Uncategorized – Pagina 7

Regrow that stuff

Als kind wilde ik niets liever dan mijn eigen moestuintje. Het hoefde echt niet groot te zijn, gewoon een klein hoekje in de tuin dat helemaal van mij zou zijn was voor mij voldoende.
Het tuintje werd mij wel steeds beloofd, maar ik kreeg het nooit. Toen ik ging samenwonen hadden we een balkon, maar het was erg onaangenaam om daar op te zitten. Want we hadden ook een onderbuurvrouw. Zo eentje die 24/7 in haar tuin zat en altijd heel erg HARD aan het praten was. Behalve als ze aan het roddelen was, over de buren of zo. Dan ging ze fluisteren.

Zodra ik een stap op mijn balkon zette ging dat als volgt:
Hebbie die theedoeken van de Hema? Ja zien er leuk uit he? Maar afdrogen, ho maar. Mijn dochter heb ze ook. En blablablablablablabla…….

of:
Ja ja ja ja, jij denkt dat je wel even sla op je balkon kan laten groeien, nou meid, bespaar je de moeite, want je doet het helemaal verkeerd. Weet je wat jij zou moeten doen, blablablablablablablablabla.

Ik trok de deur snel achter me dicht en hoopte dat ik in mijn huis onzichtbaar zou zijn. Het was niet alleen die buurvrouw die zo was. Later kwam ik nog weleens mensen tegen die claimde dat ze ook mijn buur geweest waren. Ik had hen nog nooit gezien, maar ja, wij waren nu eenmaal de roddel van de buurt, want ik woonde toch in dat huis met die twee vrouwen? Uhhhh nou meneer, technisch gesproken was ik een van die twee vrouwen.

Hoe dan ook, als ik toen had geweten hoe je snel en super leuk (en ook nog eens goedkoop) je eigen keukentuintje kon maken van de restjes die je over hebt in de keuken had ik dat vast en zeker gedaan.

Op de foto zie je bleekselderij en bosuitjes. Maar bij mij in de keuken vind je inmiddels ook sla, prei en basilicum. Tot ongeveer 5 cm boven de oorspronkelijke wortels afsnijden, en in het water zetten. Regelmatig verversen. En wonderen ontstaan. Er groeit gewoon een nieuwe plant uit de plant die je al had. De bosuitjes heb ik uiteindelijk in de aarde gezet. Maar dat hoeft niet perse.

Veel kook en regrow plezier!!!

Oh ja, de basilicum snijd je niet af tot aan de wortels, daarvan neem je juist mooie topjes die je in een borrelglaasje water zet 🙂

Heksendames, brief aan Caro deel 6

Hallo Carolien,

Ik herken wat je schrijft.Mijn briefblogjes aan jou zijn ook wel echt
aan jou gericht. Ik realiseer me dat we ze op onze blogs plaatsen. En
dat er dus andere zijn die mee kunnen (en zullen?) lezen. Maar ik
schrijf aan jou. Jij bent de persoon die ik beter leer kennen door
deze brieven. En dat er mensen zijn die daar bij mee lezen en mee
leven, dat is leuk, en fijn, maar zij blijven annoniem. En hoe kun je
je richten tot iemand die je niet kent?

Nee, in deze brieven ben jij mijn eenmanspubliek, of eenvrouws, zo je
wilt. En ik vind dat waardevol. Geen mindere waardige vorm van
schrijven of bloggen. Mensen zijn niet voor niets al zolang gek op
brievenboeken en dergelijke. Of e-mail boeken zouden dat dan
tegenwoordig worden denk ik. Het voelt anders. Het ademt
persoonlijkheid uit. Alsof je een kijkje in de keuken bij de ander mag
nemen. Nu zijn wij natuurlijk sowieso al bloggers. En lijkt het alsof
we constant openhuis houden. Alsof we onze vuile was op straat hangen,
geen filters kennen, geen prive, geen privacy. Maar als bloggers onder
elkaar weet je wel beter.

Je weet hoe je zelf bepaalde dingen weg laat. Je weet hoe je je eigen
prive, je eigen privacy, je eigen innerlijke wereld bewaakt en
tegelijk ook in staat bent om te delen, Echt te delen. Oprecht te
delen. Zoveel te delen dat het lijkt alsof je werkelijk alles deelt.

Wat een mooi moment omschrijf je trouwens met je Tante Ik heb nog maar
weinig familie over. Er zijn natuurlijk wel tantes, en ooms, vooral
heel veel ooms. Maar de meeste van hen zijn van de kant van mijn
vaders familie. Mensen die ik van mijn 10e tot mijn 19e nooit zag. En
na die tijd eigenlijk ook vooral op begravenissen. Er is te veel
gebeurd. Ik was nog een kind toen zij door een ruzie met mijn ouders
ook mij de rug toekeerde. En later hebben ze ook niet echt moeite
gedaan om dat contact te herstellen. Ze vonden dat dat vanuit mij
moest komen. Wat ik zelf lastig vond omdat ik totaal geen band meer
met die mensen had. En bovendien ook vond dat zij verantwoordelijk
waren voor dat contact. Ik bedoel was het nu echt zoveel moeite om een
kaartje te sturen met mijn verjaardag of met Kerst?

Mijn moeder heeft 1 broer. En ook daar is nooit een traditie ontstaan
van wekelijks bij elkaar op de koffie komen. We zien elkaar op
bruiloften en begravenissen. En zo vaak gebeuren die dingen niet. Soms
mis ik dat best wel. Familie waar je je leven mee deelt. Waar je voor
kunt zorgen en die voor jou kunnen zorgen. Maar ik geloof dat ik me er
maar bij neer moet leggen dat het is zoals het is.

Zelf heb ik nog niet voor nageslacht gezorgt. dus ik moet mijn
nichtjes maar extra vertroetelen zodat ik niet alleen en achter de
geraniums dood ga;)
Het lijkt me heel fijn als zij later een keer per maand in mijn tuin
(die ik niet heb) de maan zouden willen fotograven, wijn zouden willen
drinken, hapjes zouden willen eten en praten, heel veel praten over
het leven en dat soort dingen.

Fijne week,

En tot snel!

Laura

………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

En ze schreef terug, dit keer een extra lieve brief. Alsof ze zelf niet veel deelt, alsof mijn reacties op haar niet openhartig zijn omdat zij zo openhartig is <3 <3 <3

Hallo lieve Laura,

Wat ben ik vandaag extra onder de indruk van je brief die net op mijn digitale deurmat rolt. Het raakt me hoe en wat je deelt en doet me peinzend naar buiten staren.

Ik heb een akelige uitgestelde-klusjes dag, althans zo voelt het nu. Meestal als ik er dan eenmaal aan begin valt het reuze mee, ik hoop dat het vandaag ook zo is, maar daarnet in de keuken overviel de paniek me. En nu zit ik achter de computer een brief naar jou te schrijven in plaats van goed aan de gang te zijn.
Denkelijk hou ik hier een pauze. Om koffie te zetten, door te peinzen en aan de andere slag, de klusjes-slag te slaan, dan schrijf ik straks verder aan jou.

***
Ik kon eens uitslapen vanmorgen, na weer wat doorgehaalde nachten en las over Wubbo Okkels zijn doelgerichte afscheidsbrief en kort gesprek wat hij met een journalist had op de dag voor zijn overlijden. Hij heeft me altijd al geïnspireerd en greep na zijn initiële eerste en latere ruimtereis avondturen opnieuw mijn aandacht met zijn niet aflatende focus op duurzaamheid en schone brandstof. Hoe hij tenslotte met zijn ziekte niercel kanker is omgegaan heeft dat eigenlijk alleen maar versterkt.

Lees hierrrrr verder

Heksendames, over drukte en zo #5

Hallo Carolien,

Wat een week, wat een weekend, wat een drukte. Wel leuke drukte hoor, daar niet van. Maar eigenlijk had ik wel behoefte aan die rust en verstilling waar jij het over had.

Maar in plaats van rust en verstilling was het Magisch festival op magische wijze ineens dit weekend al. En dan moest ik ook nog schminken op een kinderfeestje, vind ik altijd leuk om te doen.

Dus huppakee, even niet zielig op de bank ongesteld gaan zitten zijn, maar een paar pijnstillers in mijn mik en gaan met die banaan. En dan wilde ik eigenlijk ook nog langs bij de liefde (we wonen niet samen, en beide in andere steden, dus afhankelijk van weekenden) en moest ik oefen voor een modeshow ergens volgende maand.

Gelukkig was het schminken op het kinderfeestje van een achternichtje van de liefde. Dus dat kon mooi gecombineerd worden. En zo’n show lopen is leuk, maar geld verdienen met mijn eigen ding is eigenlijk nog veel leuker. Het mag weleens gaan lopen. Dan kan ik minder uur gaan werken bij mijn huidige baan zodat ik daar alleen de taken overhoud die ik echt leuk vind, en die combineren met mijn eigen ding, dat ik vanzelfsprekend echt leuk vind!

Ben jij trouwens alweer een beetje opgeknapt? En weer helemaal helder van geest en zo? Dat je weer weet welke dag het is, en dat op maandag best kans is dat de dokter gewoon open is?

Strakjes moet ik trouwens ook nog wat echte brieven gaan schrijven. Je weet wel met een pen op van dat postpapier dat ik al jaren koester in een la, maar maar zelden gebruik. En met echte postzegels en enveloppen en zo. Want dit geschrijf werkt besmettelijk. Als een virus grijpt het om zich heen. En dus heb ik weer een zooitje penvriendinnetjes uit alle streken van de wereld verzameld. Een uit Indonesie, die heb ik al heel lang, ik was geloof ik 16 toen ze op mijn penvriendinnenoproepje in de Fancy reageerde (zo’n tijdschriftje voor meisjes toen der tijd, geen idee of het nog bestaat). Een uit Japan, (die via Instagram zag dat ik naar Indonesie schreef en dacht dat ik Japan dan vast ook wel leuk vond, en laat ik Japan nu toevallig echt heel leuk vinden). En nog een uit Duitsland, want het is tenslotte ook wel eens fijn als een brief er geen 4 weken over hoeft te doen voordat hij eindelijk aankomt. Dan nog een uit Belgie en een uit Engeland, al is die laatste van origine Nederlands, dus dat telt niet echt mee. .

Ondertussen werkt de techniek zo niet mee dat ik bijna denk dat ik jou ook sneller had bereikt als ik deze brief gewoon ouderwets met de hand had geschreven. Moet ik voor de volgende keer misschien eens proberen 😉

Veel liefs,

Laura

(die iewat gefrustreerd is en inmiddels alleen maar meer behoefte heeft aan rust en verstilling)

……..

En zoals we gewend zijn van Carolien schreef ze terug. Hoe lief, vooral omdat ik nu wel heel erg last minute was, dat komt dan weer door die week, met al die drukte en de falende techniek.

Blogpraat ging vanavond over perfectie bij het bloggen-schrijven, wanneer je een perfect blog geschreven hebt of dat je daarnaar streeft of niet. Ik zal er zo wat door mij geplaatste tweets opzetten. [misschien].
Jouw brief / email als aanleiding voor deze brief/blogpost was – zolas ik nu lees door technische maar ook persoonlijke omstandigheden toen nog niet binnen, en dat terwijl we een streven hebben om net na 21.00 uur gezaemnlijk online te gaan. Net na blogpraat omdat dit blogidee van brieven/emails aan elkaar schrijven en posten op onze blog, tijdens blogpraat geboren is. ter ere van zeg maar.
Ik realiseer me dat ik me helemaal niet druk maak over hoe lang of hoe kort het wordt wat ik je schrijf, en net als met echte dagdagelijkse andere brieven die niet voor blogpublicatie bedoeld zij – op dit moment meest via mijn WhatsApp, ga ik maar gedeeltelijk in op wat jij zegt en schrijft maar is het wel degelijk aan jou gericht, het is geen niemendalletje zoals mijn innerlijke criticus het eerst bijna omschreef. Dat doet mij en jou en ons project en mijn sincerity te kort.
Mijn oprechtheid te kort. [weet niet meer hoe je sincerity schrijft].

voor de hele blog lees hier

kusjes van ons

Koningsdag

Het had zo’n leuk idee geleken, schminken met Koningsdag op de vrijmarkt.
Want iedereen wil toch zeker geschminkt worden op zo’n dag?
Ik had mijn koffertje nog niet uitgepakt of de eerste klant diende zich aan.
“Mevrouw, gaat uw schminken?, want mijn zoontje wil graag spiderman worden”.
Dat begint al goed dacht ik.

Maar ik had het mis. Want ik zat een uur in de zon, en er kwam helemaal niemand meer.
Er ging nog een uur voorbij, nog steeds helemaal niemand.

Ik ging naar een ander plekje. Een dronkenman wilde een vlaggetje op zijn hand. Hij kreeg een vlaggetje en wilde vervolgens niet meer weg gaan. Wat niet heel bevorderlijk was voor de klandizie. Er ging nog een uur voor bij, Raafje kwam, en er liep een kindje langs. Ik schminkte op allebei haar wangen een kroon.

Ik schminkte mijn linkerarm, en mijn rechter. De Gesprekspartner kwam langs, en ik ging verder op zijn armen. Maar kinderen werden haastig mee getrokken door hun ouders, nee, nu niet, strakjes misschien. Ik moest plassen, en had dorst, dus verhuisde ik naar een terrasje. Mijn koffertje was dicht. “Mevrouw, dat wat u op uw arm heeft, dat wil ik ook”. Dus kreeg ze een eenhoorn, en deed ik extra mijn best, want het zou de laatste van de dag worden.

Volgend jaar zoek ik een ander plekje. Dus als er iemand nog een tip heeft voor een spot met kinderprogramma, ik hou me aanbevolen.

Vrouwelijkheid

Er werd mij gevraagd waarom ik stelde dat iedere vrouw eigenlijk wel een godinnencursus zou kunnen gebruiken. Nu wil ik dat best nuanceren, want ik denk niet dat iedere vrouw iets met godinnen kan. Er is hier in het westen nu eenmaal een beeld van 1 mannelijke god, ergens ver weg op een wolkje. Als je daar in gelooft kan ik me voorstellen dat het wel heel erg ver van je bed show is om te geloven in een heel scala aan godinnen met allemaal zo hun unieke eigenschappen.

Toch denk ik dat het goed is om al die unieke eigenschappen van jezelf eens te onderzoeken. Hoe ben je als je jaloers bent? Of als je boos bent? Als je zorgzaam bent? En als je sensueel bent? Hoe ben je als je je sexy voelt? Of juist als je je heel erg onaantrekkelijk voelt.

Het is fijn om te dansen, en je vrij te kunnen bewegen zonder dat er een oordeel aan vast zit. Het is ook fijn om te praten over dingen die belangrijk zijn met vrouwen van diverse leeftijden en achtergronden. Het helpt je om je referentiekader te verbreden. Van de cursus die ik volgde was ik de jongste deelnemer. Maar zoals die vrouwen oud geworden zijn, of nog steeds aan het worden zijn, zo wil ik dat ook wel. Stuk voor stuk waren het vrouwen die volop in het leven staan. Die werken, reizen, al dan niet moeder geworden zijn, zorgen, dansen, flirten, giebelen, dansen, kortom leven.

En ja, haren zijn grijs geworden en worden nu geverfd in wilde kleuren, en ja er zit weleens ergens een rimpel of een vetrol. Maar het zijn stuk voor stuk echte vrouwen. Met echte verhalen. En echte ervaringen. Die ervaringen delen, ook over onderwerpen als menstruatie, seksualiteit en overgang hebben volgens mij een meerwaarde, voor ieder meisje, wat je achtergrond ook is.

In een van de docu’s van Sunny Bersman zie je een groepje vrouwen in een badhuis. Zij zien elkaar naakt. Epileren elkaars lichamen, en gaan zoveel vrijer met elkaar om dan wij hier in het wilde westen. Want hier mag je alleen half naakt zijn als je jong en mooi bent, daarna wordt je geacht alles te verstoppen onder vele lagen kleding. Omdat niemand er meer op zit te wachten een oude vrouw in rimpelvel te zien. Dat vinden we vies en ongehoord. En dat vind ik best een beetje vreemd. Want om maar met Shappo te spreken “Schoonheid duurt een oogopslag, maar goedheid duurt eeuwig”.

Ik denk dat we een raar beeld van een lichaam krijgen doordat we niet precies meer weten wat vrouwelijkheid (of mannelijkheid, het is mij om het even) nu precies is. Er is een beeld dat gefotoshopt, bijgeknipt en opgepompt is. Echt contact met echte mensen die geen schaar, siliconen of botox in hun lijf hebben gezet lijken me daarbij helpen. Een godinnencursus bied die voorwaarden. Maar ik kan me voorstellen dat andere vrouwengroepen (of mannen groepen, laten we daar vanaf zijn) eenzelfde functie kunnen hebben. Experimenten met de godin in jou, jouw vrouwelijkheid, en hoe die overeind blijft staan in tal van situaties, dat lijkt mij alleen maar nuttig om te doen. En wat vrouwelijkheid dan precies voor jou is, dat is aan jou. Ik wil je niet in een rolpatroon van rokjes, hakjes en make-up duwen. Maar het een keertje uitproberen, dat kan, denk ik, geen kwaad!

Heksendames, brief aan Carolien

Hi Carolien,

Teletext herinner ik me nog wel. Evenals kabeltv. Bestaat dat eigenlijk nog? Toen ik een jaar of 12 was speelde ik in een musical waarbij alle kinderen uit groep 7 die in mijn dorp woonde auditie mochten doen. Toen ik werd uitgekozen was ik natuurlijk uitzinnig blij. Ter promotie van die musical hielden we echte interviews, en kwam er een meneer foto’s maken. Ons werd beloofd dat die foto’s in kleur! op de regionale kabelkrant zouden verschijnen. Je kunt je voorstellen dat ik op het puntje van mijn stoel zat. Foto’s op de kabelkrant gebeurde al zelden, en dan ook nog eens in kleur. Toen de foto in zwart wit aan mij verscheen wat ik teleurgesteld. Tot mijn moeder me er aan hielp herinneren dat we een zwart wit televisie hadden, de kleurentelevisie was stuk gedaan en nu deden we het voor zolang met de oude van Opa en Oma. Was ik even vergeten.

Kindertelevisie probeer ik zoveel mogelijk te vermijden als ik niet aan het werk ben. Meestal is het vreselijk. Van de beestenboerderij heb ik nog nooit gehoord. Ik ben wel fan van het Zandkasteel. Maar ik geloof dat ik daar vrij alleen in ben. Ik vind het echt de minst irritante peutertv.

Oh, nog een overeenkomst. Mijn eerste liefde was ook een vriendinnetje. Overigens kreeg ik van haar voornamelijk boeddhistische cadeautjes. Terwijl ik toen toch al uit mijn boeddhistische periode was. Op de middelbare school probeerde ik een tijdje zenboeddhisme uit. Ik was heel streng. Geen vlees, geen alcohol, en natuurlijk geen verdovende middelen. Ging me eigenlijk best af. Toch voelde de overstap naar hekserij heel vrolijk. Alsof het leven ineens een feestje mocht zijn. Hoewel ik af en toe zeker met boeddhisme ben blijven flirten voelt heks zijn voor mij gewoon goed.

Ik kom uit een tijd waar het individu voor de groep ging. Wat dat aan gaat viel er niet zo heel veel te protesteren. En kreeg je daar zeker geen grote groepen mee in beweging. Onze protesten waren stiller. Eindeloze gesprekken met de gemeente over homo-emancipatie. Voorlichting op middelbare scholen. En af en toe een persberichtje over het homohuwelijk. Ik was toen voorzitter van een homojongeren vereniging. Ik wilde perse op de bres springen voor het homohuwelijk. Niet omdat ik zelf nu zo’n voorstander ben van het huwelijk in welke vorm dan ook. Maar ik vond het wel belangrijk dat andere mensen daar wel een keus in hadden, en in elke gemeente mochten trouwen. Daar stelling in nemen koste me mijn bestuurlijke baantje. Want er zat een erg christelijk meisje in datzelfde bestuur die pro weigerambtenaren was. Uiteindelijk werden dat meisje en ik vriendinnen. We herkende een bepaalde vurigheid in elkaar die we wel konden waarderen.

Feministische vraagstukken zijn er natuurlijk nog steeds. Maar ook dat lijkt een steeds individualistischer iets te worden. Thank god for Sunny Berman die met haar docu’s het publieke debat in ieder geval blijft opzoeken.

Al met al komt het er dus op neer dat ik vorig jaar met de Zwarte Cross mijn eerste echte protestactie had. Free Pussy Riot!

Ik zie overigens helemaal voor me hoe jij die wijkkrant wat pit probeert te geven. Een beetje vlotte foto’s zouden daar al enorm bij helpen vrees ik. Ik zelf heb een Nee, Nee sticker, dus ik krijg nooit een wijkkrantje onder ogen. Maar in mijn herinnering zijn ze vrij saai.

Als het projectje #100dagenvangeluk zou heten zou ik denk ik niet mee gedaan hebben. Maar happy staat voor mij meer voor blij. En je kunt blij worden van een heleboel dingen, al is het maar voor een klein moment. Maar ik snap je weerstand tegen gelukprojectjes. Het lijkt wel alsof geluk tegenwoordig een recht is. En dat iedereen maar moet nastreven zo gelukkig mogelijk te zijn, koste wat het kost. Ik erger me daar verschrikkelijk aan.

Na periodes van tegenwind is het soms ook gewoon even nodig om niet te veel tegelijk te willen daarna. Gewoon even jezelf rustig de tijd geven om er boven op te komen en nu ja dat hoef ik jou ook allemaal niet te vertellen. Volgens mij weet je dat allemaal prima zelf.

Ik moet zo werken, en me nog even voorbereiden op de taaltoets die vanavond afgenomen gaat worden. Spppaaanend. Ik ga er dus maar eens een einde aan breien.

Groetjes,

Laura

Carolien schreef mij ook een brief terug nieuwsgierig naar het antwoord? Klik dan hier 🙂

Dingen waar ik blij van wordt

Op instagram werd ik uitgedaagd om mee te doen aan de #100daysofhappy chalange. Nu gebruikte ik mijn instgram kanaal al voornamelijk om een happy feeling de wereld in te slingeren. Daarnaast was ik opzoek naar een manier om er actiever gebruik van te maken omdat veel meisjes die bij mij op de BSO gezeten hebben mij toegevoegd hebben op dit medium. Zij gebruiken het vooral voor het maken van fashion shoots, selfies en dierenplaatjes. Hoe kan ik het contact dat zij met mij zoeken onderhouden, professioneel blijven en tegelijk ook mezelf blijven? Een uitdaging!

Maar wel een leuke uitdaging. Ik zou ineens ook allerlei fashion shoots kunnen houden met tips over wat hot is en wat not is. Denk alleen dat het volslagen belachelijk over zou komen. En om nu de hele dag selfies te gaan maken van mij en mijn vriendinnen zie ik ook nog niet echt gebeuren. #100daysofhappy is voor mij daarom een uitkomst. Iedere dag post ik een foto van iets waar ik blij van wordt, of wat mij ontroerd. De commentaren die ik daar bij geef geven er subtiel iets meer diepgang aan, maar vooral niet te veel, want het draait tenslotte om beeld. Als er al commentaar wordt gegeven is dat vooral om het goed gevonden beeld te prijzen. Dat dat beeld vaak zo goed tot zijn recht komt door mee geleverde filtertjes lijken we voor het gemak maar even te vergeten. Iedereen kan fotograferen met Instagram. Ik ook. Dat mijn commentaren te lang zijn en zo een soort van microblogs worden wordt me vergeven. Sterker nog, hoe fanatieker ik mijn foto’s deel op Twitter en Facebook hoe meer vriendschapsverzoeken ik krijg van mensen die toch ook maar een account aan gemaakt hebben.

Wat de meiden waar het allemaal om begon van het project vinden weet ik niet. Ik ben in hun ogen nog steeds de juf. Dus op mijn foto’s kunnen ze niet reageren dat ik mooiiiiiii ben of een skatje. Wel krijg ik heel veel hartjes. Maar of die hartjes voor hun betekenen “ik heb je foto gezien” of “ik vind je foto leuk”, daar ben ik nog niet over uit.

Hier in ieder geval een lijstje van dingen die ik op de foto heb gezet voor het project.

dag 1, mijn moeder voor een beeld dat in Spijkenisse staat en voor mensen uit deze plaats een duidelijk herkenbare plek is. Ik merk dat het me goed doet om te kunnen zeggen dat mijn roots daar liggen. Het is de plek waar ik opgroeide en waar veel van mijn oude vrienden nog steeds wonen. Voor mij voelt het alsof ik eraan ontsnapt ben. Maar nu kon ik het voor het eerst ook omarmen en erkennen als een plek die wel degelijk belangrijk voor mij is (geweest).

dag 2, mijn vrolijk gekleurde badschuim en fluffy spons. Gewoon omdat die kleurtjes het goed doen op de foto, en omdat het cadeautjes zijn.

dag 3, een treurwilg, omdat dat mijn lievelingsboom is. Het is goed om lievelingsdingen te hebben. Ze zorgen voor instant geluk.

dag 4, een Orchidee die ik samen met een vriend kocht. Omdat we een heerlijke dag gehad hadden en omdat de bloemetjes zo vrolijk zijn.

dag 5, ik ben op een festival en wordt uitgenodigd voor een ritje in een cabrio. Ik hoef niet lang na te denken en ga mee. Heerlijk dat hippie gevoel dat zo’n auto vol met vrouwen meteen oproept.

dag 6, ik ben samen met een vriend in het museum en drink een smootie. Dit soort dagen zouden we vaker moeten hebben mijmeren we iedere keer als ze ons min of meer overkomen.

dag 7, mijn buurtje, anderhalf jaar geleden kocht ik hier een huis. Nog steeds wordt ik soms overdonderd door een geluksgevoel omdat ik hier toch maar even mag wonen. Het voelt bijna als een voorrecht dat ik deel uit mag maken van dit buurtje. Al heb ik weinig interactie met de buurt.

dag 8, een kleurposter die ik met de meiden van mijn werk in kleur, iedere dag een stukje.

dag 9, mama en ik zijn op bezoek bij vrienden die we kennen via een online heksen community (mijn moeder is ook een heks), ik teken poppetjes met de dochter des huize, ze pikt het snel op en maakt een tekening voor mij.

dag 10, mijn oude huisgenoot en vriend waar het contact een beetje mee verwaterd is staat in eens op mijn werk met een regenboogsjaal die hij voor mij gebreid heeft. Hij is werkelijk prachtig.

dag 11, madeliefjes in het gras, wie wordt er nu niet blij van madeliefjes?

dag 12, een van mijn oudste en beste vrienden is jarig en viert een klein en intiem feestje, daar hoort gebak bij.

dag 13, ik bereid een workshop voor en versier een spiegeltje en een doosje, het resultaat is heel vrolijk.

dag 14, ik doe mee aan de #blogpraat twitter chat, en maak een foto van mijn nieuwe laptop met een grote mok thee ernaast. Ik vind dit een heerlijke manier om mijn maandagavonden door te brengen. Heel berustend en naar binnen gekeerd.

dag 15, ik kan nog even een boek lezen voordat ik aan het werk moet. Ik lees Sletvrees van Sunny Bergman en heb van washi tape leuke boekenleggertjes gemaakt, die de boel een beetje opfleuren.

dag 16, paasontbijt op de PSZ, soms kan geluk zo klein zijn.

dag 17, ik vind het boekje met gebeden uit de lotus soetra terug. Ik kreeg dit mee op een Nichiren boeddhistische chant bijeenkomst. Ben nog steeds dankbaar dat zij mij zo open ontvangen hebben en deze ervaringen met mij hebben gedeeld. Ook al was ik een buitenstaander.

Kleding voor teenage witches?

Onderweg naar de hobbywinkel zie ik ineens heel veel tienermeisjes samen klitten voor een winkel.
Ik heb haast, de hobbywinkel sluit al bijna, maar ben ook ontzettend nieuwsgierig. Snel loop ik dus door zodat ik op de terugweg nog even kan kijken wat er zo bijzonder is aan de winkel.

In het voorbij rennen werp ik snel een blik naar binnen, in de etalage zit een meisje op een schommel, ze heeft stippen op haar lippen. En zoals we allemaal weten zijn dingen met stippen leuker.

Ik wordt snel en vriendelijk geholpen door de mevrouw van de hobbywinkel. Ze wijst me het gipsverband en vraagt terloops wat ik ermee ga doen. We hebben een kort gesprekje over workshops. Ik koop ook nog even een spiegeltje om te testen hoe dat werkt met foamklei. Ik heb een behoorlijke verpakking van dat spul gekocht voor een workshop die ik weg heb gegeven op een website. Maar heb er zelf ook nog nooit mee gewerkt. Morgen maar eens voor gaan zitten.

Als ik terug loop staan er nog steeds veel tienermeisjes voor de winkel. Samen met een enkele moeder. Ik besluit ook maar eens binnen te lopen. Het assortiment verrast me.Hoewel de moddeltjes van de shirts niet zouden misstaan in de kledingkast van een jaren ’80 teenager zijn de prints die ik zie vooral leuk voor heksen en sjamanen. Ik zie dromenvangers, en dieren van allerlei pluimage. En wordt er zelf meteen een beetje hebberig van Het is dat ik consuminder, en dat ik hartstikke blut ben. Maar anders……

De meisjes die hun tasjes in de winkel vulde waren overigens alles behalve heksig.Zij waren vooral heel erg grootsteldelijk. Zoals meisjes in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag kunnen hebben. Toch denk ik dat de teenage heksjes onder ons (of hun moeders) hun hart op kunnen halen in deze shop. En uhhhh ik ga zeker ook nog een keertje terug. xxx

De heksjes van het oosten

Gisteren ging ik met Mama op bezoek bij de heksjes in het Oosten.
Ik was van plan daar een plogje aan te wijden. Maar het was zo gezellig dat ik gewoon weg vergat om foto’s te maken.

Ik besloot het ploggen dan ook maar te laten voor wat het was en me gewoon over te geven aan het moment. Dus liep ik door het weiland. Zag ik schapen. En een werkplaats vol met bot, veer en gewei. At ik een heerlijk prei soepje. Gingen we met de auto op pad naar een dorpje verder waar een ander heksje woont. Werden we daar volgestopt met lekker gebakjes (wel suikervrij). Tekende ik poppetjes met de dochter des huizes die het verbazingwekkend snel op wist te pikken. En nu dus echt veel leukere poppetjes tekent dan ik. En propte onze kitchen witch ons vol met forel, slades en aardappeltjes. Om je vingers bij op te eten zo lekker.

Ondertussen moest onze groep Ordinary Witches, ook nog even op de hoogte gehouden worden en werd er virtueel ook wat afgeknuffeld met de heksjes die er niet bij konden zijn. Maakte we plannen voor logeerpartijtjes bij elkaar, en bij de andere heksen die we op de hoogte stellen op het moment dat we met onze slaapzakjes voor de deur komen staan 😉

Maar foto’s maakte ik niet. Dat bewaar ik voor een volgende keer. Want het was zo gezellig dat ik me eigenlijk niet voor kan stellen dat er niet nog een volgende keer komt.

p.s overigens vergat een van de andere dames haar MRI afspraak door alle gezelligheid, dus ik was niet de enige die er “last” van had

Het leven bij de lurven grijpen

Kiemlan laat mij maar niet los, ieder onbewaakt ogenblik denk ik aan haar.
Aan de dingen die ik van haar leerde, aan hoe zij dingen aan zou pakken, aan gesprekken die we ooit voerde. Soms voel ik me een beetje schuldig als ik zoveel aan haar loop te denken. Want er zijn best wel wat mensen om me heen heengegaan, maar nooit was ik zo verdrietig als nu.

Omdat ik te klein was om te snappen dat 63 nog helemaal niet oud was, omdat 101 eigenlijk best een mooie leeftijd was om te gaan, omdat het leven dat geleefd was gewoon op geleefd was, of omdat mijn band niet heel sterk was met de overledenen. Er zijn tal van redenen te bedenken om niet echt heel erg verdrietig te zijn als iemand heen gaat.

En hoewel ik mijn Opa en Oma nog steeds mis, hoewel ik nog steeds naar hun foto’s kijk en dan zachtjes tegen ze praat, hoewel ik echte tranen huilde toen Sander het tijdelijke voor het eeuwige verliet, terwijl hij nog maar 18 was, is dot toch anders.

Want zij zorgde ervoor dat ik een beter mens wilde worden, zij zorgde er voor dat ik een beter mens ben geworden en zij zorgt er nog steeds voor dat ik een beter mens wil zijn.

“Pas op mijn 30e pakte ik het leven bij de lurven”, hangt er op mijn prikbord. Gewoon omdat ik wilde voelen hoe het zou voelen als ik dat daar op zou hangen. En echt ik begon het leven bij de lurven te pakken, ik kocht een huis en maakte daadkrachtige beslissingen die men nu eenmaal niet verwacht van een jonge vrouw die klein van stuk is, zoals ik dat ben.

“Ik had nooit gedacht dat je het echt zou doen” zeiden vriendinnen naderhand. Terwijl ik zelf geen seconde twijfelde, natuurlijk zou ik dat doen! Het was de juiste tijd.

Maar ondertussen laat ik me dus ook maar mooi een beetje betuttelen door al die mensen die denken dat ik van alles niet zou doen, niet zou kunnen of niet zou durven. Want toen Kiemlan vroeg of ik niet wilde schrijven voor Lover, een feministisch blad, riep ik heel hard NEE!

NEE, ik wilde niet schrijven voor een feministisch blad, want daar was ik niet boos genoeg voor op de wereld. En feministen die maken zich nu eenmaal vooral boos om een heleboel dingen, in mijn beleving. Dat ik me ondertussen ook boos maak om hoogopgeleide vrouwen die thuis zitten om de ego’s van hun lager opgeleide mannen te strelen, niet omdat ze dat zelf nu zo graag willen. Om de seksualisering van jonge meisjes die niet eens de kans krijgen zichzelf te ontdekken als seksueel wezen. Om pornokutjes. Om al die dingen waar feministen zich nu eenmaal boos om maken. Maar nee hoor, ik ben niet boos genoeg op de wereld. Ik kan niet schrijven voor iets dat serieuzer is dan een blog waar ik wat in de marge mag brabbelen voor die enkele bezoeker die mijn blog weet te vinden. (hallo trouwens, ik ben blij met je)

En zij, zij zag de kansen in mij die ik zelf niet wilde zien. Zij zag dat ik het in me heb om als Alice in Wonderland te zijn. Zij daagde me toen al uit een beter mens te worden. Die volop in haar kracht staat, ook als dat eng is. En ik, ik zei nee, want ik moest 31 worden om het leven eindelijk bij de lurven te pakken!