Als je mijn Facebook updates of blog bekijkt lijkt het wel alsof ik alleen maar bezig ben met de Wildevrouwchallenge. Je zou bijna vergeten dat het ook nog geef maand is. Kennelijk vind ik het makkelijker om te schrijven over opdrachten die ik uitvoer dan over dingen die ik geef. Een meneer in de geefmaand merkte al op dat het zo op de borst klopperig voelt, zo van kijk mij eens geven.
Ik waarschuw even van te voren, het wordt een nogal lange post want ik wil 5 dagen aan opdrachten met jullie delen 🙂
Dag 5, de reflectie van de Kunstenares, kies een gemaakt door jou oDagf een ander dat jij reflecteert.
Ja, sure dat doen we wel even. Toch? Ik was verbaasd hoeveel vrouwen bij een kunstwerk konden zeggen, dit, dit ben ik. Ik heb veel creatieve vrienden, dus er staan behoorlijk wat portretten van mij in mijn huisje, maar dat zou een beetje flauw zijn. Ik ken mooie gedichten die mij leerde om gaan met tegenslagen. Maar ben ik alleen hoe ik omga met tegenslag? Uiteindelijk koos ik voor een installatie in het Boijmans van de Japanse kunstenares Yayoi Kusama. Omdat ik daar steeds heen wil blijven gaan. Me in dat kunstwerk kan verliezen, maar ook omdat het een kunstwerk is met heel veel spiegels. Over reflectie gesproken!
Dag 6, in the light of the moon
Contact maken met de maan, met haar praten, of haar zelfs vragen stellen. Het kan voor mensen wat zweverig overkomen. Maar voor mij is het eigenlijk heel normaal. Al zolang ik mij herinner kijk ik om hoog als de maan vol is. Wijs ik naar haar. Kijk dan hoe mooi. Ik laad me aan haar op. Vertel haar waar ik mee bezig ben. En voel me vaak ontzettend gelukkig dan. Ik bof toch maar dat ik de schoonheid hiervan mag zien en ervaren. Dat lukt niet iedereen meer.
Dag 7, de kracht van het initiatief, welke opdracht zou jij de wildevrouwen geven?
Een opdracht waar ik moeite mee had, die er bijna voor zorgde dat ik met deze hele challenge stopte. De opdracht kwam voort uit twee dames die balorig een filmpje hadden gemaakt waarin we op werden geroepen socialmedia 24 uur te laten voor wat het was, GEEN FILMPJES te maken (en dat een stuk of 3 keer herhaald), en vooral niet allemaal dingen te gaan zitten delen met vrouwen die je helemaal niet kent. Natuurlijk moesten ze dat filmpje plaatsen op de dag dat ik net even wel een filmpje had gemaakt waarin ik vertelde hoe ik me soms best wel een beetje boel onzeker voelde, en dat die onzekerheid me soms in de weg staat mijn doelen te bereiken. Op dat filmpje kreeg ik een heleboel super lieve reacties. Ik vond het overweldigend. Dit voelde als een boodschap aan mij. Ik had me te kwetsbaar op gesteld en dat werd niet gewaardeerd door deze dames. Eigenlijk had ik deze challenge willen gebruiken om een leuke sprookjesjuf opdracht voor volwassenen te verzinnen. Ik bedacht en filmde, maar poste niet. Want het voelde ineens zo kwetsbaar. Uiteindelijk maakte ik de dag erna toch nog een filmpje, waarin ik vertelde wat mij had geblokkeerd. En dat vond ik best een beetje eng, ik vertel nooit wat me dwarszit, ik hou altijd alles voor mezelf, en verdwijn stilletjes via de achterdeur. De opdracht die ik verzon was tegenovergesteld aan het voorbeeldfilmpje. Namelijk: Laat jezelf zien, teken, knip, plak, klei of film een zelfportret. Er kwamen een heleboel reacties lieve en minder lieve, en een meneer die voerde de opdracht zelfs uit door een filmpje te delen waarin hij geinterviewd werd. Heel mooi.
Dag 8, dans alsof er niemand kijkt.
Ha, een opdracht naar mijn hart. Ik dans graag en eigenlijk altijd alsof er niemand kijkt. Toevallig had ik voor die avond kaartjes voor Pann on tour. En heb ik samen met mijn vrienden gedanst alsof we de enige waren die op het feestje waren en niemand keek. Iets dat ik iedereen kan aanraden. Want de meeste mensen zijn zo druk bezig met zichzelf en hun eigen groepje op zo’n feestje dat ze helemaal geen idee hebben van wat er om hun heen gebeurd.
Zo zie ik eruit na een avondje swingen. Stralend vind je niet? https://www.youtube.com/watch?v=eX9bZo-LarU (en hier kun je zien hoe ik er uitzie tijdens het dansen, althans 4 jaar geleden)
Dag 9, de dag van het inspirerende voorbeeld.
Alweer een makkelijke opdracht. Ik zou lijsten vol met inspirerende vrouwen op kunnen noemen. Ik kopier en plak mijn keuze even.
De eerste Dorothy Parker. Een dichteres en columniste uit de twenties. En daarmee een tijdgenoot en vriendin van Oscar Wilde. Het leven was voor haar zwaar. Ze deed een aantal zelfmoordpogingen die gelukkig voor ons mislukte. Want haar gedichten zijn geweldig. Zo schreef ze over Oscar Wilde een gedicht waarin duidelijk werd dat ze iig voor de buitenwereld in de schaduw van Oscar stond. Want wat zij ook zou schrijven, denken of zeggen, Oscar zou het beter doen. Over liefde was zij sceptisch. Lees bijvoorbeeld haar gedicht one single rose.
Ze is natuurlijk allang dood. Maar mijn vraag zou zijn hoe ze terug kijkt op haar leven en of er momenten zijn waarop ze achteraf trots is. Om met Haagje Heidhte spreken, was it al worth it?
De tweede vrouw zou Jeanette Winterson zijn. Een vrouw die in haar boeken vaak andogyne personnages opvoert. Soms weet je na 10 bladzijdes pas of iemand een man of een vrouw is. En blijkt dat 20 bladzijdes verder toch weer anders te zijn. Ik zou haar willen vragen of zij geloofd in genderneutrale opvoeding. Zou dit haar persoonlijk geholpen hebben? Of was genderindentiteit geen isshue?
Ik zou van beide vrouwen niet weten wat hun antwoorden zouden zijn. Misschien komt dat nog.
