“Zo, dus jij woont in Rotterdam en studeert”, concludeert de meneer naast me. We kennen elkaar niet, en hebben niet meer dan een paar beleefdheden gewisseld. De raderen in mijn hoofd werken super snel. Hoe moet ik hier gevat op reageren?
“Nou meneer, op mijn leeftijd zou ik toch wel een keertje mogen werken, denkt u ook niet?”, hoor ik mezelf zeggen. Ik moet bekennen dat ik blij ben met mijn nieuwe vondst. Gewoon doen alsof de ander gek is door mij een jaar of tien jonger te schatten dan ik ben, en alsof dit me nooit eerder is overkomen.
“Pardon?”, zegt de meneer, “je werkt?”.
“Ja, meneer, al een hele tijd, netjes afgestudeerd op mijn 21e, en meteen aan de slag gegaan”. De meneer kijkt me met steeds groter wordende ogen aan. Ik weet wat er nu gaat komen, hij vraagt naar mijn leeftijd. Ik vertel hoe oud ik ben. Dat geloofd hij dan niet, hij zal aan zijn vrouw vragen of die wil raden hoe oud ik ben. Zij zal dan zeggen dat ze geen idee heeft. Andere mensen aan de tafel gaan zich ermee bemoeien. Vervolgens zal de jongste aan tafel zeggen dat ze écht dacht dat ik even oud als haar was. Het is me al honderden keren overkomen. En het zal me nog wel honderden keren overkomen. Het verschil is alleen dat ik er klaar mee ben. Dat ik vanaf nu gevatte opmerkingen maak waarin ik voor eens en voor altijd duidelijk zal maken wie ik ben. Ik ben geen kind meer en wordt er gek van continue zo behandeld te worden.
Dus toen het meisje van 21 inderdaad begon te vertellen dat ze dacht dat ik even oud was als haar heb ik liefjes gezegd, maar lieverd, je weet dat ik de opleiding die jij nu gaat beginnen al een tijdje terug hebt afgerond. En je weet ook dat ik al een aantal jaar werk. Hoe kan ik dan even oud zijn als jij? En nee, dat meisje is een schatje, zij kan er niets aan doen dat ze denkt dat ik ook 21 bent. Maar aan de andere kant, hoeveel mensen van 21 hebben er kraaienpootjes bij hun ogen en grijze haren in hun haardos? Precies, niet zo heel veel. En als dat wel het geval is zijn ze meestal ziek.
Vanaf nu zal ik me niet meer verontschuldigen omdat ik er nu eenmaal jonger uitzie dan ik ben. Vanaf nu wil ik voor vol aan gezien worden, en ik zal er voor zorgen dat ik zo behandeld word. Het wierp zijn vruchten meteen af, want voor het eerst eindigde een gesprek als dit met:
Het is niet dat je je jong gedraagt hoor, als ik met je praat heb ik wel door dat je ouder bent, het is alleen dat je er zo jong uitziet.
En dank u wel meneer, dat wil ik best als een compliment aannemen. (al blijft het een twijfelachtig compliment, ik doe er zelf immer helemaal niets voor)
Groot gelijk! Je mag er dan jong uitzien, daarom moeten ze je niet als een klein kind behandelen. Zelfs als mensen weten dat ik 27 ben doen ze alsof ik nog niets van het leven ken. Ben ik ook stilaan behoorlijk zat…