch.

Ik was ondertussen iets anders gaan doen dus haastte me bij de laatste “oh jawel toch” naar huis. 
Voor Adelheid was het ook een beetje een last minute gebeuren, dus van bloemen kwam het niet meer. Maar van welke chocolade hield ik nu eigenlijk? Ik liet weten dat de bloemen van mij ook een andere keer mochten. Veel leuker als er bloemen staan op het moment dat de nieuwe kasten er zijn, en dat die dan ook netjes ingericht zijn. En dat mijn huis er niet  uitziet alsof ik  alleen maar tussen de boeken leef. 
Maar omdat ze dat zo sneu vond en ze heel erg blij is met alleen al het vooruitzicht van de kasten had ze een pakketje met hebbedingetjes samengesteld bij wijze van ruilhandel. 
Daarna werd ik nog een stuk of tien keer bedankt. En nee, ik zit niet heel erg te wachten op deze frutsels. En ja, er is een grote kans dat er weer dingen van doorgegeven of geruild worden. Maar toch ben ik er heel erg blij mee. Gewoon omdat ze de kracht van dank je wel uitademen. Het mag misschien gek klinken, maar ik heb deze kasten nu al zo veel liever weg gegeven dan de kast van Neelis! En dat allemaal door een simpel, naar gemeend, dank je wel! 

geef maand 2013 #3

13 november 

Ik bereid in mijn eigen tijd een activiteit voor op mijn werk voor en neem eierdozen uit mijn privé collectie mee. Mijn hele omgeving spaart die dozen namelijk voor mij op zodat ik naar hartenlust krokodillen kan knutselen met Sprookjesjuf. Ook hebben we vandaag een afscheidsetentje van een van de collega’s uit de invalpool. Eigenlijk was ik niet van plan een cadeautje te geven, maar omdat het geef maand is geef ik mijn laatste reep Tony Chocolonely weg. Een limited edetion die ik nog niet geproefd heb. Als dat geen geven is.

14 november

Er belt iemand op mijn Sprookjesjuf telefoon! Dat is nog nooit gebeurd! Of ik wil komen schminken op een kinderverjaardag. Ik reken geen reiskosten, want ik moest vandaag nog iets geven.

15 november

Een zak pepermunt die ik al eens weg had gegeven krijg ik ineens weer terug. Ik besluit hem mee te nemen naar mijn werk om hem daar in de snoeppot op het kantoor te stoppen. De snoeppot blijkt verdwenen te zijn. Gelukkig hebben de peuterspeelzaal collega’s nog wel een snoeppot te leen.

16 november

Ik bedenk me dat het wel een aardig gebaar is als ik de Gitarist een aantal spullen die hij bij mij heeft achtergelaten terug breng. Ook neem ik mijn schmink mee om zijn neefje en nichtjes van een vrolijk toetje te voorzien als ik mee ga naar een verjaardagsetentje.

17 november

De gitarist heeft geen brood meer, in alle vroegte sta ik op om dat alvast te gaan halen voordat hij wakker wordt zodat we samen kunnen ontbijten.

18 november

Er komt een mevrouw een workshop verzorgen. Eigenlijk vergeet ik altijd om haar iets te drinken aan te bieden. Daarom neem ik me voor om haar dit keer wel een kopje thee aan te bieden. (Overigens is het niet zo dat ze uitdroogt hoor, ik zie haar vaak wel een glaasje water halen, maar de drempel om zelf thee te zetten op een locatie die niet de jouwe is, is toch groter weet ik uit ervaring)

19 november

We hebben cursus, ik neem een pakje koekjes mee om uit te delen bij de thee. Soms zit geven hem nu eenmaal in dat soort kleine dingen.

Geef maand 2013 #2

Het geven is nog niet afgelopen. We geven vrolijk door.

5 November
Visje, die ik al veel te lang niet meer gezien had kwam langs en klaagde over gebrek aan sleutelhangers. Toevallig had ik als afscheidscadeautje van een peutertje een sleutelhanger gekregen die ongebruikt in de kast lag te liggen. Ik vermoede dat die daar nog wel even zou blijven liggen. Dus mocht Visje hem mee nemen.

6 November
Ik had twee vrijkaartjes gewonnen voor de film “Het geheim van Sophia”, een film die gemaakt is omdat er al 25 jaar televisie gemaakt wordt voor het Sophia kinderziekenhuis. Ik heb een van de kaartjes aan mijn moeder gegeven. Mijn verwachtingen waren niet hoog. Ik had het idee dat ze het halve personeel als acteur hadden ingezet ongeacht of je nu kon acteren of niet. Maar dat de organisatie ook zo slecht zou zijn had ik niet kunnen vermoeden. Het was echt een voorstelling bedoeld voor zieke kinderen. Er waren zo weinig stoelen dat ik me bezwaard voelde er gebruik van te maken. Want dan pikte ik vast een stoel in van een ziek kindje. Na dat we een Hello Kitty ijsje hebben gegeten zijn we dus stilletjes weggeslopen.

7 November
Ik besloot om vandaag een rot klusje voor iemand te doen. Op de BSO moesten de punten geslepen worden. Dan heb ik het niet over 1 of 2 potloodjes. Nee, we praten eerder over een stuk of 200 potloden. Ik had te weinig tijd om ze echt allemaal te slijpen. Maar ik ben een heel eind gekomen.

8 November
Heb ik samen met een van de kinderen een mooi knutselwerkje gemaakt van lucifers die nu op hangt in onze BSO ruimte. Oké toegegeven het is geen meesterkunstwerk. Maar we hebben het zelf gemaakt en cadeau gedaan aan de groep.

9 November
Vandaag was een makkie, de gitarist is bijna jarig. Dus ging ik op pad voor een cadeau. Ik haalde een tosti-ijzer omdat zijn oven nog bij mij in de berging staat en hij dus al een jaar geen tosti’s uit de oven heeft kunnen eten. Vanaf nu kan er dus weer genoten worden van gesmolten kaas, als is het dan in een iets andere vorm.

10 November
De gitarist wordt altijd erg blij van ontbijtjes met koffie, fruit en brood. Ik heb dus een ontbijtje voor hem gemaakt. Dat zijn nog eens makkelijke geefacties.

11 November
Op onze Facebook groep Ordinary Witches heb ik een uurtje orakelkaarten voor mensen gelegd. Misschien lijkt het alsof dat niet echt iets geven is. Maar al met al gaat er nog behoorlijk wat energie zitten in het openstellen voor iemand anders, die ik vaak niet echt ken, en het komen tot een antwoord op een vaak ongestelde vraag.

12 November
Op mijn Facebook kreeg ik het verzoek of ik niet iets hekssigs kon doen voor iemand zijn enkel. Nu heb ik op het afgelopen sjamanistisch festival geleerd hoe je vuurballen kunt maken waarmee je iemand kunt helen. Dat klinkt vast heel erg hocus pocus. En waarschijnlijk is het dat ook. Maar niet geschoten is altijd mis. Dus heb ik me teruggetrokken in mijn heksenhuisje en heb ik geprobeerd op afstand te helen. Nu is de betreffende enkel gebroken, dus ik verwacht niet dat hij op wonderbaarlijke wijze ineens genezen is. Maar wellicht heb ik iets van de pijn kunnen wegnemen of iets, als is het maar een klein beetje, kunnen bijdragen in het genezingsproces.

Het valt me op dat ik vooral de spirituele dingen die ik eigenlijk best wel vaak “geef” zelf helemaal niet als geven ervaar. Eigenlijk heb ik helemaal niet heel veel dingen weggegeven die ik anders niet weg zou geven. Ik had gedacht dat ik dit een lastigere opdracht zou vinden. Maar moet tot de conclusie komen dat ik best een gevend persoon ben van nature.