Auteur: Miss Laura Artemis

Hallo! Ik ben Miss Artemis, beter bekend als Laura. Een meisje van 31 uit Rotterdam. Een heksje, die gek is op poppetjes tekenen, vooral als ze Kawaii zijn. Ook hou ik van snailmail (je weet wel echte post met postzegels enzo), heb ik een beginnende verzameling washi tape en ben ik gek op sprookjes en mythologie natuurlijk. (Vandaar Miss Artemis). Evenals Artemis heb ik wel iets met kinderen, ik werk in de kinderopvang. Van jagen heb ik dan weer minder kaas gegeten, maar wat wil je, als vegetariër. Welkom in mijn stadse sprookje, loop met me mee, en laat je verwonderen.

No Impactweek dag 1 consumeren

Ook dit jaar doe ik natuurlijk weer mee met de no impact week.Een week waarin we in navolging van de no impact man proberen een weekje (en als het een beetje mee zit langer natuurlijk) zo weinig mogelijk impact proberen te maken op het milieu. Inmiddels weet ik dat ik niet helemaal no impact kan of wil leven. Maar de vorige keer heeft de no impact week me wel low(er) impact gemaakt. En dat is natuurlijk ook een mooi streven.

Vandaag kregen we de opdracht om over de volgende zaken na te denken. Dat heb ik dan ook gedaan, braaf als ik ben….

1. Kijk wat je van de week ‘moet’ kopen en bedenk mogelijke alternatieven.

Wat heeft een mens nu werkelijk nodig? Kleren? Schoenen? Een dak boven je hoofd? En wat te eten? Voor een weekje no impact blijft dan dus alleen voedsel over. Hoewel ik zeker bewuster om ga met wat ik koop, en mezelf regelmatig de vraag stel “Heb ik dit echt nodig?” vind ik het soms gewoon fijn om een spelletje, een boek of een tijdschrift te kopen. Nee, nodig heb ik die dingen niet. Maar ze maken me wel gelukkig. Wat overigens niet betekend dat ik ongelukkig ben als ik die dingen niet kan kopen. Na ja, misschien wel als ik ze helemaal nooit meer zou kunnen of mogen kopen. Deze week hou ik het in ieder geval bij de dingen die ik echt nodig heb. En mocht ik ineens toch behoefte hebben aan iets nieuws, dan probeer ik dat met iemand te ruilen.

2. Bewaar deze week je afval, gescheiden in plastic zakken (papier, plastic, glas, gft, rest, etc.).

Ik heb bij mijn nieuwe huis nog geen plek gevonden waar afval gescheiden aangeboden kan worden. Ik zal mijn verpakkingen apart bewaren zodat ik kan zien hoeveel verpakkingsmateriaal ik verbruik. De rest van mijn afval gaat gewoon in de afvalbak. Sorry daarvoor.

3. Probeer niets nieuws te kopen!

Ik ben niet echt koopziek, dus een weekje overleef ik dat echt wel!

4. Deel je ervaringen met anderen, in het echte leven of via Facebook of Twitter (gebruik de hashtag #NoImpactWeek)

Oke dan, omdat jullie het zo lief vragen zal ik erover bloggen, Twitteren en Facebooken 😛

50 books vraag 7

Iedere zondag trakteert Petepel ons op een vraag over boeken. Ik loop nog een week of twee achter, maar dat geeft niet. Ben gewoon niet zo’n haantje de voorste.

Lees jij alleen in het Nederlands?

Hier kan ik tamelijk kort over zijn. Ja! Ik lees alleen in het Nederlands. Soms dan twijfel ik er weleens over of ik op zijn Engels zou moeten lezen, of doe ik een poging Duits te lezen. Ik weet dat het voor mijn Zweeds goed zou zijn als ik af en toe eens een poging zou doen iets in die taal te lezen. En ja, ik weet dat vertalingen vaak slecht zijn, dat de essentie beter tot zijn recht komt in de oorspronkelijke taal. En natuurlijk lees ik ook weleens iets waarvan ik denk, jemig wat is dit slecht vertaald, wie gaat er nu een spreekwoord letterlijk vertalen?

Maar lezen is voor mij ontspanning. En als ik moet lezen met een woordenboek ernaast ervaar ik dat nu niet echt als ontspanning. Misschien is het ook wel een onterechte angst, misschien is mijn Engelse woordenschat inmiddels zo groot dat ik best eens een boek zou kunnen proberen. Ondertitels op tv lees ik tenslotte ook al steeds vaker niet.

Het is denk ik net zo als blind typen, dat kon ik al een tijdje, voordat ik erop vertrouwde dat ik dat kon. Iemand moest me erop wijzen, mij vertellen dat ik blind aan het typen was voordat ik het zelf echt in de gaten had. Ik deed gewoon wat ik altijd deed.

30 songs Favoriete liedje

Kennelijk circuleert er sinds 2010 een 30 day challenge lijstje over liedjes. En kennelijk heeft 3 fm dat in 2011 opgepakt en in het Nederlands vertaald. Kennelijk weet iedereen daarvan en heeft iedereen daar lang en breed aan meegedaan. Iedereen behalve ik.

En dat terwijl ik best van een uitdaging hou.En van muziek ook nog eens.Om nog maar te zwijgen over muzikale uitdagingen. Een paar jaar geleden had ik een vriendje die regelmatig met zijn oude vrienden muzikale uitdagingen hield. Het gastgezin verzon een thema, en iedereen dook in zijn platenkasten om muziek te over dat thema te vinden waar ze elkaar dan een middag, een avond, een dag mee imponeerde. Ik mocht nooit mee, omdat ik de voor de buitenwereld niet bestaande minnares was.Maar iedere keer bedacht ik wel wat ik zou laten horen in de genoemde thema’s.

Met de 30 song challenge krijg ik de kans om dat in te halen, maar niet 30 dagen achter elkaar. Dan gaat het me vervelen. Wil ik ook wel weer eens iets anders doen. Een foto maken, een boek lezen, een blogje schrijven over mensen die ik zomaar tegen kom, op mijn werk of op straat. Ik zal dus maar een vraag per week beantwoorden. En het op die manier uitsmeren over 30 weken.

Vraag 1

Je favoriete liedje

Ik denk dat ik uitkom op Sing a song Sally van An Pierle. Misschien omdat het zo op mijn leven leek te slaan toen het uitkwam. Ik leefde dat leven van dag tot dag. De bohemian hel. Die je wilt omarmen en verafschuwen op hetzelfde moment. Maar echt veel tijd daarover na te denken heb je niet op het moment dat je ’s morgens nog niet eens zeker weet of je ’s avonds weer kunt slapen op de plek waar je bent wakker geworden.Als de showroom van Ikea de ultieme chill plek lijkt. En het park functioneert als je woonkamer. Er waren in die tijd heel veel liedjes die nu nog steeds tot mijn favorieten behoren. Ik had hier ook Soap and Water van Suzanne Vega neer kunnen zetten, of Off you van de Breeders. Beide ook prachtige nummers die ik toen veel luisterde. Maar Sing a Song Sally wint het, omdat het me zoveel energie geeft. Omdat het me direct terug brengt in een staat van omarmen. Want als de bohemian hel overleefd is, als alles weer op orde is dan slaat de romantiek toe. Dan verdwijnt de pijn, blijven alleen de mooie verhalen over, weet je nog die keer, dat we kaartjes schreven naar jongste zusje, en we erachter kwamen dat het dagmenu van Rotown helemaal geen dag menu was, eerder een weekmenu dat nu al drie dagen hetzelfde was? En die meneer, die gedacht had dat we toeristen waren in onze eigen staat, omdat we daar zo ijverig aan het schrijven waren? Weet je nog van de tarotkaarten die we mee namen naar de Rythm? En de Graffeti die we achter lieten op deuren en banken. Alsof we geloofden dat we er toe deden, recht hadden te bestaan als we onze namen maar vaak genoeg zagen. Ik weet het nog, en denk er met een glimlach en een traan aan terug. Een tijd die je niemand gunt, maar ook zelf niet had willen missen.

Sing a song Sally gaf mij de kracht om door te gaan, geeft mij de kracht om door te gaan. Toen, nu en voor altijd.

Verstoppen

Een man met een dikke baard roept dat vrouwen zich allemaal verstoppen achter hun masker van make-up. Zijn vriend beaamt dat, je wilt niet zoenen met een meisje met lippenstift, doet hij er nog een schepje bovenop. Ik kan alleen maar naar die baard kijken, en heel hard lachen. Ik denk dat dat laagje rood op mijn lippen juist benadrukt wat hij verstopt achter zijn baard. Om nog maar te zwijgen over zoenen met zo’n prikbaard.

Schoenmaker

Het jongetje van 4 vraagt of ik zijn schoen wil dichtmaken.
Natuurlijk wil ik dat, ik ben namelijk afgestudeerd in schoenen, schep ik op.
Het jongetje kijkt me aan en zegt dan, “Oh, dan kunt u schoenmaker worden”.
Ik zeg dat ik dan nog een beetje door moet studeren, dat mijn specialiteit vooral ligt in het schoenen dicht maken. Maar ook daar heeft hij een oplossing voor, in het winkelcentrum zit een hele goede schoenmaker die hij kent, die wil mij het vak vast wel leren, hij zal wel even een goed woordje voor me doen.

Ik geloof dat deze schoenmaker zich maar bij haar eigen leest houd.

Strijkijzer

Ik had bedacht dat ik een strijkijzer nodig had. Volgens mij moet er nog een zitten in een half uitgepakte doos. Maar ik weet niet meer welke. Dus ga ik naar de Mediamarkt. Als ik voor de strijkijzers sta duizelt het me. Welke moet ik nemen? Mijn collega’s hebben het over stoommachines, je hoeft er maar naar te kijken en je kleren zijn kreukvrij, als ik hen moet geloven. Zoiets lijkt me wel wat, maar die apparaten zijn nogal groot en lomp. Waar moet ik dat laten als het niet in gebruik is.

Terwijl ik dat sta te overpeinzen is er een medewerker achter me komen staan. “Kan ik u misschien helpen”, vraagt hij. En ik zeg dat ik een strijkijzer zoek. Dat was hem al opgevallen, grapt hij. Is het alleen voor jezelf, of heb je een gezin met 12 kinderen, vraagt de medewerker die kennelijk in een jolige bui is. Nee, alleen voor mij, stamel ik, terwijl ik denk aan hoeveel was je hebt als je 12 kinderen hebt. Dan heb je deze dus niet nodig, en hij loost me naar de simpele strijkijzers. Kennelijk mag je als je alleen bent geen stoommachine waar je maar naar hoeft te kijken en je kleren zijn kreukvrij.

Je kunt prima af met een goedkopere. Hij trekt er een uit het schap maar vind die bij nader inzien toch te duur. Hij kost 20 euro meer dan nodig omdat er Philips opstaat, zegt de verkoper. Ik geloof hem. En die dan, wijs ik naar het goedkoopste model dat ik had kunnen vinden. Die lijkt me prima voor jou zegt hij. Ik knik instemmend, hij is paars, en was daarom al mijn eerste keus. Tevreden loop ik naar de kassa.

50 books vraag 6

Petepel trakteer ons iedere zondag op een vraag over boeken. Natuurlijk kwam ik er te laat achter dat dit initiatief gestart was. Ik ben nu eenmaal niet zo’n haantje de voorste. Ik loop dus een beetje achter. Maar dat geeft niets. Ik ben mans genoeg.

Vraag 6:
Ben jij een muzieklezer?

Ja, ik lees de boekjes met teksten die bij cd’s zitten. En ook wie de artiest wil bedanken, en waarom. Ik kan het iedereen aanraden dat te doen, want vaak zijn die bedankjes erg grappig.

Ja, ik lees de noten die in mijn basgitaar boek staan. Niet dat ik helemaal snap wat ze van me willen, die noten, ik ben al een jaar een absolute beginner, maar ik lees ze.

Ja, ik lees boeken waar de teksten in staan van de liedjes die ik net zo goed had kunnen lezen in de boekjes van de cd’s. Sterker nog die ik gelezen heb in de boekjes van de cd’s. Maar die gebundeld ineens een soort van gedichten lijken en het daarom verdienen om ook op deze manier gelezen te worden.

Ja, ik lees boeken die geschreven zijn door mensen die eigenlijk muziek maken. Romans die weglezen als de muziek die ze normaal gesproken maken. Met zinnen vol melodie zoals “what’s the story morningglory”.

En toch, als je me op de man af zou vragen, Laura lees jij eigenlijk weleens muziek? zou mijn antwoord nee zijn.

Waar wil je eten?

Door de vakantie is mijn rooster anders dan anders. Een of andere onverlaat heeft mij vooral veel vroege diensten gegeven. Waardoor ik ineens middagen vrij ben. Ik weet niet wat ik met die tijd aan moet.Besluit dat ik mijn nichtje toch wel heel erg mis en dat ik haar mee wil ontvoeren naar de bioscoop. Ze is vast nog nooit in de bioscoop geweest. Maar er zijn geen films voor kinderen onder de 6. Nichtje (en vooral haar moeder) vinden het ook wel leuk als ik ze mee uit eten neem. Nu ja, vooruit dan maar.

Jij mag kiezen waar we gaan eten, zeg ik tegen nichtje. En mijn plan was haar te laten kiezen uit 2 eetcafés waar we langs zouden lopen. Dat zij dan mocht aanwijzen welke ze het gezelligst vind. Maar nichtje heeft duidelijk andere plannen. Met haar 3 jaar kijkt ze me aan en zegt, dan wil ik sushi eten. Want sushi is mijn lievelings.

50 books vraag 5

Welk boek lees je op dit moment?

Ooit was ik een braaf meisje dat netjes een boek uitzocht en dat dan uitlas alvorens ik een nieuw exemplaar uit de kast pakte. Ik kocht ook nooit een boek voordat ik de boeken die ik had uit had. Maar ergens ging er iets mis.

In mijn tas zit “de Dagen van de bluegrass liefde” Omdat het een boek is dat precies het formaat heeft dat in mijn handtas past. En ik nu eenmaal graag boeken lees waarin homoseksualiteit een van de thema’s is.
Het is geschreven door Edward van de Vendel. En dat is dan weer iemand waar ik nog nooit van gehoord heb. Maar als ik de achterkant van het boek moet geloven is hij sinds 2001 full time schrijver. Daarvoor zat hij, hoe kan het ook anders, als kinderboekenschrijver, in het onderwijs.

Hiervoor zat “Aan de andere kant van de maan” een boekje met korte verhalen van Jan de Zanger in mijn tas. Ik heb graag bundels van korte verhalen in mijn tas omdat die zo lekker weglezen in de metro. Je hoeft je aandacht dan niet zo bij een lang en ingewikkeld verhaal te houden. Iets dat ik nogal lastig vind als je maar kort achter elkaar kunt lezen.

Naast mijn bed ligt een boek van John Irving,dat echt niet in mijn tas pas, ‘Een zoon van het circus’, gekregen van een ex met de mededeling dat het niet om doorheen te komen is, net zoals alles van John Irving in zijn ogen slecht en niet om doorheen te komen is. Dat ben ik grondig met hem oneens. Ik heb genoten van “de Regels van het ciderhuis”, “Tot ik jou vind” en “Weduwe voor een jaar”. Laatst zag ik meneer Irving in zo’n programma over boeken, waar hij iets mocht vertellen over zijn laatste nieuwe, en ik kon niet anders dan blijven kijken en luisteren naar deze meneer en zijn vreemde visie op de wereld. Maar met “een Zoon van het circus” heb ook ik moeite. Ik begin er steeds aan en ontdek dan al snel een boek in mijn kast dat het eigenlijk ook verdiend om gelezen te worden. Soms zelfs in de winkel.

Dus lees ik nu ook “Gekweld” van Chuck Palahniuk, de auteur van Fight Club. Een boek (en film) waar ik nooit iets van wilde weten door de titel die me deed denken aan lompe, platte actie en geweld om het geweld. Maar toen ik ooit “Rant” voor mijn verjaardag kreeg, en daar mooie zinnen in tegen kwam als “We worden nooit meer zo jong als nu”, was ik verkocht. (natuurlijk niet alleen door die ene zin, het verhaal verder is ook ijzersterk en helemaal van deze tijd te noemen).

En zo komt het dat ik nu 3 boeken echt aan het lezen ben, en zo nog een stuk of drie non-fictie boeken heb liggen waar ik af en toe eens een stukje uit lees.

De akkoord meneer

Kennelijk is er een tijd aangebroken om terug te kijken. Of roepen de huidige gebeurtenissen op mijn werkplek op dat dit automatisch gebeurt.

Een concurrerend bedrijf moet haar deuren sluiten. Zij en wij zitten er vanaf het begin. Nog voordat het bij wet bepaald was dat iedere school verplicht was BSO te bieden. Nog voordat op iedere straathoek nieuwe initiatieven als paddenstoelen uit de grond omhoog kwamen. Waren er zij en wij. En ging je als kind of naar ons, of naar hun. Ik had een concullega gevoel bij deze meiden. Kom ze al jaren op het schoolplein tegen. Het is dus naar dat uitgerekend zij het niet overleven. En drukt ons ook weer even met de neus op de feiten. Wij hadden het ook kunnen zijn.

Hun kinderen moeten een nieuw plekje vinden, en veel daarvan gaan naar ons. Misschien van uit de oude gedachten dat zij en wij de enige waren die bestonden. We krijgen na de vakantie 16 nieuwe kinderen. Dat is kort dag. Daarom hebben we een informatieavond om al deze ouders in een klap te informeren. Mijn collega voelt de zenuwen door haar lijf gieren. Praten voor grote groepen volwassenen vind ze toch een beetje eng. Ik voel me in mijn element. Presenteren vind ik leuk. Toch denk ik dat die zenuwen nog wel komen. Zo vlak voordat ik moet gaan praten. Dat mijn stem dan raar gaat bibberen, en dat ik veel te snel ga praten. Maar de zenuwen blijven uit.

Dan bedenk ik me het ergste wat kan gebeuren. Ooit, lang geleden, met mijn eerste intake gesprek op deze locatie was er een meneer. Op alles wat ik zei antwoorden hij met “akkoord”. Mijn verhalen werden steeds enthousiaster, ik deed steeds meer mijn best. Maar ik kreeg er geen andere reactie uit dan “akkoord”. Mijn gebaren werden grootser, mijn informatie uitgebreider, en de meneer keek me aan en zei “akkoord”. Het was het meest verschrikkelijke intake gesprek dat ik ooit gehad heb. Je kunt het eigenlijk ook geen gesprek noemen. Ik gaf informatie en meneer was “akkoord”. Het aller ergste wat er vanavond kan gebeuren is dat het hele lokaal straks vol zit met akkoord meneren bedenk ik me. En die kans lijkt me zo klein, dat de zenuwen spontaan uit blijven.