Categorie: mening

Moeten

Moeten is ineens een vies woord.
Wij moeten niets, nu ja het is wel handig als je adem haalt en verder op tijd naar de wc gaat mocht je de aandrang voelen. Maar voor de rest is het leven vooral een aaneenschakeling van keuzes. Zo wil men ons laten geloven. En als we soms toch het gevoel hebben dat iets moet, dan is dat eigenlijk een logsich gevolg van eerdere keuzes.

Bull shit natuurlijk!
Ik kan het woord moeten best uit mijn woordenboek schrappen en daarvoor in de plaats willen gaan gebruiken. Maar het feit is dat als ik wil eten ik daarvoor moet werken. Of ik die arbeid nu vericht in mijn moestuin waar ik zelf mijn groenten kan verbouwen of dat ik naar mijn werk ga om geld te verdienen waarmee ik eten kan kopen maakt niet zo heel veel uit.

Ook wil ik graag slapen in een bed. Wonen in een huis. En af en toe iets leuks doen ter ontspanning. Voordat dat kan moet ik een aantal handlingen uitvoeren. Dat lijkt me niet meer dan logisch. In mijn geval komt het er opneer dat ik MOET werken om mijn salaris te KRIJGEN zodat ik aan deze basis voorwaarden kan voldoen. Ik kan dan wel zeggen dat ik wil werken zodat ik kan eten, wonen en slapen. Maar get real! Is het niet van alle tijden dat je wekzaamheden moet uitvoeren om te kunnen overleven?!?

Natuurlijk snap ik de achterligende gedachte wel. Mensen leggen zichzelf veel te veel dingen op. Ze moeten een koophuis hebben dat ze met 2 salarisen maar net kunnen betalen Minimaal  2 keer per jaar op vakantie. 2 auto’s voor de deur hebben staan, en als de kinderen de leeftijd hebben dat ze zelf kunnen rijden eigenlijk het liefst drie of vier. Kinderen krijgen en opvoeden tot een beetje leuke individuen. Een baan hebben, en daar het liefst ook nog in uitblinken. Iedere week bij je ouders op bezoek en een leuke vriendengroep hebben die je op regelmatige basis ontmoet. Onze huizen moeten blinkend schoon zijn en dan moeten we er zelf ook nog altijd representatief uitzien.

Dat is het moeten waar ik ook weinig mee kan. Het is niet realistich om dat allemaal van jezelf te vragen. We zijn geen supermensen en een dag heeft nog steeds maar 24 uur. Maar de oplossing daarvoor is realistischer naar jezelf en je mogelijkheden te kijken. Niet het schrappen van een woord!

The Intership

Ik heb al een tijdje een Pathe Unlimited kaart, waarmee ik voor 19 euro onbeperkt naar Pathe bioscopen kan. In het begin haalde ik dat er met gemak uit. Vooral omdat ik vaak in mijn eentje naar de bios ging als ik eens een middagje vrij was. Tegenwoordig is mijn vrije tijd zo ingedeeld dat ik zo gesloopt ben tegen de tijd dat ik thuis ben dat ik het niet op kan brengen alleen naar de bioscoop te gaan.

Gelukkig was dat precies het moment dat een vriend van vroeger mijn leven weer binnen kwam wandelen en ontdekte dat ik ook een unlimited kaart heb. Dus komen er ineens af en toe uitnodigingen om mee te gaan naar de bios. Hoe gesloopt ik ook ben, als ik eenmaal ja heb gezegd tegen anderen is het ineens een stuk makkelijker op te brengen. Dan is film kijken niet alleen maar een passieve bezigheid, maar is het ook een sociaal iets. En voor sociaal MOET je nu eenmaal af en toe tijd maken.

De sneakprevieuw is ons favoriete film moment. Dan heb je geen gezeur over films die de helft van de groep al heeft gezien, of films die de helft van de groep niet wil zien. Je weet niet wat er komt. (of althans ik weet niet wat er komt, de rest weet dat altijd verbazingwekkend snel te Googlen)

Vandaag draaide The Internship. En op een vreemde manier wist die film mij te raken. Nu moet ik een manier vinden om dat onder woorden te brengen zonder spoiler. Eigenlijk is het een film die niet zoveel om het lijf heeft. Gewoon feel good, met een feel good boodschap. Als je het heel letterlijk wil nemen zou de boodschap kunnen zijn, wat er ook gebeurd in je leven, al heb je geen geld, geen huis, ben je niet knap of rijk en heb je weinig talent, je kunt altijd nog gaan stage lopen bij Google.

Maar als je dat wilt, en kennelijk ben ik in een bui waarin ik daar behoefte aan heb kun je een diepere boodschap zien. Namelijk een die zegt dat je voor de DROMEN MOET VECHTEN. Een die zegt dat als je ECHT WILT, JE DROMEN WAAR KUNNEN WORDEN. En natuurlijk, in het echt vallen puzzelstukjes heus niet zomaar op hun plaats, en worden de dingen je niet zomaar in je schoot geworpen. Maar het onmogelijke is soms mogelijk!!! En dat, vind in een geruststellende gedachte.

De vegetarische snackbar

Wat een uitvinding! De Vegetarische Snackbar! Dat ik zelf nou niet op dat idee gekomen ben. Toen ik nog een tiener was, en net vegetarisch begon te eten miste ik het snack en kluifwerk. Nu, zo’n 14 jaar later ben ik zo gewend aan het “anders” eten dat “anders” de norm is geworden.

Maar daar was De Vegetarische Snackbar, en ineens komen de fantasieën over tofukippenpootjes weer  bovendrijven. Tofukippenpootjes stonden (helaas 😉 ) niet op het menu, wel hadden we berenklauw, saté, bitterballen, garnalen en een patatje met veganistische mayonaise. Behalve vegetarisch kun je hier ook 100% veganistisch snacken namelijk.

Van de mayo was ik als echte DL fan niet meteen onder de indruk. De Berenklauw was lekker kruidig van smaak en smaakte zeker naar meer. De bitterballen (je kunt kiezen uit een stuk of drie soorten) waren erg smakelijk.Gek eigenlijk dat die niet allang in de supermarkt liggen naast de vegetarische kroketten. De garnalen waren kwa structuur bijna niet van echt te onderscheiden (alleen een klein beetje minder sappig) en de structuur van de saté was zeker indrukwekkend te noemen. Zelfs als je er stukjes afscheurde bleef het er vlezig uitzien.

Wij hebben smakelijk gegeten. Of je een hardcore vleeseter met deze vleesvervangers zou kunnen bedotten weet ik niet, maar dat zal ongetwijfeld de doelgroep ook niet zijn! Nee, dit is gewoon een snackbar helemaal voor ons!

Natuurlijk ga ik wel nog een keer, om een vleeseter mee te nemen en te kijken wat die er van vind. Er hebben zich al twee vrijwilligers aangemeld, maar mochten er meer mensen mee willen hoor ik het graag. Ik heb een menukaart mee genomen die we van te voren kunnen bestuderen, want wij werden er met ons gestuntel, help! ik sta in een snackbar en ik kan kiezen tussen meer dan een kaassoufle en een groentekroket, meteen tussen uit gehaald als nieuwkomers, dat wil ik jullie natuurlijk niet aan doen 😉

Koningslied


(of laat ik ook eens een mening hebben) 
Dat Koningslied vond ik bij eerste beluistering al helemaal niets. Het was meer iets voor een geliefde dan voor een Koning, het klinkt alsof we massaal verliefd zijn op de beste man. Voorzichtig Tweete ik dat. Want ik was er van uitgegaan dat het aan mij lag, dat de rest van Nederland het helemaal geweldig zou vinden.
 Maar ik was niet de enige die het niets vond. Twitterend Nederland was het er bijna unaniem over eens dat het lied het niet helemaal was. “Het is meer iets voor een ouder naar zijn kind” las ik bijvoorbeeld. Daarnaast waren er mensen die kritiek hadden op de grammatica, de taalfouten en inhoudloosheid van het lied. Iedereen maakte grapjes over stamppot bij het ontbijt en drie vingers in de lucht voor Willem Lex werd al snel drie vingers op je tiet voor Maxima. Hou je veilig is de nieuwe afscheidsgroet geworden.
Sylvia Witteman wenste niet langer een onderdaan van Nederland te zijn als we echt dit lied namens het volk aan zouden bieden en begon gekscherend een petitie tegen het Koningslied. Onschuldig leek mij. En ook overduidelijk een grapje. En ja nu de eerste mensen grapjes durfde te maken, en kritiek durfde te hebben durfde steeds meer mensen dat in overtreffende trap. Het werd zo erg dat de componist zich genoodzaakt voelde het lied terug te trekken.
Ook hier had Twitter weer een mening over. Hij zou zichzelf nu nog meer voor lul zetten. Wij hadden met zijn allen een creatief proces kapot gemaakt wat door het overgrote gedeelte van mijn timeline jubelend werd ontvangen. Hahahaha, ik met mijn tieten heb het koningslied kapot gemaakt, wat zal ik nu weer eens kapot gaan maken? Maar ook, als we zoveel macht hebben over onbelangrijke dingen hoeveel macht hebben we dan over dingen die er werkelijk toe doen? En aanklachten tegen deze plotselinge verbroedering, want hadden we elkaar niet allemaal ontzettend zitten opjutten? Is de beweging die hier is ontstaan niet ontzettend gevaarlijk? 
Het resultaat, het terugtrekken van het Koningslied en de bejubeling van de mensen die hieraan mee werkte met hun “onschuldige” acties zouden suggereren van wel.  Toch durf ik dit in twijfel te trekken. Je weet van te voren dat er in dit land verdeeldheid heerst over die hele kroning. Je weet ook dat dit een land is van 1500 meningen. Een land waar mopperen en klagen tot de cultuur van het land behoort. Als je zo’n lied maakt weet je dat een groot deel van de Nederlanders het geweldig zullen vinden, en voor 5 euro per kaartje mee gaan staan bleren in Ahoy, maar je weet ook dat een ander groot deel van de Nederlanders het verschrikkelijk zullen vinden en ook die mening niet onder stoelen of banken zullen steken. Is het terug trekken van dat lied dan niet een beetje kinderachtig? Bedoeld om de kritische mens een schuldgevoel aan te smeren? Was het echt zo erg en gevaarlijk wat zich op Twitter afspeelde? Of hebben we hier meer te maken met het aangetaste ego van iemand die niet tegen kritiek kan?

Niet zeuren maar opvoeden

Eerst willen we dat onze kinderen overal bereikbaar zijn en geven we ze een telefoon,met onbeperkt toegang tot het internet, vervolgens zeuren we dat onze kinderen overal bereikbaar willen zijn.

Persoonlijk vind ik dat nogal krom. Ja, met een smartphone kun je altijd en overal online zijn. En ja, de verleiding is dan ook groot om dat altijd en overal te doen. Maar kunnen die kinderen er wat aan doen? Hebben wij ze ooit opgevoed met het idee dat je niet altijd en overal bereikbaar hoeft te zijn? Zelfs niet als het wel kan?

Waarom gelden regels die ooit normaal waren nu ineens niet meer? Als je bij een balie kwam en de persoon achter de balie was jou aan het helpen, terwijl ondertussen de telefoon ging, dan werd die niet opgenomen! Tenzij er toestemming aan jou werd gevraagd, en weet je wat er dan gezegd werd? Heeft u een moment? Want het was algemeen bekend dat een persoon die jij kon aanraken voor ging op een persoon die je niet kon aanraken.

Als we dat soort regels nu eens met elkaar afspreken? Gewoon die telefoon niet opnemen terwijl je gezellig met vrienden een drankje zit te doen op een terrasje. Echt menselijk contact met mensen die je aan kunt raken voorrang geven op mensen die ergens anders zijn? Als we nu eens beginnen met opvoeden in plaats van zeuren. Als we nu eens met elkaar in dialoog gaan en zelf ook het goede voorbeeld geven?!?!

En nee, ik ben echt geen heilige, ik what’s app, sms, facebook, wordfeud en telefoneer ook als ik met andere mensen ben. Maar steeds vaker merk ik hoe fijn het is om tijdens een dagje Efteling echt in de Efteling te zijn. Om op dat terrasje mijn telefoon eens niet op tafel te hebben liggen. Gewoon om echt contact voorrang te geven!

Verstoppen

Een man met een dikke baard roept dat vrouwen zich allemaal verstoppen achter hun masker van make-up. Zijn vriend beaamt dat, je wilt niet zoenen met een meisje met lippenstift, doet hij er nog een schepje bovenop. Ik kan alleen maar naar die baard kijken, en heel hard lachen. Ik denk dat dat laagje rood op mijn lippen juist benadrukt wat hij verstopt achter zijn baard. Om nog maar te zwijgen over zoenen met zo’n prikbaard.

Mike Kelley in het Stedelijk

Vaak durf ik niet zo goed over kunst te schrijven. Alsof het te groot is om te bevatten, alsof ik er geen mening over mag hebben. Of dat mijn mening te persoonlijk is en daarom niet telt. Ook nu voel ik die schroom. Maar ik voel ook een drang eens een keer wel een mening te vormen, en die te ventileren. Afgelopen weekend was ik in het stedelijk museum. Aangezien het Stedelijk 8 jaar in verbouwing is geweest en het pas sinds September 2012 weer heropende. Was ik best een beetje in een jubel stemming, dat ik dat stedelijk, waarover ik zoveel verhalen hoorde en las, nu eindelijk eens van binnen kon gaan bekijken. Bijkomend voordeel is dat de Gitarist op een steenworp afstand woont.

De standaard collectie vind ik niet bijzonderder dan die van het Boijmans van Beuningen waar ik zelf op een steenworp afstand vandaan woon. Ik kan niet helemaal bepalen of dat aan het sentiment ligt dat ik voor het Boijmans voel, of dat hun collectie echt interessanter is. Ik nijg naar het laatste.

In de wisselende tentoonstelling stond het werk van Mike Kelley centraal. In de folder valt te lezen dat dit tot op heden de grootste Mike Kelley tentoonstelling ooit is. Met ruim 200 van zijn werken. En ook dat hij ergens in 2012 tragisch om het leven is gekomen. Even googlen leert me dat dat betekend dat hij waarschijnlijk zelfmoord pleegde. Als ik foto’s van de tentoonstelling op facebook zet reageerd een van mijn “friends”: “Je weet dat het slecht voor je is, en toch blijf je kijken en wil je meer”. Een ander vond het vooral “Kansloos”.

En misschien is dat dus ook wel waarom ik hier toch een mening over wil hebben/over kwijt wil. Het is kunst die iets met je doet. Of het je nu laat walgen of dat het je eindeloos fascineert doet er niet zo toe, maar het laat je nier onberoerd. Er zijn installaties waar ik snel voorbij ben gelopen. Ik kijk nu eenmaal niet zo graag naar hoe iemand zijn eigen ogen uit zijn hoofd snijd. Als ik daarnaar kijk voel ik dat door mijn hele lichaam. Bij andere installaties bleef ik gefascineerd rond hangen. Maar bovenal bekroop mij een gevoel dat ik blij was dat deze meneer zich in de kunst heeft uit kunnen leven. De opengesneden knuffelbeesten, verkoolde reuzen Barbie en tot wandkleed verworden knuffeldieren leken me vooral het werk van een psychopaat in wording, of onderdrukking, het is maar hoe je het bekijkt. De gitarist vond dat de kunstenaar zelf niet de psychopaat was, maar dat hij door psychopaten opgevoed moest zijn waardoor hij zo’n erg jeugdtrauma had opgelopen dat er geen andere mogelijkheid meer was dan dit soort kunst maken. Ook dat is een mogelijkheid die ik niet uitsluit.

Verslavend is het wel, hoewel lang niet alles prettig is om naar te kijken geeft het je in ieder geval het gevoel dat je leeft. Je weet dat het slecht voor je is, maar toch wil je meer. Ik kan dan ook niet uitsluiten dat ik binnenkort nog een keertje terug ga, in mijn eentje, zodat ik overal zo lang kan blijven treuzelen, kijken en gruwelen als ik maar wil.

Pijl en boog

We waren naar het park geweest, lekker ravotten, slepen met takken, hutten bouwen, takken in de sloot gooien en takken zoeken om dingen van te maken. Het meisje was de hele ochtend bezig geweest om een pijl en boog te maken. Ze had een touwtje gevonden, takken om pijlen van te maken, en niet te vergeten een goede tak om de boog van te maken.

Trots liet ze het resultaat aan haar vader zien. Die als enige reactie gaf “Als het geen dodelijk wapen in de handen van mijn zoon zou zijn, dan zou ik er een met hem gaan maken. Echt een super leuke activiteit voor een vader en zijn zoon”.

Ik stond erbij, keek ernaar, en kon niet anders dan reageren. Misschien omdat ik net Brave had gezien. Misschien omdat ik ook een vader heb die bij gebrek aan een zoon dat soort dingen maar met de buurjongen ging doen, terwijl ik toch ook voorhanden was.

“Maar uw dochter heeft deze gemaakt, misschien is het ook een leuke activiteit om met haar te doen?”, hoorde ik mijn eigen onvaste stem zeggen. “Ja”, zei de vader, “maar ook met mijn zoon”. En misschien ligt het aan mij dat ik hoorde, ja, maar vooral met mijn zoon.

Dingen die ik niet begrijp

Het is echt niet mijn bedoeling om ineens een maatschappij kritisch blog te hebben. Maar er zijn dingen die ik gewoon niet snap. En die maar in mijn hoofd blijven malen totdat ik ze op papier heb gezet (of nu ja in dit geval meer op mijn beeldscherm heb getoverd).

Bijvoorbeeld dat er universitair geschoolde vrouwen zijn die verliefd worden op een man die een mbo opleiding heeft afgerond. Oke, tot zover niets geks aan, liefde heeft nu eenmaal niet zoveel te maken met opleidingsniveau. En ook dat ze met zo’n man trouwen, een nestje bouwen en kindertjes krijgen snap ik allemaal nog wel.

Daarna word het voor mij allemaal wat lastiger te begrijpen. Ik snap gewoon echt niet waarom zo’n vrouw er dan voor kiest om thuis te blijven en huisvrouw te worden. Ten eerste lijkt het me weinig bevredigend om na een goede studie thuis te gaan zitten. Maar dat kan liggen aan mijn afkeer van huishoudelijk werk. Als ik het uit kon laten besteden zou ik dat per direct doen. Het is mijn talent gewoon niet. Buiten dat lijkt het me dat het je wereldje behoorlijk klein maakt als je van studerend of werkend ineens word teruggeworpen op de muren die je huisomringen. Maar miscchien vergis ik me hierin en halen deze vrouwen voldoening uit nevenfuncties rondom hun kinderen. Op scholen en vereningingen kunnen ze altijd wel wat helpende handjes gebruiken immers.

Dan blijft de financiele kwestie nog over, want natuurlijk ben ik me ervan bewust dat vrouwen minder verdienen dan mannen, maar die kloof kan toch niet zo groot zijn dat een universitair geschoolde vrouw minder verdiend dan een mbo opgeleide man? Waarom komt die zorgtaak nog zo vaak zo vanzelfsprekend bij vrouwen terecht? Is het echt een keus die vrouwen maken? Doen we het uit gewoonte? Of vinden we het gewoon wel lekker om een beetje te tutten met de kinderen zonder dat er al te hoge verwachtingen aan ons gesteld worden?

Dik tevreden

Ik hoor steeds meer geluiden van vrouwen die klaar zijn met dieeeten. Jaren lang hebben ze zich laten indoctrineren door een onrealistisch beeld van graatmagere modellen, die een slablaadje per week eten. En dat zijn ze zat. Die skinny bitches moeten plaats maken voor een maatje meer.

Ik ben blij voor ze dat ze hun zelfvertrouwen hebben hervonden en dat ze tevreden zijn met hun zelfbeeld. Maar waarom dat zo onrespectvol moet gebeuren? Hoezo skinny bitches? Alsof ik er iets aan kan doen dat ik een maatje nul heb (een term die iedereen met een maatje 34/36 anorexia probeert aan te praten).
Als jij er voor kiest dik te zijn, prima. Moet je helemaal zelf weten. Gezond lijkt me anders, maar ook dat is aan jou.

Maar hou alsjeblieft op met dat zelfmedelijden. Ik ben niet degene die heeft verzonnen dat graatmager jaren lang het credo is geweest. Met als enige gevolg dat er meer overgewicht is dan ooit te voren overigens. Want we zijn met zijn allen flink te dik, dat weten deze dames met een maatje meer ook heus wel. Dat hoef ik ze niet te vertellen. En dat doe ik dan dus ook niet.

Maar als ik nog een keer voor skinny bitch word uitgemaakt, direct of indirect kan die persoon een kookboek over gezonde voeding cadeau krijgen. Modder vet en anorexia dun zijn twee uiterste die allebei niet gezond zijn. Gelukkig vallen de meeste van ons daar tussen. We hoeven niet allemaal in een maatje 36 te passen, maar het mag wel! Niet ieder mager meisje is een bitch, en niet ieder dikketje is altijd gezellig en vrolijk. Laten we elkaar gewoon in onze waarde laten, dan zijn we allemaal dik tevreden!