Auteur: Miss Laura Artemis

Hallo! Ik ben Miss Artemis, beter bekend als Laura. Een meisje van 31 uit Rotterdam. Een heksje, die gek is op poppetjes tekenen, vooral als ze Kawaii zijn. Ook hou ik van snailmail (je weet wel echte post met postzegels enzo), heb ik een beginnende verzameling washi tape en ben ik gek op sprookjes en mythologie natuurlijk. (Vandaar Miss Artemis). Evenals Artemis heb ik wel iets met kinderen, ik werk in de kinderopvang. Van jagen heb ik dan weer minder kaas gegeten, maar wat wil je, als vegetariër. Welkom in mijn stadse sprookje, loop met me mee, en laat je verwonderen.

Dingen waar ik blij van wordt

Op instagram werd ik uitgedaagd om mee te doen aan de #100daysofhappy chalange. Nu gebruikte ik mijn instgram kanaal al voornamelijk om een happy feeling de wereld in te slingeren. Daarnaast was ik opzoek naar een manier om er actiever gebruik van te maken omdat veel meisjes die bij mij op de BSO gezeten hebben mij toegevoegd hebben op dit medium. Zij gebruiken het vooral voor het maken van fashion shoots, selfies en dierenplaatjes. Hoe kan ik het contact dat zij met mij zoeken onderhouden, professioneel blijven en tegelijk ook mezelf blijven? Een uitdaging!

Maar wel een leuke uitdaging. Ik zou ineens ook allerlei fashion shoots kunnen houden met tips over wat hot is en wat not is. Denk alleen dat het volslagen belachelijk over zou komen. En om nu de hele dag selfies te gaan maken van mij en mijn vriendinnen zie ik ook nog niet echt gebeuren. #100daysofhappy is voor mij daarom een uitkomst. Iedere dag post ik een foto van iets waar ik blij van wordt, of wat mij ontroerd. De commentaren die ik daar bij geef geven er subtiel iets meer diepgang aan, maar vooral niet te veel, want het draait tenslotte om beeld. Als er al commentaar wordt gegeven is dat vooral om het goed gevonden beeld te prijzen. Dat dat beeld vaak zo goed tot zijn recht komt door mee geleverde filtertjes lijken we voor het gemak maar even te vergeten. Iedereen kan fotograferen met Instagram. Ik ook. Dat mijn commentaren te lang zijn en zo een soort van microblogs worden wordt me vergeven. Sterker nog, hoe fanatieker ik mijn foto’s deel op Twitter en Facebook hoe meer vriendschapsverzoeken ik krijg van mensen die toch ook maar een account aan gemaakt hebben.

Wat de meiden waar het allemaal om begon van het project vinden weet ik niet. Ik ben in hun ogen nog steeds de juf. Dus op mijn foto’s kunnen ze niet reageren dat ik mooiiiiiii ben of een skatje. Wel krijg ik heel veel hartjes. Maar of die hartjes voor hun betekenen “ik heb je foto gezien” of “ik vind je foto leuk”, daar ben ik nog niet over uit.

Hier in ieder geval een lijstje van dingen die ik op de foto heb gezet voor het project.

dag 1, mijn moeder voor een beeld dat in Spijkenisse staat en voor mensen uit deze plaats een duidelijk herkenbare plek is. Ik merk dat het me goed doet om te kunnen zeggen dat mijn roots daar liggen. Het is de plek waar ik opgroeide en waar veel van mijn oude vrienden nog steeds wonen. Voor mij voelt het alsof ik eraan ontsnapt ben. Maar nu kon ik het voor het eerst ook omarmen en erkennen als een plek die wel degelijk belangrijk voor mij is (geweest).

dag 2, mijn vrolijk gekleurde badschuim en fluffy spons. Gewoon omdat die kleurtjes het goed doen op de foto, en omdat het cadeautjes zijn.

dag 3, een treurwilg, omdat dat mijn lievelingsboom is. Het is goed om lievelingsdingen te hebben. Ze zorgen voor instant geluk.

dag 4, een Orchidee die ik samen met een vriend kocht. Omdat we een heerlijke dag gehad hadden en omdat de bloemetjes zo vrolijk zijn.

dag 5, ik ben op een festival en wordt uitgenodigd voor een ritje in een cabrio. Ik hoef niet lang na te denken en ga mee. Heerlijk dat hippie gevoel dat zo’n auto vol met vrouwen meteen oproept.

dag 6, ik ben samen met een vriend in het museum en drink een smootie. Dit soort dagen zouden we vaker moeten hebben mijmeren we iedere keer als ze ons min of meer overkomen.

dag 7, mijn buurtje, anderhalf jaar geleden kocht ik hier een huis. Nog steeds wordt ik soms overdonderd door een geluksgevoel omdat ik hier toch maar even mag wonen. Het voelt bijna als een voorrecht dat ik deel uit mag maken van dit buurtje. Al heb ik weinig interactie met de buurt.

dag 8, een kleurposter die ik met de meiden van mijn werk in kleur, iedere dag een stukje.

dag 9, mama en ik zijn op bezoek bij vrienden die we kennen via een online heksen community (mijn moeder is ook een heks), ik teken poppetjes met de dochter des huize, ze pikt het snel op en maakt een tekening voor mij.

dag 10, mijn oude huisgenoot en vriend waar het contact een beetje mee verwaterd is staat in eens op mijn werk met een regenboogsjaal die hij voor mij gebreid heeft. Hij is werkelijk prachtig.

dag 11, madeliefjes in het gras, wie wordt er nu niet blij van madeliefjes?

dag 12, een van mijn oudste en beste vrienden is jarig en viert een klein en intiem feestje, daar hoort gebak bij.

dag 13, ik bereid een workshop voor en versier een spiegeltje en een doosje, het resultaat is heel vrolijk.

dag 14, ik doe mee aan de #blogpraat twitter chat, en maak een foto van mijn nieuwe laptop met een grote mok thee ernaast. Ik vind dit een heerlijke manier om mijn maandagavonden door te brengen. Heel berustend en naar binnen gekeerd.

dag 15, ik kan nog even een boek lezen voordat ik aan het werk moet. Ik lees Sletvrees van Sunny Bergman en heb van washi tape leuke boekenleggertjes gemaakt, die de boel een beetje opfleuren.

dag 16, paasontbijt op de PSZ, soms kan geluk zo klein zijn.

dag 17, ik vind het boekje met gebeden uit de lotus soetra terug. Ik kreeg dit mee op een Nichiren boeddhistische chant bijeenkomst. Ben nog steeds dankbaar dat zij mij zo open ontvangen hebben en deze ervaringen met mij hebben gedeeld. Ook al was ik een buitenstaander.

brief aan Caro Vrouw en Praat Heks en Co

Hallo Caro,

Ik ken je niet heel goed. Eigenlijk alleen van Twitter. En toch heb ik het gevoel dat ik je een beetje ken. Omdat ik bijvoorbeeld een ´ohhhhh wat leuk` gevoel over hield aan jouw projectje met je volkswagenbusje. En later ook met je open deuren blogs. Fascinerend al die foto’s van bijzondere deuren. En het gaf me meteen ook een gevoel van zie je wel, je bent niet gek, deuren fotograven is best normaal, anderen doen het ook.

Later toen ik twitterde (en blogde) over mijn Godinnencursus reageerde jij daar weer ontzettend leuk op. Dat iedere (jonge) vrouw eigenlijk eens in een godinnentraditie (of hoe men het ook wil noemen) mee zou moeten lopen. En stiekem ben ik dat wel met je eens. Ik denk dat het ontzettend waardevol zou kunnen zijn om het goddelijke in jezelf te erkennen en te herkennen. (als je het niet goddelijk wilt noemen mag je het van mijn part ook je eigen kracht, levensenergie or what ever noemen)

Nog weer later toen ik uit de doeken deed over mijn polyamoreuze experimenten bleek dat voor jou ook niet helemaal vreemd te zijn. Nu dan wel niet, maar ooit was dat wel zo.

Kortom er waren genoeg momenten waarbij ik dacht, die Caro dat is toch eigenlijk een best een stoer wijf. Lekker open minded, niet zo doorsnee en nu ja gewoon leuk dus!

We hebben ook gemeen dat we van (creatieve) projectjes houden. Dingen waarmee we onszelf scherp kunnen houden. Die nuttig kunnen zijn, of gewoon alleen maar leuk. Op het moment ben ik met twee projectjes bezig. Het 100 dingen minder project, waarin ik en een groep mensen die ik om me heen heb verzameld kijken of we kunnen leven met 100 dingen minder. We hebben een Facebook groep waarop we bij houden wat we weg gedaan hebben en vooral ook wat we doen met de spullen die we wegdoen. De meest creatieve ideeën komen voorbij. Erg stimulerend. Daarnaast ben ik met een fotoproject gestart waar ik voor werd uitgedaagd op Instagram. Het project is terug te vinden onder de #100daysofhappy, en het is de bedoeling dat je 100 dagen lang iedere dag een foto maakt van iets waar je happy van wordt. Ik ben nu op dag 8 en het is verbazingwekkend te noemen wat het positieve effect van dit project op mijn leven is. Constant ben je op zoek naar dingen waar je gelukkig van zou kunnen worden, zodat je daar een mooi plaatje van kunt schieten. Waardoor je dus ook veel meer dingen ziet waar je eigenlijk best wel een beetje happy van wordt. Ik denk dat ik al voor zeker nog 8 dagen plaatjes in mijn hoofd heb.

En hoe zit het met jou? Ben jij nog met leuke projectjes bezig? Of zit je in een plan fase?

Ik hoop snel van je te horen

Kleding voor teenage witches?

Onderweg naar de hobbywinkel zie ik ineens heel veel tienermeisjes samen klitten voor een winkel.
Ik heb haast, de hobbywinkel sluit al bijna, maar ben ook ontzettend nieuwsgierig. Snel loop ik dus door zodat ik op de terugweg nog even kan kijken wat er zo bijzonder is aan de winkel.

In het voorbij rennen werp ik snel een blik naar binnen, in de etalage zit een meisje op een schommel, ze heeft stippen op haar lippen. En zoals we allemaal weten zijn dingen met stippen leuker.

Ik wordt snel en vriendelijk geholpen door de mevrouw van de hobbywinkel. Ze wijst me het gipsverband en vraagt terloops wat ik ermee ga doen. We hebben een kort gesprekje over workshops. Ik koop ook nog even een spiegeltje om te testen hoe dat werkt met foamklei. Ik heb een behoorlijke verpakking van dat spul gekocht voor een workshop die ik weg heb gegeven op een website. Maar heb er zelf ook nog nooit mee gewerkt. Morgen maar eens voor gaan zitten.

Als ik terug loop staan er nog steeds veel tienermeisjes voor de winkel. Samen met een enkele moeder. Ik besluit ook maar eens binnen te lopen. Het assortiment verrast me.Hoewel de moddeltjes van de shirts niet zouden misstaan in de kledingkast van een jaren ’80 teenager zijn de prints die ik zie vooral leuk voor heksen en sjamanen. Ik zie dromenvangers, en dieren van allerlei pluimage. En wordt er zelf meteen een beetje hebberig van Het is dat ik consuminder, en dat ik hartstikke blut ben. Maar anders……

De meisjes die hun tasjes in de winkel vulde waren overigens alles behalve heksig.Zij waren vooral heel erg grootsteldelijk. Zoals meisjes in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag kunnen hebben. Toch denk ik dat de teenage heksjes onder ons (of hun moeders) hun hart op kunnen halen in deze shop. En uhhhh ik ga zeker ook nog een keertje terug. xxx

De heksjes van het oosten

Gisteren ging ik met Mama op bezoek bij de heksjes in het Oosten.
Ik was van plan daar een plogje aan te wijden. Maar het was zo gezellig dat ik gewoon weg vergat om foto’s te maken.

Ik besloot het ploggen dan ook maar te laten voor wat het was en me gewoon over te geven aan het moment. Dus liep ik door het weiland. Zag ik schapen. En een werkplaats vol met bot, veer en gewei. At ik een heerlijk prei soepje. Gingen we met de auto op pad naar een dorpje verder waar een ander heksje woont. Werden we daar volgestopt met lekker gebakjes (wel suikervrij). Tekende ik poppetjes met de dochter des huizes die het verbazingwekkend snel op wist te pikken. En nu dus echt veel leukere poppetjes tekent dan ik. En propte onze kitchen witch ons vol met forel, slades en aardappeltjes. Om je vingers bij op te eten zo lekker.

Ondertussen moest onze groep Ordinary Witches, ook nog even op de hoogte gehouden worden en werd er virtueel ook wat afgeknuffeld met de heksjes die er niet bij konden zijn. Maakte we plannen voor logeerpartijtjes bij elkaar, en bij de andere heksen die we op de hoogte stellen op het moment dat we met onze slaapzakjes voor de deur komen staan 😉

Maar foto’s maakte ik niet. Dat bewaar ik voor een volgende keer. Want het was zo gezellig dat ik me eigenlijk niet voor kan stellen dat er niet nog een volgende keer komt.

p.s overigens vergat een van de andere dames haar MRI afspraak door alle gezelligheid, dus ik was niet de enige die er “last” van had

Het verschil en de overeenkomsten tussen Wicca en Hekserij

Miss, kun jij niet even uitleggen wat het verschil is tussen Hekserij en Wicca, wordt er aan me gevraagd als ik op het heksencafé ben. (Soms komen heksen bij elkaar in een café, om elkaar daar te ontmoeten en van gedachten te wisselen. Dit doen we in gewone cafés, tijdens gewone openingstijden, misschien heb je ons weleens zien zitten)

Ik moet er even over nadenken. En ondertussen is er ook nog een stemmetje in mij dat zich afvraagt waarom dit aan mij wordt gevraagd. Gelukkig wordt dat stemmetje snel bevredigd met een antwoord, dit blog! Het komt allemaal door dit blog, en het stukje dat ik schreef over waarom men zichzelf een heks zou noemen. (of althans, waarom ik dat doe)

De eerste vraag die je jezelf zou kunnen stellen is, is er verschil tussen Hekserij en Wicca? Of zijn het twee namen voor hetzelfde? Hoewel ik ervan overtuigd ben dat er meer overeenkomsten dan verschillen zijn, zie ik zelf wel degelijk verschillen. Let wel, ik geef mijn eigen mening, het lijkt me niet verstandig die mening voor waar aan te nemen. Maar misschien kun je hem gebruiken bij het vormen van je eigen mening. Het kan ook dat je al een eigen mening hebt, en dat die lijnrecht tegenover mijn mening staat. Ook dat kan, en mag.

Het eerste verschil is dat Wicca een religie is, er worden een God en een Godin vereerd (die beide met meerdere namen aangesproken kunnen worden). Hekserij is een levenswijze, in die levenswijze is ruimte om te geloven in die God en die Godin, maar het hoeft niet. Je kunt een prima heks zijn zonder de God en de Godin aan te roepen of zelfs maar te erkennen.

Het tweede verschil is dat Wicca een inwijdingsreligie is met een duidelijke hiërarchische structuur. Er zijn een Hoge Priester en een Hoge Priesteres die een coven (een groep van meestal maximaal 13 heksen die samen rituelen doet en jaarfeesten viert, binnen de coven wordt je opgeleid en ingewijd) vormen samen met hun leden. Binnen hekserij kun je ook ingewijd worden, maar de nadruk ligt er veel minder op. Ook kent de hekserij geen covens en is een vaste hiërarchie vaak ver te zoeken.

Er zullen vast nog veel meer verschillen zijn. Maar dit zijn naar mijn idee de belangrijkste. Er zijn echter nog veel meer overeenkomsten. Nu ben ik zelf geen Wiccan, en ook niet ingewijd in een traditie, het kan dus zijn dat mijn blik te smal is, en dat mensen die wel ingewijd zijn, mijn beweringen maar onzin vinden. Het kan zijn dat zij veel meer verschillen zien die ik niet weet omdat ik hun geheimen niet ken. Maar ik ken wel veel Wiccans, ik vier feesten met hen, kom samen met ze in heksencafés of in woonkamers. Ik denk dat we elkaar niet bijten. Hoewel de ene groep heus wel eens minachtend wil doen tegenover de andere groep en vice versa. Uiteindelijk zijn we als we bij elkaar komen allemaal heksen, spreken we dezelfde taal, werken we met ongeveer dezelfde attributen, herkennen we elkaars rituelen en normen en waarden. We zullen het heus niet altijd met elkaar eens zijn. Er zal weleens gekift worden. Maar bovenal vieren we het leven, want ook wij zijn gewoon maar mensen, niets menselijks is ons vreemd.

Uit de oude doos, old friends

Ach, al die oude foto’s van dagen die geweest zijn. Ik kijk er niet naar terug met weemoed, maar met een glimlach op mijn gezicht. Omdat ik weet dat het ooit mijn dagen waren en dat er nog zoveel mooie dagen in het vooruitzicht zijn. Dagen waarop ik foto’s zal maken, die ik dan later met een glimlach op mijn gezicht zal bekijken. En heel misschien zal ik er ook wel over bloggen. Over een jaar of 10.

Deze foto is genomen in Apollo, een homojongerenvereniging in Rotterdam waar ik jaren als vrijwilliger actief geweest ben. Als activiteitencommissie, als introductiecommissie en als bestuur. Zelfs nog even een blauwe maandag als voorzitter.

Op deze foto staan 2 van mijn oudste vrienden. Links ziet u high school lover die ik leerde kennen op de middelbare school tijdens een proeflesje judo. Hij gooide mij om en zei “ha ik heb je”, ik worstelde me onder hem uit en zei “dat had je gedacht”. U snapt vanaf dat moment ontstond er een onverwoestbare vriendschap. Toen ik uit de kast kwam was er even een deukje in de vriendschap, gelukkig kwam hij een paar jaar later zelf ook uit de kast en werd de vriendschap weer hernieuwd. En uhhhh oh ja, ik ben een dag ouder dan hij.

Rechts ziet u Neelis. Terugrekenend moet ik hem kennen vanaf dat ik 7 ben en hij schuin tegenover mij kwam wonen. We zaten op dezelfde basisschool, en later ook op dezelfde middelbare school. Uit onze kindertijd heb ik niet heel veel herinneringen. Aan onze schooltijd des te meer. Uiteindelijk had hij door dat ik uit de kast was gekomen, al wist hij dat niet helemaal zeker. Hij trok de stoute schoenen aan en schreef me een briefje dat hij af hoopte te geven in stilte. Helaas waren de buren net bij ons in de tuin voor een BBQ. Die buren hadden overduidelijk nog niet in de gaten dat ik inmiddels uit de kast was en uitsluitend meisjes date, want ze begonnen te joelen, oeeeeeh hij is op je verliefd. Nu waren Neelis en ik dat stadium allang voorbij. Er waren al gesprekken geweest over wie wie eventueel leuk zou kunnen vinden. En ook of dat dan al dan niet zou werken. Ik besloot dat dat niet zou werken. Vrienden zijn was beter. Er kon dus niets anders op het briefje staan dan dat hij homo was. Mijn teleurstelling was dan ook groot toen hij niet homo maar bi meende te zijn. Ik geloof dat hij daar inmiddels op teruggekomen is. Ik ben meteen naar zijn huis toegerend met een stapeltje Expreszo’s onder mijn arm. (een tijdschrift voor homojongeren) En een aantal goede websites waar hij informatie kon vinden over jong en homo zijn. Ik had tenslotte een missie. Ik geloof dat hij het wel fijn vond dat ik hem onder mijn hoede nam.

Ik mis de derde belangrijke man uit mijn leven nog. Romeo. Ik denk dat hij de foto maakt. Romeo zat bij mij op toneelles en bij High School lover in de klas op de basisschool. Wij zijn samen uit de kast gekomen met de hulp van Marinus, mijn oude huisgenoot. Die zat bij mij op school en was al uit de kast. Hoewel het contact op het moment niet bestaand is hoort hij ook in het rijtje belangrijke mannen in mijn leven thuis.

In die tijd had ik weinig meisjes vriendschappen. En nog steeds heb ik niet veel vriendinnen. Niet iets waar ik bewust voor gekozen heb, maar iets dat ontstaan is. Volgens Romeo ben ik one of the guy’s, maar dan met een jurkje aan. Hij zegt vaak dat hij mij behandeld als een soort man. Ik heb geen idee wat voor een soort man dat dan is. Waarschijnlijk het soort man dat jurkjes draagt 😉

p.s

Guy’s i love you, en ik ben blij dat jullie in mijn leven zijn of in mijn leven zijn geweest.

p.s 2

Pffff, waarom worden de foto blogjes altijd zo anders dan ik van te voren bedacht. Het lijkt alsof de verhalen vanzelf geschreven worden zodra ik in mijn herinneringen ga graven.

Vrijheid een WOT opdracht

Hoe blij ben jij met jouw vrijheid, is de WOT vraag van deze week.

Gisteren was ik op de crematie van een van de meest vrije zielen die ik ooit heb ontmoet.
Zij deed altijd datgene waarvan zij dacht dat het goed was en begon daar al jong mee. Opgegroeid in een cultuur waar kinderen ingetogen en op de achtergrond hoorde te zijn stapte zij nieuwsgierig op iedereen af. Wilde ze de ander leren kennen en begrijpen.

Ze ging braaf, zoals dat hoorde een degelijke studie doen, maar toen die degelijke studie was afgerond besloot ze het roer om te gooien en de vrijheid te nemen om acting class in Canada en Londen te gaan volgen.

Toen de kinderen van het gezin 100 gulden hadden gekregen als een zeldzaam cadeautje van hun ouders was zij dat geld binnen no time kwijt. Weggeven aan een zwerver. En hoe iedereen dat ook bestempelde als dom of naief, zij hield voet bij stuk, die meneer had het meer nodig dan ik. Onbegrijpelijk voor de mensen in haar omgeving, en daar was ze zich heel goed van bewust, maar zij nam de vrijheid om te doen waarvan zij dacht dat het goed was.

Ik zie haar als een voorbeeld, maar realiseer me dat ik voor anderen misschien wel eenzelfde voorbeeld ben. Weliswaar op andere vlakken. Maar ook ik heb me bepaalden vrijheden toegeëigend.Ook al voelt dat voor mij helemaal niet zo. En ik werd als even dom en naief bestempeld toen ik zakken chips en nootjes die ik meegekregen had van mijn stage aan de eerste de beste zwerver gaf, met hetzelfde idee. Hij had het meer nodig dan ik.

Ik heb de vrijheid om uit de kast te komen als lesbienne, en later toch als biseksueel (hoewel ik dat laatste nog steeds wel eens verzwijg als ik mensen uit “de scene” tegen kom die ik alleen maar oppervlakkig uit “de scene” ken)

De vrijheid om mijn eigen spirituele paden te bewandelen, in mijn prille tienerjaren omvatte die vooral het zen boeddhisme, later werd dat hekserij omdat dat voor mij meer westers was, meer toe te passen in het hedendaagse leven. En daarna heb ik die paden geprobeerd samen te bewandelen. Wel binnen een andere vorm van boeddhisme. Weer later bewandelde ik het pad van de Godin, en ben ik ingewijd als Priesteres van de Godin. Terwijl ik steeds meer dat boeddhisme ook aan me voel trekken.

De vrijheid om te experimenteren met monogamie en polyamorie.

De vrijheid om geen vlees te eten.

De vrijheid om me te kleden in een kledingstijl die door velen als alternatief wordt bestempeld.

En zelfs de vrijheid om over al deze dingen te kunnen en te mogen bloggen. Maar zoals ik eerder al schreef (hier, ook voor een WOT) heeft vrijheid ook zo zijn grenzen en zijn beperkingen. Of misschien moet ik het geen beperkingen noemen maar verantwoordelijkheden. Want, zoals ik toen ook al schreef, jouw vrijheid houd op, waar die van een ander begint.

Ik ben heel erg ontzettend, ontiegelijk blij dat ik in een land leef waar zoveel vrijheden zijn. Maar ik laat me ook met liefde beperken in sommige vrijheden gewoon omdat ik de grenzen van anderen niet wil overschrijden.

En jij? Hoe sta jij tegenover vrijheid?

Write On Thursday. #WOT. Iedereen kan meedoen, het is een creatieve schrijfopdracht, je bent vrij om te bepalen hoe je die invulling wilt geven, Zoals het bij bloggen hoort, je bijdrage mag kort, lang, in blog, plog- of vlogvorm zijn.. Het gaat erom dat je het woord dat elke donderdag gebruikt gaat worden in z’n meest vrije vorm kan uitleggen. Wat vind je ervan, hoe denk je erover, heeft het een metaforische werking, zijn er vergelijkingen, kun je een anekdote terughalen, laat het je dromen of is het vlak en abstract?

Het leven bij de lurven grijpen

Kiemlan laat mij maar niet los, ieder onbewaakt ogenblik denk ik aan haar.
Aan de dingen die ik van haar leerde, aan hoe zij dingen aan zou pakken, aan gesprekken die we ooit voerde. Soms voel ik me een beetje schuldig als ik zoveel aan haar loop te denken. Want er zijn best wel wat mensen om me heen heengegaan, maar nooit was ik zo verdrietig als nu.

Omdat ik te klein was om te snappen dat 63 nog helemaal niet oud was, omdat 101 eigenlijk best een mooie leeftijd was om te gaan, omdat het leven dat geleefd was gewoon op geleefd was, of omdat mijn band niet heel sterk was met de overledenen. Er zijn tal van redenen te bedenken om niet echt heel erg verdrietig te zijn als iemand heen gaat.

En hoewel ik mijn Opa en Oma nog steeds mis, hoewel ik nog steeds naar hun foto’s kijk en dan zachtjes tegen ze praat, hoewel ik echte tranen huilde toen Sander het tijdelijke voor het eeuwige verliet, terwijl hij nog maar 18 was, is dot toch anders.

Want zij zorgde ervoor dat ik een beter mens wilde worden, zij zorgde er voor dat ik een beter mens ben geworden en zij zorgt er nog steeds voor dat ik een beter mens wil zijn.

“Pas op mijn 30e pakte ik het leven bij de lurven”, hangt er op mijn prikbord. Gewoon omdat ik wilde voelen hoe het zou voelen als ik dat daar op zou hangen. En echt ik begon het leven bij de lurven te pakken, ik kocht een huis en maakte daadkrachtige beslissingen die men nu eenmaal niet verwacht van een jonge vrouw die klein van stuk is, zoals ik dat ben.

“Ik had nooit gedacht dat je het echt zou doen” zeiden vriendinnen naderhand. Terwijl ik zelf geen seconde twijfelde, natuurlijk zou ik dat doen! Het was de juiste tijd.

Maar ondertussen laat ik me dus ook maar mooi een beetje betuttelen door al die mensen die denken dat ik van alles niet zou doen, niet zou kunnen of niet zou durven. Want toen Kiemlan vroeg of ik niet wilde schrijven voor Lover, een feministisch blad, riep ik heel hard NEE!

NEE, ik wilde niet schrijven voor een feministisch blad, want daar was ik niet boos genoeg voor op de wereld. En feministen die maken zich nu eenmaal vooral boos om een heleboel dingen, in mijn beleving. Dat ik me ondertussen ook boos maak om hoogopgeleide vrouwen die thuis zitten om de ego’s van hun lager opgeleide mannen te strelen, niet omdat ze dat zelf nu zo graag willen. Om de seksualisering van jonge meisjes die niet eens de kans krijgen zichzelf te ontdekken als seksueel wezen. Om pornokutjes. Om al die dingen waar feministen zich nu eenmaal boos om maken. Maar nee hoor, ik ben niet boos genoeg op de wereld. Ik kan niet schrijven voor iets dat serieuzer is dan een blog waar ik wat in de marge mag brabbelen voor die enkele bezoeker die mijn blog weet te vinden. (hallo trouwens, ik ben blij met je)

En zij, zij zag de kansen in mij die ik zelf niet wilde zien. Zij zag dat ik het in me heb om als Alice in Wonderland te zijn. Zij daagde me toen al uit een beter mens te worden. Die volop in haar kracht staat, ook als dat eng is. En ik, ik zei nee, want ik moest 31 worden om het leven eindelijk bij de lurven te pakken!

Dag lieve vriendin

Soms dan ontmoet je iemand die zoveel indruk op je maakt dat je hem of haar nooit meer zal vergeten. Je weet vanaf de eerste seconde, dit is een bijzonder mens.

Zo’n mens was Kiemlan, zo’n jaar of 5 geleden, Wendy en ik waren net uit elkaar, ontmoete ik haar omdat ze bij Wendy in de winkel tijdschriften kocht en een praatje maakte over hoe moeilijk het was om actrices te vinden. Wendy wist wel een actrice, en schoof mij naar voren. Ik kreeg een telefoonnummer en de informatie dat ze een klein iemand zocht, want zij was Chinees en ook niet heel erg lang en ik zou haar tegenspeelster worden.

We spraken af op het Schouwburgplein, want daar zat een leuk film cafeetje, met een heel sprookjesachtig toilet. Vorig weekend zocht ik dat cafeetje nog, maar ik kon het niet vinden, ik zou het nog wel eens vragen aan Kiem.

In dat cafeetje gebeurde er iets bijzonders. Ik was totaal niet geschikt voor de rol die ze moest vervullen. Maar zij zag iets bijzonders in mij, en ik zag iets bijzonders in haar. Enthousiast belde ze haar vrienden, of zij misschien niet een leuke jonge vrouw zochten, want ik moest het podium op, zo beweerde ze. Het zou zonde zijn als iemand als ik niet in de schijnwerpers zou komen te staan.

Hoewel de auditie al lang voorbij was, bleven we daar maar zitten en praten over het leven en onze mogelijkheden. Want Kiemlan geloofde in mogelijkheden. Ik heb zelden zo’n bruisend en creatief iemand ontmoet. Hoewel ze veel te jong is geen gegaan weet ik zeker dat zij alles uit het leven heeft gehaald wat erin zat. Zij dronk het leven met grote slokken, zonder te vergeten stil te staan bij de smaak.

Ga anders een keer mee chanten, vroeg ze. En dat deed ik, we spraken achter centraal station af en gingen in een auto op pad. nam myoho renge kyo zongen we, en haar stem klonk net iets harder, net iets zuiverder, net iets zelfverzekerder dan die van alle andere in die woonkamer.

Het bleef niet bij die ene keer, af en toe ging ik mee chanten. Ze nam me mee naar mensen die zij de “heksjes van oost” noemde. Hoewel ik de enige heks daar was snapte ik haar liefkozende naam voor hen. En ook die mensen waren bijzonder en lief. Ze leerde mij over de boeddha natuur, en dat iedereen die natuur bezit. Dat je soms alleen iets meer moet zoeken, maar dat dat meestal aan jezelf ligt. Dat als jij iemand behandeld als je vijand, iemand zich zal gaan gedragen als de vijand, maar als jij je zou gedragen als vriend, er iets zou veranderen, en er misschien een vriend bij zou krijgen. Een principe dat ik zelf toepas en omgedoopt heb tot “Iemand overstelpen met mijn liefde”. Het werkt.

Ze nam me mee naar de rainbow groep, hoewel er niets rainbows aan haar was. Zij vond het een plek voor mij en zorgde dat ik daar terecht kwam. Toen ik niets meer van ze hoorde ben ik er niet meer achteraan gegaan. Iets waar ik nu wel een beetje spijt van heb. Want zonder Kiem weet ik niet of ik ze ooit nog zal vinden.

Kiem had dromen waar ze in geloofde, en ze zorgde dat iedereen met haar mee droomde.” Laura” zei ze,” als je iets wilt bereiken moet je de biografie van iemand die je bewonderd gaan lezen om te zien hoe zij het gedaan hebben, en dan gewoon hetzelfde doen maar dan op je eigen manier. Je zult ontdekken dat mensen veel ouder waren toen ze doorbraken dan je ooit zou vermoeden, dat geeft hoop.” En hoop had ze. En daarmee had ze ook de belofte van ooit. Ooit komt er een project waarin wij wel gaan samenwerken. Een project waarbij alles op zijn plaats zou vallen.

Dus lieve Kiemlan, tot ooit!

Hollen en hollen

Het was me wel een weekje van heel veel hollen.

Want centraal station werd geopend en daarom ging Villa Yoga daar een yoga lesje geven. Daar moest ik natuurlijk bij zijn. En er was iets met beauty in de V&D, zusje vond dat ik daar ook echt bij moest zijn. Dus liet ik mijn nagelslakken in een of ander zalmkleurtje met net een beetje meer roze, liet ik krullen in mijn haar zetten, foundation en lipstick aanbrengen, echt de allermooiste kleur rood die ik sinds tijden vond. En mijn ogen opmaken. Het resultaat was veel belovend, ik leek wel een supermodel.

Daarna kwam Roelien logeren. En moest er gepraat worden, en gedanst. En iets met Lolly’s. omdat de PvdA hoopte dat we op ze zouden gaan stemmen als ze ons lolly’s zouden geven.Iedere politieke partij die denkt dat wij denken dat politiek zo gemakkelijk werkt verdiend helemaal geen stemmen. Laat dat even duidelijk zijn.

Roelien was nog niet weg of ik werd alweer opgehaald om naar België te gaan. Sandy Live was een paar maanden geleden jarig en dat moest gevierd worden. Met een kleine kater en de slaap nog in mijn ogen stapte ik in de auto. Romeo en Sjaantje kletste gezellig over ditjes en datjes terwijl ik mijn best deed niet in slaap te vallen.

Bij Sandy live moest er ook gekletst worden, en geschommeld, en in de hangmat gelegen. En er moest natuurlijk ook gegeten worden.

Maandag avond mocht ik praten over eten voor dat interview waar ik het eerder al over had.

Dinsdag was het allereerste heksencafe in Den Haag. Nu ja, er was weleens eerder een Heksecafe in Den Haag, maar dat is geloof ik ter zielen gegaan, en nu is er dus weer een nieuwe.

Woensdag moest ik een outfit passen voor een modeshow die ik van de zomer ga lopen. Ik wordt een roze elfje. Hoe cool is dat!!!! Daarna moest er gestemd worden. Er stond een rij alsof ik naar de Efteling ging. Maar er hoefde echt alleen maar gestemd te worden. Gelukkig stond Romeo ook in de rij. Dat maakte het een stuk gezelliger. Nu konden we de hele tijd foto’s van elkaar maken en via Facebook de vorderingen bij houden.

Daarna moest er natuurlijk ook samen gegeten worden en heel veel gekletst, maar niet te veel, want de volgende dag moest er ook weer gewerkt worden.

Gisteren had ik dan eindelijk een avondje voor mezelf, die ik gebruikt heb om mijn belastingaangifte in te vullen. Heel veel gedoe. Uiteindelijk heeft mijn vader het voor me gedaan die op afstand mijn laptop kon besturen. Freaky.

En vanavond is het dan eindelijk tijd voor de Ostara viering, al werkt het weer vandaag niet echt mee. U begrijpt het al, dat wordt weer hollen. Stilstaan doen we later wel weer. 🙂 😀