film – Miss Artemis

Deze week deed ik…..

Een rustig weekje geweest, misschien wel door het slechte weer. Ik vond in ieder geval mijn regenjas die ik al een tijdje kwijt was weer terug. Nu kan ik afwisselen tussen panterprint en knalroze, want inmiddels kocht ik een nieuwe.

Ik kreeg een maskertje per post. Dus ben meteen met dat maskertje in bad gaan liggen terwijl de regen een concert verzorgde op mijn dak. Hmmmmmm

Ik kreeg een heel lief pakketje van een instagram vriendinnetje omdat ik haar wat snoepjes had opgestuurd. Of ik haar penvriendinnetje wil zijn. Maar natuurlijk. Dus deze week kreeg ik er een penvriendinnetje bij. 🙂

Ik verstuurde ook wat brieven. Met enveloppen die de verdubbeldame voor me gemaakt heeft. 😀

Ik ging naar de Bioscoop die vol stond met dit soort kerstbomen. En kerstversiering op de foto zetten is mijn nieuwe hobby. De film, deel zoveel van de Hunger Games was een geslaagd idee. Er komen gegarandeerd nog 100 delen achteraan.

En ik ontdekte een nieuw app spelletje voor op mijn telefoon. Een Yoga game waarbij je instructievideo’s vrij kan spelen om zelf ook aan yoga te doen. Je kunt er ook leuke citaten mee op twitter, facebook of pintrest gooien. Nu gratis in de app store voor android en vast ook voor mensen die niet zo hip zijn dat ze android hebben. Ik vind het een aanrader.

Utopia

Oke, oke, ik geef het niet graag toe, maar ik ben verslaafd.

Verslaafd aan Utopia. Het begon allemaal toen mijn vorige huisgenoot in dat programma bleek te zitten. Meteen kreeg ik appjes, sms’jes en facebook berichtjes van collega’s, vrienden en familie. Of ik wist dat mijn Huisgenoot nu de huisgenoot van de Utopianen geworden was. Toevallig wist ik dat al, want in de aanloop van de wedstrijd om de deuren van Utopia binnen te komen had hij mij een berichtje gestuurd met de vraag of ik op hem wilde stemmen. En op een feestje kwam ik zijn ex tegen die de stad aan het vol plakken was met posters waarop opgeroepen werd om vooral op hem te stemmen. Ja, hij weet van aanpakken als hij iets echt wil, die ex huisgenoot van mij.

Die posters en berichtjes aan iedereen in zijn adresboek bleken te werken, want enkele dagen later stapte hij de poort van Utopia binnen. En ik keek, de 4 dagen daarna (want langer zat hij er helaas niet in) keek ik ook. Ook toen hij er al lang en breed uit was bleef ik kijken. Want ik wilde toch weten hoe het zat met Billy en Ruud. En ik was ook wel nieuwsgierig naar de taarten van Elzewieke. En hoe zat dat met Vanessa en die ene jongen?

Kortom ik ging mee leven met alle nog overgebleven bewoners. Het ging niet eens om hele grote dingen. Maar ik wilde weten waarom LauraB een rotonde wilde. En of ze het voor elkaar kreeg een hondje te gaan trainen. Hoe het zat met dat ene mens dat de hele tijd al het geld opmaakt aan haar zangcariere. En of de nieuwkomers makkelijk een plekje in de groep konden vinden.

Ik weet dat het niet sjiek is. Ik hoor natuurlijk te zeggen dat ik vooral de sociale processen en de groepsdynamiek erg interessant vind. En dat het heel nuttig en toepasbaar is op mijn werk voor een groep als ik dit soort processen kan aanschouwen en doorgronden. Maar dan zou ik liegen. Ik vind het gewoon leuk.

Toch heb ik het na een klein maandje kijken ook wel weer gehad met de Utopianen. Na het zoveelste ruzietje en het zoveelste conflict begint het idd net op mijn werk te lijken. Alleen ben ik er dan niet om hier iets te sussen en daar iets te blussen. Nee, de Utopianen moeten het helemaal zelf doen. En het gekke is, eigenlijk zijn ze daar helemaal niet zo heel veel beter in dan de kinderen op mijn werk.

The Intership

Ik heb al een tijdje een Pathe Unlimited kaart, waarmee ik voor 19 euro onbeperkt naar Pathe bioscopen kan. In het begin haalde ik dat er met gemak uit. Vooral omdat ik vaak in mijn eentje naar de bios ging als ik eens een middagje vrij was. Tegenwoordig is mijn vrije tijd zo ingedeeld dat ik zo gesloopt ben tegen de tijd dat ik thuis ben dat ik het niet op kan brengen alleen naar de bioscoop te gaan.

Gelukkig was dat precies het moment dat een vriend van vroeger mijn leven weer binnen kwam wandelen en ontdekte dat ik ook een unlimited kaart heb. Dus komen er ineens af en toe uitnodigingen om mee te gaan naar de bios. Hoe gesloopt ik ook ben, als ik eenmaal ja heb gezegd tegen anderen is het ineens een stuk makkelijker op te brengen. Dan is film kijken niet alleen maar een passieve bezigheid, maar is het ook een sociaal iets. En voor sociaal MOET je nu eenmaal af en toe tijd maken.

De sneakprevieuw is ons favoriete film moment. Dan heb je geen gezeur over films die de helft van de groep al heeft gezien, of films die de helft van de groep niet wil zien. Je weet niet wat er komt. (of althans ik weet niet wat er komt, de rest weet dat altijd verbazingwekkend snel te Googlen)

Vandaag draaide The Internship. En op een vreemde manier wist die film mij te raken. Nu moet ik een manier vinden om dat onder woorden te brengen zonder spoiler. Eigenlijk is het een film die niet zoveel om het lijf heeft. Gewoon feel good, met een feel good boodschap. Als je het heel letterlijk wil nemen zou de boodschap kunnen zijn, wat er ook gebeurd in je leven, al heb je geen geld, geen huis, ben je niet knap of rijk en heb je weinig talent, je kunt altijd nog gaan stage lopen bij Google.

Maar als je dat wilt, en kennelijk ben ik in een bui waarin ik daar behoefte aan heb kun je een diepere boodschap zien. Namelijk een die zegt dat je voor de DROMEN MOET VECHTEN. Een die zegt dat als je ECHT WILT, JE DROMEN WAAR KUNNEN WORDEN. En natuurlijk, in het echt vallen puzzelstukjes heus niet zomaar op hun plaats, en worden de dingen je niet zomaar in je schoot geworpen. Maar het onmogelijke is soms mogelijk!!! En dat, vind in een geruststellende gedachte.

Jacco’s film

Een paar jaar geleden zag ik Jacco’s film en meteen was ik fan. Want wie wil er nu niet een ondergrondsehut?, of een boomhut? Toen ik kind was wilde ik niets liever dan een gemeubileerde hut. Helaas kwamen we nooit verder dan een hut van takken tegen een door de bliksem getroffen boom aan. Iedere keer als we terug kwamen bij onze hut waren de takken weg, gebruikt voor een hut een stukje verderop. Hoewel we nooit de personen uit onze buurhut te zien kregen hadden wij een levendige fantasie over wie het waren. Natuurlijk waren het jongens, want alleen jongens waren zo laag om een hut van meisjes te slopen. Uit wraak sloopte wij die hut dan weer. Samenwerken had misschien tot een beter resultaat geleid. Wisten wij veel.

JACCO’s FILM from michelle hofman on Vimeo.

Mooie meisjes hebben het zwaar

Mooie meisjes hebben het zwaar, die conclusie kon ik na het kijken van de film Isabelle, waarin een mooie actrice door een lelijke vrouw wordt ontvoerd en uitgehongerd, wel trekken.

Want als je een mooi meisje bent, weet je nooit of iemand met je om wilt gaan om jou, of om je verpakking. En ook al doe je iets waarvan je weet dat je er talent voor hebt, of dat je er gekwalificeerd voor bent, dan nog zullen er altijd mensen zijn die daar aan twijfelen. Mensen die denken dat je je baantje alleen maar hebt gekregen omdat je er mooi uit ziet. En prompt zal er weer een artikel in een of ander quasi wetenschappelijk blad staan dat bevestigd dat mooie mensen het allemaal maar zo makkelijk hebben. Dat ze sneller aardig gevonden worden en op die manier eerder aan banen en lovers komen. Maar wat zijn die banen en lovers waard als je nooit zeker weet of het je goede karakter of je weelderige haarbos is die er voor zorgde dat je ze überhaupt kreeg

Ik zal mezelf niet direct als een mooi meisje bestempelen. Ik weet dat ik niet lelijk ben, maar ik ben ook anders, apart, niet helemaal standaard. En dat schrikt mensen soms af. Gelukkig maar, het is een muur waar ik me achter kan verstoppen. Maar dat werkt niet altijd. Soms dan zijn er mensen die menen alleen dat mooie meisje te zien. Als dat om onbekende gaat vind ik dat vervelend, maar het brengt me niet van slag. De mannen die onder aan de roltrap stil blijven staan om te kijken hoe ik met mijn rokje en mijn hakjes naar boven waggel, ach die scheld ik gewoon uit. Ik roep iets over oogballen die ik eruit prik als ze niet ophouden met hun onbeleefde gestaar en weg gaan ze. Ik hoef ze nooit meer te zien.

Kwalijker is het als je een vertrouwensrelatie met iemand hebt, of had die als een zeepbel in je gezicht uiteen spat. Een afhankelijkheidspositie. Jaren geleden was hij mijn werkbegeleider, en ik een meisje van 16. Hoewel ik van hem vaak leerde hoe ik het later niet ging doen mocht ik hem graag. Er was een maatjes gevoel. Mijn maag draaide dan ook om toen hij, in een dronken bui, het ineens nodig vond allerlei bekentenissen te doen over hoe leuk ik wel niet was en hoe erg hij ons contact miste. Geloof me dat de omschrijvingen die volgde weinig zakelijk waren. Terwijl het contact dat we hadden altijd vooral zakelijk was geweest met een klein vleugje vriendschap.

Mooie meisjes, ze hebben het zwaarder dan je denkt! Tot lust object verworden, en niets meer dan dat, dat gin je je ergste vijand nog niet!