Gisteren was de wildevrouw challenge om je met behulp van een geleide meditatie zo precies en levendig mogelijk voor te stellen hoe je toekomstige leven eruitziet. Van hoe het rook tot hoe je er voelde. Daarna moest je een bericht van je toekomstige zelf aan jezelf van nu sturen. Met een boodschap. Je zou het in een sms’je naar jezelf kunnen sturen, of op een briefje ophangen op de wc. Er werden tal van opties gegeven. Stoutmoedig nam ik me voor om hier weer een filmpje van te maken. Ik kamde mijn haar, trok wat kleren aan en begon. Na een stuk of 20 takes waarin ik over mijn woorden struikelde, iets stoms zei of het beeld bewoog stond het erop. En was dit het resultaat.
Wat vond ik het spannend om dat dan vervolgens ook echt te gaan zitten delen. Want ik kan zo’n filmje wel leuk vinden om te maken. Maar zit de rest van de wereld er ook op te wachten?
Nou dat bleek dus wel het geval. Wat een lieve en warme reacties kreeg ik. Van bekende en onbekende wildevrouwen. En later ook van de Gitarist die vond dat ik echt iets moest doen met filmpjes. Ik was er voor in de wieg gelegd zo beweerde hij. Nu was ik voor zijn reactie nog het meest bang geweest. Ik had gedacht dat hij zou vinden dat ik me te kwetsbaar op gesteld had. Omdat hij wel vaker van mening is dat ik als blogger alles maar met de wereld aan het delen ben.
Ik kan jullie verzekeren dat ik de rest van de dag heb zitten stralen.
Ondertussen moet ik opzoek naar een kunstwerk dat voor mij weergeeft waar ik me op dit moment in mijn leven bevind. En voor het eerst sinds deze opdracht heb ik geen idee wat ik moet doen. Ja, ik heb nog wel een filmpje liggen van een gedicht dat voor mij aangeeft hoe je moet leven, zelfs als er tegen slagen zijn. Maar om nu weer met een filmpje aan te komen. Ze zien me al aankomen.
Ik denk dus nog even na.
