Soms dan ontmoet je iemand die zoveel indruk op je maakt dat je hem of haar nooit meer zal vergeten. Je weet vanaf de eerste seconde, dit is een bijzonder mens.
Zo’n mens was Kiemlan, zo’n jaar of 5 geleden, Wendy en ik waren net uit elkaar, ontmoete ik haar omdat ze bij Wendy in de winkel tijdschriften kocht en een praatje maakte over hoe moeilijk het was om actrices te vinden. Wendy wist wel een actrice, en schoof mij naar voren. Ik kreeg een telefoonnummer en de informatie dat ze een klein iemand zocht, want zij was Chinees en ook niet heel erg lang en ik zou haar tegenspeelster worden.
We spraken af op het Schouwburgplein, want daar zat een leuk film cafeetje, met een heel sprookjesachtig toilet. Vorig weekend zocht ik dat cafeetje nog, maar ik kon het niet vinden, ik zou het nog wel eens vragen aan Kiem.
In dat cafeetje gebeurde er iets bijzonders. Ik was totaal niet geschikt voor de rol die ze moest vervullen. Maar zij zag iets bijzonders in mij, en ik zag iets bijzonders in haar. Enthousiast belde ze haar vrienden, of zij misschien niet een leuke jonge vrouw zochten, want ik moest het podium op, zo beweerde ze. Het zou zonde zijn als iemand als ik niet in de schijnwerpers zou komen te staan.
Hoewel de auditie al lang voorbij was, bleven we daar maar zitten en praten over het leven en onze mogelijkheden. Want Kiemlan geloofde in mogelijkheden. Ik heb zelden zo’n bruisend en creatief iemand ontmoet. Hoewel ze veel te jong is geen gegaan weet ik zeker dat zij alles uit het leven heeft gehaald wat erin zat. Zij dronk het leven met grote slokken, zonder te vergeten stil te staan bij de smaak.
Ga anders een keer mee chanten, vroeg ze. En dat deed ik, we spraken achter centraal station af en gingen in een auto op pad. nam myoho renge kyo zongen we, en haar stem klonk net iets harder, net iets zuiverder, net iets zelfverzekerder dan die van alle andere in die woonkamer.
Het bleef niet bij die ene keer, af en toe ging ik mee chanten. Ze nam me mee naar mensen die zij de “heksjes van oost” noemde. Hoewel ik de enige heks daar was snapte ik haar liefkozende naam voor hen. En ook die mensen waren bijzonder en lief. Ze leerde mij over de boeddha natuur, en dat iedereen die natuur bezit. Dat je soms alleen iets meer moet zoeken, maar dat dat meestal aan jezelf ligt. Dat als jij iemand behandeld als je vijand, iemand zich zal gaan gedragen als de vijand, maar als jij je zou gedragen als vriend, er iets zou veranderen, en er misschien een vriend bij zou krijgen. Een principe dat ik zelf toepas en omgedoopt heb tot “Iemand overstelpen met mijn liefde”. Het werkt.
Ze nam me mee naar de rainbow groep, hoewel er niets rainbows aan haar was. Zij vond het een plek voor mij en zorgde dat ik daar terecht kwam. Toen ik niets meer van ze hoorde ben ik er niet meer achteraan gegaan. Iets waar ik nu wel een beetje spijt van heb. Want zonder Kiem weet ik niet of ik ze ooit nog zal vinden.
Kiem had dromen waar ze in geloofde, en ze zorgde dat iedereen met haar mee droomde.” Laura” zei ze,” als je iets wilt bereiken moet je de biografie van iemand die je bewonderd gaan lezen om te zien hoe zij het gedaan hebben, en dan gewoon hetzelfde doen maar dan op je eigen manier. Je zult ontdekken dat mensen veel ouder waren toen ze doorbraken dan je ooit zou vermoeden, dat geeft hoop.” En hoop had ze. En daarmee had ze ook de belofte van ooit. Ooit komt er een project waarin wij wel gaan samenwerken. Een project waarbij alles op zijn plaats zou vallen.
Dus lieve Kiemlan, tot ooit!
