Auteur: Miss Laura Artemis

Hallo! Ik ben Miss Artemis, beter bekend als Laura. Een meisje van 31 uit Rotterdam. Een heksje, die gek is op poppetjes tekenen, vooral als ze Kawaii zijn. Ook hou ik van snailmail (je weet wel echte post met postzegels enzo), heb ik een beginnende verzameling washi tape en ben ik gek op sprookjes en mythologie natuurlijk. (Vandaar Miss Artemis). Evenals Artemis heb ik wel iets met kinderen, ik werk in de kinderopvang. Van jagen heb ik dan weer minder kaas gegeten, maar wat wil je, als vegetariër. Welkom in mijn stadse sprookje, loop met me mee, en laat je verwonderen.

Uit de oude doos, zelfportret in het vondelpark

Het is zaterdag en dus weer tijd voor een foto uit de oude doos. Want ook al plog ik dan al een hele week en worden jullie vast helemaal gek van al die foto’s, ik vind het nu ook wel eens leuk om een rubriek door te zetten. Om iets van structuur te vinden in mijn bloggers bestaan. Zodat jullie, ja jij, en jij, daar op die stoel ook eens weten waar ze aan toe zijn.

Dit keer neem ik jullie niet zo heel ver mee terug de tijd in. 14 mei 2011 staat er op Facebook bij de plaatsingsdatum. En ik vermoed dat dat vrij dicht zit bij de datum waarop de foto’s ook echt gemaakt zijn. In het Vondelpark met de Gitarist die ik toen nog maar net kende.

Waarom ik vandaag dan toch voor deze foto koos? Dat zit zo, de foto koos mij. Een vriend van de Gitarist vond het nodig om uit deze serie een foto van grappig commentaar te gaan voorzien. Waardoor er ineens heel veel mensen iets van de foto vonden. Ik zelf natuurlijk ook. Want dat semi nonchalante plukje in mijn oog staat natuurlijk wel heel erg sexy. Zoiets moet ik echt weer met mijn haar gaan doen.

Google+ of google drive, ik kan dat nooit zo goed uit elkaar houden vind het ook nodig om van alles met mijn foto’s te doen. Sneeuw plakken op strand foto’s. Collage’s maken. Je kunt het zo gek niet bedenken of google doet het mijn foto’s aan. En besloot dat dus met bovenstaande foto’s te doen, precies nu. Kennelijk is het dus tijd om aan de wereld te laten weten dat ik weleens in het Vondelpark kom, en dat ik ook toen, in 2011 al selfies maakte. Alleen had dat toen nog niet zo’n verschrikkelijke naam nodig. Je noemde het gewoon zelfportret. Niets mis mee lijkt mij zo! 
En uhhhh als ik die foto’s zo zie krijg ik zin in zomer, en foto’s in het Vondelpark. Jullie ook? 

Plog vrijdag 24 januari

Mijn dag begon zoals gewoonlijk met het innemen van 2 vitamine d3 pillen. En ik maar denken dat ik geen ochtendritueel heb. Waarschijnlijk was dat ook zo tot de d3 in mijn leven kwam. Ik bleek hier en te kort van te hebben wat voor allerlei klachten zorgde. Nu sta ik eigenlijk nogal sceptisch tegenover pillen. Ik bedoel je kunt toch ook gewoon gezond eten? Maar vitamine d3 is nogal lastig uit voeding te krijgen. En het helpt echt. 

Wegspoelen met de thee van gisteren avond werkt ook echt. Zeker als je mok groot genoeg is om je in te verstoppen. Deze mok heb ik trouwens gekregen omdat ik er over blogde. Toch cool hoe je spullen kunt krijgen door bloggen. Zelfs als je geen beauty blogger bent. Al komt het dan alleen wel veel minder vaak voor. Twee keer in de 6 jaar of zo 😛 
Iedere dag loop ik langs deze gigantische spiegelwand. Meestal wil ik er heel snel langs rennen omdat ik zo vroeg in de ochtend echt niet wil weten hoe ik eruit zie. Maar vandaag kan ik er best mee door. (En op vrijdag begin ik later dan op andere dagen, geen peuterspeelzaal betekend minder stress) 
Toch niet vroeg genoeg opgestaan om echt te ontbijten dus grijp ik iets eetbaars mee voor onderweg. Misschien moet ik toch maar eens van die semi gezonde repen gaan kopen voor gevallen zoals deze. 
Vandaag geen regen. Er is zelfs een zonnetje te zien. Dus ga ik lopen naar mijn werk. Het speelt ook mee dat er geen andere manier is om op deze locatie te komen. Er rijd niet eens een bus. Zo’n Vinex wijk waarin iedereen drie auto’s heeft. Dus wie heeft er openbaar vervoer nodig?!?!
De brug met de kleurtjes, dat betekend dat ik er bijna ben. 
Victor veilig, dat betekend dat hier veel kinderen wonen. Die kinderen hebben ook ouders (met drie auto’s) maar die vergeten vaak dat andere mensen ook kinderen hebben en dat het handig is daar niet overheen te rijden. Victor herinnert die ouders daaraan. 
Even een kopje thee. De combinatie van vruchten ziet er heel smerig uit. Maar misschien is het wel heel erg lekker. 
Gisteren heb ik mijn nagel heel erg ingescheurd tijdens het kasten in elkaar zetten. Gelukkig heb ik hele coole pleisters. 
Op de BSO aangekomen bleken we met te veel mensen te staan. Ik had te veel uur gemaakt. Dus kon ik eerder weg. Onderweg naar huis kwam ik dut super leuke rokje tegen, leuk voor mijn nichtje dacht ik. Dus appte ik een foto naar haar mama. 
Zij waren er unaniem over eens dat de roze veel leuker was dan die met sterretjes. Ik ben het daar niet zo mee eens. Maar goed, als mevrouw een roze wil krijgt ze een roze.
Vandaag laat ik met niet van mijn plan afbrengen, ploggen of niet, ik wil pizza! 
Ondertussen stuurt mijn vader me een foto op van het behangetje dat hij in de babykamer aan het plakken is van de baby die ik eerder al showde. Dat betekend dat hij nog niet klaar is met klussen bij mijn zusje en dat ik dus zelf mijn resterende kast(en) in elkaar moet zetten. 
Dat kan ik best, kijk maar! 
Stiekem ben ik toch wel blij dat Aldo aanbied dat hij wil komen helpen. Hij vind zoveel geld aan kasten uitgeven maar een beetje zonde van je geld. Weet je hoeveel reizen je daar van kunt maken? Ergens heeft hij natuurlijk best een punt. 
Met zijn hulp gaat het wel een stuk sneller. Kijk maar. dit begint al best op een kast te lijken. 
Zoooo eindelijk mijn pizza, die ga ik eens lekker in bed eten, terwijl ik televisie kijk op mijn laptop. Want van kasten in elkaar zetten wordt je moe. 
En toen viel ik heeeeeeeeeeeel vroeg in slaap om midden in de nacht weer wakker te worden. Die tijd heb ik maar benut om de boekenkasten verder in te richtten. Jammer dat ik wel het telefoontje van de Gitarist gemist had. 

Alweer een plog

Ja, daar zijn ze weer, de twee vitamine d3 pillen als ontbijt. 
Vandaag weggespoeld met koude thee van gisteren avond.Zo gaat het eigenlijk meestal. 
De mok heeft stippen, maar in dit geval betekend dat niet perse dat ‘ie leuker is dan mijn andere mokken, ik heb gewoon heel veel hele leuke mokken. De thee heet “even bij komen”, dat kan wat mij betreft ook op ieder moment van de dag. Als iedereen nu al bijkomend de dag zou beginnen…..
Normaal loop ik het laatste kwartiertje naar de peuterspeelzaal, maar het is snertweer, dus ik neem de bus. Ha! 
Zo zie ik eruit als ik op een snertweerdag in de bus zit. Ik moet zeggen dat ik mezelf weleens gezelliger heb zien kijken. 
De bushalte waar ik uit stap heet Heksendans, dat vind ik leuk. 
Relaxt, mijn collega heeft de puzzeltjes al klaar gezet. 
Wantjes knutselen, want het thema is winter, en in de winter is het koud en dragen we wanten. Dat u het even weet. 
Boekje lezen, ik kom er ook in voor, ik ben mijn vogel kwijt, maar Anton tovert hem weer terug, want Anton kan toveren. 
Zo peuterspeelzaal weer klaar op naar de overblijf. Aangezien de overblijf aan de andere kant van Capelle is ben ik heel blij dat mijn lieve collega me op komt halen. Zonder haar zou ik iedere dag te laat komen. 
Ik eet snel een boterhammetje met de kinderen mee. Overigens heb ik absoluut geen invloed gehad op het gestippelde servies dat onze organisatie voor iedere locatie heeft aangeschaft. 
Vroeger was dit de BSO, maar nu ziet het er meer uit als een spookhuis dan als een BSO. Ik mis dit gebouw soms best wel.
Er kwam een meisje trakteren, of ik ook een rood zakje wilde waar je dronken van word. Daar had ik wel oren naar!!!
Oh, is het alweer zo laat, kantoorwerkzaamheden inruilen voor het ophalen van een kindje. 
Pindasnoeren buiten hangen. Misschien komt de winter vanzelf als we maar genoeg winterse dingen doen. 
Spons, water, vuur spelen, een hilarisch spel! 
Als ik naar huis mag is het nog steeds snertweer. We zijn inmiddels 10 uur verder. 
Ondertussen heeft mijn moeder, de heldin, in mijn huis zitten wachtten tot mijn meubels geleverd zouden worden. Dat is nog eens fijn thuis komen. (en bedankt mam) 
Met een beetje water, een bouillonblokje en pittige Mexicaanse saus wordt het restje pastasaus van gisteren vandaag een lekker soepje. Vooral die Mexicaanse saus maakt het herbruiken van dit soort kliekjes mogelijk. Eigenlijk zou iedereen dit in huis moeten hebben. Ik heb alleen geen flauw idee waar, anders dan in Mexico, je deze saus zou kunnen kopen. 
Ondertussen is er versterking aangekomen om me te helpen met het in elkaar zetten van mijn kasten. 
Twee uur later staat er wel geteld een kast. Nog twee te gaan! Maar dat bewaren we graag voor een andere keer. Want het is al laat en we zijn moe, en we moeten verstandig zijn en op tijd gaan slapen om morgen weer naar ons werk te kunnen en zo. 
Zijn jullie mijn plogs al zat?!?

To plog

Mijn eetpatroon van gisteren zorgde dat er mensen die ik helemaal niet ken (Bas), of alleen virtueel ken (Elja) een mening gingen vormen over wat ik eet. Nu snap ik waarom al die ploggers van die gezonde dingen voor hun ontbijt eten, en nooit eens een koude pizza van de avond ervoor naar binnen stouwen. (En als ze dat al wel doen houden ze dat zorgvuldig buiten de foto’s. 
Om commentaar te voorkomen, en omdat ik veel te vroeg wakker werd en ook omdat het nog over was van mijn lunch van gisteren en je geen producten mag verspillen van Arie Boonsma ontbijt ik vandaag dus met een broodje, een kopje thee, en 2 vitamine d3 pillen. 
Omdat ik gisteren avond nog in bad geweest was (u weet wel in verband met babyspuug in mijn haar) was ik aanzienlijk minder tijd kwijt in de badkamer. Een borstel door mijn haar en in over mijn tanden en klaar is Laura. Van zo’n cupcake tandenborstel wordt iedereen toch meteen blij. Bij gebrek aan stippen word ik van cupcakes ook erg blij. Gisteren wilde ik trouwens nog wat Jordan design tandenborstels kopen. Maar ik kan ze nergens meer vinden. Dus moest ik een stomme blauwe kopen. Snappen ze de urgentie dan tandenborstels met cupcakes dan niet?!?!
Omdat ik mijn haar al thuis geborsteld had, had ik nu even tijd om een boek te lezen. Jammer genoeg is dit echt het laatste deel van de zesdelige trilogie. (ja, de logica ontgaat mij ook)

Even uitchecken en aan het werk. Omdat het heel druk en chaotisch was mis je de foto’s waarbij ik als een kip zonder kop door de school heen rende om te inventariseren wat er nog besteld moest worden. De inval die ik aan vroeg en allerhande regel dingen. Daardoor lijkt het dus alsof mijn werk alleen maar bestaat uit spelen. 
Memory voor gevorderde
Ik ben er niet zo heel erg goed in. Dat kun je zien aan het feit dat mijn krokodil een heel stuk minder lang is dan de krokodil van mijn tegenspeler. Mijn tegenspeler is dus wel goed in dit spel. Overigens heeft het niets met het voorleesontbijt te maken dat wij een spelletje met een krrrrokodil spelen. (ik zeg het er maar even bij) 
Dat we krentenbollen eten heeft dan weer alles te maken met het voorleesontbijt. Peuters houden kennelijk niet van krentenbollen. Dus mochten wij hun restjes van het ontbijt als lunch opeten bij de BSO. 
Omdat de zon scheen gingen we buitenspelen. 
Om daarna gezellig de film op Zapp te kijken. Iets over een opa in het ziekenhuis en kleinkinderen die wegliepen omdat ze niet naar Ibiza wilde verhuizen ofzo. Ludo en Janine van GTST speelde ook nog een rolletje in de film.
Er werd ook met klei gespeeld
En met de Piano
En met de betoverde doolhof, al heet het hier gewoon Doolhof, en gingen mijn collega’s me uitlachen omdat ik het de betoverde doolhof noemde. Maar google leerde ons dat het vroeger dus echt wel de betoverde doolhof heeft geheten. DUS! Oh ja, dit verloor ik natuurlijk ook. 
Nog even snel naar de wc voordat we naar huis gaan. Anders moet ik vast weer heel nodig plassen als ik in de metro zit. (Van die praktische dingen die je leven aangenamer maken, als je ze tenminste niet vergeet)
Weer verder lezen in mijn boek, daar had ik nu de hele dag al zin in
Een briefje op de deur van de buurvrouw. Geen probleem, natuurlijk wil ik dat pakje voor de deur zetten. 
Ik schrijf maar een lief briefje terug. Zeg er maar niet bij dat ik me een ongeluk schrok van die postbode die heel erg vroeg aanbelde. Eigenlijk wilde ik niet open doen, omdat ik niemand verwachte. Maar hij had me al horen lopen. *zucht*
Daar staat dat pakje dan, eenzaam voor de deur te wachten. Ik hoop dat de buurvrouw snel thuis komt. 
Ik ging naar de supermarkt voor een pizza en kwam thuis met dit. Ergens ging er iets mis. 
Even de vaatwasser volproppen
In de pan ziet dat er dus zo uit. Lijkt helemaal niet op een pizza!
Onder het koken raak ik op Facebook in gesprek over dr. Martens. Dit zijn de mijne allemaal op een rijtje. Ik heb ze ook gehad in zwart zonder stalen neuzen, groen, bordeaux rood en cowboylaars model. <3 
Oh ja, ik was aan het koken, zo ziet het er dus uit op mijn bord. Lijkt nog steeds niet op een pizza. 
Daarna had ik voor mezelf allerlei minder spannende klusjes bedacht, zoals dat ik zou gaan strijken en zo. Maar ik moet morgen heeeeeeeeeeeeeeel vroeg op, dus ik doe lekker helemaal niets meer. 
xxxx
Miss Artemis 

To plog or not to plog

Nou, oké dan, als Elja een plog uit mijn leven wil dan kan ze die krijgen. 
Ik begin mijn dag dus onder de douche, boeiend hé?!?
Ontbijtje van 2 vitamine d3 pillen, heeeeeeel gezond 😛 
Nog even mijn haar borstelen en make-up doen in de metro, want dat spaart tijd. 
Hadden jullie mijn Einsteinbarbietas trouwens al gezien, gevoerd met stippen. Ben er zo blij mee 🙂 
In dit gebouw moest ik overduidelijk niet zijn, waar zijn ze ook alweer heen verhuisd? 
Ah, gevonden, eerst maar eens beginnen met een kopje warme chocolademelk. Ik bedoel dat is toch het leukste van een cursus volgen. Dat je dan de hele dag gebruik mag maken van de warme dranken automaat. Kijk mij trouwens eens goed bezig zijn met mijn zelf meegebrachte beker. 
Zo, de cursus kan beginnen. 
Of toch niet, want de beamer viel ineens uit, en onze juffen zijn heel lief maar niet zo heel technisch. De rechter juf heeft trouwens een sjaal met stippen om, dus die is leuker, want dingen met stippen zijn leuker. Dat is nu eenmaal een feit. 
Dan maar een opdracht doen waar geen beamer voor nodig is. We moesten een voorwerpje kiezen en een duo vormen met de andere persoon die hetzelfde voorwerpje had als jij. Op zoek naar de andere vis dus!!!! 
Gevonden!
Ondertussen verhuisd naar een lokaal waar de beamer het wel deed. 
Even een plaspauze, ik mag mijn haar trouwens wel weer eens wassen. 
Mijn collega is ook goed bezig, dat kun je zien aan haar dopper! 
Eventjes een lunch bij elkaar shoppen. Onder die tuccies liggen trouwens avocado’s, lekker voor op brood. Niet dat u straks denkt dat ik mijn dagen doorkom op vitamine pillen en tuccies. 
En weer verder met de cursus. Voor de afwisseling kregen we een rollenspel. Heerlijk even een lastige ouder mogen spelen. Als mijn kind niet van snoezen houd dan gaat ‘ie toch lekker iets anders doen. Boeiend! 
Zusje woont heel dicht bij de cursus ruimte, en is niet zo heel lang geleden bevallen van een dochtertje. Volgens mij werkt dit plog gebeuren toch het beste als je Martine heet, je een dagelijks portie BN’ers de wereld in kan slingeren, je schattige kindertjes hebt, of schattige dieren, of een combinatie van sommige van bovenstaande dingen, of allemaal. Ik voldoe aan welgeteld 0 van deze dingen. Dus ik ben heel blij dat ik een fotootje van de baby van zusje mag komen maken. 
Ahhhhhh een baby, smelten jullie al? 
 Zusje vroeg of ik wilde blijven eten. Dus gingen we boodschappen doen, natuurlijk met de baby. 
Bloemkool en aardappeltjes omdat ik het zeggen mag 
Zusje is de opschepper van de avond! 
De baby mocht naast mij op tafel staan zodat ik er een speen in kon stoppen als dat nodig was. Is ze niet schattig?!?!?
Even de babyspuug uit mijn haar wassen. En ook gewoon lekker relaxen in bad natuurlijk. Totat Rafael belt. Hij vraagt of ik wijn wil drinken. Ik zeg dat ik in bad lig te dobberen. Hij zegt dat hij over 5 minuten bij me voor de deur staat. In huize Artemis kan ook nooit eens iets gaan zoals ik het bedacht had. Mezelf dus maar uit bad slepen. 
De wijn werd mede, maar dat is eigenlijk alleen maar een goede zaak! 
We luisteren naar Ann Brun en naar Patti Smith. Want dat is gewoon een fijne bezigheid. Ondertussen praten we over meditatie en het leven. Want dat is ook een fijne bezigheid. 
Dit was dus mijn plog. Ik vind Ploggen nog steeds stom geloof ik. Hoewel ik foto’s maken van zo’n beetje alles dan weer wel leuk vind. En jullie? Wat vinden jullie ervan? Is ploggen iets dat ik vaker zou moeten doen? Of verlangen jullie ook nu al terug naar gewoon een ouderwetse Miss Artemis post met lekker veel tekst en lekker weinig foto’s? To plog or not to plog, dat blijft dus de vraag. 

De kracht van dank je wel

Nog niet zo heel lang geleden domineerde dit mijn woonkamer:

Sorry voor de mensen die inmiddels echt dachten dat mijn huis er heel vt wonen uit zag. Troepperig en druk zijn echter woorden die mijn natuurlijke habitat meer eer aan doen. Maar daar gaat dus verandering inkomen. Want ik heb nieuwe kasten besteld. En deze kasten zijn inmiddels opgehaald door Adelheid.

Nu ken(de) ik Adelheid eigenlijk helemaal niet. Nu ja, ik weet dat ze bevriend is met Roos, en Roos is oké want Roos en ik hadden ooit een soort van dingetje. Dus dan zal Adelheid ook wel oké zijn. En we hebben elkaar op Facebook, omdat we dezelfde heksserige hobby hebben. Zodoende hadden we dan ook afgesproken dat we elkaar in 2014 echt zouden gaan ontmoeten. Toen hadden we alleen niet bedacht dat dat zou gebeuren omdat ik opruimwoede zou krijgen en zij mijn oude kasten wel een nieuw leven wilde geven.

De vorige keer dat iemand mijn oude kast (of eigenlijk die van Neelis) een nieuw leven wilde geven was dat via de Facebook groep Ruilhandel Rotterdam gegaan. Het meisje is kwestie was de kast komen halen en mompelde nog net dank je wel. Erg hartelijk was ze niet. Omdat de site Ruilhandel Rotterdam heet zou je verwachten dat ze zou vragen waar ik tegen wilde ruilen, of dat ze op zijn minst een reep chocolade of een bosje bloemen zou mee nemen. Maar niets van dat alles. Ik had dat nogal raar gevonden. Niet dat ik nu zo hebberig ben. Als ze wel iets had gegeven had ik dat ook doorgegeven aan Neelis. Maar een klein gebaar van dank vond ik op zijn plaats. Neelis hintte dus dat ik best een reep chocolade (of twee) voor de kasten mocht vragen, toen ik geen idee had wat en of ik er iets voor moest vragen.

Uiteindelijk maakte ik de deal dat de kasten opgehaald zouden worden voor een bosje bloemen. Adelheid ook helemaal blij want die bleek een opleiding tot bloemist gedaan te hebben en had er helemaal zin in om zelf een boeketje voor me te maken.

Maar eerst moesten de kasten nog leeg geruimd gaan worden.

De inhoud van kast 1

                             

Kast twee ook leeg

                                 

Kijk maar, geen boek meer te zien

Nu dus wachtten tot de lege kasten opgehaald zouden worden. Dat was nog best wel een gedoetje. Want dan was er weer wel vervoer, en dan toch weer niet, of toch wel, nee toch niet, oh jawel toch.

Ik was ondertussen iets anders gaan doen dus haastte me bij de laatste “oh jawel toch” naar huis. 
Voor Adelheid was het ook een beetje een last minute gebeuren, dus van bloemen kwam het niet meer. Maar van welke chocolade hield ik nu eigenlijk? Ik liet weten dat de bloemen van mij ook een andere keer mochten. Veel leuker als er bloemen staan op het moment dat de nieuwe kasten er zijn, en dat die dan ook netjes ingericht zijn. En dat mijn huis er niet  uitziet alsof ik  alleen maar tussen de boeken leef. 
Maar omdat ze dat zo sneu vond en ze heel erg blij is met alleen al het vooruitzicht van de kasten had ze een pakketje met hebbedingetjes samengesteld bij wijze van ruilhandel. 
Daarna werd ik nog een stuk of tien keer bedankt. En nee, ik zit niet heel erg te wachten op deze frutsels. En ja, er is een grote kans dat er weer dingen van doorgegeven of geruild worden. Maar toch ben ik er heel erg blij mee. Gewoon omdat ze de kracht van dank je wel uitademen. Het mag misschien gek klinken, maar ik heb deze kasten nu al zo veel liever weg gegeven dan de kast van Neelis! En dat allemaal door een simpel, naar gemeend, dank je wel! 

Uit de oude doos #2 Ome Willem

De Film van Ome Willem, welk zichzelf respecterend kind uit de jaren ’80 keek er niet naar?!?
En nog steeds hebben we aan een ‘deze vuist op deze vuist’, ‘joepie de poepie’ of ‘lusten jullie ook een broodje poep?’, genoeg om weer even terug de tijd in te gaan. In een tijd waarin er maar 3 netten waren was het niet de vraag of je keek, natuurlijk keek je. En ik dus ook!

Kennelijk deed Ome Willem niet alleen leuk op tv maar ook in het theater. Als ik het me goed herinner (mam, vul me gerust aan als het niet klopt) is dit in het wijktheater van Slinge geweest. Mijn Tante Gon deed daar geloof ik ‘iets’ Wat precies weet ik niet. Maar ik herinner me dat we er vaker naar theater achtige dingen gingen en dat mijn zusje er een keer een gigantische chocolade medaile won.

Mijn zusje was er ook dit keer bij, eigenlijk zou ik met haar op de foto gaan, maar ze vond Ome Willem van zo dichtbij toch wel een beetje eng. Dus zette ze het op een brullen. Daarom sta ik nu op de foto met Fabian, mijn neefje. Toen ze gezien had dat wij de foto overleefde wilde ze toch ook wel. Maar Ome Willem was alweer druk bezig met hele belangrijke dingen. Zoals handtekeningen uitdelen, of op de foto gaan met anderen kinderen. Dus zijn zusje en ik samen op de foto gegaan, zonder Ome willem. Aangezien foto’s toen nog annoloog gemaakt werden, en dat beslist niet goedkoop was dachten mensen nog heel goed na wat ze met die 24 opnames die op een rolletje stonden gingen doen. Dubbel afdrukken gebeurde ook nog niet als vanzelfsprekend Ik denk dus dat die foto bij zusje in het album terecht is gekomen. Ik zal het dus moeten doen met deze foto, en de herinnering aan deze middag.

OMG ik ben een nestje aan het bouwen!!!

Oh, oh, het is echt wel een beetje heel erg gesteld met me.

Vorige week kocht ik dus een nieuw salontafeltje. Ik voorspelde toen al dat het gedonder nog niet afgelopen zou zijn. Want mijn kasten zijn ook aan vervanging toe. Ik weet al ruim een jaar wat ik wil hebben. Lagere boekenkasten zodat ik er plantjes en dergelijke op kan zetten, en daar dan ook nog bij kan om ze water te geven! Bij gebrek aan vensterbanken is dat toch wel heel erg fijn! (En nee, door een gedeeltelijk verlaagd plafond is het bijna onmogelijk om een vensterbank te maken!!) En iets met deurtjes ervoor, zodat niet al mijn troep zo in het zicht staat, zoals nu wel het geval is!

Toevallig bleek dat dus te bestaan in de serie waarvan ik ook een bureautje heb. (ik zeg nu wel toevallig maar eigenlijk is hier natuurlijk gewoon sprake van voorbedachte rade) En hoefde je als je dit weekend bestelde  geen verzendkosten te betalen. (dat was dan weer wel echt toevallig) .Binnenkort staat dit dus bij mij in de woonkamer en dit.

Wat te doen met mijn oude kasten? Eigenlijk wilde ik ze in de berging zetten. Maar de berging staat nog vol met spullen van de gitarist die daar tot na zijn eigen verhuizing nog wel zullen blijven staan. Dan maar een oproepje op Facebook zetten, misschien dat ik er iemand blij mee kan maken. Ik had die gedachten nog niet uitgedacht of iemand wilde ze al op komen halen. Volgende week zijn ze dus weg. Je begrijpt dat de rest van mijn weekend bestond uit kasten uitruimen *zucht*
Gelukkig had ik daar in de kerstvakantie al een beginnetje mee gemaakt, en ook niet onbelangrijk, bestaat het overgrote gedeelte uit boeken die ik makkelijk op kan stapelen tegen de muur tot hun nieuwe huisje geleverd word.

Oke, ik kan me voorstellen dat het voor de meeste mensen tot nog toe nog niet heel erg verschrikkelijk klinkt. Maar voor mij is dit toch best wel een dingetje! Ik heb nog nooit een heel interieur van hetzelfde gehad. En al helemaal niet netjes in het wit! *gruwel*. Mijn vorige huis had alle kleuren van de regenboog, behalve wit! Zelfs de muren hadden een tikkeltje geel, omdat het anders zo uuuuh nou ja, wit zou zijn.

Waarom dan toch de omslag? Nou daar kan ik kort over zijn. Als de stoel rood is, te tafel geel, het behang paars, roze en goud, de theepot knalroze, de kussentjes roze,paars, groen en geel, de gordijnen paars, de kasten van berken fineer, de bank grijs, de onderzettertjes roze en paars, de kopjes blauw met bloempjes en werkelijk alles om je heen kleur heeft, dan krijg je vanzelf behoefte aan heel veel wit! (Zodat al die leuke gekleurde hebbedingetjes beter tot hun recht komen)

Bovendien schreeuwde dit huis om zilver toen ik het kocht. Mijn nichtje dacht daar anders over, die vond vooral dat het huis schreeuwde om een boom. Ze was dan ook een beetje teleurgesteld dat ik geen boom aan het verven was in mijn woonkamer.

Wat is er dan wel zo erg?
Nou daar kan ik kort over zijn! Het lijkt alsof ik er niet meer mee kan stoppen. Toen ik net nog even langs de Marskramer liep om een deurmat te halen, want ik had daar toevallig een leuk exemplaar gezien, met roosjes, ik ben gek op roosjes, bijna net zo gek als dat ik op stippen ben, en dat is dus echt heel erg gek! Kwam ik  met heel veel thuis, leuk voor in huis, en met 40% korting want de Marskramer gaat Capelle verlaten, maar niet met een deurmat. Nee ineens had ik placemats nodig, want ze zagen er zo mooi Gothic uit, en eer dat weer in de mode is…. En die driearmige kandelaar, die kon ik toch niet laten staan? En…. En…En….

Als een virus grijpt het om zich heen. Alles wat zilver is, en glimt MOET ineens mee naar huis. OMG, ik ben een nestje aan het bouwen! Het moet niet gekker worden. Ik hoop van harte dat ik alle volgende fases oversla. En ook dat die plotselinge nestdrang snel over slaat!!! Want ik herken mezelf niet meer terug!!!! Help.

De oude doos #1

Vandaag had ik op Twitter een gesprekje over de Expreszo, een tijdschriftje voor en door homojongeren. Toen der tijd was dat best wel een ding. Internet was opkomend maar werd vooral “gevaarlijk” gevonden. Zoekmachines waren nog niet zo geavanceerd. Er waren wel wat boeken, maar dat die boeken bestonden leerden we dan weer in Expreszo.Kortom wilden we informatie over homo zijn waren we aangewezen op het tijdschrift. En voor contacten met anderen holebi’s was er het Expreszo forum. Een warme community waar ik heel wat uurtje op heb doorgebracht.Uiteindelijk, was alleen een beetje online bijdehand doen tegen elkaar, niet genoeg en werden er heuse forummeetings georganiseerd. Ik was nog jong en mocht niet stad en land afreizen om die meetings te bezoeken. Maar als Mohamed niet naar de berg toe komt, dan komt de berg naar Mohamed. Dus organiseerde ik zelf een forummeting in Rotterdam. Een erg leuke en drukbezochte avond. 
Vanaf toen volgde er steeds meer leuke ontmoetingen met mijn forumvriendjes en vriendinnetjes. Gelukkig werd ik ook een beetje ouder en kreeg ik meer bewegingsvrijheid. Uiteindelijk mocht ik ook naar andere steden om uit te gaan, als ik maar zorgde dat ik ergens kon logeren of werd thuisgebracht. 
Ik weet niet meer zeker op deze foto nu in de Lollipop in Tilburg is genomen of op een Club Ritz feestje in Utrecht. (Aldo, jij was er bij, weet jij het nog?) 
De jongen op de foto heet Thijs, dat weet ik niet omdat ik me dat kan herinneren, maar omdat het bij d de foto staat. En als het goed is is de foto in 2002 genomen. Ik weet wel dat ik met Thijs een gesprek had over hoe handig het was om vrienden te hebben met dezelfde maten als jij, dan kon je namelijk kleding ruilen en er voor weinig geld toch steeds totaal anders uitzien. Ik ben en was klein en tenger van stuk. Dus daar zat nog wel een probleempje. Daarnaast had (en heb) ik vooral homo mannen als vrienden. Dus of dat nu zo’n goed idee is voor kledingruil festijnen? 
Thijs beloofde me dat we daar iets aan zouden doen, we zouden vriendinnen gaan zoeken van mijn lengte, sterker nog, hij kende nog wel een paar meisjes die ook niet zo groot waren. Ik geloof niet dat ik Thijs daarna ooit nog IRL heb gezien, en ook in de cyberwereld zijn we elkaar kwijtgeraakt. Zo gaat dat als je jong en onbevangen bent. 
In de rubriek de oude doos zal ik steeds foto’s plaatsen met een verhaal erbij uit vroegere tijden. Heb jij ook een oude foto met een verhaal erbij dat je wilt vertellen en past dat niet op je eigen blog? Dan kun je het altijd als gastblog hier plaatsen. Je kunt natuurlijk ook op je eigen blog over je oude foto’s schrijven. Ik hoop jullie te zien en te lezen. 

Stilleven schrijven

Terwijl ik gisteren nog schreef over hoe ik schrijfopdrachten zou gaan zoeken, online, loop ik er vandaag min of meer toevallig tegenaan. Het begon allemaal door een tweet over welke twitter persoonlijkheden jij om advies zou vragen en over welke onderwerpen/gebieden.

Ik maakte een min of meer grappig lijstje waarop ik Yoeke Nagel als damestasjesadviseur aan wees. Aangezien Yoeke damestasjes gebruikt als orakel en zodoende heel wat tasjes voorbij heeft zien komen. Ik volg Yoeke niet op twitter omdat ik haar al op Facebook heb en ze zeker in het begin ontzettend veel tot op het irritante af dubbelposte. Nu toch maar weer eens op haar profieltje klikken om te kijken wat ze eigenlijk allemaal te melden heeft. En dat zag ik ineens een tweet staan over januari schrijfmaand en iets met schrijfopdrachten. Nieuwsgierig klik ik door.

Opdracht 1 sla ik over, want daar heb je een krant voor nodig. En ik heb geen krant. Natuurlijk zou ik een tijdschrift of een boek kunnen nemen. Maar ik kan ook morgen zo’n gratis krantje mee nemen en hem alsnog met een krant doen. Niemand heeft immers gezegd dat je de opdrachten in chronologische volgorde moet doen.

Opdracht twee is meer in mijn straatje. En met een maximum van 100 woorden precies waar ik zin in heb. Gewoon even een kort stukje. Zodat ik eventjes de illusie heb van iedere dag bloggen. Je moet een stilleven schrijven waarin je drie voorwerpen omschrijft en iets met een metafoor. Klik hier als je de hele opdracht wilt lezen. En je weet net zo goed als ik dat je dat wilt 😉

En hier komt dan wat ik er van heb gemaakt:

De verhuisdoos staat nog midden in de kamer, onaangeroerd. Tape en een schaar liggen er naast, bijna terloops. Ik zit op de bank en staar naar dit tafereel, te verlamd om meer dan dat te doen. Oh ik weet heus wel dat ik met spullen zou moeten slepen, dat ik moet wikken en wegen. Wat neem ik mee? Wat laat ik achter? Maar ik kan het niet, nog niet nu. Dus zit ik op de bank, drink ik koude thee en staar ik naar doos die straks mijn nieuwe leven mee neemt. Maar nu nog even niet.

Schrijf jij ook mee?!?