Kinderboekenweek in Veenendaal

Sprookjesjuf ging net als vorig jaar naar Veenendaal voor de kinderboekenweek, die daar georganiseerd wordt door de Cultuurkoepel. Vorig jaar mocht ik er verhalen komen vertellen. Dit jaar werd ik gevraagd om mijn schmink kunsten te komen vertonen. Ik dacht dat het daarbij zou blijven. Maar ineens was ik onderdeel van een jury. En dat blijft toch altijd een lastige taak. Want ga je voor de mooiste, of let je op leeftijd? Aangezien er maar 1 prijs was besloten we voor de mooiste te gaan.

De kunstenares die de prijs eigenlijk zou uitreiken was verhinderd. Dus mocht ik ook hier nog een rol in vervullen. En daarmee behaalde ik ook nog het plaatselijke sufferdje de plaatselijke krant.

Klik hier voor het fotoalbum van deze leuke culturele zaterdag!!!!

Sprookjesjuf doet een festival

Sprookjesjuf heeft haar eerste festival gedraaid. Ik ben zo blij dat ik brutaal genoeg geweest ben om mezelf aan te bieden als kinderhoek toen ik hoorde dat dit festival in oprichting was. Ik vond dit zelf een enorme stap. Want zitten ze wel op mij te wachtten? Willen ze wel een kinderhoek? En hoe zit dat met de financiële  kant van het verhaal? Bovendien had ik wel een grote mond, maar kon ik dit wel echt?!?

 Natuurlijk wist ik niet zeker of ik dat wel kon. Of hoe dat er dan precies uit moest gaan zien. En of ik wel aan genoeg mensen kon komen die mij wilde helpen. Maar ik sprong in het diepe en het universum was zo aardig mij op te vangen.

Van alle kanten kreeg ik hulp. Mam, Fatima en Chloe bedankt. Jullie maakte het niet alleen een stuk gezelliger, ik had heel veel aan jullie hulp en waardeer het heel erg dat jullie bereid waren een deel van je vrije tijd op te offeren om mij te helpen.

Marqt heeft de materialen van een van mijn workshops volledig gesponsord waardoor de prijzen van beide workshops flink naar beneden konden om uit de kosten te raken.

De conclusie is dat ik een hele leuke dag heb gehad, waar ik reclame het kunnen maken voor www.sprookjesjuf.nl. Dat ik niets heb verdiend, maar wel uit de kosten ben. Maar bovenal dat de sfeer zo fantastisch was dat ik me nu al verheug op volgend jaar.

En als jij nu graag een kinderfeestje wil organiseren of een kinderhoek wilt op je buurtfeest, festival of BSO neem dan vooral contact op met mij. Ook leuk om cadeau te geven. Want in tijden van crisis kan niet iedereen een kinderfeestje geven. Vanaf 60 euro heb je al een heel leuk feestje voor 6 kinderen exclusief reiskosten. Kies je voor een feestje met duurdere materialen wordt daar een meerprijs van 2,50 per kind voor gerekend. Extra kinderen kosten 12,50 met een maximum van 10 kinderen.

Zonnegroet een kindermeditatie

Op mijn werk heb ik een kinderyoga lesje voorbereid. We gaan de zonnegroet doen, want het lijkt me leuk om eens iets met in elkaar overvloeiende bewegingen met ze te proberen. Ook wil ik een meditatie met ze doen. Gewoon omdat het me nuttig voor ze lijkt om terug in jezelf te kunnen keren.

Alleen heb ik geen meditatie over de zon gevonden en dat leek me nu net zo leuk. Als de les begint en ik verteld heb dat we de zonnegroet gaan doen vraag ik ze wat voor een meditatie ze willen doen. Ze mogen kiezen uit Marry Poppins of eentje over de zon. Dat laatste was natuurlijk bluf. Ik heb geen meditatie over de zon. De kinderen stemmen allemaal voor de zon.

Nu ben ik de Sjaak. Ik kan nu niet aankomen met dat die meditatie helemaal niet bestaat. Dat ik die nog moet verzinnen. En dat ik eigenlijk helemaal niet zo zeker weet of ik dat wel kan.

“Maak jezelf maar heel stil” begin ik met een onvaste stem. “En terwijl je daar zo ligt en je helemaal stil bent doe je langzaam je ogen dicht”. Ik haal diep adem, de kinderen liggen met gesloten ogen en luisteren gespannen naar wat er komen gaat. Maar ik weet evenmin als zij wat er komen gaat.

“Als je ogen dicht ben stel je jezelf voor dat je een zonnetje bent, om je heen zweven gezellig wolkjes heen en weer. Je hoort ze gezellig kletsen. Luister maar goed. Waar hebben ze het over? Na een tijdje luisteren hoor je ook andere geluiden. Je hoort vogels, plagend kietel je ze met je stralen. De vogels zingen een mooi lied voor je. Je stuurt ja stralen verder naar beneden, steeds verder, en verder. Totdat ze op aarde aan komen. Je ziet huizen, grote mensen, kleine mensen, een zwembadje waar kinderen gezellig aan het spetteren zijn. Tuinen waar mensen aan het bbq’en zijn.Speeltuinen waar lekker geschommeld wordt. En iedereen is blij omdat jij zo lekker aan het schijnen en het stralen bent. Daar wordt je zelf ook heel erg blij van. En je doet nog harder je best om te stralen. Je straalt naar binnen door de ramen van de huizen. Je kunt de mensen in de huizen zien. Wat zijn ze aan het doen? Merken ze dat jij aan het stralen bent? Hoe reageren ze daarop? Kijk maar een tijdje naar de mensen en de dieren op aarde. Luister maar naar hun geluiden. Aan alles komt een einde. Zo ook aan deze dag. Langzaam neem je afscheid. Als je wilt mag je je vingers en je tenen weer bewegen. Rek je maar een lekker uit. En zeg dan tegen jezelf Ik BEN HET STRALENDE MIDDELPUNT, IK BEN HET STRALENDE MIDDELPUNT.”

Waar ik het vandaan haal weet ik niet. Maar de woorden lijken te komen alsof ze er altijd al waren. De kinderen reageren dol enthousiast. En vertellen over de feestjes die ze gezien hebben, en de mensen in hun huizen die ze in hun gezicht schenen terwijl ze aan het computeren waren, of o de wc zaten.

Kennelijk is het minder moeilijk dan ik dacht om zelf een meditatie voor kinderen te verzinnen.

En uhhhhh, ook jij bent een stralend middelpunt. Niet vergeten hoor!

Yoga, sprookjes en vragen

Of ik even kort een paar vragen wilde beantwoorden voor een voorstelstukje voor het Rotterdam in Balans festival op 22 September. Waar Sprookjesjuf ook 2 workshops zal gaan verzorgen.
Een Hans en Grietje en een Sneeuwwitje workshop. Ook gaat er geschminkt worden.

Rotterdam in Balans verzorgt sinds mei iedere zondag Yoga lessen op het Schouwburgplein waar ik met veel enthousiasme een aantal keer aan mee gedaan heb. Toen ik hoorde dat ze afsloten met een festival kon ik het niet laten om te vragen of er dan ook een kinderhoek ging komen. (nu ja eigenlijk had ik een week nodig om genoeg moed te verzamelen om dat te durven vragen). Maar ik heb het gevraagd, en het antwoord was, wat super leuk! Natuurlijk willen we dat.

Aangezien het bloginterview van Mary een van mijn meest gelezen topics is geweest denk ik dat jullie gek zijn op vragen en antwoorden. Daarom plaats ik stiekem mijn vragen en antwoorden ook alvast hier 🙂

  1. Waar en wanneer ben je geboren en hoe was je jeugd?

    Ik ben op 20 September 1982 geboren in Rotterdam maar opgegroeid in Spijkenisse. Mijn jeugd was er eentje van veel buitenspelen, in bomen klimmen, hutten bouwen, verhalen verzinnen, toneelspelen en knutselen. Ik en mijn zusjes werden vrij gelaten om te doen wat we graag wilde. En zijn alle drie met de vrijheden opgevoed die we aankonden. We zijn altijd gestimuleerd een individu te zijn die zelf beslissingen kon en mocht maken.

  2. Hoe was het voor jou om met Yoga in aanraking te komen en hoe oud was je?

    Toen in de pubertijd zat adviseerde de huisarts me om iets aan beweging te gaan doen, yoga ofzo. Want al dat toneelspelen wat ik deed was wel leuk. Maar er moest ook bewogen worden. Dat vond ik toen zo’n beetje het meest belachelijke voorstel dat hij kon doen. Yoga? Ik? Maar toen ik jaren later inschreef voor een workshop kinderyoga op mijn werk, omdat ik toch wel nieuwsgierig was naar wat het nu inhield was ik meteen verkocht. Wat was dit leuk!

  3. Je bent ook sprookjesjuf, waarom is dat zo belangrijk voor je? 

    Ik heb als kind eindeloos naar cassettebandjes geluisterd waarop sprookjes werden voorgelezen. Heerlijk vond ik het om die steeds weer opnieuw te luisteren. Ik vind het leuk dat ik kinderen nu de verhalen kan vertellen waar ik zelf altijd zo heel erg van genoten heb. En dat dan nog iets extra’s te geven met leuke, creatieve verwerkingsopdrachtjes.

  4. Waaruit krijg jij voldoening? 
    Als ik een kind zie dat helemaal in het verhaal op gaat.Een kind dat even de wereld om zich heen kan vergeten kan ik daar veel voldoening uit halen. En natuurlijk uit het enthousiasme dat kinderen kunnen hebben. Vinden ze het geweldig laten ze je dat weten. Vinden ze het niets, dan krijg je ook dat te horen. 
     
  5. Waarom doe je mee aan Rotterdam in Balans?

    Ik ben vorig jaar terug verhuisd naar Rotterdam. In Capelle waar ik hiervoor woonde had ik een yogadocent waar ik niet zo tevreden over was. Hij stond meer zijn eigen oefeningen af te draaien dan op ons te letten. Mijn WII fit programma corrigeerde mijn houdingen meer dan dat hij dat deed. Ik wilde graag weer iets met yoga in groepsverband doen, maar niet weer zomaar klakkeloos bij de dichtstbijzijnde yogaschool. Rotterdam in Balans leek me de ideale manier om verschillende scholen uit te kunnen proberen. Ook dat het buiten is, in zo’n stedelijke omgeving spreekt me erg aan.
     

  6. Heb je nog dromen voor de toekomst? En zo ja – wat? 

    Naast mijn werk op de BSO en een PSZ ben ik bezig met Sprookjesjuf en maak ik een voorzichtig begin met Miss Artemis. Miss Artemis zal zich meer richten op speelse, spirituele workshops voor grote mensen. Ik heb voorzichtig wat ideeën de buitenwereld ingeslingerd waar enthousiast op gereageerd werd. Het lijkt me heel erg leuk om dat ook echt doorgang te laten vinden. Niet een hele grote droom van een vere toekomst, maar iets wat haalbaar is en waar ik erg enthousiast van wordt. 

Spelen met je eten

Toen ik een tijdje terug de tv serie “obsessions” op uitzendinggemist keek was ik het met de meeste obsessies wel eens.

Winkelen in Singapore, totale waanzin!
De lichte huid die mensen uit India graag willen, en wat ze daarvoor over hebben, gestoord!
Karaoke gekte op de Filipijnen, karaoke is leuk, maar je kunt ook te ver gaan! 
Maar van een uitzending snapte ik niet helemaal wat daar nu precies de obsessie was.
Het gaat hier om de uitzending over Kawaii! (kawaii is een Japans woord dat zoiets als lief of schattig betekend. Maar het is meer dan dat. Het is een way of living) 

Want het is toch gewoon heel erg leuk om fotostickers te maken?
Tassen te hebben van Astroboy.
Hello Kitty dingetjes te verzamelen. 
Lolita kleertjes te dragen. 
Oke, ik geef toe, ze slaan er  in door. Maar een klein beetje Kawaii? Ik snap niet wat er mis mee is. 
Ik opperde toen al dat ik misschien stiekem een beetje Japans ben. Het is niet voor niets dat Japanse kenissen me verwonderd afvroegen waarom ik Nederlands was, en in hun ogen wel gevoel voor stijl had! (ik moet zeggen dat ik toen wel iets meer Lolita door het leven ging dan nu) 
Goed, zo heel erg ben ik er nu ook weer niet mee bezig, dus ik vergat mijn vermeende Japanse roots. Al dan niet in vorige levens opgedaan. Totdat ik op Facebook de foto’s van mijn zusje bekeek en daar her first “bento” tegen kwam. 
Bento is een soort uber creatieve manier van lunchtrommeltjes vullen, vol met heel erg kawaii hapjes. Dat moest ik ook kunnen. Dus na het bekijken van wat youtube filmpjes besloot ik de keuken in te gaan. 
Met dit als resultaat! 
Uber cute, uhhh ik bedoel natuurlijk Kawaii lieveheerstbeestje
Uiltje

Op Facebook kreeg ik meteen het verzoek of iemand bij me in de leer mocht. Maar ik vrees dat ik daar zelf eerst nog een heleboel voor moet leren. 🙂 🙂 🙂

Foutje?!

Gisteren was het linkshandigendag. Ik had daar nog nooit van gehoord, maar dat kan komen omdat ik zelf rechtshandig ben en verder ook niet veel linkshandigen ken. Je zou dus kunnen stellen dat ik er gewoon niet zo op let. Mijn kennis over linkshandigheid gaat niet verder dan de vooroordelen die je steeds hoort. Zoals dat ze zo creatief zijn. Dat zal ongetwijfeld niet waar zijn, zoals ook niet alle dikke mensen gezellig zijn.

Hoe dan ook, ik besloot om een briefje met links te schrijven en te delen op mijn Facebook pagina.

Omdat ik mezelf nogal grappig vond, en ook omdat het met links schrijven me eigenlijk best wel goed af ging besloot ik nog een briefje te schrijven voor op de facebook like page van Sprookjesjuf

Ik dacht er verder niet meer aan, het grapje was voorbij. Ik had weer even leuk met links geschreven.

Tot ik de volgende reactie kreeg:

“Maar spellen en grammatica hebben toch niks met linkshandig zijn te maken, juf!”

Ik kreeg daar een naar gevoel bij. Alsof iemand je wil vertellen dat je fouten maakt, maar niet wil vertellen wat die fouten dan zijn, want je noemt jezelf tenslotte juf, dus dat moet je zelf maar uitzoeken. Ik antwoorden dan ook dat ik sprookjes vertel en geen Nederlands geef. Er ontstond een discussie waarbij de mevrouw die die reactie gaf vond dat ik zorgvuldiger met mijn teksten om moest gaan. En dat dyslexie geen excuus is. Want het is beter om in goed Nederlands een verhaal te vertellen dan in slecht Nederlands.

Au, daar had ze me op mijn zwakke punt. Want natuurlijk twijfel ik voortdurend aan mezelf en mijn kunnen. Ik ben niet voor niets niet in het onderwijs gegaan. Ik wil kinderen geen verkeerde dingen aanleren. Maar het voorlezen van verhalen, teksten die al geschreven zijn, daar kan toch niet zoveel aan mis gaan? Dat ik niet weet of ik een tussen n moet schrijven bij linkshandigendag of niet wil toch niet zeggen dat ik het woord linkshandigendag daardoor niet kan uitspreken als ik het zie?

En dat ik geen leestekens gebruik in mijn briefje had wel degelijk met het links schrijven te maken. Het zou te ingewikkeld worden om en met links te schrijven in een beetje een leesbaar handschrift en dan ook nog eens komma’s en punten te plaatsen. Althans ik denk dat het haar daarom te doen was bij de grammaticale fouten die ze zag. Ik weet het niet, want ze legt het niet uit. Ze wil alleen maar met een vingertje zwaaien en er niets opbouwend’s aan toevoegen.

Dat vind ik jammer, want voor iemand die zoveel van taal en verhalen houd als ik. Iemand die zo graag schrijft. Iemand die die creativiteit gewoon kwijt moet, is het een zware last om dit niet foutloos te kunnen. Natuurlijk schaam ik me hier voor. En is het zeker na zo’n opmerking iedere keer weer een hele opgave om te blijven bloggen. Want ik weet dat ik fouten maak, en dat ik zelf niet in staat ben die fouten te zien. En ja dat geeft me een onmachtig gevoel, daar wordt ik verdrietig van. Maar ik besloot om me daar niet door te laten beperken. Om gewoon te gaan bloggen. En geloof me, mijn schrijven is daardoor al enorm vooruit gegaan.

Ik denk ook niet dat ik daardoor slechter ben in wat ik doe. Verhalen vertellen en die laten leven door er creatieve verwerkingsopdrachtjes aan te koppelen. Zou Hans en Grietje echt een minder leuk verhaal worden als ik het voorlees? Omdat ik weleens een tussen n mis, niet weet of iets nu met een d of een t moet of omdat ik niet weet of een woord nu aan elkaar geschreven dient te worden of niet? Zouden de snoephuisjes daardoor minder lekker smaken? Wordt ik daardoor ineens minder leuk met kinderen? Ik dacht het niet!

Gelukkig reageerde er meteen een heleboel lieve mensen die het idee zo leuk en creatief vonden. Die super lieve reacties gaven, en kennelijk wel in staat zijn door spellingfouten heen te lezen. De klaagster heeft helaas haar doel niet bereikt. De foto heeft de meeste reacties, likes en het grootste bereik gehad dat een berichtje in een jaar tijd heeft gekregen. Ook waren er ineens nieuwe mensen die Sprookjesjuf “leuk” gingen vinden. En piekten het bezoekersaantal enorm.

Waar ik gisteren dus verdrietig was om mijn eigen onvermogen ben ik vandaag vooral dankbaar voor de mensen die daar doorheen kunnen kijken.