Categorie: mening

Maten

Onlangs kwam ik erachter dat er mensen zijn die geen vrienden hebben maar “maten”.
Aangezien ik meer een vrienden persoon ben fascineert dat me, maten. Maten zijn niet hetzelfde als vrienden. Volgens mij moet je een man zijn om maten te kunnen hebben.

Maten drinken samen bier, praten over vrouwen, voetbal en computers. Braden het vlees op een BBQ, sjouwen banken drie trappen omhoog, op hun rug, en komen je elektra wel even aanleggen. Eigenlijk zijn maten vooral functioneel.

Vrienden daar in tegen zijn emotioneler, die drinken wijn tot diep in de nacht, pratend over dromen en wat ze bezighoud, appeltaart en liefde, heel veel over liefde. Vrienden kunnen zowel mannen als vrouwen zijn. En alles wat maten kunnen, kunnen zij misschien ook wel, je weet het alleen niet zeker, in die zin zijn vrienden dus verrassender. Minder voor de hand liggend.Vrienden zijn emotioneler.

Ik heb vrienden waarmee ik soms maten dingen doe, zoals fikkie stoken, bbq’en voor het ontbijt, op Hunnenbedden klimmen of op de foto gaan bij het bordje van Maaskantje. Maar die bbq is dan vooral heel culinair, met gegrilde groentes, en tomatensoep, en er word zoveel bij gegiebeld en gekletst over de belangrijke dingen des levens dat zelfs deze activiteiten dan weer vooral vrienden activiteiten worden.

Ondertussen fantaseer ik over de romantiek van maten, die gaan vissen, en dan drie dagen niet met elkaar praten, behalve dan om elkaar af te zeiken over de lengte van hun penissen. Denk dat ik het saai zou vinden. En snel terug zou verlangen naar mijn vrienden, die gewoon lief mogen zijn en niet alleen nuttig. 

Lezers?

Als het bij #blogpraat (een wekelijkse twitterchat over bloggen) gaat over hoe je meer bezoekers naar je blog kunt trekken, zijn er een aantal mensen die beweren dat ze niet bloggen voor bezoekers.
Ik zelf heb dat ook lang geroepen. Maar als ik heel eerlijk ben is dat niet waar, en geloof ik dat van andere bloggers eigenlijk ook niet.

Want zijn wij bloggers niet gewoon een volkje dat het eigenlijk best leuk vind om gelezen te worden? Natuurlijk vinden we het ook ongemakkelijk als u, als lezer, ons daarmee confronteert. Praat er niet over op feestjes, schep er niet over op tegen uw vrienden als we er naast staan, daardoor voelen we ons ongemakkelijk, maar alsjeblieft, lees ons wel. En laat ons weten dat u ons leest door commentaar te leveren over hetgeen we schreven, het liefst een beetje verpakt in aardige woorden.

Het feit is, dat we het niet zouden publiceren als het niet de bedoeling was dat het gelezen zou worden. Dan zouden we wel schrijven in ons lief dagboek, net als vroeger, en dat afsluiten met een slotje al dan niet digitaal. Maar nee, wij kiezen ervoor dat iedereen met een internetverbinding ons zou kunnen vinden, ons zou kunnen lezen. Natuurlijk weten we dat niet iedereen ons zal lezen, natuurlijk zijn er mensen waarvan we liever niet hebben dat ze ons lezen. Maar door helemaal niemand gelezen worden? Nee dat willen we niet, dat lijkt ons verschrikkelijk. Want ergens zijn we arrogant genoeg om te denken dat we iets kunnen veranderen, dat we u informatie kunnen geven, of een kijkje in ons leven. En dat u dat heel interessant vind, dat u heeft moeten glimlachen, of een wijze les heeft geleerd, gewoon alleen omdat u onze woorden las.

Een blogger die zegt niet te schrijven om gelezen te worden is als een schrijver die zegt dat publicatie totaal onbelangrijk voor hem is, en dient daarom gewantrouwd te worden.

Mooie meisjes hebben het zwaar


Mooie meisjes hebben het zwaar, die conclusie kon ik na het kijken van de film Isabelle, waarin een mooie actrice door een lelijke vrouw wordt ontvoerd en uitgehongerd, wel trekken.

Want als je een mooi meisje bent, weet je nooit of iemand met je om wilt gaan om jou, of om je verpakking. En ook al doe je iets waarvan je weet dat je er talent voor hebt, of dat je er gekwalificeerd voor bent, dan nog zullen er altijd mensen zijn die daar aan twijfelen. Mensen die denken dat je je baantje alleen maar hebt gekregen omdat je er mooi uit ziet. En prompt zal er weer een artikel in een of ander quasi wetenschappelijk blad staan dat bevestigd dat mooie mensen het allemaal maar zo makkelijk hebben. Dat ze sneller aardig gevonden worden en op die manier eerder aan banen en lovers komen. Maar wat zijn die banen en lovers waard als je nooit zeker weet of het je goede karakter of je weelderige haarbos is die er voor zorgde dat je ze überhaupt kreeg
.
Ik zal mezelf niet direct als een mooi meisje bestempelen. Ik weet dat ik niet lelijk ben, maar ik ben ook anders, apart, niet helemaal standaard. En dat schrikt mensen soms af. Gelukkig maar, het is een muur waar ik me achter kan verstoppen. Maar dat werkt niet altijd. Soms dan zijn er mensen die menen alleen dat mooie meisje te zien. Als dat om onbekende gaat vind ik dat vervelend, maar het brengt me niet van slag. De mannen die onder aan de roltrap stil blijven staan om te kijken hoe ik met mijn rokje en mijn hakjes naar boven waggel, ach die scheld ik gewoon uit. Ik roep iets over oogballen die ik eruit prik als ze niet ophouden met hun onbeleefde gestaar en weg gaan ze. Ik hoef ze nooit meer te zien.
Kwalijker is het als je een vertrouwensrelatie met iemand hebt, of had die als een zeepbel in je gezicht uiteen spat. Een afhankelijkheidspositie. Jaren geleden was hij mijn werkbegeleider, en ik een meisje van 16. Hoewel ik van hem vaak leerde hoe ik het later niet ging doen mocht ik hem graag. Er was een maatjes gevoel. Mijn maag draaide dan ook om toen hij, in een dronken bui, het ineens nodig vond allerlei bekentenissen te doen over hoe leuk ik wel niet was en hoe erg hij ons contact miste. Geloof me dat de omschrijvingen die volgde weinig zakelijk waren. Terwijl het contact dat we hadden altijd vooral zakelijk was geweest met een klein vleugje vriendschap.
Mooie meisjes, ze hebben het zwaarder dan je denkt! Tot lust object verworden, en niets meer dan dat, dat gin je je ergste vijand nog niet!

Rory’s Story Cubes

Dat ik gek ben op spelletjes waarin verhalen verteld worden zal voor de meeste bloggers niet echt een verassing zijn. Want is bloggen niet eigenlijk gewoon het vertellen van verhalen? Hoe je die liefde voor taal en woord op kinderen over brengt is echter een moeilijker. Rory’s Story Cubes zijn wat dat betreft echt een uitkomst. De plaatjes zijn simpel maar spreken wel aan en stimuleren de fantasie. Bovendien zijn ze zo getekend dat ze voor verschillende niveau’s te gebruiken zijn. Waar een jongste kleuter vooral zal vertellen “En toen zag hij een maan, de man zwaaide naar de maan en zag toen een vallende ster op de wereld vallen” zal een wat ouder kind ingewikkeldere verhalen kunnen bedenken, waar een vallende ster voor een wens staat of de maan voor de nacht. Daarnaast kun je eindeloos variëren in hoe je deze verhalen bewaard. Schrijf je ze op? Laat je de kinderen een tekening maken? Film je ze? Vertel je ze alleen en verdwijnen ze dan in de vergankelijkheid? Als je dit spel met een groep speelt kun je iedere keer verder gaan met het verhaal waar de vorige persoon gebleven is en zo een wat langer verhaal maken Wij zijn er de hele woensdagmiddag zoet mee geweest. Met volwassenen heb ik dit spel nog niet echt serieus gespeeld, maar ik neem aan dat die zich ook best kunnen vermaken met dit spel. Dus werp die dobbelstenen, begin met “Er was eens” en laat je fantasie de rest doen!