Auteur: Miss Laura Artemis

Hallo! Ik ben Miss Artemis, beter bekend als Laura. Een meisje van 31 uit Rotterdam. Een heksje, die gek is op poppetjes tekenen, vooral als ze Kawaii zijn. Ook hou ik van snailmail (je weet wel echte post met postzegels enzo), heb ik een beginnende verzameling washi tape en ben ik gek op sprookjes en mythologie natuurlijk. (Vandaar Miss Artemis). Evenals Artemis heb ik wel iets met kinderen, ik werk in de kinderopvang. Van jagen heb ik dan weer minder kaas gegeten, maar wat wil je, als vegetariër. Welkom in mijn stadse sprookje, loop met me mee, en laat je verwonderen.

Trots

Soms dan is je dag samen te vatten in twee foto’s.

Jeeeeej ik ben geslaagd voor mijn taaltoets. Het is echt, echt echt waar. Ze hebben geen foutje gemaakt. Ik heb mijn certificaat.
Toen ik de brief thuis kreeg kon ik het niet geloven, ik heb hem minstens 3 keer opnieuw gelezen. Maar het stond er echt, ik ben geslaagd!

Wonder boven wonder. Want ik stond op de verkeerde locatie toen de toetsten afgenomen werden. Toen ik er eindelijk achter kwam waar ik wel moest zijn ben ik als een dolle de tram in gesprongen om iig een paar van de toetsten te kunnen doen. Maar ik vergat mijn huissleutel, dus zou ik als ik thuis kwam mijn huis niet meer in kunnen. Gelukkig wilde mijn moeder en stiefvader die sleutel wel even af komen geven op het adres waar ik mijn toets had. Je kunt je voorstellen dat ik alles behalve relaxt was toen ik aan die toetsen begon. Ik hield mezelf voor dat ik niets meer aan de situatie kon veranderen. Dat stressen me niet verder zou helpen. En dat ik beter zo snel mogelijk aan de toetsen kon gaan beginnen, zonder nog na te denken over de sleutel, het te laat komen en al die andere afleidende dingen. Dat heeft kennelijk gewerkt!

Jubbel moment 2 komt uit de moestuin. (of nu ja, eigenlijk mijn moesbalkon, mijn makkelijke moestuin op 3 hoog). Ik had een aardappel die een beetje begon uit te lopen. Bij wijze van experiment heb ik die in een bak met een restje aardappels gedaan. Vandaag kon ik 8 aardappels oogsten. En zo te voelen komen er nog meer aardappeltjes aan. Want er waren er een paar bij die zo klein zijn dat ik ze nog maar even heb laten zitten. Bijzonder om te zien hoe je van een aardappel ineens 8 aardappels kunt maken. Of zoals een collega op Facebook zei, heb je toch maar even een bord friet bij elkaar laten groeien 😛

Zusjes

Van de week las ik een blog over 2 zusjes (sorry ik weet niet meer van wie het blog was, omdat het geen blog is dat ik volg). Het blog eindigde met de vraag, en hoe is jouw band met jouw zus(sen)?

Nu ben ik in het gelukkige bezit van 2 zusjes, 3 stiefzusjes en 2 stiefbroertjes. Al met al een drukke bedoening dus. Ik denk dat de band tussen zusjes een van de meest gecompliceerde en boeiende is die er bestaat. Want naast onderlinge strijd, en onenigheid om de gunsten van een of beide ouders is er ook een enorme verbondenheid.

Natuurlijk kan ik mijn zusjes soms achter het behang plakken (en zij mij), maar als iemand anders iets onaardigs over ze zegt, nou dan krijg je met mij te maken. Dat doe je gewoon niet. Het zijn tenslotte wel MIJN zusjes ja, en daar blijf je vanaf.

Mijn zusjes en ik zijn nooit van die vechtzusjes geweest. Natuurlijk hadden we weleens onenigheid, maar we kwamen ook vroeger al, ook altijd voor elkaar op. Als het erop aan kwam dan waren we een team.

Met allebei mijn zusjes deel ik andere dingen. Met mijn middelste zusje ga ik uit lunchen of sporten we samen. Met mijn jongste zusje bezoek ik festivals en concerten. Allebei zijn het totaal andere meiden, allebei doen ze andere dingen. Maar een ding hebben ze gemeen. Het zijn allebei mijn zusjes. En alleen al daarom hou ik van ze.

We lopen de deur niet bij elkaar plat. Maar als we elkaar nodig hebben dan zijn we er voor elkaar. En dat is prettig om te weten. Hoewel we soms elkaar keuzes en beslissingen onbegrijpelijk vinden is er altijd heel veel respect voor elkaar.

Als ik de band tussen ons moet beschrijven zou ik gaan voor hecht, warm en vriendelijk. Ik hoop dat dat nog heel lang zo mag blijven. Meiden, ik hou van jullie!

Penpals

Sinds ik diverse penpals heb, is mijn leven veranderd.
Niet alleen omdat ik nu allerlei vragen kan stellen over cultuurverschillen, en dus een beetje wijzer wordt over hoe het is om 30 en een beetje te zijn en in Japan te wonen, Christen en in Indonesie te wonen of hoe het is om au pair in Duitsland te zijn.

Nee, ook mijn persoonlijke leven veranderd er door. In winkels ben ik constant op zoek naar leuke dingen om te versturen. Tapjes om mijn enveloppen mee te versieren. Of dingen waar ik foto´s van kan maken om te showen aan mijn vriendinnetjes ver weg.

Ook thuis komen is anders geworden. Iedere dag als ik thuis kom loop ik naar de brievenbus om verwachtingsvol te kijken of er al een nieuwe brief is aangekomen. Ineens is post krijgen leuk. Ik krijg niet alleen rekeningen meer die ik liever niet betaal. Nee, post is een feestje vol cadeautjes en fleurige enveloppen.

Eigenlijk zijn de cadeautjes meestal van een zeer bedenkelijk niveau. Het moet tenslotte in een enveloppe passen. Maar ergens op de wereld is er iemand die zorgvuldig voor mij een pakketje samen stelt met dingetjes die ik misschien wel leuk zou kunnen vinden. Opgeleukt met creatieve tekeningen, lieve briefjes en persoonlijke boodschappen. En dat idee maakt me alleen al instant gelukkig. Dat ik dan voor die ander ook een pakketje mag samenstellen. Me creatief mag uitleven. En dat dat dan ook nog eens niet gek wordt gevonden, maar juist gestimuleerd wordt, is helemaal de kers op de taart.

Nee, ik geloof dat ik mijn nieuwe hobby wel gevonden heb 🙂

Als jij ook post wilt ontvangen mail je adres dan naar mis . laura . artemis @ gmail . com en ik stuur je een leuk kaartje in zelfgemaakte (door mij of door de Verdubbeldame) enveloppe.

Boek “Een zoon van het circus”

Vorig jaar ergens begon in aan `Een zoon van het Circus´ door John Irving. Maar ik kwam er niet doorheen, legde het weg, las dan weer eens een ander boek, probeerde weer een bladzijde en ging dan weer door met het andere boek.

Op Twitter werd mij verteld dat het niet raar is dat het me niet lukte om erin te komen, maar dat als je er eenmaal inzit het even moeilijk is om er weer uit te komen. Dus gaf ik het nog een kans. (die er veel mee te maken heeft dat ik heel erg nieuwsgierig ben naar zijn roman ‘In een mens’, en die van mezelf pas mag gaan lezen als ik geen ongelezen boeken van deze schrijver meer in mijn kast heb staan)

Vorige week pakte ik het boek weer op. En heb ik in een ruk doorgelezen. De twitterende lezer had gelijk, nu ik erin zit is het heel moeilijk om er weer uit te komen. Je gaat zo van de personages houden dat je ze hun stomste fouten nog zou vergeven. Hoewel je toch opgelucht adem haalt als die stomme fouten vooral gedacht worden en niet uitgevoerd. Nog drie hoofdstukken. Dan ben ik klaar.

Ik ga dus even lezen, en me nog een maal mee laten voeren met het leven in India dat ik eigenlijk alleen uit boeken ken. Op de een of andere manier zie ik vooral veel vrouwen met deegrollers voor me in de straten van Bombay, maar dat is weer een heel ander verhaal.

Afscheid

Vandaag nam ik afscheid.
Ik begon blijmoedig met het maken van foto’s van dingen die ik twee, drie keer per week zie als ik naar deze locatie toe wandel. Opdat ik ze niet vergeet. Sommige foto’s maar ik echt, andere alleen maar in mijn hoofd.

Langs het huis van de mensen die het hele jaar kerstversiering hebben hangen. Het meisje dat daar altijd staat met haar moeder en haar hondje. Meestal spelen ze verstoppertje. De jongen en het meisje die met hun theemokken op straat lopen. De snackbar die vroeger Mickey hete, maar nu al tijden Yo heet, hoewel hij in mijn hoofd altijd Mickey blijft heten, gewoon omdat ik dat een leukere naam vind. (en het me doet denken aan Hey Mickey, dat ik toevallig een onwijs cool nummer vind) De tuin vol kaapse bessen, waarvan ik dus nooit wist dat ze kaapse bessen hete, welke plant heeft er een naam nodig als je ook gewoon die lampionnetjes plant kunt heten?

Ik loop langs al die plekken die ik het afgelopen jaar zo vaak zag. En hou me groot. Ik loop het pand binnen, en houd me heldhaftig staande. Ik voer routineklusjes uit, voor het laatst hier, en ik laat geen traan. Maar dan komt er een collega, telefoon voor mij, iemand die jong klinkt. Het is een van de moeders van de kinderen. In de vakantie is hij 4 geworden, en gisteren mocht hij beginnen op school. Wanneer ze langs kan komen om afscheid te nemen van mij en mijn collega. Dat kan niet meer, antwoord ik, want vandaag is mijn laatste dag. Als zij verteld hoe jammer ze dat vind, omdat ze ons wil bedanken voor al ons geduld voel ik een brok in mijn keel opkomen. Snel slik ik, ik moet tenslotte nog een hele dag werken.

De rest van mijn dienst gaat redelijk. Ik realiseer me dat ik deze kinderen voor het laatst zie. En dat vind ik lastig, maar het is ook iets dat bij je werk hoort. Totdat mijn locatiemanager langs komt, ze heeft een bos bloemen voor me gekocht en spreekt haar waardering uit voor mijn inzet. Het enige dat ik uit kan brengen is “Wat lief”, dus dat herhaal ik dan ook maar een stuk of 20 keer. Tot ik me aan mijn eigen herhaling begin te ergeren.

Volgende week donderdag is er nog een echt afscheidsfeestje met alle kinderen en mijn lieve collega die ik nu al mis.

Afscheid, het hoort bij je werk, en echt het went, maar als het je eigen afscheid is, dan is het toch ineens heel erg ontzettend anders. En hoewel ik zin heb in de nieuwe uitdaging die mij wacht vind ik het ook vooral heel erg niet leuk!

Toevallige ontmoetingen

Triiing, Triiing, Triing (dit verhaal speelt zich af toen ik 17 was, mobieltjes waren nog niet slim, sms’en koste 50ct per berichtje, en telefoons zeiden triiing. Ook belde je elkaar op en dan zei je dingen tegen elkaar, door die mobieltjes dus)

“Hoi met Laura”
“Hoi, wat doe jij vanavond?”
“Ik heb dus afgesproken, met K, zo geen zin in”
“Waarom heb je dan afgesproken?”
“Ja weet ik veel, omdat we een soort van iets hebben ofzo”
“Daar heb je toch ook helemaal geen zin in?”
“Nee, dat klopt”

“Weet je wat een goed idee zou zijn?, dat we jullie dan per ongeluk tegen komen, in de metro ofzo, dan hoef ik haar niet te kwetsen en kan ik toch gewoon met jullie hangen, daar heb ik echt zoveel meer zin in”
“Je wilt ons tegen komen?”
“Ja, maar wel dat het dan echt toevallig lijkt. Dus wij moeten jou zien voordat jij ons ziet weet je wel”

“Hoe laat hebben jullie de metro dan?”
“Ja, dat weet ik dus niet precies, maar ik probeer hem om 7 uur te hebben, is dat oke?”

Die avond stapte K en ik precies om 7 uur in de metro. Ik keek zoekend om me heen, maar natuurlijk niet te opvallend, ik zou mijn vrienden tenslotte per ongeluk en geheel toevallig ontmoeten. Dit mocht in niets vooropgezet lijken. Teleurgesteld concludeer ik dat mijn vrienden toch iets anders zijn gaan doen. En dat ik de hele avond met K opgescheept zou zitten. Tot ik K vrolijk hoor kwebbelen, oh kijk nou eens wie ik daar zie staan, zijn dat die vrienden van jou niet? Mijn hart maakte een sprongetje. Wat fijn dat uitgerekend zij n u net mijn vrienden toevallig tegen komt. Nu lijkt het helemaal net echt. “Wat goed, ik had jullie echt niet gezien”, fluister ik bij wijze van begroeting in de oren van mijn vrienden, terwijl we zoenen in de lucht uitwisselen. “We waren jullie gevolgd, zijn net uitgestapt, om weer in te stappen, zodat het niet zou opvallen” fluisteren ze terug.

Hoewel ik met plezier aan deze avond terug denk, Die later echt nog wel heel leuk en gezellig werd. Ben ik toch blij dat ik inmiddels volwassen genoeg ben om nooit meer met een K of wie dan ook af te hoeven spreken als ik daar eigenlijk geen zin in heb. Ik hoef niet meer gered te worden door mijn vrienden omdat ik dingen liever niet zeg. En toevallige ontmoeten zijn tegenwoordig echt toevallig. (of ik wordt er natuurlijk ingeluisd, dat zou ik niet geheel kunnen uitsluiten 😉 )

Jong?

“Zo, dus jij woont in Rotterdam en studeert”, concludeert de meneer naast me. We kennen elkaar niet, en hebben niet meer dan een paar beleefdheden gewisseld. De raderen in mijn hoofd werken super snel. Hoe moet ik hier gevat op reageren?

“Nou meneer, op mijn leeftijd zou ik toch wel een keertje mogen werken, denkt u ook niet?”, hoor ik mezelf zeggen. Ik moet bekennen dat ik blij ben met mijn nieuwe vondst. Gewoon doen alsof de ander gek is door mij een jaar of tien jonger te schatten dan ik ben, en alsof dit me nooit eerder is overkomen.

“Pardon?”, zegt de meneer, “je werkt?”.
“Ja, meneer, al een hele tijd, netjes afgestudeerd op mijn 21e, en meteen aan de slag gegaan”. De meneer kijkt me met steeds groter wordende ogen aan. Ik weet wat er nu gaat komen, hij vraagt naar mijn leeftijd. Ik vertel hoe oud ik ben. Dat geloofd hij dan niet, hij zal aan zijn vrouw vragen of die wil raden hoe oud ik ben. Zij zal dan zeggen dat ze geen idee heeft. Andere mensen aan de tafel gaan zich ermee bemoeien. Vervolgens zal de jongste aan tafel zeggen dat ze écht dacht dat ik even oud als haar was. Het is me al honderden keren overkomen. En het zal me nog wel honderden keren overkomen. Het verschil is alleen dat ik er klaar mee ben. Dat ik vanaf nu gevatte opmerkingen maak waarin ik voor eens en voor altijd duidelijk zal maken wie ik ben. Ik ben geen kind meer en wordt er gek van continue zo behandeld te worden.

Dus toen het meisje van 21 inderdaad begon te vertellen dat ze dacht dat ik even oud was als haar heb ik liefjes gezegd, maar lieverd, je weet dat ik de opleiding die jij nu gaat beginnen al een tijdje terug hebt afgerond. En je weet ook dat ik al een aantal jaar werk. Hoe kan ik dan even oud zijn als jij? En nee, dat meisje is een schatje, zij kan er niets aan doen dat ze denkt dat ik ook 21 bent. Maar aan de andere kant, hoeveel mensen van 21 hebben er kraaienpootjes bij hun ogen en grijze haren in hun haardos? Precies, niet zo heel veel. En als dat wel het geval is zijn ze meestal ziek.

Vanaf nu zal ik me niet meer verontschuldigen omdat ik er nu eenmaal jonger uitzie dan ik ben. Vanaf nu wil ik voor vol aan gezien worden, en ik zal er voor zorgen dat ik zo behandeld word. Het wierp zijn vruchten meteen af, want voor het eerst eindigde een gesprek als dit met:

Het is niet dat je je jong gedraagt hoor, als ik met je praat heb ik wel door dat je ouder bent, het is alleen dat je er zo jong uitziet.

En dank u wel meneer, dat wil ik best als een compliment aannemen. (al blijft het een twijfelachtig compliment, ik doe er zelf immer helemaal niets voor)

Woei ik ben 10 jaar een (meerdaags) festivalbezoeker

Lowlands is alweer een paar dagen geleden. Grappig hoe alles anders wordt naarmate de jaren verstrijken. Mijn tas en mijn tent zijn dit jaar precies tien jaar oud. Inmiddels hebben we de nodige festivals mee gemaakt. En bij al die festivals hoorde weer andere mensen.

Het begon allemaal met Castlefest, een lief klein festival dat dat jaar (2004) voor het eerst werd georganiseerd. En wij gingen er heen. Een heel weekend. De organisatie had er niet echt rekening mee gehouden dat mensen 3 dagen wilde komen. Dus zaten we op een camping ergens in de buurt. Per dag was er weinig variatie in de programmering. Het was nog de periode dat Omnia en Rapalje afwisselend speelde met af en toe een ander bandje ter afwisseling. Een van die bands was Rosa Crux. Wij waren instant fan. Wat een geweldige beleving was dat. Als je ze ooit kunt zien, ga dat doen!!! Maar het festival zouden we nooooit meer drie dagen gaan doen. Zeg nooit nooit blijkt wel weer. Want precies tien jaar later sta ik er weer met mijn tas en mijn tent. Dit keer om er te werken in het kinderrijk.

Dat jaar was ook mijn eerste grote festival. Het Wave & Gothic Treffen in Leipzig. Op dat festival ben ik nog steeds een beetje verliefd. Wat een variatie. Wat een programmering. Wat een markt. Wat een stad. Wat een liefde, ik hou ervan. Ik denk dat het het grootste festival is waar ik tot nu toe ben geweest. Al wilde ik dat toen niet geloven. Want ik had een wens. Lowlands. Je was pas echt cool als je daar geweest was.

Het jaar daarna melde ik en mijn vriendinnetje ons dus aan als Lowlands vrijwilliger voor Oxfam Novib. En ik wilde iedere seconde van het festival mee maken. Al die beelden die ik altijd op tv zag wilde ik beleven. Ik werkte of rende van hot naar her om maar zo weinig mogelijk van het festival te missen. Slapen deden we later wel.

Er volgde nog een paar edities van Lowlands. (stuk of 6 geloof ik). En nog wat festivals waar ik eenmalig heen ging. Pukkelpop, Graspop, Pinkpop, Zwartecross en zelfs de honing en melk markt ergens in Noord Laren. En mijn tent en tas gingen trouw met mij mee.

Het liefst van de eerste tot de laatste seconde. Om maar niets te hoeven missen. Dus ga je een dag van te voren, en ga je pas de dag erna weer terug. Sta je in de rij om de pakeerplaats op te mogen, het festivatrein op te mogen, muntjes te mogen kopen en later om overal weer vanaf te komen.

Maar nu ik overal al herinneringen heb lijkt dat niet zo belangrijk meer. Dus gaan we zo laat mogelijk, lekker nog een dagje extra in je eigen bed, en vertrekken we net voordat de laatste act is afgelopen. Lekker zonde file. (nu moet ik zeggen dat ik niet altijd de verwendheid heb om met de auto te zijn, als ik met de trein ga blijft het een 4 daags kampeerfestijn). En al dat geren van hot naar her en weer terug hoeft eigenlijk ook niet perse. We sjokken rustig rond van tent naar tent. (Achteraf hoor ik dat we toch niet rustig genoeg liepen, want er zijn twee mensen from cyberspace die mij zagen lopen en niet aan konen spreken omdat ik weg was voordat ze de moed hadden verzameld of voordat het ze uberhout lukte om op te staan.

Het enige dat een beetje jammer is aan de sterk wisselende samenstelling van mijn LL groepje is dat ik al die herinneringen met niemand kan delen. Want niemand herinnert zich Renske van de Kermit de Kikker grapjes. Of Maaike die met die groep jongens mee was gegaan, in de veronderstelling de liefde van haar leven gevonden te hebben terwijl de jongen in kwestie eigenlijk alleen maar wilde scoren. De hele camping kon mee genieten van het drama dat volgde. Of Joris die LL vorige jaar niet overleefde. Waarvan zijn vrienden op de terugweg in de trein iedereen op moesten bellen om het treurige nieuws te vertellen. Al die herinneringen zitten alleen in mij. En als ik er over begin voelt het een beetje alsof oma verteld.

Brieven aan Carolien over logeerpartijtjes enzo

Hallo Carolien,

Over een uurtje of 4 sta jij hier voor de deur. Omdat je vrijwilligerswerk gaat doen bij iets cultureels, culinair’s bij mij om de hoek. Niet dat jij er een idee van hebt hoe dicht het bij mij in de buurt is. Want meer dan een plaatsnaam weten we niet van elkaar. En zelfs dat niet. Bij jouw vorige Rotterdam bezoek had ik wat jou betreft net zo goed in oost Groningen kunnen wonen. En ik wil jou altijd in Utrecht neer zetten. Terwijl je daar toch echt niet woont.

Ontzettend leuk trouwens dat je zoveel vrijwilligerswerk doet. Dat was ook waarom ik direct en zonder aarzelen ja zei toen je vroeg of je dan hier langs mocht komen voor een logeerpartijtje. Met mijn ex-vriendinnetje leefde wij onder het minimum inkomen nadat zij besloot haar baan op te zeggen en terug te gaan naar school.

Een uitkering aanvragen wilde ze niet, bang dat al onze uitgaven dan verantwoord moesten worden. Waarschijnlijk had ze daar ook geen recht op, want zelf haar baan opgezegd. Bovendien was ze daar te trots voor. En voor studiefinanciering moest je full time naar school. Terwijl zijn parttime naar school ging in de hoop een betaalde stage te vinden. Maar probeer maar eens een bedrijf te vinden dat jou een loon wil betalen voor iets dat je nog niet kunt.

Je kunt je dus voorstellen dat we erg weinig geld hadden, ik verdiende geloof ik 800 euro en de vaste lasten waren al iets van 700 euro. Daarnaast was mevrouw een stevige roker die ook graag van die andere groene plantjes rookte. Een behoorlijke kostenpost dus. Voor leuke dingen was geen geld. En daar wordt je creatief van. Dus gingen we met Oxfam Novib naar Lowlands. Organiseerde ik bandjes avonden in Apollo (een homojongeren vereniging, die recentelijk helaas ter zielen is gegaan, maar ze hebben heel lang bestaan), en kluste ik wat bij als Spoorkjesjuf, al had dat toen nog geen naam.

Eigenlijk is dit dus meer een reactie op je vorige, vorige brief. Gewoon omdat ik je wilde laten weten dat ik herken wat je doet. De eindjes aan elkaar knopen, er het beste van maken. En als het niet op de ene manier kan, dan maar op de andere manier. Ik geniet trouwens heel erg van het vrijwilligerswerk op Lowlands, maar omdat ik niet de plek in wil nemen van iemand die alleen maar naar het festival kan door vrijwilligerswerk te doen, koop ik een kaartje als ik er het geld voor heb.

Over je laatste brief valt ook van alles te zeggen. Maar eigenlijk kan dat niet zonder de activiste in mij, en waarschijnlijk ook in jou wakker te maken. Seksueel misbruik, date rapes, of aanranding, ooit stelde iemand dat iedere vrouw hier mee te maken krijgt in haar leven. En hoe verdrietig dat ook is, ergens geloof ik dat wel. Deze stelling werd voor een publiek vol vrouwen gedaan. Er werd gevraagd je hand op te steken als nog nooit iemand nare (seksuele) opmerkingen had gemaakt, je ongewenst had aangeraakt of verkracht. Niemand stak haar hand op.

En dus maakte wij met het meidenwerk weer een nieuw programma waarin de weerbaarheid van meisjes versterkt werd. Werd en gesproken en nagedacht over programma’s waarin jongens moesten leren dat nee ook echt nee betekend. En deden wij de dingen die de generatie voor ons ook al had gedaan. Natuurlijk met het idee dat onze aanpak zalig makend was. Dat iedereen het nu wel een keertje zou begrijpen, en dat seksueel geweld op zou houden.

En natuurlijk trof ik mezelf in die periode huilend aan op een wc. Omdat een vriend probeerde seks met mij te hebben, en ik daar niet op zat te wachten. Want ik viel op meisjes. Ik heb mezelf opgesloten in de badkamer. Terwijl hij stond te bonken of ik de deur open wilde doen. Toen ik de deur open deed begon het van voor af aan. Hij probeerde mij in bed te krijgen, en ik krijste hysterisch. Tot ik weer de kans kreeg mezelf op te sluiten in de badkamer. Daar ben ik gebleven tot de rest wakker was. De volgende dag was ik misselijk. Ik voelde me vies. Ik denk dat ik bij ieder treinstation heb gekotst. Toen ik vertelde wat er was gebeurd kreeg ik te horen dat hij het vast niet expres had gedaan. Dat het een goede jongen was. Dat hij gewoon erg onervaren was en zijn grenzen niet zo goed kende. Ik begon te geloven dat het aan mij lag. En dus werd hij mijn eerste vriendje. De afstand was alleen zo groot dat we elkaar nooit zagen. Ik geloof dat hij echt wel een soort obsessie voor mij had, en heus het beste met me voor had. Maar nu ik hem ouder zie worden vanaf de zijlijn geloof ik niet perse in zijn onschuldigheid en zijn goedheid. Hij wilde iets en heeft dat geprobeerd te krijgen, wat de prijs ook was. Helaas was ik het object en de prijs.Heb jij ooit nog contact gehad met die vriend? Hebben jullie de kans gehad erover te praten? Of is het contact gewoon verbroken en dat was dat?Veel lies, en tot straks,

Laura meidenwerk weer een nieuw programma waarin de weerbaarheid van meisjes versterkt werd. Werd en gesproken en nagedacht over programma’s waarin jongens moesten leren dat nee ook echt nee betekend. En deden wij de dingen die de generatie voor ons ook al had gedaan. Natuurlijk met het idee dat onze aanpak zalig makend was. Dat iedereen het nu wel een keertje zou begrijpen, en dat seksueel geweld op zou houden.

Laura

Logeren

Kleine meid kwam een weekendje logeren. Iets dat niet heel vaak voorkomt. Hooguit 1 keer per jaar, dus altijd een minifeestje. Ze heeft zo haar eigen ritueeltjes als ze hier is. De plantjes moeten water, want ze heeft hier haar eigen gietertje. Dat het zo gaat regenen, en de plantjes dan ook water krijgen wil ze niet geloven, want zij voelt geen druppeltjes.

Er moet geschminkt worden. Ze wil altijd een prinses worden. Gelukkig is prinses bij haar nogal een breed begrip. Van heksenprinses tot glittervlinderprinses en van voetbalprinses tot regenboogprinses, ze is het allemaal al een keertje geweest. Daarna is het de sport om te kijken of ik misschien ook geschminkt wil worden. Meestal wil ik dat niet, maar soms dan mag ze mij een tatoeage geven. Dit weekend had ze geluk. Ik kreeg een theepot, Chinees hooi, een vlinder en een hartje op mijn arm.

Daarna moest er gitaar gespeeld worden, en ik mocht op de theepot (lees klankschaal). Met als resultaat dat we de rest van het weekend vooral zingend tegen elkaar praten. Onze lievelingsmelodie was “zullen wij een sneeuwpop maken” van Frozen. De tekst werd naar hartenlust verbasterd en veranderd. Waar we toen ze allang weer thuis was gezellig mee door gingen door elkaar voiceberichtjes toe te sturen via what’s app.

Er moest ook nog naar de speeltuin gegaan worden. Daar maakte we meteen nieuwe vrienden. Binnen no time had ik een halve bso groep om me heen verzameld waar ik tikkertje met de bal mee aan het spelen was. Want ik mocht, hoe aardig, ook mee doen.

Vervolgens was het bad aan de beurt voor nadere inspectie. Het water mag niet te warm zijn. Eigenlijk is net niet helemaal koud het beste. Dan wordt er gespeeld met de badeendjes. Al blijft Hello Kitty toch wel favoriet. (overigens had ik dit niet onthouden en had ik Kitty al bijna weg gedaan tijdens een opruim bui)

Dan is het tijd voor een verhaaltje, en knuffelen met ko konijn. Zes keer uit bed, want honger, er is een vreemde mevrouw op bezoek en ik wil toch wel graag weten wie dat is, en ik kan niet slapen in het algemeen. Daar trappen we natuurlijk niet in, dus na een boterhammetje toch weer terug in bed. Als ik door het kiertje van de deur kijk zie ik haar nog heftig spelen. Want er zijn zoveel nieuwe dingen om te ontdekken.

Het is maar goed dat er nog een tweede dagje achter aan kwam. Waarbij alle rituelen weer van voor af aan begonnen.

Tante is nu dus bekaf. Maar het was het meer dan waard….